Άνθρωπος και Μετάνθρωπος, Α'


ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΣ

τοῦ κ. Χαραλάμπους Ἄνδραλη, δικηγόρου, συγγραφέα

Α´

Εἰσαγωγή

Φαντάζει μακριά, ἀλλά εἶναι στα ἄμεσα σχέδια κρατῶν καί ἐπιστημόνων, ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου μέ τή βοήθεια τῆς τεχνολογίας. Μέχρι πρότινος ἡ τεχνολογία ἐπηρέαζε τή ζωή καί τό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου. Ἤδη εἰσήλθαμε στήν ἐποχή ὅπου ἡ τεχνολογία ἐπηρεάζει τήν ἴδια τήν φύση του καί θά τήν ἐπηρεάσει πολύ περισσότερο στό μέλλον. Ἡ συγχώνευση τοῦ ἀνθρώπου μέ τίς μηχανές εἶναι κάτι πού συζητεῖται στά παγκόσμια φόρα καί στούς χώρους διανόησης. Ἡ σταδιακή μετάβαση ἀπό τόν ἄνθρωπο στόν μετάνθρωπο γεννᾶ αὐτομάτως σοβαρά ζητήματα βιοηθικῆς, πού δέν φαίνεται νά ἀπασχολοῦν και πολύ τούς μπροστάρηδες τῆς 4ης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης.

«Μά ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη ἐξελίσσονται», θά πεῖ κάποιος. Εἶναι, ὄντως, ἐκπληκτικά τά κατορθώματα τῆς τεχνολογίας. Σέ πολλές περιπτώσεις ἔχει φέρει εὐεργετικά ἀποτελέσματα.

Οἱ περισσότεροι ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά της. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά εἶναι ἀνεξέλεγκτη. Κάθε ἐργαλεῖο εἶναι χρήσιμο στά κατάλληλα χέρια. Ἄν πέσει σέ ἀκατάλληλα χέρια, μπορεῖ νά γίνει ἐπικίνδυνο, ἀκόμα καί φονικό ὅπλο. Ὅσο περισσότερες δυνατότητες ἔχει ἕνα ἐργαλεῖο, τόσο πιό ἐπικίνδυνο μπορεῖ νά γίνει στά χέρια τοῦ ἀκατάλληλου χειριστῆ του. Αὐτό τό αὐτονόητο ἀξίωμα, οὔτε κἄν τό συζητοῦν οἱ «ὁραματιστές τοῦ αὔριο», ἀπορρίπτοντας κάθε ἐπιφύλαξη τῶν σκεπτικῶν ὡς συνωμοσιολογική.

Ὑπερανθρωπισμός – Μετανθρωπισμός

Ὁ μετανθρωπισμός εἶναι φιλοσοφικό κίνημα πού ὑποστηρίζει τόν μετασχηματισμό τῆς ἀνθρώπινης κατάστασης ἀναπτύσσοντας καί καθιστώντας εὐρέως διαθέσιμες ἐξελιγμένες τεχνολογίες, γιά νά ἐνισχύσει σημαντικά τήν ἀνθρώπινη διάνοια καί φυσιολογία.

Ὁ πρῶτος πού εἰσήγαγε τόν ὅρο «μετανθρωπισμός» ἦταν ὁ ἰνδουϊστής, πνευματιστής, εὐγονιστής καί δαρβινιστής Τζούλιαν Χάξλεϋ, τό μακρινό 1957. Ὁ Χάξλεϋ βασιζόμενος στόν εὐγονισμό καί τόν δαρβινισμό, διατύπωσε τη νέα κατ᾽ αὐτόν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου μέ τή βοήθεια τῶν μηχανῶν.

Νωρίτερα τό 1883-1885 ὁ Νίτσε, βασιζόμενος καί ἐκεῖνος στή θεωρία τῆς ἐξέλιξης, εἶχε μιλήσει γιά τόν ὑπεράνθρωπο. Γράφει στό ἔργο του «Τάδε ἔφη Ζαρατούστρα»: «Γιά νά εἶναι κανείς ὑπεράνθρωπος, πρέπει ἀναγκαστικά νά εἶναι ἔντονα ἀτομιστής· ὡστόσο ὅλοι οἱ ὑπεράνθρωποι ἔχουν ἀπό κοινοῦ την ἴδια φιλοσοφία ζωῆς»! «Εἶμαι ὁ Ζαρατούστρα ὁ ἄθεος: ποῦ θά βρῶ τόν ἴσο μου; Ὅλοι ὅσοι δίνουν στόν ἑαυτό τους τή δική τους βούληση καί ἀρνοῦνται τήν ὑποταγή εἶναι ἴσοι μέ μένα» (Nietzche, 1883-1885/1969, σ. 191).

