Ψαρεύοντας στα θολά νερά - Η χρήση από την "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ" όρων με άλλο νόημα (Β')

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ

Η χρήση από την «Νέα Εποχή» όρων με άλλο νόημα
του Μοναχού π. Αρσένιου Βλιαγκόφτη Δρ. Θεολογίας - Πτ. Φιλοσοφίας
(β' μέρος)

10. Σημαντικό είναι ότι και η Ν. Ε., ομιλεί για Χριστό με άλλη όμως έννοια. Ο Χριστός της Ν. Ε., είναι ο αναμενόμενος μεσσίας-αβατάρ, που θα εγκαινιάσει την Νέα Υδροχοϊκή Εποχή. Ο Χριστός της Εκκλησίας δεν απορρίπτεται αλλά σχετικοποιείται και σμικρύνεται. Ο Χριστός της Εκκλησίας ήταν -λένε- ο δάσκαλος της προηγούμενης εποχής, της εποχής των Ιχθύων, η οποία όμως πέρασε.

Θυμηθείτε τους Beattles που τραγουδούσαν στη δεκαετία του '60 ότι «Ο Χριστιανισμός θα ζαρώσει, θα χαθεί. Εμείς είμαστε πιο διάσημοι από τον Ιησού Χριστό»(!) Δεν είναι Θεός και Σωτήρας ο Χρι­στός αλλά ένας από τους μεγάλους μύστες, δίπλα στον Πυθαγόρα και τον ιστορικό Βούδδα Σακυαμούνι. Κυρίως όμως -λέγει η Ν. Ε., Χριστός είναι ο καθένας από μας. Χριστός είναι μία κατάσταση μέσα στον άν­θρωπο, η «χριστική κατάσταση».

Οπότε και αυτοί παρουσιάζονται παρα­πλανητικά, όπου και όποτε τους συμφέρει, ως Χριστιανοί. Βλ. χαρακτηριστικά στον κατάλογο των Ομάδων των ασυμβιβάστων με την Ορθόδοξη πίστη το υπ’ αρ. 218 με τί­τλο «Κοινότητα Χριστιανών», τίτλο με τον οποίο παρουσιάζεται η Ανθρωποσοφία του Rudolf Steiner! Μάλιστα υπάρχουν ομάδες, όπως η «Αρμονική Ζωή» του Ρόμπερτ-Ηλία Νατζέμυ, όπου κάνουν γκάλλοπ μεταξύ των οπαδών για να δείξουν πόσο καλύτεροι χριστιανοί έγιναν από τότε που εντάχθη­καν στην Ομάδα αυτή. Εδώ βέβαια έχουμε έναν παραλογισμό. Γιατί πώς είναι δυ­νατόν να αυτοχαρακτηρίζεται χριστιανός κάποιος που πιστεύει στο κάρμα και τη με­τενσάρκωση και δέχεται έναν νέο μεσσία, αυτόν της Νέας Εποχής, που είναι -μάλλον ήταν, γιατί πέθανε πέρυσι- ο Ινδός γκουρού Σάτυα Σάι Μπάμπα; Ο παραλογισμός όμως αυτός έχει την παράλογη λογική του. Οι οπαδοί του νεοεποχίτη γκουρού πιστεύ­ουν ότι έγιναν καλύτεροι χριστιανοί απ’ ό,τι πριν και απ’ ό,τι είμαστε εμείς, διότι δίνουν άλλο νόημα στον Χριστό και στον Χριστι­ανισμό. Πιστεύουν ότι αυτοί ως άνθρωποι της Νέας Εποχής του Υδροχόου κατανοούν βαθύτερα και καλύτερα από εμάς και τον δικό μας Χριστό, τον Χριστό -κατ' αυτούς-της εποχής των Ιχθύων.

11. Όσο για την έννοια που δίνει ο εσωτερισμός-αποκρυφισμός στη λέξη Αντίχρι­στος ακούστε αυτά που διαβάζουμε στο Λεξικό του Εσωτερισμού (ευρίσκεται στο διαδίκτυο)[1]:
«Το έργο εκείνου που στη Δύση ονομάζε­ται "Χριστική Αρχή" είναι να δομεί μορφές για την έκφραση της ποιότητας και της ζωής. Είναι το χαρακτηριστικό έργο της δεύτερης όψης της θειότητας. Το έργο του Αντίχριστου είναι να καταστρέφει μορφές κι αυτό είναι ουσιαστικά το έργο της πρώτης έκφρασης της θειότητας. Αλλά το έργο τον καταστροφέα δέν[2] είναι το έργο της μαύρης μαγείας κι όταν η αμαθής ανθρωπότητα θεωρεί ότι ο Αντίχριστος εργάζεται με τη μαύρη πλευρά, το λάθος της είναι μεγάλο. Το έργο του είναι τόσο ευεργετικό όσο κι εκείνο της δομητικής όψης και είναι απλά η έχθρα του ανθρώπου για το θάνατο των μορφών που τον κάνει να θεωρεί το έργο του καταστροφέα σαν "μαύρο", σαν αντίθετο της θείας θέλησης και σαν ανατρεπτικό του θείου προγράμματος». Τελικά Αντίχριστος με την αρνητική έννοια είναι για την Ν. Ε. όποιος παρεμποδίζει την επικράτηση της Ν. Ε. Δηλαδή Αντίχριστος είμαστε εμείς οι Χριστιανοί!

Μια και μιλούμε για σύγχυση, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι κάποιοι οπαδοί της Ν. Ε. διαβάζουν και τη Φιλοκαλία! Δεν την κατανοούν όμως χριστιανικά αλλά τη δια­στρεβλώνουν νεοεποχίτικα. Ακόμη και για την επί του Όρους ομιλία του Χριστού μας έγραψε βιβλίο ένας ινδός γκουρού.

12. Έτσι λοιπόν η σύγχυση καλά κρα­τεί. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι το καλό και το κακό είναι, κατά την Ν. Ε., οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς το άλλο. Ο αντιθετικός διπολισμός μεταξύ καλού και κακού ανήκει στην «παλιά σκέψη» και θα πρέπει να εξοβελισθεί.

Σύμφωνα με την διαβόητη Σαηεντολογία καλό είναι ό,τι εξυπηρετεί την οργά­νωση και κακό ό,τι την βλάπτει. Συνακό­λουθος είναι ο ορισμός του ηθικού και του ανήθικου.

13. Έχει ενδιαφέρον επίσης να δούμε τι νόημα δίνουν στη λέξη αγάπη. Η αγάπη, η οποία τόσο πολύ συγκινεί στις ήμερες μας άλλα και σε κάθε εποχή, δεν είναι αυτό που ξέρουμε. Χαρακτηριστική είναι η νοηματοδότηση του όρου από τον Θιβετιανό Βουδδισμό.

Κατ' αρχήν πρέπει να πούμε ότι ο Βουδδισμός χρησιμοποιεί περισσότερο τον όρο έλε­ος παρά τον όρο αγάπη. Όπως αποφαίνεται ο πρώην «μέγας διδάσκαλος» της μασονικής στοάς Ευστάθιος Λιακόπουλος, ο όποιος εδώ και είκοσι περίπου χρόνια έγινε βουδδιστής Λάμα με το όνομα Kunzang Tinley Dorje Tsal, «...η ευσπλαχνία [έλεος] σαν κύριο στοιχείο τον Βουδδισμού είναι υπέρτερο και πρακτικό­τερο από την αγάπη»[3] .

Το έλεος λοιπόν, κατά τον βουδδισμό (όπως και αυτό που λέμε χριστιανικά αγά­πη) , δεν είναι μια ηθική πράξη αλλά μέρος μιας τεχνικής. Της τεχνικής της αυτοεξέλιξης, που ακολουθεί όποιος βαδίζει το «Μο­νοπάτι» του Βουδδισμού. Οπότε, σε τελική ανάλυση, η άσκηση του ελέους, όπως και της αγάπης, ταυτίζεται με την άσκηση του διαλογισμού.

