ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΡΜΑ
Του Πρωτ. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Σ.Ε. επί των αιρέσεων
(β’ μέρος)
4. Η θεωρητική δομή της Μετενσάρκωσης
Κατά την δοξασία της μετενσάρκωσης, «κάθε άνθρωπος έχει έναν εσωτερικό πυρήνα (Jiva), ο οποίος περιπλανάται σε ένα ατέλειωτο κύκλο γεννήσεων και θανάτων (Samsara) περιβαλλόμενος από χονδροειδή ή λεπτοφυή σωματικά περιβλήματα ή σώματα»1. Αυτός ο εσωτερικός πυρήνας είναι ένας «εκδηλωμένος» κατ’ ουσίαν «θεός», ο οποίος, μέσα απ’ αυτόν τον κύκλο, πρέπει να φθάσει στην «αυτογνωσία» και στην «αυτοπραγμάτωση», στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του και μόνο δυνάμεις. Αυτό βεβαιώνει και η θεοσοφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ: «Το Εγώ που μετενσαρκώνεται είναι το αθάνατο, ατομικό, όχι προσωπικό, εγώ, μ’ άλλα λόγια ο φορέας της Άτμα-Βουδικής Μονάδας»2.
Σ’ αυτή την απεγνωσμένη προσπάθειά του, αποφασιστικό ρόλο «παίζει» το λεγόμενο «κάρμα». Όλη αυτή η διαδικασία -η περιπέτεια- συμβολίζεται με τον τροχό την σαμσάρα (ανακύκλωση γεννήσεων και θανάτων) και τον αποκρυφιστικό «ουροβόρο όφι» ή με τον φλεγόμενο μυθικό «φοίνικα», ο οποίος αναγεννάται μέσα από την τέφρα του3.
Από την Μπαγκαβάτ-Γκιτά πληροφορούμαστε ότι «Οι σοφοί της αρχαίας Ινδίας λένε πως σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να ξεφύγουμε από τον ατελείωτο κύκλο της μετενσάρκωσης. ‟Μην επιστρέψετε” προειδοποιούν»4.
Εξ άλλου, κατά τους θεωρητικούς της δοξασίας αυτής, η μετενσάρκωση είναι αναγκαία, γιατί η μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι αρκετή για την τελείωση του ανθρώπου, εξηγεί την αδικία και προάγει την δικαιοσύνη και δίνει ελπίδα στον άνθρωπο για το μέλλον.
Κατά την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, «όπως κάθε άνθρωπος αφήνει -τα φορέματά του τα παλιά -για να σπείρει άλλα καινούρια -έτσι και η ψυχή πετάει τα παλιά σώματά της -κι άλλα ντύνεται καινούρια»5. Και η θεοσοφίστρια Α. Μπεζάντ συμπληρώνει: «Έτσι οι διαδοχικές σωματικές ζωές είναι δεμένες μεταξύ τους σαν μαργαριτάρια περασμένα σ’ ένα νήμα. Το νήμα είναι το στοιχείο που ζει αιώνια και τα μαργαριτάρια οι διαδοχικές ανθρώπινες ζωές»6.
Το ενσαρκούμενο «Εγώ» η Μπεζάντ το αποκαλεί «Διανοητή», μέσα δε σ’ αυτόν «υπάρχουν όλες οι δυνάμεις που αποκαλούμε συνολικά πνεύμα. Το πνεύμα περιλαμβάνει τη μνήμη, την ενόραση, τη θέληση. Μαζεύει όλη την πείρα που του δίνουν οι γήινοι βίοι του και αποθηκεύει όλους αυτούς τους συγκεντρωμένους θησαυρούς για να τους μετουσιώνει μέσα στον εαυτό του, με τη δική του θεϊκή χημεία και να κατασκευάσει από αυτούς το απόσταγμα εκείνο της πείρας που είναι η Σοφία»7.
Μετά τον βιολογικό θάνατο, η «ψυχή» (το μη θνητό στοιχείο του ανθρώπου, κατά τους «μετενσαρκωτές») παραμένει για κάποιο χρονικό διάστημα σε κάποιον ουράνιο (αστρικό) κόσμο. Η περίοδος αυτή ονομάζεται «περίοδος αποσάρκωσης», ή «Δεβαχανική περίοδος», είναι η περίοδος που το «Εγώ» «ξαναμπαίνει στον εαυτό του» και «είναι ο αναγκαίος χρόνος που απαιτείται για την αφομοίωση της εμπειρίας και την απόκτηση ισορροπίας από το ‟Εγώ”», ή τον «Διανοητή», όπως το ονομάζει η Μπεζάντ. Αυτός ο «Διανοητής» ενσαρκώνεται και όχι «ο άνθρωπος-κτήνος»8.
Η μετενσάρκωση δεν προϋποθέτει όμως την «επαναγέννηση» αμέσως μετά τον θάνατο. Η «Δεβαχανική περίοδος» «μπορεί να είναι εξαιρετικά σύντομη προκειμένου για ένα άτομο ανεξέλεγκτο και αντιθέτως να παρατείνεται επί αιώνες για μια οντότητα υψηλής εξελικτικής αναπτύξεως. Η μέση, πάντως, χρονική περίοδος ανάμεσα σε δύο μετενσαρκώσεις για ένα άτομο συνηθισμένης εξελίξεως, θα πρέπει να κυμαίνεται γύρω στα πεντακόσια χρόνια»9. Ο Papus θέλει να επανέρχεται η ψυχή στο νέο σώμα «μετά δέκα ή και διακόσια έτη και εις οιονδήποτε πλανήτην του αυτού ηλιακού συστήματος»10. Ένας Έλληνας Λάμα υποστηρίζει, ότι στην ενδιάμεση αυτή κατάσταση περιπλανιόμαστε «για 49 ημέρες, περνώντας διάφορες, ως επί το πλείστον δυσάρεστες εμπειρίες, αναζητώντας ένα καινούργιο σώμα»11.
Τελικά για εκείνον, τον «θριαμβευτή» και «πνευματικό άνθρωπο», που μετά από σειρά μετενσαρκώσεων, «άγγιξε την κορυφή», «Η Νιρβάνα είναι διάπλατα ανοικτή μπροστά του». «Παρουσιάζεται όμως ενώπιόν του, ακόμη ένα μονοπάτι, το μονοπάτι της απάρνησης, η θεληματική αποδοχή της γήινης ζωής για την αγάπη της Φυλής… Όταν ο δάσκαλος διαλέξει να δεχθεί την ενσάρκωση, ώσπου να τελειώσει ο προορισμός της φυλής, τούτο είναι το στεφάνωμά του». Η θεληματική αυτή μετενσάρκωσή του (που δεν είναι γι’ αυτόν αναγκαία) είναι μια «Μεγάλη Απάρνηση». Αυτές οι «Τελειωμένες Οντότητες» επανέρχονται πλέον σε «ηθελημένη» μετενσάρκωση για να γίνουν «Εκπαιδευταί, για να βοηθήσουν την παλαίουσα ανθρωπότητα στην οδό της πνευματικής εξελίξεως»12. Τότε, οι δάσκαλοι αυτοί «Γίνονται οι σωτήρες του κόσμου, η ευλογία και η δόξα της φυλής τους»13. Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγονται ο Βούδας, οι διάφοροι Αβατάρς και γκουρού και, βεβαίως, και ο Ιησούς Χριστός.
Κατά τους «μετενσαρκωτές», η δοξασία αυτή λύνει όλα τα «απογοητευτικά» προβλήματα, πνευματικά, ηθικά και φιλοσοφικά και πάνω απ’ όλα το πρόβλημα του Κακού και του θανάτου. Ακόμη, και την «ανάπτυξη και κατάπτωση των εθνών» και τους «αναδρομικούς κύκλους της ιστορίας»14.
