Σύντομο βιογραφικό σημείωμα του αειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου*
* Τα όσα, αγαπητοί, ακολουθούν αποτελούν σχεδόν αυτούσια μεταφορά μερικών αποσπασμάτων από συνοπτική μελέτη του Αρχιμανδρίτου Νεκταρίου Α. Ζιόμπολα που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εκκλησιαστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» στις αρχές του 1999, με τον τίτλον: Το φαινόμενον «Δημήτριος Παναγόπουλος». Από της θέσεως αυτής ευχαριστούμε τον ζηλωτήν κληρικόν π. Νεκτάριον διά την πρόθυμη ευλογία του να σταχυολογηθούν ολίγα διά τον εκλεκτόν εργάτην Κυρίου προς γενική ενημέρωσι των αναγνωστών.
*****
Ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος του Αθανασίου γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος του Αιγίου, και ήταν ο δεύτερος από τα έξι παιδιά της οικογενείας. Σε ηλικία περίπου δέκα ετών έμεινε ορφανός από πατέρα. Μετά το Δημοτικό και το Σχολαρχείο της εποχής, ανέλαβε, ως δεύτερος πατέρας, τα καθήκοντα της οικογενείας.
Με την Εκκλησία δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις, όπως και ο ίδιος ομολογούσε. Κρατούσε απλώς τυπική σχέση.
Το 1948 νυμφεύθηκε την Αγγελική Σωτηροπούλου, που διακρινόταν για το χριστιανικό της ήθος, και από την οποία πολύ ωφελήθηκε και βοηθήθηκε ως προς την στροφή του προς τον Χριστόν και την Εκκλησία Του.
Ήταν άνθρωπος δραστήριος, με ισχυρή θέληση και πολλές ικανότητες, κατ' εξοχήν όμως διακρινόταν διά το χάρισμα του λόγου. Σταδιακά η Πρόνοια του Θεού τον κατάρτισε πνευματικά με διακριτικές επισκέψεις για το ψυχοσωτήριο έργο του επανευαγγελισμού αθανάτων ψυχών.
Το 1950 άρχισε στενότερη σχέση με την Εκκλησία και την μελέτη θρησκευτικών βιβλίων. Ένα προσκύνημα στην Τήνο συνετέλεσε στο να εξομολογηθή σχεδόν για πρώτη φορά, και απετέλεσε το γεγονός αυτό σταθμό στη ζωή του. Ως άνθρωπος ισχυρός θελήσεως και με την βοήθεια του Θεού μπόρεσε να επιβληθή στον εαυτό του, να κόπτη τα πάθη και τις αδυναμίες του παρελθόντος και να συγκροτείται ηθικά και χριστιανικά...
Όσο η ψυχική του αναγέννηση αύξανε όλο και περισσότερο άφηνε να τον καθοδηγή Αυτός ο Κύριος... Με ιερό ζήλο μελετούσε την Αγία Γραφή και τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας μας...
Σε ηλικία 35 ετών στις 11 Νοεμβρίου του 1951 έκαμε το πρώτο επίσημο κήρυγμα του στην αγρυπνία του ιερού Ναού της Αναλήψεως στον Βύρωνα, με εντολή του διακριτικού και οσίου όντως Γέροντος Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου... Είχε πράγματι επιστρατευθεί από τον Θεό στο έργο της διακονίας του θείου λόγου. Υπήρξε και θεόκλητος και λαόκλητος κήρυκας.
Όπου ο Θεός του άνοιγε θύρα για να ομιλήση έδιδε το παρόν με προθυμία, σε ιερούς Ναούς, αίθουσες, ιερές Μονές - προσκυνήματα, ακόμη και σπίτια...
Με ζήλο, πόθο ιερό και με πολύ πνευματικό μεράκι επιτελούσε την διακονία της πνευματικής σποράς του λόγου του Θεού. Ή φήμη του χαρισματούχου εργάτου του Ευαγγελίου όλο και απλωνόταν περισσότερο. Στην Αθήνα έφθασε να ομιλή μέχρι και δέκα φορές την εβδομάδα. Στην συνέχεια ανοίχτηκε και σε πόλεις και χωριά που τον καλούσαν. Ήταν ακούραστος, δοσμένος στο έργο του Θεού, χωρίς ωράριο εργασίας, χωρίς υλικές αποδοχές, και ο Θεός ευλογούσε.
Κατ' εξοχήν διακρίθηκε στο εποικοδομητικό κήρυγμα με στόχο και επίκεντρο την μετάνοια και επιστροφή αμαρτωλών ψυχών στην Εκκλησία του Χρίστου. Ως ελεημένος από τον Θεό, πάσχιζε να γίνη αιτία επιστροφής ψυχών. Έτσι η μετάνοια ήταν το προσφιλές του θέμα. Χωρίς υπερβολή, είναι χιλιάδες οι ψυχές, που επηρεάσθηκαν από το ζωντανό και χειμαρρώδες κήρυγμα του. Ως όργανο της Χάριτος του Θεού που ήταν, έτρεχε διά να ενισχυθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές από το ηθικό ναυάγιο του κόσμου.
Ο λόγος του στο θέμα της μετανοίας, όπου ακούγετο, ήταν αποφασιστικής σημασίας και οδηγούσε στον εξομολόγο. Ορθώς του αποδόθηκε το χαρακτηριστικό του κήρυκος της μετανοίας, αφού ο λόγος του αφύπνιζε ένοχους. Το κήρυγμα του συγκινούσε, ομιλούσε στην καρδιά, προβλημάτιζε και επιδρούσε αποτελεσματικά. Σαφής και κατανοητός στον λόγο του, γλαφυρός και συναρπαστικός, τα δε κηρύγματά του μεστά θείων αληθειών, ηθικών παραινέσεων και διδαγμάτων... Παρ' ότι στηλίτευε κατακόρυφα τα αμαρτωλά πάθη, ένα πολυπληθές ακροατήριο κάθε ηλικίας, φύλου, τάξεως και μορφώσεως «κρεμόταν» από τα χείλη του και οδηγείτο σε αποφασιστική αλλαγή, πορείας και ζωής, στον Χριστό, την Εκκλησία Του, την αρετή.
