ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΥΝΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ
«Καλλίτερα να πεθάνω στη φυλακή, παρά να αφήσω την δοξασμένη πίστη μου»
(Ομολογητής π. Ιωάννης εκ Ρουμανίας, 1776)
Δήλωσις Ρουμάνων πιστών το 1757
«Ήρθε ο καιρός, στον οποίο ήρθαμε στα μνήματα των νεκρών μας και είπαμε: βγήτε εσείς, οι πεθαμένοι, από τους τάφους, για να μπούμε εμείς οι ζωντανοί, διότι δεν μπορούμε να υπομείνουμε άλλο τα βάσανα, που μας προκαλούν οι Ουνίτες ιερείς και ηγεμόνες της χώρας! Γεμίσαμε όλες τις φυλακές, εξαιτίας του Ελληνικού Νόμου (δηλαδή της Ορθοδόξου Πίστεως, που παρέλαβαν από τους Έλληνες) και τόσο μας ελήστευσαν, ωρμώντας ως σατανάδες στα κεφάλια μας, ώστε δεν ξέρουμε με τι άλλο να πληρώσουμε τη μανία του βασιλέως».
* «Εγώ, ο μοναχός Σωφρόνιος, απαιτώ, όσους φυλακίσατε για την Πίστη τους στις φυλακές του Σιμπίου, να τους φέρετε ελεύθερους μπροστά μου, αλλιώς να γνωρίζετε ότι δεν πρόκειται να υπάρξη ειρήνη σ' αυτή τη χώρα».
* Ο στρατηγός Μπούκωφ την Άνοιξη του 1761 κατ' εντολή της βασιλίσσης της Αυστρίας Μαρίας Τερέζας κατέστρεψε από τα θεμέλια και έκαψε περισσότερα από 150 Μοναστήρια και Σκήτες στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας...
.....................................................................................................................
Στην σύναξι, την οποία είχαν οι πλούσιοι και άρχοντες του Νομού Χουνεντοάρα, τον Μάιο του 1760, μία ομάδα Ρουμάνων τους παρουσίασε μία διακήρυξι από τις αντιπροσω- πευτικώτερες, που είχαν κάνει μέχρι τώρα, στην οποία, μεταξύ των άλλων, αναφέρουν: «εάν θέλετε να αφαιρέσετε κάτι από εμάς, ή ζητάτε κάποια συνεισφορά ή άλλη ανάγκη της χώρας, εμείς είμεθα έτοιμοι για όλα, αλλά τη θρησκεία δεν την εγκαταλείπουμε, όσο ζούμε. Όλα τα Έθνη έχουν τον Νόμο τους και ειρήνη στη ζωή τους και μόνο εμείς συνέχεια διωκόμαστε. Γιατί δεν μας χαρίζετε την ειρήνη, για να αναπαυθούμε; Γιατί δίνετε στους Ουνίτες τις Εκκλησίες μας, που εμείς οι δυστυχείς ή οι πρόγονοί μας τις κτίσαμε με έξοδα δικά μας και με τα χέρια μας; Όχι, δεν θα ανεχθούμε πια ποτέ τέτοιο πράγμα, όσο καιρό είμαστε στη ζωή! Και ας είμαστε ολιγόλογοι, εξοχώτατοι κύριοι: Όταν θα έρθη ο Επίσκοπος και Δεσπότης του πατροπαραδότου Νόμου μας (της Θρησκείας μας), θα κρίνη και για τις Εκκλησίες ποιες πρέπει να δοθούν στους Ουνίτες, αλλά μέχρι τότε κανείς Ουνίτης ιερεύς δεν θα λειτουργήση στις Εκκλησίες μας.
Είναι αμαρτία μεγάλη να παραμένουν κλειστές οι Εκκλησίες σ' αυτή την περίοδο της νηστείας! Πρόσφατα σας παρακαλέσαμε με τον πρέποντα σεβασμό και δεν ελάβαμε καμμία απάντησι, ωσάν να μη σας παρακαλέσαμε ποτέ. Εμείς δεν είμαστε ζώα, όπως πιστεύει η Μεγαλειότης σας, αλλά έχουμε την Εκκλησία μας. Οι Εκκλησίες μας δεν είναι κτισμένες, για να παραμένουν άδειες και ούτε εμείς θα πηγαίνουμε για να προσκυνάμε στους σταύλους, αλλά στις Εκκλησίες μας! Διαμαρτυρόμαστε, λοιπόν, μπροστά στη Μεγαλειότητά σας, για την ανώμαλη αυτή κατάστασι και σας παρακαλούμε να ειρηνεύσετε τα πράγματα, έως ότου έρθει και ο δικός μας Δεσπότης».