Με την μετενσάρκωση, λένε, αποδεικνύεται «λογικά» ότι οι νοητικές και ηθικές διαφορές μεταξύ των ατόμων οφείλονται στην «διαφορά της ηλικίας των ψυχών»15, είναι «αποτέλεσμα των πράξεών μας, των επιθυμιών και των σκέψεών μας» και δεν οφείλονται σε εξωγενείς παράγοντες. «Δεν έχομε παρά να εκλέξωμε ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο: Ή ότι η μοίρα οφείλεται σε μια θεία ιδιοτροπία, σε μια απλή σύμπτωση, οπότε το ηθικό χάος βασιλεύει στον κόσμο, ή ότι οφείλεται σε αιτίες που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, πράγμα που συνεπάγεται τη μετενσάρκωση. Έτσι, η ηθική τάξις και η μετενσάρκωσις είναι ένα ζεύγος αδιαχώριστο»16.
Εξηγούνται, ακόμη, όπως ισχυρίζονται, προβλήματα όπως:
- άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο από άλλους (γιατί έχουν υποστεί λιγότερες μετενσαρκώσεις).
- ψυχολογικά προβλήματα και σωματικές ταλαιπωρίες, όπως: ομοφυλοφιλία, λεσβιασμός, κεραυνοβόλος έρωτας ή μίσος (παλαιότερα κάρμα).
- μεγαλοφυή παιδιά - «παιδιά θαύματα»17 (εξέλιξη του ταλέντου τους), κ.λπ.
Εξ άλλου, «αυτοί που τώρα είναι φίλοι σας ή εχθροί σας μπορεί σε μια μελλοντική ζωή να είναι μητέρα, πατέρας, παιδί, γυναίκα ή άντρας σας»18. Ουσιαστικά, λέει ο Papus, «δεν είμαστε παρά ηθοποιοί που παίζουν το ρόλο τους για μια ζωή»19.
Μ’ ένα λόγο, λένε: «Η μετενσάρκωση λύνει όλα τα προβλήματα που δεν τα λύνει καμμιά άλλη θεωρία, σχετικά με την ανισότητα των περιστάσεων, των ικανοτήτων, των ευκαιριών, προβλήματα που χωρίς την μετενσάρκωση θα έδειχναν ότι δεν υπάρχει στη ζωή δικαιοσύνη, αλλά ότι οι άνθρωποι είναι απλά παιγνίδια της εύνοιας κάποιου ανεύθυνου δημιουργού, ή των τυφλών δυνάμεων κάποιας άψυχης φύσης»20.
Όλα αυτά, λένε, απαντούν στο ερώτημα: «Αν υπάρχει πράγματι Θεός, γιατί τόση αθλιότης στον κόσμο, τόσος άδικος πόνος, τόσες εύνοιες και τόσες επιτυχίες μοιρασμένες χωρίς καμία διάκριση»21. Εάν δεν αποδεχθούμε την μετενσάρκωση, λέγουν οι «μετενσαρκωτές», τότε πρέπει να δεχθούμε έναν Θεό άδικο, σκληρό, τιμωρό, απάνθρωπο, «άμεσα υπεύθυνο για όλα τα δεινά του κόσμου και προπαντός για κείνα που προέρχονται από τις συνθήκες τις γεννήσεως»22. Αντιθέτως, αποδεχόμενοι την μετενσάρκωση βρίσκομε το «κλειδί» του προβλήματος και δεν αμφισβητούμε την αγάπη, την ευσπλαχνία και την δικαιοσύνη του Θεού, αφού όσα συμβαίνουν επιβάλλονται από την «νομοτέλεια» και για συγκεκριμένο σκοπό. Η δοξασία της μετενσάρκωσης «είναι άρρηκτα δεμένη με το νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, το νόμο του Κάρμα»23. Το Κάρμα είναι το «κλειδί» της δοξασίας αυτής.