Στην Αθήνα έδρα της κηρυγματικής του δραστηριότητος ήταν κυρίως η αίθουσα των Τριών Ιεραρχών στην οδό Μενάνδρου 4. Ομιλούσε μια φορά την εβδομάδα, εκτός 2-3 μήνες το καλοκαίρι, από το 1956 έως την 11-2-1982. Πραγματοποιήθηκαν, με την χάρι του Κυρίου, περίπου χίλιες τριακόσιες ωριαίες ομιλίες μόνον στην αίθουσα αυτήν. Κατά δε τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς, το ποσοτικό κηρυκτικό του έργο, υπερβαίνει τις πέντε χιλιάδες ομιλίες. Έργο ογκώδες και εξ ίσου εκλεκτό σε περιεχόμενο. Ο αείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος εβίωνε την πίστη, ζούσε την μυστηριακή ζωή, την ζωή της κατά Χριστόν αρετής. Ήταν στολισμένος με πραότητα και ταπείνωση, με συγχωρητικότητα και αγάπη... Ό,τι έκανε, ήταν μυρωμένο, αγιοπνευματικό. Καίτοι δεν διέθετε πτυχία εδούλευσε εις το Ευαγγέλιον νομίμως και καρποφόρως, η δε προσφορά του στην Εκκλησία ήταν μεγάλη και υπεράνω πολλών πτυχιούχων της θεολογίας, και άφησε μεγάλο δίδαγμα στο τι θέλει ο Θεός και πώς θέλει τον κήρυκα ο πιστός λαός του Θεού.
Η πορεία της θεαρέστου διακονίας του γνώρισε και πολλές δυσκολίες, που προκαλούσε ο εχθρός Διάβολος με εμπαθή όργανα του, τα οποία και δημιουργούσαν εμπόδια. Τελικά η χάρις του Θεού τακτοποιούσε τα πράγματα και ο πιστός και καλός εργάτης του Κυρίου συνέχιζε με αυταπάρνησι, ζήλο και αγάπη Χριστού την ψυχοσωτήριο διακονία του.
Τα άρθρα του στο θρησκευτικό περιοδικό ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ που εξέδιδε επί 25 περίπου χρόνια τα υπέγραφε με τα αρχικά γράμματα Α.Δ., που σήμαιναν Αχρείος Δούλος.
Εκτός από το κήρυγμα τον βοήθησε ο Θεάνθρωπος Χριστός μας και στην συγγραφή πολλών πρακτικών και ψυχωφελεστάτων βιβλίων, με καθαρώς ορθόδοξο αγιογραφικό και αγιοπνευματικό περιεχόμενο. Τα χαριτωμένα πονήματά του αγαπήθηκαν από τον πιστό λαό του Θεού, γνώρισαν επανεκδόσεις, συνετέλεσαν στην διόρθωση πολλών χιλιάδων αδιάφορων μελών της Εκκλησίας και συνέβαλαν στην αύξηση των συνειδητών πιστών χριστιανών.
Έκτος από το προφορικό και γραπτό έργο, καθιέρωσε προσκυνηματικές καθαρώς εκδρομές σε ιερές Μονές και σε ιερά προσκυνήματα. Στην αρχή στο Λεκανοπέδιο της Αττικής και κατόπιν και σε αξιόλογα προσκυνήματα εντός της Ελλάδος. Στα τελευταία επτά χρόνια πριν της κοιμήσεως του πραγματοποιούσε κάθε καλοκαίρι προσκύνημα και στους Αγίους Τόπους και Σινά...
Μετά πάροδο 17 περίπου ετών έγγαμου βίου κατά θαυμαστόν τρόπο, διά των πρεσβειών του Αγίου Νεκταρίου του Θαυματουργού, ο Κύριος εβράβευσε τις θερμές ικεσίες τους και τους εχάρισε υιόν. Του δόθηκε το όνομα Νεκτάριος και διατηρεί τώρα στην Αθήνα εκδοτικό οίκο. Μεταξύ των άλλων, συνεχίζει, διά των επανεκδόσεων των εκλεκτών βιβλίων του μακαριστού πατρός του Δημητρίου, το γραπτόν του κήρυγμα, διά δε της κυκλοφορίας των 700 και πλέον θαυμάσιων ομιλιών του, και το προφορικό ιεραποστολικό του σωτήριο έργο, προς δόξα Θεού και σωτηρία ψυχών.
Την πολύπλευρη, ποικίλη και καρποφόρα ιεραποστολική του διακονία και ιδιαίτερα την κηρυγματική έκλεισε με τις δύο άκρως συγκινητικές και αποχαιρετιστήριες τελευταίες ομιλίες του περί θανάτου και αιωνίου ζωής, όπου για πρώτη φορά ερμήνευσε το αποστολικό και ευαγγελικό ανάγνωσμα της κηδείας.
Το Σάββατο το πρωί, 35 ώρες μετά το τελευταίο κήρυγμα του, στις 13 Φεβρουαρίου του 1982, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχήν του εις τον λατρευτόν Του Κύριον...
Η ζωή του και οι παραινέσεις του, μαζί με την προσευχή του, ας μας είναι οδηγός και ενισχυτής για εμάς, που βρισκόμαστε στη Στρατευόμενη Εκκλησία.
πηγή: Ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ μέσα από τα γραπτά του
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ)
Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω: