Μετενσάρκωση και Κάρμα

ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΡΜΑ

Του Πρωτ. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Σ.Ε. επί των αιρέσεων

(α’ μέρος)

1. Εισαγωγικά

Η «Νέα Εποχή» είναι ένα παγκόσμιο συγκρητιστικό κίνημα, ουσιαστικά χωρίς Θεό. Η έννοια του προσωπικού Θεού, του Δημιουργού «ορατών τε πάντων και αοράτων» εκ του μη όντος είναι ξένη για τη «Νέα Εποχή του Υδροχόου». Ο «θεός» της «Νέας Εποχής» είναι το «εν όλον», το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα» ή η «Παγκόσμια Συνειδητότητα», ή «Κοσμική Συνειδητότητα» ή «ζώσα ενέργεια», που προβάλλεται σε ποικίλες μορφές. Τα πάντα, και ο άνθρωπος, ταυτίζονται με αυτό το «Εν», και αποτελούν «εκδηλώσεις» ή «εκροές» ή «προβολές» αυτού του «θεού». Θεός, Κόσμος και άνθρωπος είναι όροι που χαρακτηρίζουν εκδηλώσεις της ίδιας Συμπαντικής ουσίας. Αυτό προκύπτει και από όσα δηλώνει ο Irving Cooper, θεωρητικός της μετενσάρκωσης: «Τα πάντα είναι Θεός. Αλλά ο Θεός αυτός μέσα στον κόσμο εκδηλώνεται λιγώτερο ή περισσότερο, αναλόγως με την ικανότητα κάθε μορφής»¹.

Σε συνέπεια με όλα αυτά, θα έπρεπε στην «Νέα Εποχή», ο άνθρωπος να μη θεωρείται πρόσωπο, αφού είναι «εκροή» του απρόσωπου «Ενός», στο οποίο και καταλήγει τελικά, και αφού ο έσχατος προορισμός του, κατά τους «μετενσαρκωτές», δεν είναι η μετά θάνατον (και μάλιστα μετά από πολλούς θανάτους) προσωπική ύπαρξη, αλλά η κατάληξη και εξαφάνισή του μέσα στην απρόσωπη «Ολότητα», όπως μία σταγόνα νερού μέσα στον απέραντο ωκεανό, ή όπως μια σπίθα που εκτοξεύεται από την φωτιά για να εξαφανιστεί στον αέρα.

Επομένως η «Νέα Εποχή», ταυτισμένη με την «Θεοσοφία» και ενστερνιζόμενη τις περί Θεού ινδουιστικές και βουδιστικές θεωρήσεις της Άπω Ανατολής, κηρύττει έναν «απόλυτο μηχανισμό», μια ακραία μορφή πανθεϊστικού μονισμού.

Κατ’ ανάγκη, μέσα σ’ αυτή την «ολιστική» περί θεού αντιχριστιανική θεωρία της «Νέας Εποχής» εισέρχεται, ως βασικός μηχανισμός «τελειώσεως» ή εξελίξεως του ανθρώπου, μεταξύ άλλων, και η δοξασία της μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης.

Εφόσον, κατά την «νεοεποχίτικη» αυτή αντίληψη, δεν υπάρχει προσωπικός και λογικός Θεός, ο οποίος εδημιούργησε τον κόσμον εξ αγάπης και εκ του μη όντος, δεν είναι δυνατό να γίνεται λόγος για πρόνοια του Θεού και παρέμβασή Του στην ιστορία του κόσμου και του ανθρώπου. Ούτε μπορεί να γίνει λόγος για Θεό, που συγχωρεί τον άνθρωπο και τον σώζει. κατά την δοξασία αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν κατορθώσει την «ολοκλήρωσή» του, την «τελείωσή» του, ή την ταύτισή του με το «θείον», τότε έχει την δυνατότητα να επιστρέψει και πάλι σε μια νέα ζωή για να επαναλάβει την προσπάθειά του, μέσα από μια ατελείωτη αλυσίδα γεννήσεων και θανάτων ή «παλλιγγενεσιών», την Samsara. Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος της «Νέας Εποχής», που ζει μέσα στην απέραντη χωρίς Θεό μοναξιά του. Αυτός είναι ο «νόμος». Αυτό είναι το απελπιστικά μαύρο αποτέλεσμα μιας μάταιης προσπάθειας, που τελικά καταλήγει στο απόλυτο μηδέν.