Γι’ αυτό, υποστηρίζουν ότι «Είναι καιρός πλέον η χαμένη αλήθεια της μετενσαρκώσεως να ξαναπάρη τη θέση της ανάμεσα στους ανεκτίμητους θησαυρούς του Χριστιανισμού.
Αν δεν γίνη αυτό, οι εκκλησίες θα ερημώνονται ολοένα και περισσότερο, εφόσον με τα ισχύοντα θρησκευτικά δόγματα δεν είναι δυνατόν να ερμηνευτούν τα φαινόμενα της ζωής κατά τρόπον που να ικανοποιήται η σύγχρονη εξελιγμένη διάνοια»24.
Παρ’ όλα ταύτα, η ίδια η Μπεζάντ δηλώνει ότι «Όλα όσα μπορούν να λεχθούνε για την απόδειξη της μετενσάρκωσης δεν φτάνουν ως το σημείο να την αποδείξουνε πλέρια και ολοκληρωτικά, αλλά είναι μια πολύ δυνατή ένδειξη για την ύπαρξή της… Μόλο που η μετενσάρκωση φαίνεται σ’ εμένα γεγονός απόλυτα βέβαιο, περιορίζομαι να την παρουσιάσω εδώ μάλλον σαν μια λογική υπόθεση παρά σαν θεώρημα που έχει κιόλα αποδειχθεί»25.
5. Το Κάρμα
Κεντρική και ουσιαστική θέση στη δοξασία της μετενσάρκωσης και της μετεμψύχωσης κατέχει η διδασκαλία περί του «φυσικού νόμου του Κάρμα». Όπως ήδη είπαμε, είναι το ‟κλειδί”. Ο όρος προέρχεται από την σανσκριτική λέξη Kri, που σημαίνει «ενεργώ», «πράττω» (πράξη, δράση, έργο, ενέργεια) και αναφέρεται στη συσσώρευση καλών ή κακών πράξεων από προηγούμενες δήθεν ζωές. Τον όρο δεν τον επινόησε ο Βούδας, αλλά προέρχεται από την Βεδική παράδοση26.
Εκπρόσωπος αποκρυφιστικών ομάδων στην Ελλάδα διευκρινίζει ότι «Εμείς στη Δύση, το ‟Νόμο του Κάρμα” συνηθίζουμε να το αποκαλούμε ‟Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος” ή ‟Νόμο της Δίκαιης Ανταπόδοσης”»27. Οι ‟νεοπαγανιστές” τον ονομάζουν «νόμο της ειμαρμένης» ή «της ανάγκης».
Ο νόμος αυτός, κατά την Θεοσοφία, δημιουργεί, αποκαθιστά και διατηρεί την αρμονία και την ισορροπία μέσα στο σύμπαν.
Βεβαίως, δεν πρόκειται περί φυσικού νόμου, αλλά περί θρησκευτικής δοξασίας, που γεννήθηκε στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό. Χαρακτηριστικός είναι ο ορισμός του Κάρμα από την θεοσοφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ. Τα Κάρμα, λέει, είναι «ο ‟Υπέρτατος Νόμος”, η πηγή, η αρχή όλων των άλλων νόμων, που υπάρχουνε σ’ ολόκληρη τη φύση. Κάρμα είναι ο αλάνθαστος νόμος, που προσαρμόζει το αποτέλεσμα στην αιτία, στο φυσικό, νοητικό και πνευματικό πεδίο του Είναι… επιστρέφοντάς την σ’ εκείνον που τη δημιούργησε»28. Επομένως, το Κάρμα είναι η μοναδική αιτία, όχι μόνο της μετενσάρκωσης αλλά γενικώτερα της ύπαρξης κάθε υπαρκτού πράγματος (όντος). Και αλλού συμπληρώνει: «Το Κάρμα, είναι η δύναμις (η θέλησις) του Θεού ενεργούσα εν τω σύμπαντι, ο κοινός κορμός πάντων των νόμων οίτινες διοικούσι τον κόσμον»29.
