Επικήδειος λόγος

       «... Αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες διακόνησες επάξια τον ανθρώπινο πόνο στην πιο οδυνηρή του ένταση. Ανάπηρος και συ στάθηκες δίπλα σε πολυάριθμους άλλους αναπήρους συνανθρώπους σου και μοιράσθηκες μαζί τους τον πόνο, τη δυστυχία και το προσωπικό δράμα τους.
       Σαν καλός Σαμαρείτης σταματούσες πάντα μπροστά σε κάθε δοκιμαζόμενο συνάνθρωπό σου και με όσες δυνάμεις σου απέμεναν τον οδηγούσες στο πλησιέστερο "πανδοχείο" της Εκκλησίας μας για να φορτίσης την ψυχή του με ελπίδα και εσωτερική δύναμη ικανή να τον βοηθήση να σηκώση το βαρύ προσωπικό σταυρό του. Πάνω σ' αυτή την ιερή έπαλξη, που αποτελεί την πεμπτουσία του Ευαγγελίου στάθηκες αληθινός χαλκέντερος, ακούραστος, ακαταπόνητος, μοναδικός και ανεπανάληπτος.
       Υπήρξες αναμφίβολα μία ολόλευκη λαμπάδα που πυρπολήθηκε από τον κεραυνό της αγάπης του Χριστού και καιόμενη έλυωσε εξολοκλήρου σκορπίζοντας το φως της ελπίδας σε χιλιάδες κατατρεγμένους συνανθρώπους σου. Το τεράστιο χριστιανικό ανθρωπιστικό έργο σου θα παραμείνει αιώνια ένα ουράνιο τόξο στο βαρύ συννεφιασμένο ορίζοντα των καιρών μας. Το κενό που αφήνει ό θάνατός σου είναι δυσανα­πλήρωτο. Σίγουρα από σήμερα η Κοινωνία του Παπάγου κατέστη φτωχότερη στο ζωτικό τομέα της εφηρμοσμένης αγάπης του Χριστού. Υπήρξες σ' όλη σου τη ζωή ένας αληθινός βράχος Ορθόδοξης βιωματικής ομολογίας. Ένα συνειδητό μέλος του Μυστικού Σώματος του Χριστού που είναι η στρατευομένη Εκκλησία στη γη.
       Ζούσες έντονη Μυστηριακή ζωή γι' αυτό και ολόκληρη η ζωή σου υπήρξε μια αλυσίδα από αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του Θεού.
       Τώρα που εγκατέλειψες οριστικά το συμβατικό αυτό κόσμο και λυτρώθηκες από το μαρτύριο της ανίατης παρατεταμένης δοκιμασίας, ενώ πιασμένος χέρι-χέρι με τον πνευματικό σου Πατέρα αείμνηστο Ηγούμενο Φιλόθεο Ζερβάκο, θα πορεύεσαι προς τον Ιησού Χριστό, που σε περιμένει στον θεσπέσιο ποιοτικό κόσμο του πνεύματος, για να σου απονείμει επάξια το άυλο στεφάνι της αγιότητας γιατί μόχθησες και κουράστηκες εργαζόμενος σκληρά στον Αμπελώνα Του όσο κανένας άλλος.

Αείμνηστε Αντισμήναρχε Σταύρο:

       Ζήσαμε μαζί πολλές όμορφες στιγμές στον Σύλλογο Αναπήρων, του οποίου υπήρξες ο αποκλειστικός Ιδρυτής. Θα θυμάμαι πάντα την επιβλητική παρουσία σου, τα πύρινα βιβλικά λόγια σου, τη φλόγα και τον ενθουσιασμό σου, την ευλάβεια και την πίστη σου και πάν' απ' όλα την ανυποχώρητη χαλύβδινη επιμονή σου αναφορικά με την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων, που αφορούσαν τα μέλη του Συλλόγου των Αναπήρων.
      Όμως τώρα φεύγεις για πάντα από κοντά μας γιατί έτσι θέλει ΕΚΕΙΝΟΣ που ορίζει τη ζωή και το θάνατο. Άγνωστες και ανεξιχνίαστες είναι οι βουλές του Υψίστου. "Τις έγνω νουν Κυρίου;". Κανένας θνητός δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τα σχέδια και τις σκοπιμότητες του Θεού. Ελέω Θεού ζούμε όλοι.
       Είθε τα λίγα αυτά λόγια μου να αποβούν μυρίπνοα άνθη και εαρινά ροδοπέταλα στην ιερή σου μνήμη αλησμόνητε φίλε Σταύρο. Σου υπόσχομαι μπροστά στο σκήνωμά σου πως κάθε φορά που θα γονατίζω μπροστά στην Αγία Τράπεζα σε κάθε Θεία Λειτουργία θα προσφέρω αναφορά στο Θεό το άγιο όνομά σου και θα ικετεύω ΕΚΕΙΝΟΝ, που αγάπησες με πάθος στη ζωή σου, να αναπαύη αιώνια την ψυχή σου στα ουρά­νια δώματα της αγάπης Του.

Αιωνία σου η μνήμη αξέχαστε Πρόεδρε του Συλλόγου των Αναπήρων, ηρωικέ Αντισμήναρχε Σταύρο Καλκανδή».

 
Θαυματουργική θεραπεία του τετραπληγικού Σταύρου Καλκανδή