Έτσι, ο άνθρωπος, μόνος του επιδιώκει αν επιτύχει την «αυτογνωσία» του, την «αυτοπραγμάτωσή» του, την «αυτοσωτηρία» του και την «αυτοτελείωσή» του. Αυτό το επιτυγχάνει με την απόκτηση της «γνώσης», και μάλιστα της «κρυφής» (αποκρυφισμός) και με διάφορες τεχνικές (ανθρώπινες επινοήσεις), όπως είναι για πολλές ομάδες της «Νέας Εποχής», ο διαλογισμός, η γιόγκα, τα σεμινάρια αυτογνωσίας, η αποχή από ορισμένες τροφές και κυρίως το κρέας κ.λπ. Τελικά όμως το ισχυρότερο «όπλο» που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος είναι η μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση.

2. Μετενσάρκωση - Μετεμψύχωση

Προτού όμως να προχωρήσουμε πρέπει να σημειώσουμε ότι οι δύο αυτοί όροι δεν ταυτίζονται². Ο όρος μετενσάρκωση χρησιμοποιείται για να δηλώσει την μετά τον βιολογικό θάνατο εκ νέου ενσάρκωση και επαναγέννηση της «ψυχής» σε άλλο ανθρώπινο σώμα, είτε επάνω στη γη είτε και σε άλλο πλανήτη³. Ο όρος μετεμψύχωση χρησιμοποιείται για να δηλώσει την μετά τον θάνατο ενσάρκωση της «ψυχής» και την «ενσωμάτωσή» της, όχι μόνο σε ανθρώπινο ον, αλλά και σε κατώτερα είδη, υπό μορφή αλόγων ζώων, πτηνών, ιχθύων και ερπετών και φυτών.

Η δοξασία της μετεμψύχωσης αποτελεί θεμελιώδη διδασκαλία του Ινδουισμού και του Βουδισμού. Κατά την Μπαγκαβάντ-Γκιτά, «το πιο αυθεντικό βιβλίο αναφοράς για τη μετεμψύχωση, που είναι ο λόγος του Ίδιου του Θεού», «το μονοπάτι της μετεμψύχωσης δεν οδηγεί πάντα προς τα άνω, και τίποτα δεν προεξοφλεί στον άνθρωπο μια ανθρώπινη μορφή στην επόμενη ζωή του. Αν για παράδειγμα, ένας πεθάνει με νοοτροπία σκύλου, στην επόμενη γέννησή του θα αποκτήσει χαρακτηριστικά σκύλου, ώστε να μπορέσει ν’ απολαύσει τη ζωή ενός σκύλου»⁴. Αν οι άνθρωποι δεν αξιοποιήσουν σωστά την ανθρώπινη μορφή, τότε «εξαναγκάζονται από τους νόμους του κάρμα να συνεχίσουν την παραμονή τους στον κύκλο της γέννησης, του θανάτου και της επαναγέννησης, άλλοτε ως άνθρωποι, άλλοτε ως ζώα και καμμιά φορά, ως φυτά ή ως έντομα»⁵. «Όποιος πεθαίνει κάτω από την επίδραση της άγνοιας, ξαναγεννιέται στο βασίλειο των ζώων (Μπάγκαβαντ-Γκιτά 14,15)»⁶. «Για παράδειγμα, σ’ ένα λαίμαργο που καταβροχθίζει αδιάκριτα μεγάλες ποσότητες διαφόρων τροφίμων, η φύση στην επόμενη ζωή του παρέχει ευσπλάχνως το σώμα χοίρου ή κατσίκας, μορφές που θα του επιτρέψουν ν’ απολαμβάνει αδιακρίτως, σκουπίδια και υπολείμματα»⁷.

Πολλοί «δάσκαλοι» της δοξασίας αυτής ισχυρίζονται -αβάσιμα βεβαίως- ότι η μετεμψύχωση είναι «επιστήμη», άγνωστη όμως στους σύγχρονους επιστήμονες⁸. Το ίδιο ισχυρίζονται και εκείνοι της μετενσάρκωσης.

Την δοξασία αυτή και υπό τις δύο εκδοχές της, της μετενσάρκωσης και της μετεμψύχωσης, ενστερνίζονταν κατά την αρχαιότητα οι Ινδοί, οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες και μερικοί Έλληνες (π.χ. οι Ορφικοί, ο Πυθαγόρας, τον οποίο μερικώς ειρωνεύεται ο Αριστοφάνης, ο Εμπεδοκλής, ο Πλάτων κ.ά.), σήμερα δε μερικά νεοπαγανιστικά ρεύματα (όπως οι «Δωδεκαθεϊστές»)⁹, ενώ οι ομάδες της «Νέας Εποχής» γενικώς αποδέχονται μόνο την δοξασία της μετενσάρκωσης.

Στην συνέχεια, θα ασχοληθούμε με την δοξασία της μετενσάρκωσης.

3. Η Μετενσάρκωση - Γενικώς

Είπαμε ήδη, ότι μετενσάρκωση σημαίνει την δοξασία, κατά την οποία, μετά τον βιολογικό θάνατο, η ατομική ψυχή -το Άτμαν, κατά την ινδουιστική ορολογία- ενσωματώνεται, ή επαναγεννάται στον υλικό κόσμο μας, -στην γη- ενδυομένη μια σειρά νέων διαδοχικών ανθρωπίνων σωμάτων, ή κάπου αλλού, σε άλλο πλανήτη¹⁰. Η Θεοσοφία κάνει λόγο για «μόνιμον μετενσαρκουμένην αρχήν εν τω ανθρώπω, το Εγώ και μίαν πρόσκαιρον ατομικότητα, ως μέσον εξελίξεως του Εγώ»¹¹.

Η διαδικασία αυτή ακολουθεί την «ολιστική» πανθεϊστική και «νεοεποχίτικη» περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου διδασκαλία. Κατά την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, η οποία, όπως είπαμε, είναι η θεωρητική βάση όλης της δοξασίας της μετενσάρκωσης, «Η ατομική ψυχή μπορεί να συγκριθεί με ένα σπινθήρα που ξεπηδά από τη φωτιά της Υπέρτατης Ψυχής. Όπως η σπίθα και η φωτιά είναι της ιδίας ποιότητας, έτσι και η ατομική ψυχή είναι της ιδίας πνευματικής ποιότητας με τον Υπέρτατο Κύριο»¹².

Την δοξασία της μετενσάρκωσης αποδέχονται σήμερα ο Ινδουισμός, ο Βουδισμός, ο Βραχμανισμός, ο Ταοϊσμός, ο Ζαϊνισμός και, όπως είπαμε και πιο πάνω, οι περισσότερες ομάδες της «Νέας Εποχής», ιδιαιτέρως δε η Θεοσοφία, η Ανθρωποσοφία, ο Αποκρυφισμός, ο Πνευματισμός, καθώς και ο Τεκτονισμός¹³.

Η μετενσάρκωση θεωρείται, κατά την Μπλαβάτσκυ, «ο υποχρεωτικός συνεργάτης του νόμου της εξελίξεως»¹⁴. Μερικοί θεωρητικοί της δοξασίας αυτής, την συνδέουν με την Παυλική έκφραση «ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος τοῦτο καί θερίσει» (Γαλ. 6, 7) και με την διδασκαλία περί της αθανασίας της ψυχής. Βεβαίως, ούτε με το πρώτο χωρίο έχει καμία σχέση η δοξασία αυτή [διότι ο Παύλος αναφέρεται στην ημέρα της Κρίσεως], ούτε ταυτίζεται απολύτως με την διδασκαλία περί της αθανασίας της ψυχής, όπως αυτή διδασκόταν από τους αρχαίους Έλληνες¹⁵.

Το πώς και πότε θα πραγματοποιούνται οι μετενσαρκώσεις αυτές εξαρτάται, κατά θεωρητικούς της δοξασίας, από τα άστρα (αστρολογία) και καθορίζεται από την «Λευκή Ηγεσία» ή από αόριστης υφής «πνευματικά» «παρακολουθούντα όντα». «Το ζωντανό ον αποκτά ένα σώμα (πεδίο δράσεως) για να εκτίσει τη φυλάκισή του ανάλογα με τις αστρολογικές επιδράσεις. Έτσι το πεπρωμένο του ανθρώπου καθορίζεται από τη θέση των άστρων κατά τη γέννησή του». Γι’ αυτό η αστρολογία είναι «μεγάλη επιστήμη»¹⁶. Το φυσικό σώμα, λέει ο Papus, διαπλάθεται υπό την επίδραση επτά ή εννέα «σεληνιακών περιστροφών» και δέχεται την επίδραση και των άλλων πλανητών¹⁷.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι η μετενσάρκωση καθορίζεται είτε από «Οντότητες του Πνευματικού κόσμου, που γνωρίζουμε ελάχιστα» -και οι οποίες «είναι επιφορτισμένες να εκλέγουν τους γονείς, την πατρίδα και τις εξωτερικές συνθήκες ζωής σε κάθε μετενσάρκωση»¹⁸, είτε από την «Λευκή Ιεραρχία», ή «τους Κυρίους του Νόμου, ή Φύλακες του Νόμου ή τους Τέσσερις Κυρίους των δυνάμεων των κόσμων και των όντων» -οι οποίοι κρατούν «λεπτομερέστατο και ακριβέστατο αρχείο τόσο μέσα το είναι καταγραμμένο, όσο και στο ΑΚΑΣΣΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ»¹⁹. Ακόμα και ο ίδιος ο νους του ανθρώπου μπορεί να καθορίζει τη νέα μετενσάρκωση - «Είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις του ζωντανού όντος, τη στιγμή που εγκαταλείπει το σώμα του που αναμφίβολα καθορίζουν τη μελλοντική του μορφή ύπαρξης»²⁰.

Πρέπει όμως και εδώ να επισημάνουμε ότι και στο περιεχόμενο του όρου «μετενσάρκωση» υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές: η ανατολική και η δυτική.

Κατά την ανατολική εκδοχή, την οποία ενστερνίζεται ο Ινδουισμός και μερικές παραθρησκευτικές ομάδες της «Νέας Εποχής», όπως φερειπείν οι Χάρε Κρίσνα, -και μερικοί νεοπαγανιστές- η μετενσάρκωση δεν οδηγεί πάντοτε σε ανώτερη εξελικτική κατάσταση και συμπίπτει ουσιαστικά με την μετεμψύχωση. Κατά την εκδοχή αυτή, η ατομική ψυχή (το Άτμαν) στοχεύει στο να ξεφύγει από τον ατέλειωτο κύκλο (τροχό) των ενσαρκώσεων και θανάτων, την Σαμσάρα, και να απελευθερωθεί, εξαφανιζόμενη μέσα στο απρόσωπο Βράχμαν. Τότε, κατακτά την «μόκσα», την σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται με την συνειδητοποίηση ότι «η ατομική ψυχή (το Άτμαν) και η απόλυτη ψυχή (το Βράχμαν) ταυτίζονται»²¹, (μία καθαρά «νεοεποχίτικη» διδασκαλία). Αυτό είναι η λύτρωση, το Νιρβάνα.

Η δυτική εκδοχή της μετενσάρκωσης, την οποία διεμόρφωσε κυρίως η Θεοσοφία και η Ανθρωποσοφία, δεν στέκεται αρνητικά έναντι της ύπαρξης και δεν κάνει λόγο φανερά για εξαφάνιση της προσωπικότητας. Εν τούτοις, και η εκδοχή αυτή στοχεύει στην απώλεια του προσωπικού «Εγώ», αφού διακηρύσσει ότι «Σε τελευταία ανάλυση, τελικός σκοπός μας είναι… με τον καιρό να γίνουμε υπεράνθρωποι σαν τον Ιησού Χριστό και να συγχωνευτούμε, να γίνουμε ένα με τον Θεό»²². Είπαμε όμως στην αρχή ότι αυτός ο «θεός», -ο «ολιστικός θεός» της «Νέας Εποχής» με τον οποίο «συγχωνεύεται» ο άνθρωπος-, είναι απρόσωπος. Η ταύτιση και η συγχώνευση κάθε προσώπου μέσα σ’ αυτό το «Εν» δεν είναι παρά μια ουσιαστική εκμηδένισή του και επομένως κάθε πρόσωπο, μετά από αναρίθμητες προσπάθειες για την «αναγέννησή» του, φθάνει στην ανυπαρξία. Πρόκειται, δηλαδή, για καθαρώς αντιχριστιανική, αλλά και παράλογη δοξασία.

Παρόλα ταύτα η δυτική αυτή εκδοχή υποστηρίζει ότι σκοπός κάθε μετενσάρκωσης είναι η «αναγέννηση», η «απελευθέρωση», και η «εκπαίδευση και η γνώση» για να αποκτήσει ο άνθρωπος «νέες δυνατότητες», η «αφύπνιση των ψυχικών δυνατοτήτων», η «φώτιση», να «εξευγενίσει τον άνθρωπο-ζώο», να διευρύνει την συνείδησή του (μέσω του διαλογισμού), για «μεγαλύτερες εμπειρίες» και «πνευματική εξέλιξη, ώστε να «ικανοποιηθούν όλες οι επιθυμίες που δεν μπόρεσαν να ικανοποιηθούν σ’ αυτή τη ζωή», και να διδαχθεί «τα άρρητα και κρύφια της ύλης». Η μετενσάρκωση συντελεί ακόμη και στην «πρόοδο της ανθρωπότητος»²³. «Η Νέα Εποχή τη θεωρεί μια αιώνια πορεία της ψυχής προς ανώτερα επίπεδα πνευματικής ύπαρξης και όχι ένα μαρτύριο από το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει με κάθε τρόπο, καταργώντας την ατομικότητά του»²⁴.

Η διαφορά μεταξύ των δύο εκδοχών, σημειώνει μελετητής της μετενσάρκωσης, έγκειται στο ότι: «Στην Ασία η ιδέα του να ξαναγεννηθεί κανείς είναι μια κακή είδηση», ενώ «οι διδάσκαλοι της Νέας Εποχής στην Δύση βλέπουν την μετενσάρκωσιν ως μια μεγάλη περιπέτεια, που εγκυμονεί πνευματική σπουδαιότητα και ‟καρποφορία”»²⁵.

Έσχατη πάντως κατάληξη του κύκλου των μετενσαρκώσεων, τόσο στην ανατολική όσο και στην δυτική εκδοχή, είναι η κατάργηση κάθε προσωπικής περαιτέρω ύπαρξης και συνείδησης και η ταύτιση με το απρόσωπο «Εν» ή «Όλον» ή το «Νιρβάνα». Με τον τρόπο αυτό, όπως είπαμε παραπάνω, η προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου εκμηδενίζεται (διαλύεται και παύει να υπάρχει ως πρόσωπο), όπως μια σταγόνα νερού μέσα στον ωκεανό ή όπως μία σπίθα που βγαίνει από την φωτιά και εξαφανίζεται στον αέρα, και ο άνθρωπος απαλλάσσεται από την ‟βάσσανο” των συνεχών γεννήσεων και θανάτων, την Samsara. Έτσι, όπως είπαμε και πιο πάνω, για τον άνθρωπο της «Νέας Εποχής», σε αντίθεση με την χριστιανική διδασκαλία, ο θάνατος θεωρείται ευλογία.

(Συνέχεια στο επόμενο)

_______________________

1. Irving Cooper, Η Μετενσάρκωσις - Μια ελπίδα για τον κόσμο, σ. 50: «Κατ’ αρχήν πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ολόκληρη η φύσις είναι ζώσα και ότι κάθε φυσική μορφή, από τους κρυστάλλους έως τον άνθρωπο, χρησιμεύει ως φορεύς σε μία συνείδηση που βαίνει προς εξέλιξιν. Μπορούμε να φανταστούμε τα κύματα της εξελισσόμενης ζωής να αναδύωνται από το ένα βασίλειο στο άλλο: Ορυκτό, φυτικό, ζωικό, ανθρώπινο. Στο ορυκτό η συνείδησις είναι μόλις αφυπνισμένη. Στο φυτό αρχίζει να εμφανίζη συμπάθεια ή αντιπάθεια, καθώς και ασθενή σημεία αισθαντικότητας. Στο ζώο εκδηλώνεται με τη μορφή του συγκεκριμένου αισθήματος, των παθών και των επιθυμιών, εμφανίζοντας επίσης και μια μορφή νοητικότητας. Στον άνθρωπο, αφού περάσει από τη δοκιμασία εκατοντάδων ενσαρκώσεων, φθάνει τέλος στα ύψη της πνευματικής γνώσεως».

2. Ο Γαβριήλ Σιμονέτος παρατηρεί ότι: ‟Στις μυστικιστικές παραδόσεις δεν γίνεται διάκριση μεταξύ μετενσάρκωσης και μετεμψύχωσης. Οι δύο έννοιες θεωρούνται σαν όψεις του ίδιου νομίσματος, καθώς οι ψυχές από την εποχή απομάκρυνσης μέχρι την επιστροφή τους στη ‟Βασιλεία των Ουρανών”, φιλοξενούνται σε 8.400.000 είδη ζωής που υπάρχουν στον Υλικό και στα Πνευματικά Εσωτερικά Επίπεδα”, φωτοτυπ. κείμενο, Κάρμα και Μετενσάρκωση, σ. 6.

3. Papus, βλ. υποσημείωση 9, του παρόντος άρθρου. Ο  Irv. Cooper αμφιβάλλει για την δυνατότητα μετενσάρκωσης σε άλλους πλανήτες, βλ, Μετενσάρκωση, η φυσική, ψυχική και πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, σ. 58.

4. Επιστρέφοντας, Ο νόμος της Μετεμψύχωσης, σ. 58.

5. Αυτόθι, σ.32.

6. Αυτόθι, σ. 120.

7. Αυτόθι σ. 109.

8. Αυτόθι σ. 96.

9. Οι Έλληνες «Δωδεκαθεϊστές» διατείνονται ότι η ψυχή, κατά την εξελικτική πορεία της γνωρίζει πολλές «παλιγγενεσίες», οι οποίες δεν βρίσκονται πάντοτε σε ανοδική πορεία, αλλά μπορεί να έχουν και «παλινδρομήσεις» σε κατώτερες  και μάλιστα άλογες ή και ανόργανες μορφές ύπαρξης, όπως φερειπείν ιχθύος ή πτηνού, θάμνου ή βουνού, π. Κυρ. Τσουρού, Ο Νεοπαγανισμός της ‟Νέας Εποχής” σ. 201.

10. Βλ. ορισμούς της μετενσάρκωσης: Irving Cooper: «Η Μετενσάρκωσις είναι η διαδικασία μέσω της οποίας συνειδήσεις προς εξέλιξιν σε διαφόρους βαθμούς αναπτύξεως, έρχονται να συναφθούν με φυσικές μορφές, που επίσης εξελίσσονται σε όλους τους βαθμούς της φυσικής πολυπλοκότητος», (Η Μετενσάρκωσις - Μια ελπίδα για τον κόσμο, σ. 24). Και Papus: «Μετενσάρκωση είναι η επιστροφή της πνευματικής Αρχής σ’ ένα νέο σαρκικό περίβλημα. Όσον αφορά τα ανθρώπινα πλάσματα, αυτό το περίβλημα είναι πάντοτε ένα ανθρώπινο σώμα. Μπορεί κανείς να ενσαρκωθεί είτε στον ίδιο πλανήτη, όπου έζησε την τελευταία του ύπαρξη, είτε σε άλλο», ένθ. ανωτ. σ. 11.

11. Πέτρ. Γράβιγγερ, Εγκυκλοπαιδεία Εσωτερισμού και αποκρύφου γνώσεως, τομ. 4, σ. 257.

