Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Τό παρόν προέρχεται ἀπό ἰδιόγραφο κείμενο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου πού ὑπεβλήθη τήν 20ῃ Ἰανουαρίου 1996, ἀπό τήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε Γραμματεύς, πρός τήν Ἱερά Σύνοδο. Τό πρωτότυπο κείμενο φέρει τήν ὑπογραφή τοῦ τότε Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Μητροπολίτου Μαρωνείας +Δαμασκηνοῦ.

Ἀκόμη, τό παρόν εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητας τό 2013, ὅταν ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς τό κοινοποίησε μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Γεράσιμου Βλάχου (εἰκονικό προφίλ συνεργάτη μας)ⁱ.

«Ἡ ἑταιρεία αὐτή ἰδρύθηκε τόν Δεκέμβριο τοῦ 1989 μέ σκοπό τήν ἀγωγή τῆς ἐγκύου γυναίκας καί τοῦ μέλλοντος πατέρα «νά προετοιμάσουν τήν νέα ζωή». Ἡ ἑταιρεία εἶναι μέλος τῆς «Παγκόσμιας Ὀργάνωσης, τῆς Ἕνωσης τῶν Σωματείων Προγεννητικῆς Ἀγωγῆς».

Βασική θέση τῆς ἑ­ται­ρε­ί­ας εἶ­ναι ὅ­τι ἡ σκέ­ψη ταυ­τί­ζε­ται μέ τήν πρά­ξη. Ἐ­δῶ πρό­κει­ται γιά τήν σκέ­ψη καί τήν νο­η­τι­κή κα­τά­στα­ση τῆς ἐγ­κύ­ου γυ­να­ί­κας, ἡ ὁ­πο­ί­α μέ τήν σκέ­ψη της δι­α­πλάσ­σει καί μορ­φο­ποι­εῖ τήν μελ­λον­τι­κή ζωή τῶν παι­δι­ῶν σέ ὅ­λες τίς ἡ­λι­κί­ες των. Ἔ­τσι ἡ ἑ­ται­ρε­ί­α ὑ­πό­σχε­ται τή δη­μι­ουρ­γί­α ἀν­θρώ­που, σύμφωνα μέ τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες κυ­ρί­ως τῆς μη­τέ­ρας.

Ἡ μέλ­λου­σα Μη­τέ­ρα εἶ­ναι «ἡ Μορ­φο­ποι­ός Δύναμη». Μέ τίς εἰ­κό­νες πού βλέ­πει, ἀλ­λά καί μέ τή «νο­η­τι­κή εἰ­κό­να» πού σχηματίζει στήν φαν­τα­σί­α της, ἀ­να­πτύσ­σει αὐ­τή τή «μορ­φο­ποιό δύναμη» καί τή «δύ­να­μη ὐ­λο­πο­ί­η­σης σχη­μα­τι­σμοῦ» τῆς νο­η­τι­κῆς της εἰ­κό­ναςⁱⁱ.

Κα­τά τήν Μα­ρῆⁱⁱⁱ «τό ἔμ­βρυ­ο ἔ­χει μνή­μη καί ἀ­πο­μνη­μο­νε­ύ­ει, ἐγγράφοντας στά κύτ­τα­ρά του τίς σκέ­ψεις τῆς μη­τέ­ρας του, τά μηνύματα πού ἐ­κε­ί­νη τοῦ στέλ­νει, τή στά­ση της στή ζωή, τή νοοτροπία της, τήν ποι­ό­τη­τα τῆς ὕ­παρ­ξής της». Ἡ «νο­η­τι­κή εἰ­κό­να» πού ἡ μη­τέ­ρα σχη­μα­τί­ζει μέ τήν φαν­τα­σί­α της, «ἐ­πη­ρε­ά­ζει ἀ­πό­λυ­τα τό ἔμ­βρυ­ο», λέ­γει ἡ Μα­ρῆ καί κα­τα­λή­γει: «Τό συμ­πέ­ρα­σμα εἶ­ναι ὅ­τι ἡ ἔγ­κυ­ος γυ­να­ί­κα εἶ­ναι στήν ἐγ­κυ­μο­σύ­νη της παν­το­δύ­να­μη πά­νω στό σχη­ματι­ζό­με­νο ἔμ­βρυ­ο, δι­ό­τι τό ἐ­πη­ρε­ά­ζει μέ τήν τρι­πλῆ της ὑ­πό­στα­ση: α) Μέ τή φυ­σι­κή... β) Μέ τήν ψυ­χι­κή... γ) Μέ τήν νο­η­τι­κή της ὑ­πό­στα­ση, ἀ­φοῦ ἡ εἰ­κό­να πού σχη­μα­τί­ζει γιά τό παι­δί της καί γε­νι­κά κά­θε σκέ­ψη της, ἡ νο­ο­τρο­πί­α της γε­νι­κό­τε­ρα, οἱ ἰ­δέ­ες της γιά τή ζωή, ἔ­χουν μί­α ἄ­με­ση δι­α­πλα­στι­κή δύ­να­μη ἐ­πά­νω του. Ἀ­φοῦ οἱ σκέ­ψεις της ἐγ­γρά­φον­ται στήν κυτ­τα­ρι­κή του μνή­μη, στούς νευ­ρῶ­νες τῶν κυτ­τά­ρων του, καί ἀ­πο­τε­λοῦν «ἐν­τυ­πώ­μα­τα» μη­νύ­μα­τα ζω­ῆς μό­νι­μα χα­ραγ­μέ­να, ἀ­λη­θι­νά προ­γράμ­μα­τα γιά τήν ὑ­πό­λοι­πη ζωή του».

Σχο­λι­ά­ζον­τες τίς θέ­σεις αὐ­τές πα­ρα­τη­ροῦ­με ὅ­τι ἡ φυ­σι­κή καί ἡ ψυ­χι­κή ὑ­πό­στα­ση τῆς ἐγ­κύ­ου σί­γου­ρα ἐ­πη­ρε­ά­ζει τό ἔμ­βρυ­ο. Ὅ­μως αὐ­τό πού θε­ω­ροῦ­με ἀ­συμ­βί­βα­στο μέ τήν Ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­κρυ­φι­στι­κή δή­λω­ση ὅ­τι «ἡ νο­η­τι­κή ὑπόσταση καί ἡ εἰ­κό­να πού ἡ μη­τέ­ρα σχη­μά­τι­σε γιά τό παι­δί της ἔ­χουν δι­α­πλα­στι­κή δύ­να­μη στό παι­δί καί προσ­δι­ο­ρί­ζουν τή ζωή του».

«Στό νο­η­τι­κό ἐ­πί­πε­δο, ἡ μέλ­λου­σα μη­τέ­ρα μπο­ρεῖ νά κά­νει μί­α ὁ­λό­κλη­ρη ἐρ­γα­σί­α μέ τήν φαν­τα­σί­α της. Ἡ εἰ­κό­να πού πλά­θει (καί πού ἐ­πι­θυ­μεῖ) γιά τό παι­δί της ἔ­χει με­γά­λη δι­α­πλα­στι­κή δύ­να­μη...

»Ἄς φαν­τά­ζε­ται τό παι­δί της σάν ἐ­νή­λι­κο, σ' ὅ­λες τίς ἠ­λι­κί­ες, ὑ­γιή, ὄ­μορ­φο, εὐ­τυ­χι­σμέ­νο, δη­μι­ουρ­γι­κό, εὐ­γε­νή, με­γα­λει­ώ­δες, δί­και­ο, τί­μιο, σο­φό, θαυ­μά­σιο, ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νο σέ ἔρ­γο προ­σφο­ρᾶς πρός το­ύς συ­να­θρώ­πους του... Αὐ­τή ἡ εἰ­κό­να πού σχη­μα­τί­ζει γι' αὐ­τό θά τό κα­θο­δη­γεῖ ἀρ­γό­τε­ρα στή ζωή του, δι­ό­τι ἐγ­γρά­φε­ται στό ὑ­πο­συ­νε­ί­δη­το τοῦ παι­διοῦ...

