Εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά κ. Ιωάννη στην Ιεραρχία της ΕτΕ


ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΛΑΓΚΑΔΑ ΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΡΕΝΤΙΝΗΣ κ. ΙΩΑΝΝΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΣΕΠΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗΝ 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018

(Ἑορτή Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, Πολιούχου τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν )

ΜΕ ΘΕΜΑ: «Τό χθές, τό σήμερα καί τό αὔριο τοῦ τόπου μας, μία ἐκκλησιαστικοκοινωνική προσέγγιση»

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας Ὑμᾶς προσωπικῶς, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, καθώς καί τήν προλαβοῦσα Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διότι μοῦ ἀναθέσατε τήν ἀνάπτυξιν καί παρουσίασιν ἑνός τόσον σημαντικοῦ και ἀπολύτως ἐπικαίρου θέματος «Τό χθές, τό σήμερα καί τό αὔριο τοῦ τόπου μας, μία ἐκκλησιαστικοκοινωνική προσέγγιση». Ἐξαιτοῦμαι, ἐν ἀρχῇ, τῆς ἐπιεικοῦς Σας κρίσεως καί λαμβάνων σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν τήν Ὑμετέραν πολύτιμον γνῶσιν καί ἐμπειρίαν περί πάντων τούτων τῶν θεμάτων θά προσπαθήσω δι’ ὀλίγων νά ἀναφερθῶ εἰς τήν ἐν λόγῳ διαχρονικήν θεώρησιν τῆς ἐκκλησιαστικοκοινωνικῆς προσεγγίσεως.

ΤΟ ΧΘΕΣ

Ὁ τόπος μας πλουσίως εὐλογημένος ἀπό τόν Ἅγιον Θεόν εἶναι γῆ μαρτύρων καί νεομαρτύρων τῆς πίστεως. Εἶναι γῆ ἡρώων τῆς πατρίδος. Ἁγιάσθηκε ἀπό τό αἷμα τῶν ὁσίων καί τῶν δικαίων, ἀπό τά δάκρυα τῶν πατέρων καί τῶν ἐν μετανοίᾳ διαβιούντων πατέρων καί ἀδελφῶν καί ἄλλων ταπεινῶν καί ἀπλοϊκῶν ἀνθρώπων τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας. Δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι τά «κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά» λευκαίνουν, ἁγιάζουν καί διαποτίζουν τήν Ἑλλάδα μέ τό λεπτόν ἄρωμα τῆς θυσίας τους, πού σάν αὔρα λεπτή καί ἀνέμου χάδι ἀγγίζει τίς καρδιές μας. Οἱ πατέρες ἔτσι ἐπορεύθησαν χθές εἰς τόν τόπον μας, μέ προσευχήν, ἄσκησιν ὑπομονήν, θυσίας καί σκληρούς ἀγῶνας διά τήν ἀτίμητον ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος μας καί τήν διατήρησιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας ἀνοθεύτου καί ἀκεραίας. Ἄλλωστε, οἱ ἀγῶνες «διά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστιν τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν» κατέγραψαν χρυσές σελίδες εἰς τήν ἱστορίαν αὐτοῦ τοῦ τόπου.

Αὐτός δέ ὁ τόπος ἀντιμετώπισε ποικίλας ἐπιδρομάς αἱρετικῶν πού ἀπείλησαν τήν πνευματικήν ὑπόστασιν τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί τήν βουλιμίαν ἐκείνων τῶν ἐχθρῶν πού ἐστόχευσαν εἰς τήν ἐδαφικήν ἀκεραιότητα τῆς μικρῆς εἰς ἔκτασιν πατρίδος μας ἀλλά μεγάλης εἰς πνεῦμα Ἑλλάδος. Ὁ τόπος μας, ὅμως, ἐδοκιμάσθη πάρα πολύ καί ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας καί κατά παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ ἔγινε ὅ,τι ἔγινε. Εἶναι συγκινητικόν ὅτι ὁ λαός μας ἐκράτησε εἰς τό ἀρτοφόριον τῆς καρδιᾶς του ἀξίες καί παραδόσεις, τίς ὁποῖες ἔκρινε ὅτι δέν ἀποτελοῦν μουσειακόν εἶδος πρός διατήρησιν ἀλλά πηγή ζωῆς καί ἐμπνεύσεως, ὄχι διά πιστήν ἀντιγραφήν ἀλλά διά δημιουργικήν παραγωγήν. Παρά τά ὅσα πέρασε ὁ τόπος αὐτός εἰς τήν ἱστορικήν διαχρονίαν τοῦ παρελθόντος, κατόρθωσε νά κρατήσῃ ἀνόθευτον καί ἀνεξίτηλον τήν φυσιογνωμίαν, ὡς τόπου ἁγιότητος, ἀσκήσεως καί ὡς τόπου ἀνθίσεως τοῦ ἑλληνικοῦ, ἐν γένει, πνεύματος.

Ἡ περιφρόνησις τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως καί ἡ ἀπειλή ἀπό τήν εἰσαγωγήν νέων - ξενόφερτων ἠθῶν καί προτύπων ζωῆς

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς κρίνουμε ἀπαράδεκτον πᾶν ὅ,τι ἐπιχειρεῖ νά διαγράψῃ μέ μίαν μονοκονδυλιάν σήμερον εἰς τήν καθημερινότητα τοῦ λαοῦ μας τά ἑλληνορθόδοξα βιώματά του, ἤθη καί ἔθιμα, μέ τήν εἰσαγωγήν ἑνός νέου, ξενόφερτου τρόπου ζωῆς, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀποκοπήν τοῦ λαοῦ μας ἀπό τίς ἑλληνορθόδοξες ρίζες του. Παρατηρεῖται, δηλαδή, μία περιφρόνησις τοῦ χθές καί μία πιστή ἀντιγραφή τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἐμφορεῖται ἀπό παραφροσύνην καί ἔτσι δυστυχῶς στερεῖται τοῦ κάλλους τῆς Ἀνατολῆς. Δέν ἔχει, ὅμως, ὁ τόπος μας ἀνάγκην ἀπό τά πρότυπα τῆς παρακμιακῆς δυτικῆς κοινωνίας, τά ὁποῖα εἰς ἐπίπεδον κοινωνικῶν ἐφαρμογῶν ἔχουν ἐμφανῶς ἀποτύχει. Δέν μᾶς ἁρμόζουν, διότι ὅλα αὐτά δέν ἔχουν καμμίαν σχέσιν μέ τό μέτρον τῆς δικῆς μας παραδόσεως. Μᾶς ἀρκοῦν καί μᾶς περισσεύουν ὅλα ὅσα ἐλάβομεν ἀπό τό χθές τοῦ τόπου μας, διά νά ζήσωμεν καί νά εὐδοκιμήσωμεν μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί τάς πρεσβείας τῶν ἁγίων μας. Τήν ἑλληνορθόδοξον πρότυπον ζωήν, ἡ ὁποία μόνον εἰς τήν φαντασίαν κάποιων καθίσταται ὡς πρός τήν οὐσιαστικήν πρόοδον τῆς ἀνθρωπότητος ἀσυμβίβαστος καί οὐτοπική ἤ καί παρωχημένη, αὐτήν κρατοῦμε καί αὐτήν προβάλλομεν πρός τούς ξένους.

Εἶναι σημαντικόν νά κατανοήσωμεν ὅτι αὐτό πού συνθέτει τήν ἑνιαίαν πολιτιστικήν καί πνευματικήν παράδοσιν τοῦ τόπου, τοῦ Γένους καί τοῦ λαοῦ μας, εἶναι αὐτό τοῦτο πού ἀναζητεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τῆς Δύσεως νά ἀνεύρῃ. Καί ἡμεῖς, πού εἴμεθα κάτοχοι τῶν ὑψηλῶν αὐτῶν ἀξιῶν, ἀντί νά προβάλλωμεν αὐτάς δεόντως, ἀπολαμβάνοντες πρῶτοι ὅλα αὐτά τά ἀγαθά καί εὐεργετικά ἀποτελέσματα εἰς τήν ζωήν μας, δυστυχῶς παραθεωροῦμεν αὐτόν τόν πνευματικόν πλοῦτον τοῦ παρελθόντος καί, ἀντί νά στηριχθῶμεν ἐπάνω εἰς αὐτήν τήν προοπτικήν διά τό σήμερον καί τό αὔριον, ἐπιτρέπομεν νά ἐνεργοῦν καί νά ἐπιδροῦν δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀποσκοποῦν εἰς τό νά μᾶς ἀποκόψουν τελείως ἀπό τίς ρίζες τῆς πνευματικῆς μας παραδόσεως.

Οἱ δυτικοευρωπαίοι ἀναντίρρητα ἔχουν πολλά νά μᾶς διδάξουν εἰς τομεῖς ὅπως ἡ οἰκονομία, ἡ τεχνολογία, ἡ κοινωνιολογία, ἀλλά τούς λείπει ἡ ἀλήθεια, τήν ὁποίαν κατέχουν νοθευμένην καί ἐπηρεασμένην ἀπό μίαν καθαρῶς ἐκκοσμικευμένην θεώρησιν καί ἀπό αὐτήν τήν ἄποψιν εἶναι πτωχοί καί πένητες. Δι’ ὅλα αὐτά τά δωρήματα τοῦ Θεοῦ καί τάς εὐλογίας τοῦ χθές μποροῦμε νά ἀναφωνήσωμεν μετά τοῦ ψαλμωδοῦ: «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;».

Εἶναι, ὅμως, ἀξιοσημείωτον νά ἐπισημάνωμεν τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιχειρουμένη ἀποσύνδεσίς μας ἀπό τό χθές τῆς παραδόσεως εἰς ὅλους τούς τομεῖς τοῦ κοινωνικοῦ βίου καί μέ ἐπίκεντρον ἐπικαιρότητος, σύν τοῖς ἄλλοις, τό θέμα τῆς παιδείας καί τῆς οικογενείας καί τά ὅσα προκύπτουν ἀπό τήν σπουδαιοτάτην αὐτήν διάστασιν τῆς πνευματικότητος πού χαρακτηρίζει τόν τόπον μας, εἶναι κάτι τό ὁποῖον ἀποσκοπεῖ μέ ξεκάθαρον τρόπον εἰς τήν ἀλλοτρίωσιν ὄχι μόνον τοῦ φρονήματος ἀλλά καί τῆς ταυτότητος τοῦ λαοῦ μας.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Τό «σήμερα τοῦ τόπου μας» φρονῶ ὅτι ὅλους μας προβληματίζει. Συνεχεῖς ἀνατροπαί εἰς ὅλας τάς πτυχάς τῆς ζωῆς. Ὅλοι ζοῦμε καθημερινῶς ἀπροβλέπτους δοκιμασίας, και οἰκονομικάς δυσκολίας. Οἱ ἐπιχειρήσεις ἡ μία μετά τήν ἄλλην κλείνουν, θεσμοί πού ἔθρεψαν γενεές ὁλόκληρες ἀμφισβητοῦνται καί δοκιμαζόνται, νομοσχέδια ψηφίζονται μέ συνοπτικάς διαδικασίας καί ἀκυρώνουν τά πάντα. Τά διαζύγια, οἱ συμβιώσεις μέ τά ὁμόφυλα ζευγάρια καί οἱ υἱοθεσίες ἀπό αὐτά παιδιῶν, ὅλα αὐτά ἐπιβάλλονται πλέον ὡς ἀποϊεροποιητικόν δεδομένον τῆς καθημερινότητος.

Ἀμφισβήτησις τῆς Ἐθνικῆς Ταυτότητος καί μεταναστευτικές ροές. Ἡ ἀπειλή τῆς «Λιβανοποίησης» τῆς πατρίδος μας

Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, αἱ ποικίλαι ἀνατροπαί ἐπιδιώκουν τήν δημιουργίαν ἑνός κλίματος ἱσοπεδώσεως καί περιφρονήσεως τῶν πάντων. Παρατηροῦμεν νά ὑπάρχῃ ἡ ἀθέτησις πρός τήν σύνεσιν καί τό πατριωτικόν φρόνημα. Ὁ τίμιος βίος, ἡ ἠθική ζωή, ἡ ἐθνική ἐκπαίδευσις, ἡ αἰδώς, ἡ ἀρετή, κάθε ἔννοια πού ἀποτελεῖ δεδομένον πού μπορεῖ νά ἐξασφαλίσῃ εἰς ἕναν λαόν τήν ἐπιτυχῆ πορείαν του ἔναντι τῶν ἄλλων ἐθνῶν βλέπουμε νά κρίνωνται καί νά κατακρίνωνται ἀξιακῶς. Ἐπιπροσθέτως, ἡ πατρίδα μας κατέστη, κατά τό κοινῶς λεγόμενον, «ξέφραγο ἀμπέλι» καί μέ τόν λόγον αὐτόν δέν ἐννοοῦμεν μόνον τήν εὔκολην πρόσβασιν εἰς τήν πατρίδα μας ὅλων ἐκείνων πού ἀποτελοῦν τόν ἐμπερίστατον πληθυσμόν τῶν προσφύγων καί οἰκονομικῶν μεταναστῶν. Οἱ κατά πάντα συμπαθεῖς πρόσφυγες καί οἱ μετανάστες, ἐλεύθεροι ἤ σχεδόν ἐλεύθεροι, ἀνατρέπουν πολλά εἰς τόν τόπον μας. Δέν παρακαλοῦν πλέον ἀλλά ἀπαιτοῦν, ἐνῶ οἱ κάτοικοι τοῦ τόπου μας δικαίως διαμαρτύρονται διά τήν ἄδικον μεταχείρισιν. Καί εἶναι τραγικόν νά ἀκούωμεν τούς ἀνθρώπους νά λέγουν συχνά ὅτι «σέ λίγο θά νιώθουμε ξένοι εἰς τόν τόπον μας».

Τό πρόβλημα πού προκύπτει εἰς τά κοινωνικά δεδομένα ἀλλά καί εἰς τάς ἐκκλησιαστικάς παραμέτρους τοῦ βίου μας εἶναι ὅτι ἡ χώρα μας ὁδηγεῖται εἰς ἕνα φαινόμενον, τό ὁποῖον καλεῖται «Λιβανοποίησις». Ὁ Λίβανος πού κατεκτήθη ἀπό Ρωμαίους, Βυζαντινούς καί Τούρκους μετετράπη εἰς γαλλικήν ἀποικίαν τό 1914. Τό 1944 ἔγινε ἀνεξάρτητον κράτος. Ἦτο ἡ μόνη χώρα εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν, ὅπου Χριστιανοί, Μαρωνίτες, Κόπτες, Ὀρθόδοξοι κ.λπ. ἀποτελοῦσαν πλειοψηφίαν πάνω ἀπό τό 75% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ. Ἡ χώρα αὐτή ἐξαιτίας τῆς πλειοψηφίας τοῦ προοδευτικοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ ἀνεπτύχθη ταχέως, δυτικοτρόπως, καί ἡ πρωτεύουσά της ἡ Βηρυττός ἐχαρακτηρίσθη ὡς τό «Παρίσι τῆς Μέσης Ἀνατολῆς». Ὅμως, λόγῳ τῆς πολιτικῆς τῶν ἀνοικτῶν συνόρων καί τῆς ἀνεκτικότητος τοῦ λαοῦ της, ἐδέχθη εἰς τά ἐδάφη της μουσουλμάνους μετανάστες, πρᾶξιν πού ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη καταστροφική διά τούς ἰδίους καί διά τήν χώραν των. Ἔτσι, εἰσέρρευσαν εἰς τήν χώραν τους μουσουλμάνοι ἀπό τάς γύρω ἀραβικάς κυρίως χώρας πού ἐπέλεγαν τόν Λίβανον, διότι ἦτο ἀναπτυγμένος καί τούς ὑποδεχόταν μέ ἀγάπην. Αὐτοί ἔκαναν πολλά παιδιά καί σέ περίπου τριάντα χρόνια ἔγιναν πλειοψηφία καί οἱ χριστιανοί μειοψηφία εἰς τήν χώραν τους. Παρότι οἱ μουσουλμάνοι ἔγιναν πλειοψηφία, ὁ Λίβανος εἰς τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 ἐδέχθη καί τούς Παλαιστινίους, πού ἐξεδιώχθησαν ἀπό τήν Ἰορδανίαν, ὅταν ὁ Γιάσερ Ἀραφάτ προσεπάθησε νά ἀνατρέψῃ μέ πραξικόπημα τόν βασιλιά Χουσεΐν, ὁ ὁποῖος τούς κατέσφαξε (Μαῦρος Σεπτέμβρης). Αὐτοί εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα ἑνώθησαν μέ τούς ὑπολοίπους Μουσουλμάνους τοῦ Λιβάνου καί ἐκήρυξαν τόν πόλεμον ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν τοῦ Λιβάνου (1975). Ὁ πόλεμος αὐτός εἶναι γνωστός ὡς ἐμφύλιος ἀλλά δέν ἔχει καμμίαν σχέσιν μέ ἐμφύλιον, διότι ἕνας ξένος λαός, πού τόν ἐδέχθησαν καί τόν ἐφιλοξένησαν εἰς τήν χώραν τους οἱ Χριστιανοί τοῦ Λιβάνου, ἐκήρυξε τόν πόλεμον ἐναντίον τους, ὅταν ἔγιναν πλειοψηφία καί ἔνιωσαν δυνατοί. Τήν περιόδον ἐκείνην οἱ Μουσουλμάνοι ἀπό τάς ἀραβικάς χῶρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰσῆλθον εἰς Λίβανον διά νά βοηθήσουν τούς ὁμοθρήσκους τους καί κατέσφαξαν μαζί τούς Χριστιανούς. Τελικῶς, οἱ Μουσουλμάνοι ἐπέτυχαν τόν στόχον τους. Ὁ Λίβανος ἔπαψε νά εἶναι κατά τήν πληθυσμιακήν του σύνθεσιν χριστιανική χώρα. Σήμερον, οἱ Χριστιανοί τοῦ Λιβάνου εἶναι λιγότεροι ἀπό τό 20% ἐπί συνολικοῦ πληθυσμοῦ 6 ἑκατομμυρίων. Ζοῦν μέ τόν φόβον τῶν Μουσουλμάνων καί ὅσοι μποροῦν νά φύγουν ἀπό τήν χώραν τους καί νά ἐγκατασταθοῦν εἰς οἱανδήποτε χώραν τῆς Δύσεως τό κάνουν μέ χαράν. Αὐτή ἡ πληθυσμιακή, θρησκευτική καί ἐθνολογική ἀνατροπή, πού συνετελέσθη εἰς τόν Λίβανον ὀνομάσθη εἰς τήν διεθνῆ ὁρολογίαν ὡς «Λιβανοποίησις».

