ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Πριν από λίγες μέρες, τη 14η
Σεπτεμβρίου, ανήμερα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία μας εόρτασε την
μνήμη των Αγίων Πατέρων της Αγίας και Μεγάλης Έκτης Οικουμενικής Συνόδου.
Η Αγία Έκτη Οικουμενική Σύνοδος,
η οποία συνεκλήθη το έτος 680 μ.Χ. (Νοέμβριο) στο Παλάτι του Τρούλλου στην
Κωνσταντινούπολι, υπήρξε η κατάληξι πεντηκονταετών θεολογικών και εκκλησιαστικών
ερίδων (7ος αι.) περί το θέμα αν ο Θεάνθρωπος Χριστός, τέλειος Θεός και
τέλειος άνθρωπος, σε μία Υπόστασι (ένα πρόσωπο), έχει δύο ενέργειες και θελήσεις
η μία. Η Σύνοδος των Αγίων Πατέρων κατεδίκασε τη χριστολογία των Μονοθελητών, όσων
δηλ. υπεστήριζαν, ότι ο Χριστός έχει μόνον μία θέλησι και ενέργεια, διότι αυτή η
χριστολογία δεν ήταν παρά «μεταμφιεσμένη» επανεμφάνισι της ήδη απερριμμένης και
καταδικασμένης αιρέσεως του μονοφυσιτισμού (στην Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο,
451 μ.Χ.). Η Έκτη Σύνοδος ουσιαστικώς δικαίωσε τη θεολογία και τους αγώνες των Αγίων
Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων και Μαξίμου του Ομολογητού κατά της αιρέσεως του
Μονοθελητισμού και εδογμάτισε, ότι επειδή ο Χριστός έχει τέλειες τις δύο
φύσεις, θεία και ανθρώπινη, έχει και δύο φυσικές θελήσεις και δύο ενέργειες
(θεία και ανθρώπινη), όπως προκύπτει και από τις ίδιες τις Ευαγγελικές διηγήσεις.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662),
πρώτα Ηγούμενος της Μονής Χρυσουπόλεως κοντά στην Κωνσταντινούπολη, αγωνίσθηκε για
πολλά χρόνια χωρίς «ανώτερη» εκκλησιαστική υποστήριξι ενώ τα Πατριαρχεία της Ανατολής
και η Ρώμη είχαν αποδεχθή την αίρεσι κάτω από επίδρασι του μονοθελήτου Αυτοκράτορος
Κώνσταντος Β΄ (641-668). Ο Άγιος Μάξιμος περιήλθε γη και θάλασσα από την ΚΠολη
μέχρι την Ρώμη, όπου και βοήθησε στη Σύνοδο του Λατερανού (649 μ.Χ.) κατά του
μονοθελητισμού, υπό τον ορθόδοξο Πάπα Μαρτίνο (649-655).
Ο Άγιος Μάξιμος συνελήφθη και απέθανε στην εξορία στη Λαζική. Όταν σε ανάκρισι ο
αιρετικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πέτρος του είπε να ενωθή με την Καθολική
(παγκόσμια) Εκκλησία που είχε δεχθή την αίρεσι, ο Άγιος Μάξιμος απάντησε: «Ο
Θεός των όλων (Χριστός), μακαρίζοντας τον Πέτρο για όσα είπε, ομολογώντας Αυτόν
καλώς, είπε ότι Καθολική Εκκλησία είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της
πίστεως σ' Αυτόν» (και όχι η ενότητα μέσα στην αίρεσι, μέσα στην ψευδή
πίστι).
Οι αντίπαλοι της Ορθοδοξίας, αιρετικοί
Πατριάρχαι ΚΠόλεως Σέργιος (610-638), Πύρρος (638-641, 654), Παύλος Β΄ (641-653)
και Πέτρος (654-666), οι αιρετικοί Πατριάρχαι Αντιοχείας Μακάριος (650-585) και
Αλεξανδρείας Κύρος (630-642), ο αιρετικός Πάπας Ρώμης Ονώριος (625-638) και οι
Στέφανος, Πολυχρόνιος και Κωνσταντίνος αναθεματίσθηκαν
από την Αγία ΣΤ΄ Σύνοδο.
Ο καταδικασμένος ως αιρετικός
Πατριάρχης Σέργιος ήταν αυτός που πρωτύτερα, περιφέροντας την εικόνα της Παναγίας Θεοτόκου γύρω από τα τείχη της
Πόλεως, την είχε διασώσει από τους Αβάρους και Πέρσες, ενώ ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος
ευρισκόταν σε εκστρατεία σήν Περσία (626). Στην περίστασι αυτή συνετέθη και
ο Ακάθιστος Ύμνος (οι Χαιρετισμοί) στη Θεοτόκο.
Ο Άγιος Μάξιμος, ένας εναντίον
όλης της «επισήμου Εκκλησίας», υπήρξε κατά τη μαρτυρία των ιστορικών «μέγιστος
θεολόγος, ο οποίος εσφράγισε με το αγωνιστικό του σθένος και την πλούσια
συγγραφική του προσφορά τη θεολογική αναίρεση της μονοθελητικής αιρέσεως»· επίσης,
«είναι δύσκολον να ευρεθή άλλος θεολόγος ο οποίος να επηρέασε περισσότερον
την πορείαν της ελληνικής ορθοδόξου θεολογίας από αυτόν».
Ο μονοθελητισμός και ο
μονοενεργητισμός αποτελούν συστατικά της χριστολογίας των σημερινών «μετριοπαθών»
(σεβηριανών) μονοφυσιτών, δηλ. των μονοφυσιτών Κοπτών (της Αιγύπτου), των Αρμενίων,
των Αιθιόπων, των Συροϊακωβιτών και των Ινδών του Μαλαμπάρ. Δυστυχώς, ο σύγχρονος
θεολογικός διάλογος από το 1990 και εξής, αποφαίνεται, αντιθέτως προς τις Οικουμενικές
Συνόδους, ότι οι προαναφερθέντες μονοφυσίτες είναι Ορθόδοξοι και ότι οι Άγιοι
Πατέρες τους παρεξήγησαν.
Η διακήρυξι του δόγματος περί
δύο θελήσεων και ενεργειών στον Χριστόν από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, ελέγχει
επίσης και τους αιρετικούς Λατίνους (την παπική-ρωμαιοκαθολική «εκκλησία»),
οι οποίοι μερικούς αιώνες αργότερα (14ον αι.), δια του στόματος των
σχολαστικών τους μεσαιωνικών θεολόγων και των αντι-παλαμικών και αντι-ησυχαστών
φιλοσόφων στην Ανατολή, αρνήθηκαν την ύπαρξη φυσικής ενεργείας στο Θεό, αντίθετα
με τους Αγίους Πατέρες της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου και σύνολη την εκκλησιαστική
διδασκαλία.
Η καταδίκη του Πάπα Ονωρίου από
Οικουμενική Σύνοδο, τρανώς αποδεικνύει ότι είναι εκκλησιολογικά ψευδής
και απαράδεκτος ο θεολογικός μύθος των παπικών περί «αλαθήτου» του Πάπα.
Το νομοθετικό έργο (την έκδοσι ιερών Κανόνων) της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου, καθώς και της Ε΄ (553 μ.Χ.) συμπλήρωσε η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (ΚΠολι, 691 μ.Χ.).