Ο παπα-Παναής Θεοδωρακόπουλος ως ιατρός πνευμάτων, σωμάτων, ζωντανών και τόσων άλλων

Ο παπα-Παναής Θεοδωρακόπουλος ως ιατρός πνευμάτων, σωμάτων, ζωντανών και τόσων άλλων

Ο Σπήλιος Θεοδωρακόπουλος γράφει: «Κατά την συναναστροφή και επικοινωνία με τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν, εφήρμοζε την μαιευτική τέχνη, όπου προσπαθούσε να βγάλη από μέσα του ο κάθε προβληματισμένος το βάσανό του. Κι από εκεί άρχιζε το διορθωτικό και επουλωτικό έργο. Αυτό συνέβαινε, γιατί δεν υποτιμούσε οιονδήποτε συνομιλητή και οιεσδήποτε αντιλήψεις του. Ποτέ δεν άρχιζε την συνομιλία προκατειλημμένος, αλλά έτοιμος ν’ αντιμετωπίση τις βαρύτερες καταστάσεις. Και συχνά γινόταν το πραγματικό θαύμα της πλήρης μεταστροφής του συνομιλητή του.

»Παρ’ ότι βεβαρημένος από νεφρική ανεπάρκεια, πνευμονική ανεπάρκεια, κτηθείσα στην Μικρασία, και πλήθος άλλων ασθενειών που κατά καιρούς τον επισκέπτονταν, ποτέ δεν αρνήθηκε προσφορά υπηρεσιών του σε κανέναν.

»Απ’ το κρεββάτι του έδινε συμβουλές, εξομολογούσε, παρ΄ ότι ο πυρετός τον βασάνιζε, και σηκωνόταν την ώρα της συγχωρητικής ευχής, έβαζε το πετραχήλι του και παρακαλούσε τον Κύριο για άφεση των αμαρτιών».

Ως ιερέας του χωριού, είχε την υποχρέωση να γίνεται και γιατρός σ’ όσους κατέφευγαν και του ζητούσαν στις αρρώστειες τους θεραπεία, καθ’ όσον εκεί δεν υπήρχε γιατρός και φαρμακείο, αλλά ούτε και τρόπος για ταχεία μετάβαση σε ιατρικό κέντρο. Κάθε τόσο τον ενοχλούσαν, ακόμη και σε περασμένες μεταμεσονύκτιες ώρες, χτυπώντας το παράθυρο του δωματίου του, για να διαβάση ευχή υπέρ υγείας σε έκτακτες περιπτώσεις σοβαρών περιστατικών. Και ο παπα-Παναής διάβαζε με πίστη τις ευχές και τους κατευόδωνε, λέγοντάς τους ότι θα περάση η αρρώστεια. Και πραγματικά, την άλλη ημέρα γίνονταν καλά οι πάσχοντες. Σε ασθενείς που ο ίδιος επισκεπτόταν, μετά την ευχή τους ενθάρρυνε· «Ταχιά (=αύριο) θάσαι καλά, παιδί μου». Έτσι αποδείκνυες ο παπα-Παναής το του ιερού Χρυσοστόμου· «Ουδέν ίσον ευχής, ουδέν πίστεως δυνατώτερον». Ο ανηψιός του Σπήλιος Θεοδωρακόπουλος που ήταν πάντα κοντά του, βεβαιώνει ότι όλοι οι άρρωστοι γίνονταν καλά με την ευχή του θείου του· ακόμη και οι επικίνδυνες παρωτίτιδες (παραμαγούλες). Έγραφε με στυλό στο πάσχον σημείο το σήμα

για παρωτίτιδα ή άλλα οιδήματα και ακολουθούσε η ίαση πάντοτε.

Ορισμένους ασθενείς που είχαν ιδιαίτερα προβλήματα υγείας και οικονομικής ανέχειας, τους συνόδευε μέχρι το Νοσοκομείο Πατρών, όπου εκτελούσε κάποτε και χρέη συνοδού, και τελικά τους έσωζε.

Οι ευχές του και η πίστη που μετέδιδε στους ενορίτες του βοηθούσαν και στην θεραπεία των ζώων τους, όταν τα έπιανε κάποια νόσος.

Ο Σπήλιος Θεοδωρακόπουλος γράφει: «Τα κοπάδια των ζώων που αποδεκατίζονταν από διάφορες ασθένειες, αντιμετωπίζονταν με την πίστη των κατοίκων και τις ευχές που διάβαζε ο παπα-Παναής από το Ευχολόγιο και τον Αγιασμό με τον οποίο τα ράντιζε. Η επιδημία έπαιρνε τέλος αίσιο. Ετοιμοθάνατη κατσίκα που έτρεφε την οικογένεια του αδελφού του με γάλα, σώθηκε χάρη στην παρέμβαση του Γέροντα, που με τον Σταυρό και το θυμίαμα έκανε πάλι το θαύμα του· και η κατσίκα συνέχισε για χρόνια να τρέφη την οικογένεια».

Οι ευχές του βοηθούσαν και στην γεωργία. Ένα παράδειγμα: Ήταν Μάιος καιη περιοχή τους μαστιζόταν από μακρά ανομβρία. Ο παπα-Παναής κάλεσε τους χωριανούς να νηστέψουν τρεις ημέρες και στο τέλος να μαζευτούν όλοι και να κάνουν λιτανεία. Όταν ξεκίνησε η λιτανεία, ούτε σημάδι από σύννεφο· όταν επέστρεφαν, άρχισε μια καλή-καλή βροχή, που χόρτασε τα χωράφια.

Ως ιερέας, ποτίζε ανελλιπώς τα πνευματικά χωράφια, τις ψυχές των ενοριτών του. Επί των ημερών του δεν υπήρχε ποτέ πνευματική ξηρασία.
Πραγματοποιήθηκε αυτό που είπε ο Χριστός· «Ο πιστεύων εις εμέ… ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. Ζ, 38). Ο παπα-Παναής πίστευε ακράδαντα στον Χριστό! Και έτσι έγινε το πνευματικό ποτάμι που άρδευε το χωριό.

Με το κήρυγμά του ενέπνεε τους πιστούς να έχουν πίστη «δι’ αγάπης ενεργουμένην» (=πίστη που αποδεικνύεται ζωντανή και δραστική με τα έργα της αγάπης), δηλαδή πίστη που γίνεται υπακοή στις εντολές του Θεού, πίστη που γίνεται προσφορά με αυταπάρνηση και θυσία για τον Θεό και τους πλησίον. Με την έμπνευση και καθοδήγηση του παπα-Παναή, έκαναν οι χωριανοί της «Εξελάσεις» ή «Ξελάσεις», όπως τις έλεγαν. Πήγαιναν και όργωναν ή θέριζαν τα χωράφια ή τρυγούσαν το αμπέλι κάποιων ανήμπορων και απέδιδαν τη σοδειά στους ιδιοκτήτες, χωρίς καμμία επιβάρυνση. Σ’ άλλες περιπτώσεις, ανελάμβανε κάθε οικογένεια να φέρνη από ένα φορτίο ξύλα σε κάποιους ανήμπορους.

Απόσπασμα από το «Παπα-Παναής Θεοδωρακόπουλος»
Από το βιβλίο
«Ασκητές μέσα στον κόσμο Γ’»
Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής