ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ
του συγγραφέα Ιωάννη Ιανολίδε
Είμαι 64 ετών. Στην εφηβική - νεανική μου ηλικία, έως το 1941, αγωνιζόμουν ενάντια στον αστικό κόσμο, ο οποίος είχε καταφρονήσει τη χριστιανική ζωή. Από το 1941 έως το 1964 ήμουν φυλακισμένος, ταλαιπωρημένος και εμπαιγμένος από την κομμουνιστική δικτατορία. Από το 1964 έως και σήμερα είμαι φυλακισμένος στον εαυτό μου, επειδή ο κόσμος με έχει εξοστρακίσει, με έχει εξευτελίσει και με έχει περιφρονήσει. Όχι εγώ, αλλά ο Χριστός μισείται και διώκεται μέσω του ταπεινωμένου ονόματός μου.
Έμεινα περίπου πέντε χρόνια σε απόλυτη απομόνωση, μόνος μου στο κρατητήριο, πεινασμένος και γυμνός. Έμεινα πάνω από 15 χρόνια σε συνηθισμένα δωμάτια, μερικά πολύ μικρά, άλλα μεγαλύτερα, όπου ζούσα μέρα-νύχτα, μαζί με άλλους. Ήμαστε αναγκασμένοι να εκπληρώνουμε όλες τις ανάγκες μας εντός του δωματίου.
Κάποτε ήμασταν στοιβαγμένοι έως και οκτώ άτομα σ' ένα κρατητήριο δύο τετραγωνικών μέτρων, ώστε κοιμόμασταν δύο, τρεις ή τέσσερις μαζί σ' ένα κρεβάτι και λόγω του ψύχους κάναμε εντριβές συνεχώς ο ένας στον άλλον. Η αθλιότητα, η αγριότητα των φρουρών, η πείνα, το κρύο και οι αρρώστιες μας φαίνονταν εύκολα μπροστά στην τρομοκρατία που ασκούσαν ο ένας στον άλλον, διάφοροι απελπισμένοι και πολλοί βασανισμένοι άνθρωποι.
Ήμουν πεινασμένος πάνω από είκοσι χρόνια. Ένιωθα το σώμα μου παγωμένο όλα αυτά τα χρόνια της φυλάκισής μου. Ραβδίστηκα, βασανίστηκα, τρομοκρατήθηκα για πολλά χρόνια, μέχρι να καταστραφεί η φυσική και ψυχική μου αντοχή. Εγνώρισα φοβερές εμπειρίες, που ξεπέρασαν τα όρια της υπομονής μου.
Για πολλά χρόνια με απειλούσαν με θάνατο. Για περίπου 15 χρόνια τρομοκρατήθηκα για να «αναμορφωθώ». Αρνήθηκα, φοβούμενος όχι το θάνατο, αλλά την πτώση. Μόνο ο Θεός με προστάτεψε απ' αυτήν, διότι δεν είναι δυνατό σε άνθρωπο ν' αντέξει όλα αυτά τα βάσανα.
Στη φυλακή άκουσα καθηγητές, επιστήμονες, λογοτέχνες και έμαθα περισσότερα από όσα μαθαίνει κανείς στο Πανεπιστήμιο. Ξενύχτησα με ανθρώπους που το πρωί οδηγούνταν στο θάνατο. Μερικοί ήταν απελπισμένοι, άλλοι ψυχικά επαναστατημένοι και άλλοι ειρηνικοί. Περιποιήθηκα τον μελλοθάνατο αντιστράτηγο - πρόεδρο του στρατιωτικού δικαστηρίου, που με είχε καταδικάσει! Αυτός ο άνθρωπος είχε εξυπηρετήσει το καθεστώς και υστέρα πετάχτηκε στη φυλακή. Ανέλαβα εγώ να του κλείσω τα μάτια.
Στο τέλος αυτής της δεινής εμπειρίας μόνο ο Χριστός παραμένει ζωντανός, ολόκληρος και αιώνιος μέσα μου. Η χαρά μου είναι τέλεια: ο Χριστός. Προσφέρθηκα σ' Αυτόν και Αυτός με έκανε άνθρωπο. Δεν μπορώ, με ανθρώπινη σκέψη, να κατανοήσω την αγάπη και πανσοφία Του, αλλά Αυτός είναι το παν για όλη την κτίση. Δοξάζω τον Θεάνθρωπο Χριστό!
Ιωάννης Ιανολίδε, Βουκουρέστι, 1984
Login