Τό μεταναστευτικόν πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζομεν εἰς τήν χώραν μας ἔχει πολλάς ὁμοιότητας μέ τήν περίπτωσιν τοῦ Λιβάνου. Ὅπως καί ἐκεῖ, ἔτσι καί ἐδῶ ψευδο-φιλάνθρωποι, ψευδο-προοδευτικοί ἀπαιτοῦν μαζί μέ τούς Μουσουλμάνους δικαιώματα. Ἡ πολιτική τοῦ ἀνοιχτοῦ προσκλητηρίου καί τῶν ἀνοιχτῶν συνόρων πού ἐνεκαινίασε ἡ ἐξωτερική πολιτική εἰς τήν χώραν μας, εἰς συνδυασμόν μέ τήν οἰκονομικήν κατάρρευσιν καί τήν δημογραφικήν συρρίκνωσιν καί τήν φυγήν τῶν νέων καί δή τοῦ ἐπιστημονικοῦ μας προσωπικοῦ (brain drain), ὁδηγεῖ μέ μαθηματικήν ἀκρίβειαν τήν Ἑλλάδα εἰς «λιβανοποίησιν», ἰσλαμοποίησιν καί ἐθνολογικόν ἀφανισμόν. Αἱ ἐπισημάνσεις αὗται δέν ἀποτελοῦν κινδυνολογίαν ἀλλά προκύπτουν μέσα ἀπό τούς ἀριθμούς, μέσα ἀπό τάς καταγραφάς, μέσα ἀπό τό φαινόμενον ἐκεῖνον κατά τό ὁποῖον τά χωριά τῆς ὑπαίθρου ἐρημοῦνται. Ἄν δέν ἀναστραφῇ αὐτή ἡ κατάστασις σήμερον, τά ἑπόμενα 20 – 30 χρόνια οἱ Ἕλληνες θά ἀποτελοῦμεν μίαν γηρασμένην μειοψηφίαν καί οἱ Μουσουλμάνοι καί λοιποί ἔποικοι, νέοι εἰς τήν πλειοψηφίαν των, θά ἐπικρατήσουν πληθυσμιακῶς, πολιτικῶς καί κυριαρχικῶς. Θά δοῦμε εἰς τήν χώραν τοῦ Περικλέους, τοῦ Σωκράτους, τοῦ Πατροκοσμᾶ, τοῦ Παπαφλέσσα, τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τῶν Ἁγίων πατέρων Πορφυρίου, Παϊσίου καί Ἰακώβου νά κυριαρχῇ ἡ «σαρία» καί ἡ «μπούργκα». Ἔτσι, θά δικαιωθῇ ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Τουρκίας Τουργκούτ Ὀζάλ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι «δέν χρειάζεται νά κάνουμε πόλεμον μέ τήν Ἑλλάδα. Ἀρκεῖ νά τούς στείλουμε μερικά ἑκατομμύρια Μουσουλμάνους». Αἱ 27 ἰσλαμικαί χῶραι αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται πέριξ τῆς πατρίδος μας εἶναι τόπος εἰς τόν ὁποῖον θά μποροῦσαν νά καταφύγουν τά μεταναστευτικά ρεύματα. Παρατηροῦμεν, ὅμως, ὅτι καί ἡ πολιτική τῆς Εὐρώπης διαφοροποιεῖται ἀλλά καί αἱ ἐπικρατοῦσαι συνθῆκαι διεθνῶς δέν ἐξασφαλίζουν τά συμφέροντα τοῦ τόπου μας. Καί δυστυχῶς, ἐκεῖνο πού ἀποτελεῖ πραγματικότητα εἶναι τό ἀπαράδεκτον νά ὁμιλοῦν ὅλοι σήμερον διά τά Σκόπια καί κανείς νά μήν ὁμιλεῖ διά τήν Ἑλλάδα. Ὅλοι νά ὁμιλοῦν διά δικαιώματα δῆθεν καταπιεζομένων μειονοτήτων καί κανείς νά μήν ὁμιλῇ διά τό πρόβλημα τῆς Κύπρου. Ὑπάρχει, δηλαδή, διεθνῶς μία διαφορετική τοποθέτησις ὡς πρός τήν ἀντιμετώπισιν θεμελιωδῶν ουσιαστικῶν ἰδικῶν μας ἐθνικῶν θεμάτων.

Ἡ κοινωνική περιθωριοποίησις τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐπιχειρουμένη ἀποχριστιανοποίησις τοῦ λαοῦ μας

Τό «σήμερα», λοιπόν, εἰς τόν τόπον μας, ἐξ ἀπόψεως προοπτικῆς, εἶναι γεμάτον ἀπό δυσοιώνους προβλέψεις, εἶναι γεμάτον ἀπό ἐπισημάνσεις τάς ὁποίας διαπιστώνουμε καθημερινῶς νά καθίστανται περισσότερον προβληματικαί καί ὀδυνηραί. Ἡ Ἐκκλησία μας συνεχῶς περιθωριοποιεῖται, εὐγενικῶς βεβαίως. Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας εἰς αὐτόν τόν τόπον ὑπῆρξε πάντοτε ρόλος εὐεργετικός, καθώς ἐκράτησε αὐτόν τόν τόπον πνευματικῶς καί οἰκονομικῶς καί ἔδωσε εἰς τούς ἀνθρώπους πάντοτε τόν ὁραματισμόν διά τούς ἀγῶνας ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας καί ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς αὐτοσυνειδησίας του.