Και η άλλη θεοσοφίστρια, η Άννα Μπεζάντ συμπληρώνει ότι «Το Κάρμα μας κάνει να γεννιόμαστε ακατάπαυστα, δένοντάς μας στη ρόδα της γέννησης και του θανάτου. Το καλό Κάρμα μας συνεπαίρνει τόσο αδυσώπητα όσο και το κακό». Όμως η δύναμη που μας αλυσσοδένει «δεν βρίσκεται στην πράξη αλλά στον πόθο, στην προσκόλληση στον καρπό της πράξης»30.
Κατά ένα άλλο ορισμό, «Το Κάρμα δεν είναι το έργο που έκανε ένα άτομο στην παρούσα ζωή του. Είναι όλα τα έργα που έχει κάνει στις προηγούμενες ζωές του. Είναι ένα είδος προορισμού με ρόλο μεγάλο για το εσχατολογικό του έργο»31.
Ο Λάμα Λούντρουπ, (προσκεκλημένος του Βουδιστικού Κέντρου Κάρμα Γκυάλτσεν Λινγκ στη Θεσσαλονίκη), μιλώντας για το Κάρμα, διευκρινίζει ότι, «τα όντα κατέχουν τις πράξεις τους, γεννιούνται μέσα στις πράξεις τους… είμαστε κάτοχοι των πράξεών μας. Σημαίνει πως όταν σκεπτόμαστε, λέμε ή κάνουμε κάτι είμαστε οι ιδιοκτήτες αυτού του πράγματος και βιώνουμε εμείς τα αποτελέσματά του»32. Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι οι πράξεις μας είναι εκείνες που μας καθορίζουν. «Δεν υπάρχει εξωτερικός κριτής ή Θεός που να παίρνει τις αποφάσεις για τη ζωή μας»33. «Την ευθύνη για την τιμωρία ή την επιβράβευση δεν την έχει κάποια υπερφυσική οντότητα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, ανάλογα με τον τρόπο που ζει κι ενεργεί, σε σχέση με τον ηθικό και κοσμικό νόμο του Ντάρμα»34.
Η Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια σημειώνει ότι «Κατά τον νόμον του Κάρμα, η αντίδρασις είναι πάντοτε ίση και αντίθετος της πράξεως»35. Έτσι, επέρχεται η αρμονία και η ισορροπία μέσα στο σύμπαν.
Κατά τον Γαβριήλ Σιμονέτο, υπάρχουν τρία είδη ατομικού Κάρμα. Εκτός από το «ατομικό» υπάρχει και το «οικογενειακό» και το «ομαδικό κάρμα ενός κράτους ή μίας φυλής»36. Το Κάρμα, λέει, καθορίζει το σώμα που θα πάρουμε στην επόμενη ενσάρκωση (ωραίο, υγιές, αρτιμελές κ.λπ.). ‟Το πώς θα ζήσουμε, ο τρόπος και ο χρόνος και η διάρκεια της ζωής που θα ζήσουμε, ο γάμος, τα παιδιά, η κοινωνική αναγνώριση, οι τίτλοι τιμής, ο πλούτος, τα χρήματα που θα αποκτήσουμε κ.λπ. Είναι προκαθορισμένα”. Ακόμη και την ώρα του ύπνου δημιουργούμε ‟Αστρικό Κάρμα”. Η μόνη ώρα που δεν συσσωρεύουμε Κάρμα είναι η ώρα του διαλογισμού. Και καταλήγει επισημαίνοντας τον παγκόσμιο χαρακτήρα του Κάρμα: ‟Άνθρωποι και ζώα αποτελούν μία μεγάλη οικογένεια που η ιστορία της είναι περίπλοκη και το κάρμα της αχώριστο και αυτή είναι η αιτία που οι άνθρωποι δεν πρέπει να σκοτώνουν, να κακομεταχειρίζονται και ακόμα να τρώνε τα ζώα. Το κάρμα είναι ένας νόμος παγκόσμιος και περιλαμβάνει κάθε μονάδα ζωής μέσα στις αναρίθμητες περιοχές του σύμπαντος. Ισχύει για κάθε οργανισμό και για κάθε υπαρκτό πράγμα, από τον κόκκο της άμμου ως τα αστέρια του Γαλαξία”37.
Ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ γράφει: «Πολλοί θα ξαφνιαστούν μαθαίνοντας πως οι ίδιοι διάλεξαν το πλαίσιο της ζωής τους. Διάλεξαν να γεννηθούν σ’ αυτή την εποχή, σ’ αυτό το ορισμένο οικογενειακό περιβάλλον, κάτω από αυτές τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνθήκες»38. Ο Cooper, διαφοροποιούμενος στο σημείο αυτό, αρνείται αυτή την «καρμική» οικογενειακή σχέση. Κατ’ αυτόν, «Κατά γενικόν κανόνα δεν εκλέγομε εμείς τους γονείς στην αρχή κάθε ενσαρκώσεως». Γι’ αυτό φροντίζουν, όπως είδαμε πιο πάνω «Οντότητες του Πνευματικού κόσμου». Εν τούτοις, μπορούμε να επηρεάσουμε τις μελλοντικές σχέσεις μας με άλλα άτομα. Το γεγονός ότι μερικά άτομα έλκονται μεταξύ τους με αμοιβαία αγάπη, ίσως δηλώνει ότι «είναι γονείς και παιδιά, αδελφοί, σύζυγοι ή εραστές κλπ»39, (εννοείται, σε προηγούμενη ζωή τους).
Το Κάρμα λοιπόν προσδιορίζει την παρούσα ζωή κάθε ανθρώπου πάνω στη γη, ο οποίος ξαναγεννιέται για να πληρώσει εδώ, μέσα σε ένα νέο σώμα, για ό,τι άλλοτε έπραξε και συνέλεξε κατά τις «προβιωτές»40 του, για να απελευθερωθεί από ένα τυραννικό φορτίο, ακόμη και όταν τίποτε από όσα ζει και πάσχει στην «παρούσα» ζωή του δεν του θυμίζει κάτι από κάποια προηγούμενη δήθεν ύπαρξή του.
Οι δάσκαλοι της μετενσάρκωσης υποστηρίζουν ότι αυτό το «σενάριο» της ζωής του κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να προσπαθήσει να το αλλάξει, είναι μάταιος κόπος. Πρέπει να αποδεχθεί να παίξει τον ρόλο του, αφού η «ταινία» θα παιχθεί οπωσδήποτε, ώστε να μάθει το «μάθημα» για να μπορέσει να προχωρήσει εξελικτικά σε μια επόμενη μετενσάρκωση. Επομένως, «Αδικία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Εκείνοι που μας ‟αδικούν”, όπως εμείς νομίζουμε, είναι μόνον οι φορείς των πράξεων, που σύμφωνα με το ‟σενάριο” της δικής μας ταινίας ζωής, πρέπει να συμβούν για χάρη της δικής μας εξέλιξης!»41.