»Ἡ ἑλ­λη­νι­κή πα­ρά­δο­ση ἔ­δι­νε με­γά­λη ση­μα­σί­α στά χρώ­μα­τα πού φο­ροῦ­σε ἡ ἐγ­κυ­μο­νοῦ­σα. Τῆς ἦ­ταν αὐ­στη­ρά ἀ­πα­γο­ρευ­μέ­νο κά­θε μαῦ­ρο, γκρί­ζο ἤ κα­φε­τί, σκοῦ­ρο χρῶ­μα. Δέν ἔ­πρε­πε, οὔ­τε στό μεσοφόρι της νά φο­ρέ­σει μαῦ­ρο! Ἐ­νῶ τῆς συ­νι­στοῦ­σαν τό ἄ­σπρο καί τά φω­τει­νά χρώ­μα­τα τῆς ἴ­ρι­δος, τά φω­τει­νά χρώ­μα­τα τοῦ οὐρανίου τό­ξου, αὐ­τά στά ὁ­ποῖ­α οἱ ἀ­κτῖ­νες τοῦ ἤ­λιου μπο­ροῦν νά ἀναλυθοῦν ἀ­νά­με­σα σ' ἕ­να πρῖ­σμα, σ' ἕ­να κρυ­σταλ­λά­κι μέ γω­νί­ες, ἤ σ' ἕ­να δι­α­μά­ντι... Αὐ­τά τά ὄ­μορ­φα χρώ­μα­τα, κα­θα­ρά, χω­ρίς ἀ­να­μί­ξεις τοῦ μα­ύ­ρου καί τοῦ γκρί­ζου, ἡ ἔγ­κυ­ος πρέ­πει νά φο­ρά­ει ἐ­πά­νω της, ἀλ­λά καί νά στο­λί­σει μ' αὐ­τά τό σπί­τι της, βά­ζον­τας ἕ­να τραπεζομάντηλο ἤ ἕ­να ἁ­πλό χα­ρο­ύ­με­νο ντι­βα­νο­κά­λυμ­μα, πού μποροῦν ν' ἀλ­λά­ξουν ὅ­λη τήν χρω­μα­τι­κή ἀ­τμό­σφαι­ρα τοῦ σπι­τιοῦ της»^iv.

Κα­τά τήν ἑται­ρε­ί­α αὐ­τή, «ἡ πρώ­τη ἠ­θι­κή, ψυ­χι­κή καί πνευματική ἀ­γω­γή τοῦ ἀν­θρώ­που προ­έρ­χε­ται προ­γεν­νη­τι­κά, με­σ' ἀ­πό τά πα­νί­σχυ­ρα πρῶ­τα ἐν­τυ­πώ­μα­τα τῶν βι­ω­μά­των, τῶν σκέ­ψε­ων καί τῶν συ­ναι­σθη­μά­των τῆς μέλ­λου­σας μη­τέ­ρας, τοῦ μέλ­λον­τα πα­τέ­ρα, στήν ἀ­πα­λή κυτ­τα­ρι­κή μνή­μη τοῦ ἐμ­βρύ­ου»^v.

«Ἄν θέ­λεις ν' ἀ­πο­κτή­σεις παι­δί ὄ­μορ­φο, νά θαυ­μά­ζεις τά ὄμορφα παι­διά, το­ύς ὄ­μορ­φους ἀν­θρώ­πους, τά ὄ­μορ­φα το­πί­α... νά φορᾶς ἄ­σπρα ἤ φω­τει­νά χρώ­μα­τα»^vi. «Σκέ­ψου, φαν­τά­σου τό παι­δί σου σάν ἐ­νή­λι­κο, σ' ὅ­λες τίς ἠ­λι­κί­ες, ὑ­γι­ές, ὄ­μορ­φο, εὐτυχισμένο... σο­φό, θαυ­μά­σιο ἄν­θρω­πο... Τό μω­ρό σου τρέφεται... μέ τίς εἰ­κό­νες, τά ὀ­ρά­μα­τα πού πλά­θεις γι' αὐ­τό...». «Πλά­σε τό παι­δί σου φω­τει­νό! Θά γί­νει ἄν τό ζη­τή­σεις»^vii.

Τά πά­ντα λοι­πόν στή ζωή τοῦ ἀν­θρώ­που προσ­δι­ο­ρί­ζον­ται ἀ­πό τήν σκέ­ψη καί τή νο­η­τι­κή εἰ­κό­να, πού σχη­μα­τί­ζει μέ τήν φαντασία της ἡ μη­τέ­ρα κα­τά τήν προ­γεν­νη­τι­κή πε­ρί­ο­δο. Ἑπομένως ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ ἀ­τό­μου πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται καί ἀ­σφα­λῶς ἡ προ­σω­πι­κή εὐ­θύ­νη του γιά ὅ­ποι­α συμ­πε­ρι­φο­ρά:

Ἔ­τσι, ἡ ὁ­μο­φυ­λο­φι­λί­α ὀ­φε­ί­λε­ται κα­τά τήν ἀν­τί­λη­ψη αὐ­τή «στήν μή ἀ­πο­δο­χή τοῦ φύ­λου ἀ­πό τήν μη­τέ­ρα» [πού ἐπιθυμοῦσε κο­ρι­τσά­κι ἐ­νῶ εἶ­χε ἀ­γό­ρι μέ­σα της]. Ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α τῆς ἐγ­κύ­ου γιά κο­ρί­τσι, ἐ­νῶ εἶ­χε ἀ­γό­ρι, δη­λα­δή ἡ σκέ­ψη της, ἡ νο­η­τι­κή της κα­τά­στα­ση, «δί­νει στό ἀ­γο­ρά­κι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό θη­λυ­πρε­πε­ί­ας καί ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α της γιά ἀ­γο­ρά­κι ἐ­νῶ εἶ­χε κο­ρι­τσά­κι, δί­νει στό κοριτσάκι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ἀ­γο­ρο­κό­ρι­τσου»^viii.