Ὁ ὑπεράνθρωπος τοῦ Νίτσε βρῆκε ἐφαρμογή στόν ναζισμό. Σέ αὐτή τήν ἱστορική τραγωδία, συνέβαλαν καί λαμπρά ἐπιστημονικά μυαλά, πού ὑπέβαλλαν τούς ἀνθρώπους «μειωμένης ἀξίας» σέ ἀπάνθρωπα πειράματα, ὥστε νά δώσουν μεγαλύτερες δυνατότητες στόν ἄνθρωπο νά γίνει ὑπεράνθρωπος, ἐκμεταλλευόμενοι τά σώματα τῶν «ἀχρήστων».

Ἐμπόδιο στόν ὑπερανθρωπισμό στάθηκε ἡ χριστιανική διδασκαλία. Γι᾽ αὐτό ὁ Νίτσε ἔβλεπε τίς ἀρχές τοῦ χριστιανισμοῦ ὡς τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στήν ἰδέα τοῦ ὑπερανθρώπου, ὅπως τή διατύπωσε στό προαναφερόμενο ἔργο του.

Μία φυσική συνέχεια τοῦ ὑπεραθρωπισμοῦ εἶναι ὁ μετανθρωπισμός. Ἔχει τήν ἴδια ἀθεϊστική ἀφετηρία καί τούς ἴδιους σκοπούς. Ὥστε θά ἦταν σωστότερο νά ποῦμε ὅτι πατέρας τοῦ μετανθρωπισμοῦ εἶναι ὁ Νίτσε καί ὄχι ὁ Χάξλεϋ, ὁ ὁποῖος ἁπλά ἐπεξέτεινε τή σκέψη τοῦ Νίτσε στήν ἐποχή του.

Ἡ ὑλοποίηση τοῦ Μετανθρωπισμοῦ

Σήμερα ὁ μετανθρωπισμός ἔχει ξεφύγει ἀπό τό στάδιο τῆς φιλοσοφικῆς συζήτησης καί βρίσκεται στή φάση ὑλοποίησης. Δέν εἶναι συνωμοσιολογία! Ἡ πρόσβαση στή σκέψη, στά συναισθήματα τῶν ἀνθρώπων βρίσκονται σέ ἐπίσημες συζητήσεις τοῦ «Παγκόσμιου Οἰκονομικοῦ Φόρουμ» [πού ἵδρυσε ὁ Κλάους Σβάμπ]. Μέ σκοπό νά σκεφτόμαστε και νά ἐνεργοῦμε μέ ἀσφάλεια. Πάντα «γιά τό καλό μας» δηλαδή.

Ἄνθρωποι ἐπιχειροῦν νά «διορθώσουν» τό «ἀτελές» πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο, νά τόν κάνουν ὑπεράνθρωπο. Ὁ χοϊκός ἄνθρωπος αὐτοανακηρύσσεται σέ δημιουργό σφετεριζόμενος τόν ρόλο τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι μία ἐπανάληψη τοῦ λογισμοῦ πού ἐνέσπειρε ὁ ἀρχαῖος ὄφις στούς πρωτοπλάστους, ὅτι παρακούοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, θά μπορέσουν νά γίνουν οἱ ἴδιοι θεοί. Ὅμως ἡ κατάληξη ἦταν τραγική, διότι ὁ,τιδήποτε μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Δημιουργό μας, ὅσο θελκτικό καί ἄν εἶναι, στό τέλος ἀποδεικνύεται ἀπάτη.

Ἡ ἀποδοχή καί μόνο ἑνός πονηροῦ λογισμοῦ, μᾶς ἔχει ἤδη βάλει στό στάδιο τῆς ἁμαρτίας, καί ἡ πραγματοποίηση ἤ ἡ ἀποτυχία τῆς ἐκτέλεσεης τοῦ λογισμοῦ, πολύ λίγη σημασία ἔχει, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία ἔχει ἤδη πραγματοποιηθεῖ στήν καρδιά μας. Γι᾽ αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό νά γνωρίζουμε τί διαδραματίζεται πάνω σέ αὐτό τό θέμα καί νά μή συγκατανεύσουμε οὔτε μέ τό λογισμό μας στήν παγκόσμια ἀποστασία.