Εκτός από το «ατομικό Κάρμα», υπάρχει, όπως είπαμε, και το «ομαδικό Κάρμα», Κάρμα οικογενειακό, υποφυλών, φυλών, χωρών, εθνών και «παγκόσμιο κάρμα σαν συνολικό άθροισμα όλων των εθνικών»42. «Ό,τι ισχύει για το Κάρμα για τον έναν άνθρωπο, και ό,τι μπορεί να εφαρμοστεί ατομικά, ισχύει και για μια ομάδα ανθρώπων, μια χώρα και όλη την ανθρωπότητα», λέει ο Λάμα Λούντρουπ43. Το «ομαδικό Κάρμα» έχει την αιτία του στο «ατομικό Κάρμα». Ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, το κάθε άτομο έλκεται προς το ένα ή το άλλο έθνος ή την φυλή. Τότε, «τα κυριότερα εθνικά χαρακτηριστικά παρουσιάζονται ομαδικά στη σκηνή. Έτσι πλήθος Ρωμαίοι ενσαρκώνονται σήμερα σαν Άγγλοι και τα ένστικτά τους τα επιχειρηματικά, τα επεκτατικά, τα κατακτητικά, τα κυριαρχικά ξαναπαρουσιάζονται σα φυσικό ιδίωμα»44. Όταν το Κάρμα των ανθρώπων, μέσα σε διάφορες φυλές, που διέπραξαν πράξεις κακές και εγκληματικές, προβληθεί στο φυσικό πεδίο, τότε «γεννάει πολέμους, επαναστάσεις, κοινωνικές αναταραχές και κάθε είδους εξεγέρσεις που χτυπάνε σαν ομαδικό κάρμα εκείνους που γέννησαν τις καταστρεπτικές δυνάμεις κι απλώνουν τριγύρω την καταστροφή»45.
Τέλος, ο τρόπος απελευθέρωσης από το Κάρμα, κατά την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, είναι μια «πλήρης επιστήμη». Οι αντιδράσεις του Κάρμα είναι μια «μόλυνση», είναι «όπως η σκόνη που σκεπάζει τον καθρέπτη». Για να εξαληφθεί λοιπόν το Κάρμα πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος μερικές «πρακτικές τεχνικές». Μεταξύ αυτών η σπουδαιότερη, η πιο «εξαγνιστική» είναι να ψάλλει κάποιος τον «Μεγάλο Ύμνο της Απελευθέρωσης», το μάντρα «Χάρε Κρίσνα - Χάρε Κρίσνα - Κρίσνα Κρίσνα - Χάρε Χάρε - Χάρε Ράμα - Χάρε Ράμα - Ράμα Ράμα - Χάρε Χάρε». Άλλες τεχνικές είναι, «Να μελετάει τακτικά τις Βεδικές Γραφές», «Να τρώει μόνο πνευματική φυτική τροφή… η απάρνηση από το κρέας, το ψάρι και το αβγό», «η προσφορά των αποτελεσμάτων της εργασίας μας στον Θεό… και μέρος των αποδοχών», η αποφυγή παράνομων ερωτικών σχέσεων «εξώγαμων ή και εντός του γάμου εάν ο σκοπός τους δεν είναι η τεκνοποίηση» κ.ά.46.
(η συνέχεια στο επόμενο)
_________________________
1. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;, Β’ έκδ. Αθήνα 1995, σ. 9.
2. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 144.
3. Papus: Μετενσάρκωση, σ. 19. Βλ. και Κων. Πάγιου, ένθ. ανωτ., σ. 58.
4. Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ., σ. 126.
5. §22, παρά Αν. Μπεζάντ, Μετενσάρκωση, ένθ. ανωτ., σ. 24.
6. Αυτόθι σ. 25.
7. Αυτόθι σσ. 38-39.
8. Αυτόθι, σσ. 91,44.
9. Irv. Cooper, μν. έργ., σ. 31.
10. Αυτόθι.
11. Λάμα Λουΐτζι Παπακωνσταντίνου, Πού πηγαίνουν οι νεκροί - Η περιπέτεια της μετενσάρκωσης, περιοδ. ‟Άβατον”, τ. 11, σ. 73.
12. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 55.
13. Αν. Μπεζάντ, ένθ. ανωτ., σσ. 77, 80.
14. Αυτόθι, σ. 104.
15. Ο Νικ. Μαργιορής κάνει λόγο για ‟πρωτόγονες ψυχές, που για λίγες μόνο φορές έχουν σηκωθεί και τις παλιές ψυχές, που αδιάκοπα σαρκώνονται και προχωρούν στο δρόμο της αιώνιας εξέλιξης των κόσμων και των όντων”, ένθ. ανωτ., σ. 390. Βλ. και Irving Cooper, μν. έργ., σ. 40.
16. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 80.
17. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 96.
18. Ρόμπ. Νάτζεμυ, ένθ. ανωτ., σ. 182.
19. Papus, ένθ. ανωτ., σ. 124.
20. Αν. Μπεζάντ, ένθ. ανωτ., σ. 120.
21. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 14.
22. Papus, ένθ. ανωτ., σ. 19.
23. Αυτόθι σ. 9.
24. Irv. Cooper, μν. έργ., σ. 111.
25. Αν. Μπεζάντ, ένθ. ανωτ., σ. 104 (δική μας υπογράμμιση).
26. Δημ. Νικολαΐδου, Η δύναμη του Κάρμα, περιοδ. ‟Άβατον”, τ. 111, σ. 57.
27. Γαβρ. Σιμονέτου, ένθ. ανωτ., σ. 2.
28. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 218.
29. Της ιδίας, Εις την χώραν των γαλάζιων βουνών, μν. έργ., σ. 19.
30. Αν. Μπεζάντ, Το Κάρμα, σ. 61.
31. Fausta Leoni, Κάρμα, αληθινή ιστορία μιας μετεμψύχωσης, σ. 10.
32. Δημ. Νικολαΐδου, ένθ. ανωτ., σ. 57.
33. Αυτόθι σ. 58.
34. Κων. Πέγιου, ένθ. ανωτ., σ. 59.
35. Ένθ. ανωτ., σ. 521.
36. Γαβρ. Σιμονέτου, ένθ. ανωτ.: το αποθηκευμένο, το πεπρωμένο ή η μοίρα του ανθρώπου (κισμέτ) και το νέο, που δημιουργείται στη διάρκεια κάθε ζωής.
37. Αυτόθι σ. 5.
38. Ρόμπ. Νάτζεμυ, ένθ. ανωτ., σ. 211. Και ο Νικ. Μαργιορής γράφει: «Στις υστερνές και τελευταίες της σαρκώσεις (η ψυχή) διαλέγει μόνη της πια πού θα πέσει και ποιους γονιούς θα έχει. Το τελευταίο όμως είναι σπανιότατο και δύσκολα συμβαίνει. Συνηθέστατα άλλοι (σημ. Η Λευκή Ιεραρχία, σ. 397.) διαλέγουν τη φυλή, το έθνος, την πόλη και την οικογένεια που μέσα της θα πέσει για μετενσάρκωση η πνευματοψυχή», μν. έργ., σ. 387.
39. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σσ. 53-54.
40. Νικ. Μαργιορή, ένθ. ανωτ., σ. 386.
41. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μν. έργ., σ. 127.
42. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, ένθ. ανωτ., σ. 219.
43. Δημ. Νικολαΐδου, ένθ. ανωτ., σ. 58.
44. Αν. Μπεζάντ, Το Κάρμα, σ. 67. Και οι ‟νεοπαγανιστές” υποστηρίζουν το ίδιο. Έτσι, υπάρχει και το Κάρμα της Ελλάδος, του Ιράκ και άλλων χωρών.
45. Αυτόθι σ. 70.
46. Επιστρέφοντας, Ο νόμος της Μετεμψύχωσης, μν. έργ. σσ. 131-135. «Οι νόμοι του κάρμα αναφέρουν ότι όποιος σκοτώσει ένα ζώο για να το φάει, τότε στην επόμενη ζωή, ο φονέας θα σκοτωθεί και θα φαγωθεί. Υπάρχει, επίσης και κάρμα για την αφαίρεση της ζωής των φυτών, αλλά αυτό εξουδετερώνεται με την προσφορά του φαγητού στον Κρίσνα, διότι έχει δηλώσει ότι θα δεχθεί αυτές τις φυτικές προσφορές. Θα πρέπει επίσης να σταματήσει κανείς τα ναρκωτικά στα οποία περιλαμβάνεται ο καφές, το τσάι, το αλκοόλ και το τσιγάρο», σ. 133.
Login