Ἡ κί­νη­ση ἐ­πι­κα­λεῖ­ται το­ύς ἀρ­χα­ί­ους ἕλ­λη­νες φι­λο­σό­φους, γιά νά ὑ­πο­γραμ­μί­σει ὅ­τι ἡ ἐγ­κλη­μα­τι­κό­τη­τα ἀ­πο­δι­δό­ταν «στίς ἀρνητικές σκέ­ψεις τῆς μη­τέ­ρας μέ­σα στή μή­τρα»! Ἐ­πί­σης στίς ἀν­τι­λή­ψεις τῶν Κι­νέ­ζων πρίν 1000 χρό­νια, κα­τά τίς ὁ­ποῖ­ες «οἱ ἐγ­κυ­μο­νοῦ­σες ἀ­πο­σύ­ρον­ταν σ' εἰ­δι­κά προ­ε­τοι­μα­σμέ­να οἰκήματα»^ix.

Ἀ­πό ὅ­σα ἐκ­θέ­σα­με ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ὅ­τι θε­μέ­λιο τῆς φι­λο­σο­φί­ας τῆς κί­νη­σης εἶ­ναι ἡ λε­γό­με­νη «θε­τι­κή σκέ­ψη», ἡ ὁ­πο­ί­α κυριαρχεῖ στόν ἀ­πο­κρυ­φι­σμό, σέ γκου­ρου­ι­στι­κές καί ἄλ­λες ὀ­μά­δες. Ὅ­πως ἔ­χει ἀ­πο­δει­χθεῖ, ἡ δο­ξα­σί­α αὐ­τή ἀ­κυ­ρώ­νει ὁ­λό­κλη­ρη τήν ἐν Χριστῷ ἐλ­πί­δα^x.

Ἡ Μα­ρῆ ἐ­πι­κα­λεῖ­ται τήν «αὐ­θεν­τί­α» τοῦ ἀ­πο­κρυ­φι­στῆ Ὄμρααμ Μιχαήλ Ἄϊβανχωφ (Omraam Mikhaël Aïvanhov), «μεσ­σί­α» τῆς «Παγ­κό­σμιας Λευ­κῆς Ἀ­δελ­φό­τη­τας» καί φα­ί­νε­ται ὅ­τι ἀκολουθεῖ τίς δο­ξα­σί­ες του. Ὁ ἀ­πο­κρυ­φι­στής αὐ­τός συ­νι­στᾶ στό κρά­τος νά ὀρ­γα­νώ­σει «κτή­μα­τα» γιά ἔγ­κυ­ες γυ­ναῖ­κες, ὅ­που σέ κα­τάλ­λη­λο πε­ρι­βάλ­λον θά πα­ρα­κο­λου­θοῦν «δι­α­φω­τι­στι­κές ὀ­μι­λί­ες», ἰ­δι­α­ί­τε­ρα γιά τό «τί ἐρ­γα­σί­α μπο­ροῦν νά κά­νουν μέ τίς σκέ­ψεις καί τά συ­ναι­σθή­μα­τά τους πά­νω στό παι­δί πού θά γεννήσουν»· ἡ ἔγ­κυ­ος «ἔ­χει ἀ­λη­θι­νή ἰ­κα­νό­τη­τα νά "δι­α­πλά­θει" τό ἔμ­βρυ­ο», ὑ­πο­στη­ρί­ζει ὁ Ἄϊβανχωφ^xi.

Στά πλα­ί­σια τῆς δρα­στη­ρι­ό­τη­τας τῆς Παγ­κό­σμιας Λευ­κῆς Ἀ­δελ­φό­τη­τας τοῦ Ἄϊβανχωφ δη­μι­ουρ­γή­θη­κε τό 1990 ἡ ὀρ­γά­νω­ση «Ἕνας Σύνδεσμος γιά τήν Εἰρήνη» (Un Lien pour la Paix), μέ πρωτοβουλία τοῦ Φιλίππου Μεϊλέμπιαν (Phillipe Mailhebian) καί μέ σκο­πό τήν θρη­σκευ­τι­κή βο­ή­θεια κυ­ρί­ως σέ ἐγ­κύ­ους, παι­διά καί νέ­ες μη­τέ­ρες. Ἡ κί­νη­ση ἐκ­δί­δει τήν ἐ­φη­με­ρί­δα «Ὁ Σύνδεσμος» (Le Lien). Σ' αὐ­τή τήν κί­νη­ση ἀ­νή­κει καί ἡ «Ἐ­φηρ­μο­σμέ­νη Συνείδηση καί Οἰ­κο­νο­μί­α» (Consience et Economie appliquees - CEA).

Εἰ­δι­κώ­τε­ρα, ἰ­δρύ­θη­κε ἡ «Ἐ­θνι­κή Ἑται­ρε­ί­α Προ­γεν­νη­τι­κῆς Ἀ­γω­γῆς (Action National pour L’ Education Prenabal - ANEP), μέ πρό­ε­δρο τήν Μαρία Ἀντρέ Μπερκίν (Marie-Andre Berkin). Σκοπός εἶ­ναι «ἡ βελ­τί­ω­ση καί ἐ­ναρ­μό­νι­ση τῆς φυ­σι­κῆς καί ψυ­χι­κῆς ἀ­νά­πτυ­ξης τῶν παι­δι­ῶν, διά τῆς προ­πα­ρα­σκευ­ῆς τῶν μελλοντικῶν γο­νέ­ων καί εἰ­δι­κώ­τε­ρα τῆς μη­τέ­ρας κα­τά τήν πε­ρί­ο­δο τῆς ἐγ­κυ­μο­σύ­νης. Ἀ­κρι­βέ­στε­ρα, νά βο­η­θη­θοῦν οἱ ἔγ­κυ­ες νά ζή­σουν μί­α πνευ­μα­τι­κή γαλ­βα­νο­πλα­στι­κή...»^xii.

Στά ἔν­τυ­πα πού με­λε­τή­σα­με ἡ κί­νη­ση δέν κά­νει λό­γο γιά προσωπικό Θεό. Δέν φα­ί­νε­ται νά ἀ­να­γνω­ρί­ζει τί­πο­τε ἄλ­λο ἀ­πό τόν «Ἑ­αυ­τό».

Ἡ Ἰωάννα Μα­ρῆ, σέ ἄρ­θρο της ἀ­να­φέ­ρει: «Ἐ­κτός ὅ­μως ἀ­πό τίς ἀ­τέ­λει­ες ἔ­χου­με ὅ­λοι ἕ­να Ὑπέροχο, Πάνσοφο, γε­μᾶ­το Ἀ­γά­πη, Δυ­να­μι­κό, Θαυ­μά­σιο Ἑ­αυ­τό! Καί Αὐ­τόν πρέ­πει νά ἀ­γα­πή­σου­με, σέ Αὐ­τόν πρέ­πει νά πι­στέ­ψου­με... μό­νο πι­στε­ύ­ον­τάς τον θά τοῦ δώ­σου­με τήν δυ­να­τό­τη­τα νά ἐκ­δη­λω­θεῖ καί νά σα­ρώ­σει ὅ­λες τίς ἀ­τέ­λει­ες!»^xiii.

Κα­τά τήν Μα­ρῆ φα­ί­νε­ται ὅ­τι ὁ «θε­ός» ἐκ­δη­λώ­νε­ται μέ τήν «θη­λυ­κό­τη­τα» τῆς μη­τέ­ρας καί τήν «Σο­φί­α» τοῦ πα­τέ­ρα. «Ἡ θη­λυ­κό­τη­τα» τῆς μη­τέ­ρας λο­γί­ζε­ται «ἐκ­δή­λω­ση τῆς θεί­ας Μη­τέ­ρας», ἐ­νῶ στό πρό­σω­πο τοῦ ἄν­δρα ἡ γυ­να­ί­κα πρέ­πει νά θαυ­μά­ζει «τή Σο­φί­α, τό Με­γα­λεῖ­ο, τή Δύναμη, τόν Ὑπέροχο Ἄν­δρα, στήν πιό ἀ­νώ­τε­ρη θε­ί­α ἐκ­δή­λω­σή του...»^xiv.

Τό ζή­τη­μα δι­α­φω­τί­ζε­ται κα­λύ­τε­ρα ἄν με­λε­τή­σει κα­νε­ίς τίς πε­ρί Χρι­στοῦ ἀν­τι­λή­ψε­ως τῆς Ἰωάννας Μα­ρῆ, γιά τίς ὁποῖες ὅμως ἐπιφυλασσόμεθα νά ἀναφερθοῦμε στό ἑπόμενο φύλλο τοῦ Ο.Τ.

Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.