Συμβουλευτική επί των Αιρέσεων

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Ἔχουν περάσει κοντὰ 35 χρόνια κι ἡ ἀνάμνηση συνεχίζει ἔντονη· ζωντανή σὰν μόλις χθές. Ναί, πρόκειται γιὰ τὴν πρώτη μου ἐμπειρία σ' αὐτὸ ποὺ ἐπὶ χρόνια πραγματοποιοῦμε ἕνας ἀριθμὸς συνεργατῶν κι ἐγώ, αὐτὸ ποὺ θὰ μποροῦσε -κι ὅμως ποτὲ δὲν ὀνομάστηκε ἐπίσημα ἔτσι- νὰ πάρει τὸ ὄνομα «συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων».

Ἦταν πρωὶ Κυριακῆς, 11,00' ἡ ὥρα, 1985 ἢ 1986 -δὲν θυμοῦμαι τὴν ἀκριβή χρονολογία- ὅταν μπαίνοντας στὴν Αἴθουσα-Ἱ. Ναὸ τοῦ δευτέρου ὀρόφου τοῦ Ἐνοριακοῦ Κέντρου τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς -Ἀποστόλου Παύλου 10, δύο στενὰ δεξιὰ μετὰ τὴν Ε.Ρ.Τ.- στὰ πλαίσια τοῦ «Σεμιναρίου Ὀρθοδόξου Πίστεως» ἢ «Σεμιναρίου Οἰκοδομῆς στὴν Ὀρθοδοξία» -ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος χρησιμοποιοῦσε καὶ τὶς δύο ὀνομασίες- μὲ ἅρπαξε ἀπὸ τὸ χέρι λέγοντάς μου: «Ἔλα νὰ γνωρίσεις τὴν κυρία ...».

Μὲ συμπαρέσυρε στὴν ἄκρη τῆς Αἴθουσας -ἐνῶ ὁ χῶρος ἔσφυζε ἀπὸ δεκάδες πρόσωπα ποὺ εἶχαν ἔλθει γιὰ τὴν ὁμιλία- σὲ μιὰ γωνιὰ μὲ τρεῖς καρέκλες ὅπου στὴ μία ἤδη καθόταν μιὰ μεσῆλιξ, συμπαθητική, ὅμως ἐμφανῶς ἀνήσυχη καὶ προβληματισμένη γυναῖκα.

«Ὁ κ. Μηλιώνης εἶναι εἰδικὸς συνεργάτης καὶ γνωρίζει αὐτοὺς τοὺς χώρους» εἶπε, συστήνοντάς μας. «Ἡ κ. ... ἔχει τὸν γιό της στὴ Γνωστικὴ Ἀνθρωπολογία», συμπλήρωσε χωρὶς νὰ καθίσει. «Ἐγὼ ἐνημερώθηκα προχθές, στὸ Γραφεῖο, στὴ Σύνοδο. Σᾶς ἀφήνω νὰ τὰ πεῖτε».

Δὲν ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ὁ π. Ἀντώνιος μὲ ἔριχνε ἀπροειδοποίητα στὰ βαθιὰ νερὰ θεωρῶντας ὅτι εἶχα τὴ δυνατότητα νὰ κολυμπήσω... εὐτυχῶς, ὁ Κύριος ποτὲ δὲν μὲ ἐγκατέλειψε, οὔτε τέτοιες στιγμές.

Μιλήσαμε μὲ τὴν πονεμένη μητέρα γιὰ ἕνα τέταρτο περίπου· μετὰ τὴν παρεκάλεσα νὰ παρακολουθήσουμε τὴν προγραμματισμένη ὁμιλία Ὀρθοδόξου οἰκοδομῆς -κάτι ποὺ ὁ ἴδιος ὁ π. Ἀντώνιος συνιστοῦσε καὶ ποὺ συνήθως διαρκοῦσε, μαζὶ μὲ τὶς ἐρωτήσεις μέχρι τὴ 1,00' μ.μ.- καὶ στὴ συνέχεια καθίσαμε καὶ συζητήσαμε στὴν ἄδεια Αἴθουσα μέχρι τὶς 3,00' μ.μ.

Ἐκεῖ κατάλαβα γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι αὐτὸ ποὺ ὀνομάζω «συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων» εἶναι μία σύνθετη προσέγγιση ποὺ δὲν ἀπαιτεῖ μόνο καλὴ γνώση τοῦ «χώρου τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς παραθρησκείας». Εἶναι μία προσπάθεια στὴν ὁποία θὰ πρέπει πρωτίστως νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ ἐπιθυμεῖς νὰ βοηθήσεις τὸν συνάνθρωπο, ποὺ ἔχεις μπροστά σου, τὸν ὁποῖο προσπαθεῖς νὰ ἐνημερώσεις πάνω στὸ σκηνικὸ τῶν αἱρέσεων καὶ παράλληλα νὰ στηρίξεις. Καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχουν χρονικὰ ὅρια, ἡμέρες καὶ ὧρες ἤ ἀργίες, στὴ διακονία αὐτοῦ τοῦ ἔργου.

Καὶ βέβαια, διαφορετικὴ εἶναι ἡ προσέγγιση ὅταν μιλᾶς μὲ γονέα, συγγενῆ ἢ φίλο τοῦ θύματος, τοῦ ἐγκλωβισμένου στὴν ἀποκρυφιστική, νεοεποχίτικη ὀργάνωση κι ἀλλιῶς στὸ ἴδιο τὸ θῦμα ποὺ πιθανῶς δέχτηκε νὰ μιλήσει μαζί σου. Καὶ φυσικά, ὅπως ἔλεγε κι ὁ π. Ἀντώνιος -χρησιμοποιῶντας τὴ φράση ποὺ ἀναφέρεται στὸν Καλὸ Ποιμένα: «Καὶ πορεύεται ἐπὶ τὸ απολωλός, ἕως εὕρη αὐτό»- «Ὁ Ποιμένας πορεύεται πρὸς τὸ απολωλός, ὄχι γιὰ νὰ τὸ δείρει, ἀλλὰ γιὰ νὰ περιθάλψει τὰ τραύματά του καὶ νὰ τὸ ἐπανεντάξει στὴ μία ποίμνη».

Ἡ «περίθαλψη τῶν τραυμάτων καὶ ἡ ἐπανένταξη στὴ μία ποίμνη» εἶναι βέβαια ἔργο ἑνὸς εὐαισθητοποιημένου Πνευματικοῦ, καλοῦ γνώστη τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ σκηνικοῦ στὸν ὁποῖο ὁ λαϊκὸς συνεργάτης θὰ παραπέμψει τὸ ἐνδιαφερόμενο θῦμα γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ οἰκοδομή κι ἴσως καὶ τὴν ἐπανάληψη τοῦ Ἱεροῦ Χρίσματος, ἐὰν αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο, ἐφ' ὅσον τὸ θῦμα ἔλαβε μυήσεις στὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς του στὴ σέκτα ἢ «Καταστροφική Λατρεία» (Destructive Cult). Ὅμως, ἡ «συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων» δὲν σταματᾶ καὶ μετὰ τὴ μεσολάβηση τοῦ Πνευματικοῦ μὲ τὸν ὁποῖο ὁ λαϊκὸς συνεργάτης ἔχει συνεχῆ ἐπικοινωνία καὶ συνεργασία. Ἕνας τέτοιος συνδυασμὸς ἐπραγματοποιεῖτο καὶ στὴ δική μας περίπτωση καθὼς ὁ π. Ἀντώνιος εἶχε ἀπόλυτη συνεργασία μὲ τὸν μακαριστὸ π. Φώτιο, στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Καλλισίων Πεντέλης καὶ μετέπειτα Πνευματικὸ τῆς Ἱ. Μονῆς Δαμάστας.

Ἀπὸ τὰ πρῶτα ἐκεῖνα χρόνια ὁ π. Ἀντώνιος μᾶς ἔμαθε ὅτι δὲν εἶναι ὅλοι οἱ συνεργάτες κατάλληλοι γι' αὐτὸ τὸ ἔργο. Τόνιζε συχνὰ ὅτι ὅταν παρουσιάζονται νέα πρόσωπα -ποὺ προφανῶς εἶχαν προβλήματα καί τὰ ὁποῖα εἶχε ὁ ἴδιος στείλει- στὸ κυριακάτικο «Σεμιναρίου Οἰκοδομῆς στὴν Ὀρθοδοξία» δὲν πρέπει κανεὶς νὰ τὰ πλησιάζει καὶ μὲ φιλοπερίεργη διάθεση νὰ ἀρχίζει συζητήσεις. Τόνιζε ὅτι τὰ νέα πρόσωπα -γονεῖς θυμάτων ἢ πρώην θύματα- εἶναι εὐαίσθητα καὶ μόνο οἱ ἐξειδικευμένοι συνεργάτες στὴ διακονία τῆς «συμβουλευτικῆς ἐπὶ τῶν αἱρέσεων» εἶχαν τὴν δική του ἐξουσιοδότηση νὰ συνοδεύσουν τὸν ἐπισκέπτη καὶ νὰ συζητήσουν μαζί του μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁμιλίας οἰκοδομῆς στὸ κυριακάτικο «Σεμινάριο». Ἦταν ἰδιαίτερα αὐστηρὸς μὲ «κάποιες γυναῖκες», ὅπως ἔλεγε, ποὺ εἶχαν «ζῆλον οὐ κατ' ἐπίγνωσιν» καὶ νόμιζαν ὅτι βοηθοῦν ξεγυμνώνοντας τὸν ἐπισκέπτη καὶ ρωτῶντας τὰ πιὸ εὐαίσθητα προσωπικά του στοιχεῖα. Εἶχα κι ἐγὼ προσωπικὴ ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ ζήλου ὅταν κάποτε, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ π. Ἀντωνίου, στὸ «Σεμιναρίου Ὀρθοδόξου Πίστεως», ὅπου εἶχα κανονίσει συνάντηση μὲ μία πρώην ὀπαδό σέκτας γιὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὴν ὁμιλία καὶ νὰ συζητήσουμε στὴ συνέχεια, μέλος τῆς Ἕνωσης (Π.Ε.Γ.) «πρόλαβε» πρὶν φθάσω στὴν Αἴθουσα νὰ μονοπωλήσει τὴν φιλοξενούμενη βομβαρδίζοντάς την μέ τὶς «γνώσεις του» περὶ τὴν μασονία, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ προσκεκλημένη νὰ φύγει πανικόβλητη γιὰ τὸ «τί ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί ποὺ βρίσκονται στὴν Ἐκκλησία»; Σημειωτέον ὅτι ἡ ἐνδιαφερόμενη δὲν θέλησε νὰ μὲ συναντήσει ξανά.

Ὅμως ἡ διακονία στὴ «συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων» εἶχε καὶ εὐχάριστες ὄψεις. Δὲν θὰ ξεχάσω τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ π. Ἀντώνιος μοῦ ζήτησε νὰ παρευρεθῶ σὲ μία ἰδιαίτερη ὅπως τὴν χαρακτήρισε συνάντηση στὸ σπίτι του μὲ κάποιο σημαντικὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο εἶχε καλέσει ὁ ἴδιος. Πρέπει νὰ ἦταν τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '80.

Ἔφθασα λίγο καθυστερημένος καὶ μὲ ἔκπληξή μου διαπίστωσα ὅτι ὁ συνομιλητής του ἦταν ἡ κ. Βικτωρία Νταγκουνάκη γνωστὴ καὶ καταξιωμένη δημοσιογράφος, ἀρθρογράφος τῆς «Ἀπογευματινῆς».

Εἴχαμε πρὸ μηνὸς ἐντοπίσει σειρὰ ἄρθρων τῆς κ. Νταγκουνάκη στὴν ἐφημερίδα, ὁλόκληρα «σαλόνια», μὲ πολλὲς φωτογραφίες, ρεπορτὰζ ἐγκωμιαστικὸ γιὰ τὴν σέκτα τοῦ Γεώργιου Βουλούκου (ἀπεβίωσε τὸ 2005), «Ἰνστιτοῦτο Παραψυχολογίας Ἀθηνῶν», ὅπου πραγματοποιοῦνταν μεταξὺ ἄλλων «ἀναδρομὲς ζωῆς» μέσῳ ὕπνωσης.

Ὁ π. Ἀντώνιος, βλέποντας αὐτὴ τὴν προβολὴ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ μέσῳ μιᾶς ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἐφημερίδες εἶχε καλέσει τὴ δημοσιογράφο νὰ συζητήσουν.

Ἦταν γιὰ μένα ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα μαθήματα ζωῆς αὐτὴ ἡ συνάντηση -ποὺ προφανῶς γι' αὐτὸ μὲ εἶχε προσκαλέσει ὁ ἴδιος- καθὼς σιωπηλὸς τὸν παρακολουθοῦσα νὰ ἀναπτύσσει μὲ ἐκείνη τὴν μειλίχια, ἀγαπητικὴ διάθεσή του -τὴν τόσο χαρακτηριστικὴ γιὰ ὅσους τὸν ζήσαμε ἀπὸ κοντά- τὴ σχέση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν καταστροφικὴ γιὰ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο ἐπίδραση τοῦ ἀποκρυφισμοῦ.

Θυμοῦμαι τὴ συμπαθῆ δημοσιογράφο, σὰν μικρὸ κορίτσι «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ διδασκάλου», νὰ ρουφᾶ ἀμίλητη τὰ λεγόμενα· κι ὡς ὁ καθένας ἀντιλαμβάνεται, δὲν ἦταν τὰ λεγόμενα τόσο ὅσο ἡ ἀκτινοβολοῦσα παρουσία τοῦ πραγματικοῦ Ποιμένα ποὺ ἔφερε καὶ τοὺς δυὸ μας σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση.

Ἦταν ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ποὺ ἡ Βικτωρία, ἡ «Βικτωρία μας», ἔγινε ἀναπόσπαστο μέλος τῆς μικρῆς μας Ὁμάδας καὶ πρωτοστάτησε -μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἐπιτευγμάτων της- μαζὶ μὲ τὸν συνάδελφό της Ἀντώνη Μποσνακούδη στὸ ξεσκέπασμα τοῦ Κ.Ε.Φ.Ε. (Σαηεντολογίας), μετὰ τὶς τρεῖς διαδοχικὲς ἐφόδους (1995-1996) τοῦ τότε Ἀντιεισαγγελέα Πρωτοδικῶν Ἰωάννη Ἀγγελῆ, ποὺ ἀνάγκασε τὴ Σαηεντολογία ἐνῶ «διερύγνυε τὰ ἱμάτιά της» ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νὰ κηρύξει θρησκευτικὸ στάτους ὡς «Ἐκκλησία τῆς Σαηεντολογίας».

Πάντως, δὲν θὰ πρέπει νὰ παραλείψουμε νὰ ἀναφέρουμε καὶ κάποιους ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς συνεργάτες στὴ «συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων», ποὺ δὲν ἦταν λίγοι καὶ ποὺ βοήθησαν πολλοὺς νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπὸ τὴν σέκτα καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας· ἡ Ἴα Χούσου, ἡ Ποθητὴ Βλάχου, ἡ Λέτα Κατερινοπούλου, κοινωνικὲς λειτουργοὶ ὅλες, εἶναι λίγες μόνο ἀπὸ τὶς συνεργάτιδες καὶ τοὺς συνεργάτες ποὺ συμμετεῖχαν στὸ Ἔργο τῆς διακονίας τῆς «συμβουλευτικῆς ἐπὶ τῶν αἱρέσεων».

Ἀλλὰ ἴσως θὰ πρέπει νὰ κλείσουμε ἐδῶ καὶ τὸ σημερινό μας σημείωμα, καθὼς ὅταν ξεχειλίζουν οἱ ἀναμνήσεις δὲν λέει κανεὶς νὰ σταματήσει.

Τὴν ἄλλη ἑβδομάδα, λοιπόν, σὺν Θεῷ...