Ο θρησκευτικός συγκρητισμός της Νέας Εποχής


Ο θρησκευτικός συγκρητισμός της Νέας Εποχής

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Σε πολλούς και ποικίλους χώρους γίνεται λόγος για την ανεκτικότητα, την συμφιλίωση, την συνεργασία και την προσφορά στην  πρόοδο του ανθρώπου από την ποικιλόμορφη συνεργασία των διαφόρων θρησκειών.

Η προβληματική αυτή υιοθετήθηκε από τους θιασώτες της λεγόμενης «Νέας Εποχής» ή Εποχής του Υδροχόου. Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου φαινομένου, άκρως αντιχριστιανικού ως προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και πολυσυνθέτου ως προς τη διάρθρωση. Η «Νέα Εποχή» διαφημίζει την εποχή τη δική της ακριβώς ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών αφ’ ενός και υπέρβασης των προβλημάτων αφ’ ετέρου και στο θρησκευτικό πεδίο, που δημιούργησε η εποχή του Ιχθύος καθώς κυριαρχούσε ο Χριστιανισμός.

Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά μορφώματα, σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη, είναι ισότιμοι τρόποι προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το Θεό, που βεβαίως δεν είναι ο Τριαδικός Θεός της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως.

Για τη «Νέα Εποχή» κάθε αντίληψη περί μοναδικότητας του Ιερού Ευαγγελίου, κάθε θέση που δεν αποδέχεται ως ισόκυρες όλες τις θρησκευτικές δοξασίες, θεωρείται φανατισμός, μισαλλοδοξία, παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση.

Αναφέρουν, χαρακτηριστικά, Έλληνες εκπρόσωποι της «Νέας Εποχής» «κατά την εποχή αυτή της σύγκλισης των πάντων επί Γης, το ζητούμενο από τους ανθρώπους του πνεύματος είναι η απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής αγωγής ως μοναδικής ή έστω ανώτερης». (Περ. ΖΕΝΟΦΙ, τεύχ. 2, (1991), σ. 52).

Ας δούμε δύο επιπλέον σχετικές αντιπροσωπευτικές μαρτυρίες.

Η πρώτη, προέρχεται από το αποκρυφιστικό σύστημα της Θεοσοφίας. Η Θεοσοφία: «Ευρίσκει ότι εις την βάσιν των, την ουσίαν των, όλαι αι θρησκείαι κρύπτουσι την αυτήν αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής και του λαού προς ον αποτείνονται» (Π. Π. Χατζηπέτρος, Θεοσοφία, Μ.Ε.Ε., τόμ 12 (1930), σ. 530). Στα ίδια πλαίσια κινείται και ο Γάλλος Θεοσοφιστής Th. Pascal όταν ομιλεί για την «απόδειξιν της πνευματικής ενότητος πασών των θρησκειών». (Βλ. Th. Pascal, Α.Β.Γ. της Θεοσοφίας, 1925, σ. 19).

Την ίδια θέση εκπροσωπεί και ένα ελληνικό νεοεποχίτικο έντυπο «Η Αλήθεια, αν και ίδια πάντα δόθηκε με διαφορετικό μανδύα, κάθε φορά από άλλη όψη, ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο» (Βλ. Περ. ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, τ. 13, 2004).

Η νεοεποχίτικη αυτή εκδοχή του θρησκευτικού συγκρητισμού καλλιεργείται σήμερα τεχνηέντως και από πολλά Μ.Μ.Ε., διαδικτυακούς τόπους, κοσμικά περιοδικά, περιοδικά νεοεποχίτικων κινήσεων αλλά και πολλές φορές και από τους λεγόμενους διαμορφωτές γνώμης.

Ύστερα από τέτοιες τοποθετήσεις, αντιλαμβανόμαστε, γιατί κάθε λόγος που αναφέρεται στη μοναδικότητα της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως, κάθε τοποθέτηση που αρνείται να σμικρύνει ή να εξισώσει το μυστήριο της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού, με την οποιαδήποτε θρησκευτική μεταπτωτική δοξασία, χαρακτηρίζεται από τους θιασώτες του θρησκευτικού συγκρητισμού ως φανατισμός, ως μισαλλοδοξία και ως παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση.

Μπροστά σ’ αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις, υπάρχει για τον Ορθόδοξο χριστιανό μία μόνο απάντηση. Η απόλυτη πιστότητα σε όσα «Οι Προφήται είδον, οι Απόστολοι εδίδαξαν, η Εκκλησία παρέλαβεν και οι διδάσκαλοι εδογμάτισαν».

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2051, 26 Δεκεμβρίου 2014


Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:




Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Powered by active³ CMS - 28/3/2024 10:57:57 μμ