Νέα έκδοση του Συλλόγου μας
ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
1
ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ
ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
τοῦ Μακαριστοῦ Κτίτορος καὶ Α΄ Καθηγουμένου
τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου Ἀρχιμανδρίτου Κυρίλλου
«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». (Μτθ. 10,32-33)
«Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (Ἡσ. 43,10)
Προτροπὴ καὶ ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως κάθε πιστοῦ. Ἡ πίστις καὶ ἡ ἀγάπη εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ὡς μόνον ἀληθινὸν Θεόν, ἡ ἔνθεος πολιτεία καὶ ἡ ἁγία βιοτή, ἀνέδειξαν τοὺς πιστοὺς γενναίους ὁμολογητὰς καὶ μάρτυ-ρας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος ἦτο δι’ αὐτοὺς κανόνας ζωῆς. Τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ἀποτελοῦσε τὸ θεῖον ἐντρύφημα τῆς ψυχῆς τους....
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ
Μαλακό εξώφυλλο
Σχήμα: 14Χ21
Σελίδες: 240
ISBN: 978-618-84529-3-0
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
τοῦ Μακαριστοῦ Κτίτορος καὶ Α΄ Καθηγουμένου
τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου Ἀρχιμανδρίτου Κυρίλλου
«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». (Μτθ. 10,32-33)
«Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (Ἡσ. 43,10)
Προτροπὴ καὶ ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως κάθε πιστοῦ. Ἡ πίστις καὶ ἡ ἀγάπη εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ὡς μόνον ἀληθινὸν Θεόν, ἡ ἔνθεος πολιτεία καὶ ἡ ἁγία βιοτή, ἀνέδειξαν τοὺς πιστοὺς γενναίους ὁμολογητὰς καὶ μάρτυρας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος ἦτο δι’ αὐτοὺς κανόνας ζωῆς. Τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ἀποτελοῦσε τὸ θεῖον ἐντρύφημα τῆς ψυχῆς τους.
Κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἡ ζωὴ τῶν πρώτων Χριστιανῶν χαρακτηρίζεται ὡς «ἐπιστολὴ Χριστοῦ, γινωσκομένη καὶ ἀναγινω-σκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων» (Β’ Κορ. 3,2-3). Ἡ ζῶσα καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή των ἀνταποκρινόταν πλήρως εἰς τὸ ἁγιογραφικὸ ρητό: «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες» (Ρωμ. 12,11-12). Ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἡ ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, διὰ τῆς ἐν Σταυρῷ θυσιαστικῆς Του προσφορᾶς, ἐνέπνεε τοὺς Μάρτυρας ὅλων τῶν αἰώνων τὸ πνεῦμα τῆς ἐμπράκτου θυσιαστικῆς ἀγάπης, ὁμολογίας καὶ πίστεως εἰς Ἐκεῖνον.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες πορευόμενοι εἰς τὸ μαρτύριον προέτρεπαν ἀλλήλους μὲ τὸν ἐνθαρρυντικὸν λόγον τοῦ Ἀπ. Παύλου: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ρωμ. 8,35). Ὁ Κύριος ἐδέχθη τὴν ὁμολογιακὴν προσφορὰν τῆς θυσίας των ὡς θυσίαν ζῶσαν, εὐπρόσδεκτον καὶ εὐάρεστον εἰς τὸ ὑπερουράνιον θυσιαστήριον. Τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων ὡς μύρον εὐῶδες προσφέρθηκε εἰς τὸν Κύριον τῆς δόξης εἰς ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες εἶναι τὸ καύχημα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶναι οἱ τροπαιοῦχοι νικηταὶ καὶ γενναῖοι ἀθληταὶ οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς μαρτυρικῆς τους θυσίας εἰσῆλθαν εἰς τὴν ἐν Οὐρανοῖς θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν διὰ νὰ συμβασιλεύουν αἰωνίως μετὰ τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ εἰς τὴν Βασιλείαν Του.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες εἶναι τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, οἱ θεηγόροι ὁπλῖται τῆς παρατάξεως Κυρίου, εἶναι τὰ ἱερεῖα τὰ ἔμψυχα καὶ τὰ ὁλοκαυτώματα τὰ λογικὰ διὰ τὰ ὁποῖα δικαίως καυχᾶται ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Διὰ τοῦ τιμίου αἵματός των ἐπότισαν τὸ φυτὸ τῆς Πίστεώς μας. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας ἀνεγείροντας ἱεροὺς ναοὺς ἐπ’ ὀνόματί των καὶ τοποθετῶντας τὰ ἱερὰ μαρτυρικά τους ἅγια λείψανα εἰς τὸ «φυτὸν» τῆς Ἁγίας Τραπέζης κατὰ τὴν τέλεσιν τῶν Ἐγκαινίων («φυτὸν» ὀνομάζεται ἡ βάσις τῆς Ἁγίας Τραπέζης).
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες προέρχονται ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις, ἀπ’ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα καὶ ἀπὸ κάθε ἡλικία. Ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν ποὺ ἦτο ὁ Ἅγιος Κήρυκος μέχρι τῆς ἡλίκιας τῶν ἑκατὸν δεκατριῶν ἐτῶν τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους. Τὸ πλῆθος τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἀνέρχεται σὲ ἑκατομμύρια. Ἐκτὸς τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν πρώτων Χριστιανικῶν αἰώνων ἔχουμε καὶ στοὺς ἐσχάτους καιροὺς τοὺς Νεομάρτυρες ποὺ διέλαμψαν μὲ τὸ μαρτύριό τους εἰς τὴν πατρίδα μας τὴν ἐποχὴ τῆς τουρκοκρατίας, καθὼς ἐπίσης καὶ τοὺς Νεομάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὶς χῶρες μὲ τὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα καὶ οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴν καλὴν ὁμολογίαν διὰ τοῦ μαρτυρίου τους καὶ κοσμοῦν τὸ νοητὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολήν του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ἔχουμε «νέφος μαρτύρων» καὶ ἀπαριθμεῖ τὰ βασανιστήρια τῶν μαρτύρων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ: «Οἱ Ἅγιοι μάρτυρες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον». Στὴν συνέχεια μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος λέγοντας: «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρ-τίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς Πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. 11, 33-42 καὶ 12,1-2).
Ἡ θυσία τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἀπ’ τὸν ὑμνογράφο τῆς Ἐκκλησίας χαρακτηρίζεται ὡς προσφορὰ τῆς οἰκουμένης πρὸς τὸν Δημιουργὸ τῆς κτίσεως καὶ ἀναφωνεῖ: «ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως, τῷ Φυτουργῷ τῆς κτίσεως, ἡ οἰκουμένη προσφέρει σοι Κύριε τοὺς θεοφόρους μάρτυρας, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ βαθείᾳ τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ τῆς Θεοτόκου, συντήρησον πολυέλεε».
Ἂς εὐχηθοῦμε ὥστε ἡ μελέτη τῶν μαρτυρολογίων νὰ ἀποβῇ γιὰ ὅλους μας τὸ καθημερινòν ἐντρύφημα, διὰ νὰ ἀντλοῦμε δύναμιν, πίστιν καὶ πόθον ἀγωνιστικὸν καὶ ὁμολογιακὸν φρόνημα διὰ τὸν καθημερινόν μας ἀγώνα ἐντὸς τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας, τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἁμαρτίας ποὺ ζοῦμε. Οἱ Ἅγιοι καλλίνικοι Μάρτυρες ὡς ὁδοδεῖκται πνευματικοὶ νὰ κατευθύνουν τὰ διαβήματά μας ἀσφαλῶς καὶ θεαρέστως πρὸς τὴν ἀνοδικὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανόν.
Εὐχαριστίες ἀνήκουν εἰς τὸν ἀγαπητὸν Θεολόγον κ. Λάμπρον Σκόντζον, ὁ ὁποῖος ὑπεβλήθη εἰς τὸν κόπον τῆς συγγραφῆς τῶν μαρτυρολογίων πρὸς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι ἀληθινοῦ Θεοῦ, πρὸς τιμὴν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ ὠφέλειαν πνευματικὴν τῶν πιστῶν.
Ταῖς τῶν Ἁγίων Μαρτύρων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Ὁ Καθηγούμενος
τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος
† Ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος
20ῃ Σεπτεμβρίου 2021
Μνήμη τοῦ Ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Εὐσταθίου
καὶ τῆς οἰκογενείας του
Ἅγιος σημαίνει ξεχωριστός, ἄμεμπτος, κάτοχος ἄκρας ἠθικῆς καθαρότητας καὶ ὑπέρτατου ψυχικοῦ μεγαλείου. Ἴσως παράγεται ἀπὸ τὸ ἀρχαιοελληνικὸ ρῆμα ἅζω, ποὺ σημαίνει φοβᾶμαι, σέβομαι, τιμῶ. Ἅγιος, μὲ τὴν ἀπόλυτη σημασία τοῦ ὅρου εἶναι μόνον ὁ Θεός, καθότι ἡ ἁγιότητα εἶναι βασικὴ ἰδιότητα τῆς Θεότητας. Σύμφωνα μὲ τὸ μεγαλειῶδες ὅραμα τοῦ προφήτη Ἡσαΐα, μυριάδες ἀγγελικὲς δυνάμεις ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα τὴ θεία μεγαλειότητα μὲ τὸν γνωστὸ τρισάγιο ὕμνο: «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ» (Ἡσ. 6,3). Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς διαβεβαίωσε τοὺς Ἰσραηλίτες: «Ἅγιος (εἰμὶ) ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν» γιὰ νὰ ἀντιδιασταλεῖ ἀπὸ τοὺς ψεύτικους καὶ ἀνήθικους «θεοὺς» τῶν εἰδωλολατρικῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι ἦταν ταυτισμένοι μὲ τὴν κακία καὶ τὴν ἀνηθικότητα, καὶ ὠθοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους σὲ αὐτὴ τὴν τραγικότητα.
Ὁ ἅγιος Θεὸς δημιούργησε τὸν ἀόρατο καὶ ὁρατὸ κόσμο ἀπὸ ἀγάπη, νὰ ἀντικατοπτρίζει τὴ δική Του ἁγιότητα. Τὰ δύο νοήμο-να πλάσματά Του, οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἄνθρωποι, δημιουργήθηκαν, μέσα στὴν προσωπική τους ἐλευθερία, νὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ὑπάρχουν ὡς ἅγιοι, μὲ τὴ σχετικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, νὰ εἶναι ἡ κορωνίδα τῆς ὁρατῆς δημιουργίας Του, κατ’ «εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή» Του (Γεν. 1,26), ἤτοι: πρόσωπο ἐλεύθερο νὰ ἔχει τὴν ἐπιλογὴ καὶ τὴ δυνατότητα νὰ γίνει ὅμοιός Του, ἅγιος, ξεχωριστός. Δυστυχῶς, τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς πτώσεως ματαίωσε αὐτὴ τὴν προοπτική, διότι ἡ ἐθελούσια ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία, ἀλλοίωσε καὶ ἀτόνησε κάθε δυνατότητα νὰ πραγματοποιηθεῖ ὁ ὑψηλὸς στόχος τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς κατὰ χάριν θεώσεώς του. Μὲ τὴν πτώση του, ὁ ἄνθρωπος, ἔδωσε ἐξουσία στὸν «ἀνθρωποκτόνο ἀπ’ ἀρχῆς» (Ἰωάν. 8,44), στὸ Σατανά, νὰ ἀσκεῖ ὁλοκληρωτικὴ ἐπιρροὴ σ’ αὐτόν, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Ἔχασε, ὅπως διδάσκουν οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες, τὰ ἀρχέγονα δῶρα τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀθωότητας, μὲ τραγικὴ συνέπεια τὴν ἀπώλεια τῆς ἁγιότητας, τὴν ὁποία εἶχαν οἱ πρωτόπλαστοι πρὶν τὴν πτώση τους στὴν Ἐδὲμ καὶ ἡ ὁποία πήγαζε ἀπὸ τὴν ἀέναη προσωπικὴ κοινωνία τους μὲ τὸ Θεό. Ἀπὸ πρόσωπα, δηλαδὴ ἐλεύθερα ὄντα, μεταβλήθηκαν σὲ ἐγωκεντρικὰ ἄτομα, ὅπως διαφαίνεται στὸ 3ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπου περιγράφεται μὲ δραματικὸ τρόπο ἡ κατοπινὴ τραγωδία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Στὸ ἑξῆς ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία θὰ εἶναι ἐξιστόρηση ἀτέρμονων καὶ φρικωδῶν πτώσεων. Ἡ ἱστο-ρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἶναι ὄντως γεμάτη ἀπὸ φρικαλεότητες, δυστυχία καὶ πόνο, πράγματα ἀνάξια γιὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα, πλασμένα κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ.
Ὅμως ὁ Θεὸς τῆς ἄμετρης ἀγάπης (Α΄ Ἰωάν. 4, 16) καὶ τῶν οἰκτιρμῶν, δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ ἀγαπᾶ τὸ ἀποστατημένο πλάσμα Του. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς βεβαιώνει ὅτι «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16) καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Θεὸς «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν» (Ρωμ. 8,32), δὲν λυπήθηκε νὰ ταπεινώσει τὸν Υἱό Του τὸν μονογενή, ἀποστέλλοντάς τον στὸν κόσμο, κάνοντάς τον ὅμοιο μὲ τὸ πλάσμα Του, γιὰ τὴν ἀπολύτρωσή μας.
Ἔλαβε Ἐκεῖνος τὴν τραυματισμένη καὶ ἐξαχρειωμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία φύση μας, τὴν καθάρισε καὶ τὴν ἁγίασε στὸ θεανδρικό Του πρόσωπο. Μὲ τὸ ἐπὶ γῆς ἀπολυτρωτικό Του ἔργο ἔδωσε ξανὰ τὴ δυνατότητα τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς σωτηρίας στὸν ἄνθρωπο. Ἵδρυσε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία, νὰ εἶναι τὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο γιὰ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὅπου μπορεῖ νὰ καθαριστεῖ ἀπὸ τοὺς ρύπους τῆς ἁμαρτίας, νὰ ἁγιαστεῖ, νὰ σωθεῖ, νὰ θεωθεῖ. Νὰ εἶναι τὸ θεϊκὸ ἐργαστήριο, τὸ ὁποῖο θὰ μεταποιεῖ τὸν κάθε ἄνθρωπο σὲ ἅγιο, «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4,11-13), ὅμοιο μὲ Ἐκεῖνον, ἅγιο, ξεχωρισμένο ἀπὸ τὸν φρικώδη πτωτικὸ κόσμο τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.
Ὁ Θεὸς μᾶς προσκαλεῖ διὰ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου νὰ γίνουμε ἅγιοι, ὅπως εἶναι ἅγιος καὶ Ἐκεῖνος «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1,16), διότι ἡ ἁγιότητα εἶναι προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας, ἄλλωστε, ἁγιότητα καὶ σωτηρία εἶναι ταυτόσημες ἔννοιες. Μέσα στὴν Ἐκκλησία, διὰ τῆς ὀρθῆς πίστεως στὸ Σωτήρα Χριστό, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ τοῦ προσωπικοῦ μας ἀγώνα, ἁγιαζόμαστε καὶ σωζόμαστε.
Χωρὶς κανέναν περιορισμό, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι προσκεκλημένοι νὰ γίνουν ἅγιοι, νὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός μας διὰ τῆς παραβολῆς τοῦ μεγάλου δείπνου (Λουκ. 14, 16-24), μᾶς διαβεβαίωσε πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν θέση στὴ βασιλεία Του, ἐκτός ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ ἀρνηθοῦν τὴν πρόσκλησή Του.
Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία, στὴ δισχιλιόχρονη ἱστορική της πορεία, ἀπέδειξε περίτρανα ὅτι πέτυχε τὸ σκοπό της, ἀναδεικνύοντας νέφη ἁγίων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ νοητὴ μήτρα ἡ ὁποία ἀναγεννᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς καθιστᾶ ἁγίους. Ἀπὸ τὶς πρῶτες στιγμὲς τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας της, ἄρχισε νὰ ἀναδεικνύει ἁγίους. Ἀπόστολοι, Μάρτυρες, Ὁμολογητές, Ἐγκρατευτές, Πατέρες καὶ διδάσκαλοι, Ὅσιοι, Ἀσκητὲς καὶ μυριάδες ἀγωνιζόμενες ψυχές, στολίζουν τὸ νοητὸ λειμωνάριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι τὰ πολύφωτα ἀστέρια, τὰ ὁποῖα λαμπρύνουν τὸ νοητὸ οὐράνιο στερέωμα καὶ φωτίζουν τὸν κόσμο, ἀντικατοπτρίζοντας τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Χριστοῦ στὸν ἀσέληνο κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Ἀναδεικνύονται, χωρίς περιορισμούς ἀπὸ ἐθνικές, φυλετικές, κοινωνικές, ἐπαγγελματικὲς διαφορές, οὔτε ἀπὸ φύλο, ἡλικία, μόρφωση, διανοητικὴ κατάσταση καὶ χρονικὴ περίοδο καὶ τόπο. Ἡ ἀδιάκοπη ἐμφάνιση καὶ ἀνά-δειξη ἁγίων εἶναι τὸ μεγάλο καὶ ἐπαναλαμβανόμενο θαῦμα στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὴν θριαμβευτικὴ πραγματοποίηση τοῦ σκοποῦ της, νὰ ἁγιάζει καὶ νὰ σώζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο· ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Οἱ ἅγιοι, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, εἶναι ἀδιάσειστη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι μαζί μας «πάσαις ταῖς ἡμέραις τῆς ζωῆς ἡμῶν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20). Εἶναι τὰ ζωντανὰ καὶ εὔρωστα κύτταρα τοῦ ἁγίου Σώματός Του, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας Του, τὰ οποῖα φανερώνουν τὴν ἀέναη παρουσία τοῦ Κυρίου στὸν κόσμο. Διὰ τῶν ἁγίων ὁ Χριστὸς εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8), πάντοτε παρὼν στὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ κόσμου. Ὁ νεοφανὴς ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Ἰουστίνος Πόποβιτς μᾶς βεβαιώνει πὼς ὁ κάθε ἅγιος εἶναι ἡ ἐπανάληψη τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, «… ἀκριβέστερα, εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ παρατεινομένη μὲ τοὺς ἁγίους· ἡ ζωὴ τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος γι᾽ αὐτὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς δώσει καὶ μεταδώσει («παραδώσει») ὡς ἄνθρωπος τὴν θεία ζωή Του· γιὰ νὰ ἁγιάσει καὶ ἀπαθανατίσει καὶ αἰωνοποιήσει μὲ τὴ ζωήν Του ὡς Θεός, τὴ δική μας ἀνθρώπινη ζωὴ στὴ γῆ» (Ἰ. Πόποβιτς, Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος).
Γι’ αὐτὸ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία φρόντισε νὰ καταγράψει καὶ νὰ διασώσει τοὺς βίους τῶν ἁγίων, γιὰ νὰ εἶναι γιὰ κάθε πιστό, στοὺς αἰῶνες, τὰ λαμπρὰ παραδείγματα τῆς ἁγίας ζωῆς, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε, ἂν θέλουμε καὶ ἐμεῖς νὰ ἁγιασθοῦμε καὶ νὰ σωθοῦμε. Νὰ εἶναι ἡ πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ βίοι τῶν ἁγίων εἶναι ἕνα ἰδιαίτερο καὶ θαυμαστὸ κεφάλαιο στὴν χριστιανικὴ γραμματεία. Πρόκειται γιὰ τὰ Ἱερὰ Συναξάρια, τὰ ὁποῖα ἐξιστοροῦν τὴ ζωὴ τῶν ἁγίων, τὴν πίστη τους, τὴ μετάνοιά τους, τὸν ἀγώνα τους κατά τοῦ κακοῦ, τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν τους, τὴν ὁμολογία τους, τὰ μαρτύριά τους καὶ τὴν ἐν Χριστῷ τελείωσή τους. Ἡ ἁγιότητά τους δὲν περιορίζεται σὲ κάποια χρονικὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, ἀλλὰ φανερώνεται στὴν ὅλη βιωτή τους, ἀκόμα καὶ στὶς πτώσεις τους, τὶς ὁποῖες διόρθωναν μὲ τὴν μεταμέλειά τους. Τὰ ἱερὰ Συναξάρια συμβάλλουν καθοριστικὰ στὴν ποιμαντικὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, προβάλλοντας τοὺς ἁγίους ὡς φωτεινὰ καὶ ζωντανὰ παραδείγματα στοὺς πιστούς.
Οἱ πιστοί, μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν Βίων τῶν Ἁγίων, λαμβάνουν μεγάλη πνευματικὴ ὠφέλεια, καθότι οἱ ἅγιοι καθίστανται οἱ ἀκούραστοι δάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί τους, οἱ ὁποῖοι τοὺς καθοδηγοῦν στὴν πίστη, στὴν εὐσέβεια καὶ στὴν ἀρετή. Μελετώντας τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων, στερεώνονται στὴν πίστη καὶ στὴν ὁμολογία, ἐνθαρρύνονται στὸν ἀγώνα τους κατά τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἐνδυναμώνονται στὶς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ, ὁπλίζονται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα, ὅτι ὁ τελικὸς νικητὴς κατὰ τοῦ διαβόλου, τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας θὰ εἶναι ὁ Χριστός. Ἔγραψε καὶ πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς: «Οἱ “Βίοι τῶν Ἁγίων” εἶναι μιὰ ἰδιό-μορφη ὀρθόδοξη Ἐγκυκλοπαίδεια. Σ’ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς ὅλα ὅσα χρειάζονται σὲ μιὰ ψυχὴ πεινασμένη καὶ διψασμένη γιὰ τὴν αἰώνια Δικαιοσύνη καὶ αἰώνια Ἀλήθεια μέσα σ’ αυτὸν τὸν κόσμο· πεινασμένη καὶ διψασμένη γιὰ τὴν θεία ἀθα-νασία καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἐὰν διψᾶς τὴν πίστη, θὰ τὴ βρεῖς πλούσια στοὺς “Βίους τῶν Ἁγίων” καὶ θὰ χορτάσεις τὴν ψυχή σου μὲ τροφὴ γιὰ τὴν ὁποία ποτὲ δὲν θὰ ξαναπεινάσεις». Καὶ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἁγιασμένος Γέροντας: «Ἐὰν ποθεῖς τὴν ἀγάπη, τὴν ἀλήθεια, τὴ δικαιοσύνη, τὴν ἐλπίδα, τὴν πραότητα, τὴν τα-πείνωση, τὴ μετάνοια, τὴν προσευχὴ ἢ ὁποιανδήποτε ἀρετὴ καὶ ἄσκηση, στοὺς “Βίους τῶν Ἁγίων” θὰ βρεῖς ἕνα πλῆθος ἁγίων δασκάλων γιὰ κάθε ἄσκηση καὶ θὰ πάρεις τὴ βοήθεια τῆς χάρι-τος γιὰ κάθε ἀρετή. Ζήτησε νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου μέσα στοὺς “Βίους τῶν Ἁγίων”· θὰ τὸν βρεῖς ὁπωσδήποτε μέσα σ’ αὐτούς. Ἀκόμη θὰ βρεῖς ἐκεῖ καὶ τὰ φάρμακα, μὲ τὰ ὁποῖα μπορεῖς νὰ τὸν θεραπεύσεις ἀπὸ ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀρρώστιες καὶ νὰ τὸν κάνεις ὑγιὴ ὁλοκληρωτικά. Ὑγιὴ καὶ στοὺς δύο κόσμους, ὥστε νὰ μὴν μπορέσει νὰ σὲ βλάψει κανένας θάνατος. Θὰ βρεῖς ἀκόμη μέσα στοὺς “Βίους τῶν Ἁγίων”, ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ ζήσεις καὶ στοὺς δύο κόσμους· ὅσα χρειάζονται σ’ ἐσένα, ἄνθρωπε, ποὺ εἶσαι μιὰ ἀθάνατη ὕπαρξη· μιὰ αἰώνια ὕπαρξη, μιὰ θεανθρώπινη ὕπαρξη, ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε!» (ὅπου ἀνωτ.)!
Δική μας ταπεινὴ παραίνεση εἶναι νὰ βάλουμε καὶ ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ στὴ ζωή μας τὴν τακτικὴ ἀνάγνωση τῶν Βίων τῶν Ἁγίων. Νὰ γίνουμε ἀέναοι κοινωνοὶ τῶν ἁγίων, διὰ τῆς μελέτης τοῦ βίου τους, γιὰ νὰ μπορέσουμε, στοὺς τραγικοὺς καὶ ἀποκαλυπτικοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, μὲ τὶς φρικτὲς προκλήσεις, καὶ τὶς δόλιες παγίδες τοῦ πονηροῦ, νὰ ξεχωρίσουμε ἀπὸ τὸν πτω-τικὸ κόσμο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Νὰ ὁπλιστοῦμε μὲ τὴν «πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 6.11,13), διότι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ἐξιστόρηση τοῦ νοητοῦ πολέμου πρὸς «τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.» (Ἐφ. 6,12). Νὰ κατορθώσουμε νὰ μοιάσουμε στὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας Χριστό, μιμούμενοι τοὺς ἁγίους μας! Ἡ ζωή μας μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει πραγματικὸ νόημα «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» (Ἐφ. 3.18) καὶ «σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. 3, 3)!
Ἀθήνα 30 Νοεμβρίου,
ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου ἐνδόξου
Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.
Ὁ συγγραφεύς
ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ
| ΠΡΟΛΟΓΟΣ τοῦ Μακαριστοῦ Κτίτορος καὶ Α΄ Καθηγουμένου τοῦ Ἱ. Ἡ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου Ἀρχ. Κυρίλλου |
5 | |
| Α. | ΕΙΣΑΓΩΓΗ | 9 |
| 1. | Ἅγιος Μάρτυς Τρύφων: ὁ προστάτης τῶν ἀμπελουργῶν (1/2) | 21 |
| 2. | Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης: ὁ ἡρωϊκὸς Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ (8/2) | 25 |
| 3. | Ἅγιος Χαράλαμπος: ὁ ἡρωϊκὸς Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ (10/2) | 29 |
| 4. | Ἅγιος Βλάσιος: ὁ ἀνάργυρος ἰατρὸς καὶ Ἐπίσκοπος τοῦ Χριστοῦ (11/2) | 33 |
| 5. | Τὸ ἱερὸ ζευγάρι Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα: οἱ προστάτες τῶν ἀγαπημένων συζύγων (13/2) | 37 |
| 6. | Ἅγιος Θεόδωρος Τήρων: ὁ ἔνδοξος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ (17/2) | 41 |
| 7. | Ἅγιος Πολύκαρπος Σμύρνης: ἡρωϊκὸς Ἐπίσκοπος καὶ Μάρτυρας (23/2) | 45 |
| 8. | Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ρηγίνος, Ἐπίσκοπος Σκοπέλου (25/2) | 49 |
| 9. | Οἱ Ἅγιοι τεσσαράκοντα Μάρτυρες τῆς Σεβάστειας (9/3) | 54 |
| 10. | Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός (16/3) | 59 |
| 11. | Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος καὶ Δαρεία: τὸ εὐλογημένο ζευγάρι (19/3) | 64 |
| 12. | Ἁγία Μάρτυς Ματρώνα τῆς Θεσσαλονίκης (27/3) | 68 |
| 13. | Ἅγιος Ἀντίπας Ἐπίσκοπος Περγάμου (11/4) | 72 |
| 14. | Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος (23/4) | 77 |
| 15. | Οἱ Ἅγιοι Τιμόθεος καὶ Μαύρα: οἱ ἡρωϊκοὶ Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ (3/5) | 83 |
| 16. | Ἁγία Εἰρήνη ἡ Μεγαλομάρτυς (5/5) | 87 |
| 17. | Ἅγιος Χριστοφόρος ὁ Μεγαλομάρτυς (9/5) | 91 |
| 18. | Ἁγία Γλυκερία ἡ Μεγαλομάρτυς (13/5) | 95 |
| 19. | Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Φιλόσοφος καὶ Μάρτυς (1/6) | 99 |
| 20. | Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βλάσιος ὁ Ἀκαρνὰν καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες (7/7) | 103 |
| 21. | Ἡ Μεγαλομάρτυς Ἁγία Κυριακή (7/7) | 108 |
| 22. | Ἅγιος Προκόπιος ὁ Μεγαλομάρτυς ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ (8/7) | 112 |
| 23. | Ἅγιος Κήρυκος ὁ Νηπιομάρτυς καὶ ἡ μητέρα του Ἁγία Ἰουλίττα (15/7) | 116 |
| 24. | Ἁγία Μαρίνα ἡ Μεγαλομάρτυς: ἡ πανεύφημη νύμφη τοῦ Χριστοῦ (17/7) | 120 |
| 25. | Ἁγία Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα ἡ Χιοπολίτης (22/7) | 124 |
| 26. | Ἁγία Χριστίνα ἡ Μεγαλομάρτυς (24/7) | 129 |
| 27. | Ἁγία Παρασκευή: ἡ ἡρωϊκὴ Παρθενομάρτυς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας (26/7) | 133 |
| 28. | Ἅγιος Μάρτυς Λαυρέντιος ὁ Ἀρχιδιάκονος (10/8) | 137 |
| 29. | Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἀνδρέας ὁ Στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 2593 Μάρτυρες στρατιῶτες (19/8) | 141 |
| 30. | Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Φανούριος ὁ Θαυματουργός (27/8) | 147 |
| 31. | Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαβύλας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Παιδομάρτυρες (4/9) | 151 |
| 32. | Ἡ Ἁγία Σοφία καὶ οἱ Ἅγιες κόρες της, Πίστις, Ἐλπὶς καὶ Ἀγάπη (17/9) | 156 |
| 33. | Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Εὐστάθιος (20/9) | 160 |
| 34. | Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης (3/10) | 164 |
| 35. | Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πολυχρόνιος ὁ Θαυματουργός (7/10) | 169 |
| 36. | Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Σέργιος καὶ Βάκχος (7/10) | 174 |
| 37. | Ἅγιος Μεγαλομάρτυρας Ἀρτέμιος (20/10) | 178 |
| 38. | Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων (23/10) | 182 |
| 39. | Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἀρέθας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Μάρτυρες (24/10) | 186 |
| 40. | Ὁ Ἁγιος Δημήτριος: ὁ ἡρωϊκὸς Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ (26/10) | 190 |
| 41. | Ἅγιος Μάρτυς Πορφύριος ὁ μίμος, ὁ προστάτης τῶν καλλιτεχνῶν (4/11) | 194 |
| 42. | Ἁγία Αἰκατερίνη: ἡ πάνσοφος Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ (25/11) | 200 |
| 43. | Ἅγιος Μερκούριος ὁ Μεγαλομάρτυς (25/11) | 205 |
| 44. | Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς (4/12) | 209 |
| 45. | Ἅγιοι Μάρτυρες Θύρσων, Λεύκιος καὶ Καλλίνικος (14/12) | 213 |
| 46. | Ἅγιος Ἐλευθέριος: ὁ ἡρωϊκὸς Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ (15/12) | 217 |
| 47. | Ἅγιος Ἱερομάρτυς Μόδεστος, ὁ προστάτης τῶν ζώων (16/12) | 221 |
| 48. | Ἁγία Μεγαλομάρτυς Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρια (22/12) | 226 |
| 49. | Ἁγία Εὐγενία ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυς (24/12) | 232 |
| 50. | Ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος: ἡ ἀπαρχὴ τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας (27/12) | 236 |
Login