Η Βασίλισσα, σε αντίποινα, διέταξε να ληφθούν τα πιο δραστικά μέτρα εναντίον των Ορθοδόξων Ρουμάνων της Τρανσυλβανίας.
Το κακό κορυφώθηκε με τις ενέργειες του στρατηγού Μπούκωφ, ο οποίος άρχισε από το 1761 να παραδίδη στην φωτιά τις ξύλινες Εκκλησίες, να γκρεμίζη τα πέτρινα Μοναστήρια της Τρανσυλβανίας, να τρομοκρατή και να κατασφάζη τον αθώο πληθυσμό, γράφοντας έτσι τις μελανώτερες σελίδες στην Εκκλησιαστική ιστορία αυτής της επαρχίας.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί παντού εδήλωναν ότι προτιμούν να τους πάρουν οι εχθροί το κεφάλι, παρά να αλλάξουν την Πίστι τους και να ακολουθήσουν με την Ουνία τον Παπισμόν! Μπροστά στην ακλόνητη Πίστη του λαού και στον κοινό αγώνα, οι βιαιότητες και οι φοβερισμοί των διοικούντων, θυμάτων της Ουνίας, σταματούν. Το καλοκαίρι του 1754 η κωμόπολις Χαλμάτζι γίνεται μάρτυρας μιας μεγαλειώδους στιγμής: Κατά την διάρκεια μιας εβδομάδος όλα τα γύρω χωριά της περιοχής ήρθαν και εδήλωσαν μπροστά στο αυτοκρατορικό Συμβούλιο ότι δεν εγκαταλείπουν την πατροπαράδοτη Ορθοδοξία! Το πιο αξιοσημείωτο και εκφραστικό της συμπεριφοράς του Ρουμανικού λαού παραμένει η απόκρισις ενός γέροντος από το Σιμπίου, η οποία κα δημοσιεύθηκε στον ξένο τύπο. «Αυτή η γούνα, την οποία τώρα φορώ, είναι δική μου ... αλλά εάν κάποιος θέλη να του τη χαρίσω, του τη δίνω. Με αυτά τα αδύνατα χέρια και τα αδύνατα πόδια και το αδύνατο σώμα μου εργάσθηκα σκληρά, μέρα και νύκτα, για να πληρώνω τους φόρους. Αυτά μου χαρίσθηκαν από τον Θεό και, εάν κάποιος θελήση να μου τα πάρη, δεν μπορώ να του τα αρνηθώ. Αλλά έχω και μια ψυχή, την οποία διατηρώ για τον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό, την οποία καμμία ανθρώπινη δύναμις δεν μπορεί να μου την πάρη, εκτός και θελήσω μόνος μου».
Οι εκατοντάδες συλλήψεις, οι κακοποιήσεις, οι φυλακίσεις, οι διωγμοί, το κάψιμο των Εκκλησιών και των Μοναστηριών με την πρόφασι αποδοχής της «νέας Πίστεως» από την μεριά της Αυστριακής Αυτοκρατορίας δεν κατώρθωσαν να λιγίσουν το φρόνημα του ευσεβούς Ρουμανικού λαού.
Η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας, σε συνεδρίασι της 28ης Φεβρουαρίου 1950, αποφάσισε να συγκαταριθμήση τον ιερομόναχο Βησσαρίωνα στη χορεία των Αγίων για την αρετή, που επέδειξε, και για τους αγώνες, που έκανε για την προστασία της Ορθοδόξου Πίστεως. Η μνήμη του εορτάζεται μαζί με τον όσιο Σωφρόνιο και το μάρτυρα Όπρεα στις 21 Οκτωβρίου. Αιωνία τους η μνήμη!
(Από το υπό έκδοσι βιβλίον «Βίοι Αγίων της Ρουμανικής Εκκλησίας)
Login