Το ότι δεν είναι ηθική πράξη το έλεος και η αγάπη αλλά μέρος της τεχνικής του διαλογισμού, φαίνεται και από τον ορισμό τους. Έλεος λοιπόν είναι «η απελευθέρω­ση από την ψευδαίσθηση ενός ξεχωριστού εγώ», η απελευθέρωση από την ψευδαί­σθηση της δυαδικότητος, της ετερότητος!
Η περίπτωση που αναφέραμε είναι, νομίζουμε, τυπική για να πάρουμε μια ιδέα του πώς μπορεί κάποιος να εγκλωβι­σθεί εξάγοντας εσφαλμένα συμπεράσμα­τα από τη χρήση μιας λέξης, που στον ίδιο είναι οικεία, αλλά σ’ ένα άλλο θρησκευτικό ή πολιτισμικό περιβάλλον χρησιμοποιείται με τελείως διαφορετικό νόημα. Και συγκεκριμμένα: Στα βουδδιστικά κείμενα που μεταφράζονται στα ελληνικά, αποδίδουν με τον ελληνικό όρο αγάπη τον σανσκριτι­κό όρο Maitri (θιβετιανό Djampa), τον οποίο όρο στα αγγλικά αποδίδουν με το Kindness (=καλωσύνη, ευγένεια). Οπότε, όποιος αγνοεί όσα προσπαθήσαμε να αναλύσου­με ανωτέρω, διαβάζοντας και ακούγοντας για αγάπη, νομίζει ότι ο όρος αυτός στον Βουδδισμό έχει το νόημα που έχει και σε μας. Αυτό όμως δεν ισχύει.

Απόδειξη είναι το πώς αξιολογείται στον Ινδουισμό-Βουδδισμό μια πράξη αγάπης και φιλαλληλίας. Εάν γίνεται, λένε, με προσκόλληση (δηλ., θα λέγαμε απλά, με συναισθηματική συμ­μετοχή), τότε αξιολογείται αρνητικά, διότι αυτός που δρα με προσκόλληση -είτε κά­νει κάτι «καλό» (π.χ. μια ελεημοσύνη) είτε κάνει κάτι «κακό» (π.χ. μια ληστεία)- δεν βοηθείται να βγει από τον κύκλο των ατέ­λειωτων επαναγεννήσεων (samsara), διότι συσσωρεύει αρνητικό κάρμα!

14. Η σύγχυση πολλές φορές δεν είναι συγγνωστό, ας το πούμε έτσι, αμάρτημα ή αδίκημα -για να εκφρασθούμε νομικά. Πολλές φορές είναι σκόπιμη· εκ προθέσε­ως. Τότε μιλούμε όχι για σύγχυση αλλά για σκόπιμη παραπλάνηση, δηλαδή εν τέλει για μια καθαρή ανεντιμότητα.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τον ισχυρισμό νεοεποχιτών δασκάλων ότι και η Εκκλησία πίστευε στη μετενσάρκω­ση μέχρι την Ε' Οικουμενική Σύνοδο; Και δεν μπαίνουν στον κόπο να αντικρούσουν την εξής κραυγαλέα αντίφαση, ότι δηλαδή η πίστη στη μετενσάρκωση ανατρέπει το θεμέλιο της πίστεως της Εκκλησίας, που είναι η πίστη στην ανάσταση του Χριστού πρώτα και τη δική μας κατόπιν.

Πώς να χαρακτηρίσει κάποιος, αν όχι ως βαριάς μορφής ανεντιμότητα, την χρή­ση από οργανώσεις της Ν. Ε., ονομάτων αγίων της Εκκλησίας μας στον τίτλο του Συλλόγου τους; Χαρακτηριστικά είναι δύο παραδείγματα: α) Η «Ένωση Ερευνητών Μεταφυσικών Φαινομένων με Μέντιουμ "Ο Άγιος Νεκτάριος"» και β) Ο «Σύλλογος Προσκυνητών Ακτίστου Φωτός "Άγιος Πατάπιος"», πίσω από τον οποίο ευρίσκεται η αποκρυφιστική οργάνωση «Ομακόειον», ιδιαίτερα δραστήρια σε διοργάνωση μαθη­μάτων και εκδηλώσεων και με παραρτήμα­τα σε αρκετές πόλεις της Ελλάδος. Οι δύο προαναφερθείσες ψευδεπίγραφες οργα­νώσεις καταχωρίζονται με αριθμούς 98 και 354 αντίστοιχα στον προαναφερθέντα κα­τάλογο των Ομάδων που είναι σύμφωνα με την Ζ' (1995) «Πανορθόδοξη Συνδιάσκε­ψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων διά θέματα αιρέ­σεων και παραθρησκείας» ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη.

15. Θα αναφέρουμε μία ακόμη κραυγα­λέα ανεντιμότητα, που είναι η χρήση του σταυρού από τη Σαηεντολογία.