12. Επιστρέφοντας, Ο νόμος της Μετεμψύχωσης, ένθ. ανωτ. σ. 127.

13. Κατά τους διδασκάλους της μετενσάρκωσης, συμβολισμοί της δοξασίας αυτής είναι η «Κιβωτός του Νώε», η «εις Άδου Κάθοδος του Χριστού και η εξ αυτού επάνοδος» και το «Μυστήριο του Βαπτίσματος», Νέστ. Λάσκαρι, Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής, σ. 607. Βλ. και Πέτρ. Γράβιγγερ, ένθ. ανωτ. Επίσης, βλέπουν τον συμβολισμό της «στις αρχαίες ιστορίες των Ινδουιστών σχετικά με το χορό του Σίβα και τα όνειρα του Βισνού, στο μύθο της σουμεριακής Ινάννα, στις αιγυπτιακές πνευματικές παραστάσεις (ο θάνατος και η αναγέννηση του Όσσιρι) και στη χριστιανική ιστορία της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού», Κων. Πέγιου, Το ταξίδι της ψυχής, περιοδ. ‟Άβατον”, τ. 15, σ. 59.

14. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Εις την χώραν των γαλάζιων βουνών, σ. 23.

15. Ο όρος «αθανασία της ψυχής» προέρχεται από τους αρχαίους Έλληνες και δεν ταυτίζεται με την χριστιανική έννοια περί ψυχής, η οποία είναι κτιστή, χάριτι δε και όχι φύσει αθάνατη.

16. Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ., σ. 99.

17. Papus: «Οι δυνάμεις του Κρόνου συνθέτουν τη γενική διάπλαση του ανθρωπίνου όντος κατά τον πρώτο μήνα· οι δυνάμεις του Δία δρουν στους χυμούς - στα υγρά του σώματος, το δεύτερο μήνα· οι δυνάμεις του Άρη στο αίμα τον τρίτο μήνα και τότε το παιδί αρχίζει να κινείται. Ο Ήλιος έρχεται να φωτίσει με τη θερμότητα και τη ζωή του το ανθρώπινο έμβρυο. Η Αφροδίτη δίνει ομορφιά στο σαρκικό του περίβλημα, ο Ερμής ενεργοποιεί την κίνηση και το νευρικό σύστημα, και τέλος η Σελήνη έρχεται να τελειοποιήσει μέσω της μητρικής της επιροής, το ολοκληρωμένο πια έργο. Σ’ αυτό το μήνα το παιδί μπορεί να γεννηθεί, και με ιδιαίτερες φροντίδες θα ζήσει. Συνήθως όμως, ο Κρόνος επηρεάζει πάλι το έμβρυο κατά τον 8ο μήνα και του τελειοποιεί την οστέινη υποδομή και τις ίνες. Τον επόμενο μήνα ο Δίας επηρεάζει για δεύτερη φορά το έμβρυο, για να του δώσει όλα τα απαραίτητα ζωτικά στοιχεία, και τότε το παιδί γεννιέται με τις καλύτερες προϋποθέσεις», ένθ. ανωτ. σ. 23.

18. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 53.

19. Νικ. Μαργιορή, Ο Εσωτερισμός για όλους, σσ. 387, 395, 397.

20. § 8.6 της Μπαγκαβάτ-Γκιτά, παρά Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ., σ. 31.

21. Ιστοσελίδα Esoterica, Η Μετενσάρκωση στην Ανατολή και στην Δύση, σ. 3.

22. Ρομπ. Νάτζεμυ, Ο μυστικός κύκλος της ζωής, σ. 95.

23. Π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;, σ. 23. Αν. Μπεζάντ, Μετενσάρκωση. σσ. 72, 100. Irving Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 34. Βλ. και Αλ. Μπέυλη, Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 124.

24. Κων. Πέγιου, ένθ. ανωτ., σ. 61.

25. Mark Albrecht, Μετενσάρκωσις κατά Αναστάσεως, σ. 1-2.

Διάλογος

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2015
ΤΕΥΧΟΣ 79