Ἐπιστημονισμός

Στή σημερινή πραγματικότητα, παρά τό γεγονός ὅτι εἶναι πρόσφατη ἡ ἠχηρή κατάρρευση τοῦ ὑλιστικοῦ «παραδείσου», ὁ Θεάνθρωπος παραμένει ἀνεπιθύμητος ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, πού ὀνειρεύονται ἕνα νέο κόσμο χωρίς Θεάνθρωπο, ἀλλά καί χωρίς ἄνθρωπο.

Ἐκεῖ πού ὁ ἄνθρωπος ἐβοηθεῖτο ἀπό τόν Θεάνθρωπο σέ ὅσα δέν μποροῦσε νά ἐπιτύχει μόνος του, ἔρχεται ὁ μετάνθρωπος πού «δέν ἔχει ἀνάγκη τό Θεό», γιά νά τόν βοηθήσει γιά νά μπεῖ σέ αὐτή τή φαύλη διαδικασία. Ἀρκεῖ νά παραδώσει τήν ψυχή του στόν ἐπιστημονισμό, δηλαδή τή νέα θρησκεία τῆς διαστρέβλωσης τῆς ἐπιστήμης.

Ἡ νέα αὐτή θρησκεία ἔχει προφῆτες, προδρόμους, ἱερατεῖο, ἁγίους, συνόδους, ἀλάθητο, πεποίθηση κατοχῆς τῆς ἀλήθειας, ὑπόσχεση καλύτερης ζωῆς, ἀθανασίας, θέωσης.

Ὁ ἐπιστημονισμός προσπαθεῖ νά λύσει ὅλα τά προβλήματα χωρίς τό Θεό. Τρανταχτή ἀπόδειξη ἡ σημερινή πανδημία, ὅπου ὁ Θεός βγῆκε ἐντελῶς στήν ἄκρη, ἀκόμα καί ἀπό ἀνθρώπους τῆς θρησκείας. Καί ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἀνεπιθύμητος ἀπό τούς ἀνθρώπους, δέν ἐπεμβαίνει, διότι σέβεται τό αὐτεξούσιο καί δέν ἐξαναγκάζει τόν ἄνθρωπος πού ἔπλασε ἐλεύθερο, ἀκόμα καί νά ἀρνεῖται ἤ νά τόν πολεμάει. Ἡ συνέπεια ὅμως τῆς «ἀπουσίας» τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ αὐτοκαταστροφή, ὅπως ἀποδείχθηκε καί σέ ἄλλες περιπτώσεις, διότι δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν ἀνθρώπινη ἱστορία πού ὁ ἄνθρωπος κινούμενος ἀπό ἀνόητη ὑπερηφάνεια, πορεύθηκε ἀντίθετα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ (Πρωτόπλαστοι, Βαβέλ, κ.λπ.). Ὅμως, ὁ Θεός, σέ ἀντίθεση μέ ἐμᾶς τούς μικρούς, δέν μνησικακεῖ καί, ὅταν τοῦ «δοθεῖ ἡ ἄδεια» ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἐπεμβαίνει καί τόν σώζει, ἀπό τήν ἄπειρη ᾽Αγάπη Του.

Ἡ τελειότητα τῆς ἀνθρώπινης «μηχανῆς» φωνάζει γιά τόν Τέλειο Δημιουργό, ἀλλά ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἀκούσουν. Ἀποδίδουν τή νομοτέλεια τῶν λειτουργιῶν τοῦ σώματος στήν τυχαιότητα ἤ σέ κάποια ἀπρόσωπη ἀνώτερη δύναμη. Ἔτσι δέν ὑπάρχει κανένας ἠθικός φραγμός γιά τήν ἐπέμβαση σέ αὐτή τή νομοτέλεια γιά τήν ἐνίσχυση τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων. Ὁ ἐπιστημονισμός ὑποβιβάζει τόν ἄνθρωπο σέ ἐξελιγμένο ζῶο. Οἱ σκέψεις καί τά συναισθήματά του θεωροῦνται χημικές ἀντιδράσεις. Ἡ δέ ψυχή ὡς μία συνάρτηση αὐτῶν τῶν χημικῶν ἀντιδράσεων. Καί αὐτές οἱ ἀντιδράσεις ἄν ρυθμιστοῦν, θά βελτιώσουν δῆθεν τόν ἄνθρωπο.

(τό Β´ μέρος στό ἑπόμενο)__

 

Περιοδικό Παρακαταθήκη

Τεύχος 143

Μάρτιος-Απρίλιος 2022


Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:




Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Powered by active³ CMS - 29/3/2024 8:46:14 πμ