Οι ανύποπτοι αποδέκτες της προπαγάν­δας, της υπ’ αριθμόν ένα σε επικινδυνότη­τα οργάνωσης παγκοσμίως, αγνοούν, φυ­σικά, ότι ο σταυρός της Σαϊεντολογίας με την οριζόντια και κάθετη κεραία και με τις ακτίνες που εκπέμπει ο σταυρός (συνολι­κά, καθώς τέμνονται, οκτώ κομμάτια) δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον σταυρό του Χριστού αλλά είναι μία γραφική παράσταση, η οποία συμβολίζει τα «οκτώ δυναμικά», που πρέπει να περάσει κάποιος για να φθάσει στην κατάσταση του καθα­ρού (Clear), στην κατάσταση του «ενεργού Θήταν» (Operating Tretan).

Ο κατάλογος αυτός όρων, που χρησι­μοποιούνται με άλλη έννοια από την τρέ­χουσα, που καταλαβαίνει ο μέσος πεπαι­δευμένος πολίτης της ελληνικής αλλά και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα, θα μπορούσε να επεκταθεί και άλλο. Θα μπορούσαμε, παραδείγματος χάριν, να δούμε πώς νοηματοδοτούν νεοεποχίτικες οργανώσεις (σέκτες) -αν και πολλές φορές η νοηματοδότηση διαφέρει από ομάδα σε ομάδα- λέξεις όπως ελευθερία, κοινωνία, υπακοή κ. ά. Αναφέρω μόνον ένα χαρα­κτηριστικό παράδειγμα νοηματικής αντι­στροφής. «Η παλαιά σκέψη έλεγε "άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον Θεό". Η νέα σκέψη λέγει "άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον εαυτό του"» (αυτός δηλ. που δεν πιστεύει στον θεϊκό Εαυτό του, δηλ. δεν πιστεύει ότι είναι Θεός).

Υπάρχουν όμως και λέξεις τις οποίες η Ν. Ε., δεν αντιστρέφει. Απλώς τις απαξιώ­νει, διότι ανήκουν, όπως λέγει στην «πα­λαιά σκέψη». Τέτοιες είναι π.χ. οι λέξεις μετάνοια, αποστροφή της αμαρτίας κ.ο.κ.

Στόχος της Ν. Ε. -όπως μας ετόνιζε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γραμματεύς της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων από το 1976 μέχρι την κοί­μηση του, το 1996, και ο πιο ειδικός στα θέματα των συγχρόνων αιρέσεων στον ευρύτερο Ορθόδοξο χώρο, με πληθώρα βι­λίων που συνέγραψε και με τεράστιο έργο βοήθειας σε θύματα αιρέσεων- στόχος της Ν. Ε. δεν είναι να αδειάσουν οι Εκκλησίες αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Στόχος είναι η αλλοίωση του φρονήματος και η καλ­λιέργεια του συγκρητισμού. Το χτύπημα κάθε διεκδίκησης Αλήθειας και αποκλειστικότητος. Μόνο που αυτή η νεοεποχίτικη αξίωση αναγορεύεται σε απόλυτη Αλήθεια και γίνεται μη ανεκτική απέναντι στο δι­αφορετικό. Γίνεται δηλαδή αυτό ακριβώς που κατηγορεί ότι είναι όσοι της ασκούν κριτική!

Ποια είναι τώρα τα δικά μας όπλα απέ­ναντι στο χταπόδι της Ν. Ε.; Εδώ θα κα­ταγράψουμε απλώς τηλεγραφικά μερικές σκέψεις.

Τα όπλα μας, λοιπόν, είναι τα πραγμα­τικά όπλα του φωτός, δηλαδή η παντοδύ­ναμη Αλήθεια, δηλαδή σε τελική ανάλυση ο ίδιος ο Χριστός, διότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια με Α κεφαλαίο.
Εργαλεία μας σ' αυτόν τον αγώνα είναι η οριοθέτηση της πίστεως, η οποία θα γίνει με τη σωστή κατήχηση και η εμβάθυνση στην πίστη μας διά της βιώσεώς της.
 

[1]  http://esvterismos/pblogs.gr/tags/uncategorized.html
[2]  Οι υπογραμμίσεις, δικές μας.
[3]  Pardma Sabhava, Η Θιβετιανή Βίβλος των νεκρών, με σχόλια Ευστ. Λιακόπουλου, εκδ. Έσοπτρον, σσ. 264-265.

Περιοδικό Διάλογος
Τεύχος 68
Απρίλιος - Ιούνιος
2012