Σήμερον, ἡ ἐπιχειρουμένη ἀποπροσανατολιστική πρακτική ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά διαφοροποιοῦνται οἱ κοινωνικές δομές. Εἰς τόν χῶρον τῆς παιδείας τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν διδάσκεται μέ τέτοιον τρόπον, πού ὁδηγεῖ εἰς ἕνα συγκριτισμόν θρησκειολογικῆς προοπτικῆς. Βεβαίως, ἡ τοπική μας Ἐκκλησία, ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος προέβησαν καί προβαίνουν κατ’ ἐπανάληψιν εἰς ἐκδηλώσεις ὄχι μόνον ἐνδιαφέροντος ἀλλά καί ἀγωνιστικῆς παρουσίας μέ σκοπόν καί προοπτικήν τήν διατήρησιν ὅλων ἐκείνων τῶν δικαίων, πού ἀφοροῦν εἰς τήν θυσιαστικήν προσφοράν τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας. Καί βέβαια, ἐκεῖνο πού ἀπό τήν ἄλλην πλευράν ἐπιχειρεῖται εἶναι νά ὑπάρξῃ ἀποχριστιανοποίησις τοῦ λαοῦ μας. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον παρατηροῦμεν ὅτι ὑπάρχουν παραδείγματα, τά ὁποῖα ὁδηγοῦν τούς νέους μας ὄχι εἰς ἕνα πρότυπον ἄρτιας κοινωνικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς ἀλλά τούς καθιστοῦν ἐξαρτημένους ἀπό ἕναν τρόπον ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἀλλοτριώνει τήν προσωπικότητα καί τήν ψυχολογίαν των.

Εἶναι γνωστόν ὅτι ὑπάρχουν προγράμματα, τά ὁποῖα ἔχουν ὡς στόχον νά κλονίσουν τήν ἔννοιαν τῆς ἠθικῆς εὐαισθησίας ὡς βίωμα τῆς καθημερινότητος τῶν νέων μας. Πρίν ἀπό χρόνια πρώην πρωθυπουργός ἰσλαμικῆς χώρας μοῦ διεβίβασε ὅτι ὑπάρχει σχέδιον ἀποχαρακτηρισμοῦ τῆς θρησκευτικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς εἰς τούς λαούς, εἴτε αὐτοί ἀνήκουν εἰς τήν χριστιανικήν εἴτε εἰς τήν ἰσλαμικήν θρησκείαν. Εἶναι, ὅμως, σημαντικόν νά κατανοήσωμεν ὅτι, μέσα ἀπό τήν ἐπιχειρουμένην πολλές φορές κατασυκοφάντησιν τῆς Διοικούσης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μέσα ἀπό τήν πρακτικήν νά μήν τῆς δίδεται τό δικαίωμα τῆς ἀμύνης ἡ Ἑλληνική Βουλή νομοθετεῖ καί ὑπέρ τῶν ἀπόψεων τῆς Ἐκκλησίας, διά νά εἴμεθα ἀκριβοδίκαιοι, ἐνίοτε δέ καί ἐρήμην της μέ τήν μονίμως διαφαινομένην ἀπειλήν διαχωρισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος. Τό θέμα εἶναι καί γνωστόν καί σοβαρόν καί ὅλοι διαπιστώνουμεν ὅτι ὡς «δαμόκλειον σπάθην» τοῦ χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Κράτους κρατοῦν τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς μισθοδοσίας τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου.

Εἰς τό θέμα αὐτό, ὅπως καί εἰς ἄλλας παραμέτρους τοῦ οἰκονομικοῦ βίου τοῦ τόπου μας, ἔχει ρίξει ἄπλετον φῶς τό ἐρευνητικόν πρός τοῦτο ἔργον τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας κ.κ. Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος μέ τεκμήρια ἀκράδαντα καί ἀδιαμφισβήτητα ἔχει ἀποδείξει ὅτι αὐτός ὁ τόπος ὀφείλει εἰς τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν, πέραν τῶν πνευματικῶν, ἀκόμη καί οἰκονομικάς ὀφειλάς, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτή πού ἐξασφάλισε εἰς τό νεοσύστατον κράτος τῆς Ἑλλάδος τήν οἰκονομικήν προϋπόθεσιν διά νά λειτουργήσῃ καί νά ἐκπληρώσῃ τάς ὑποχρεώσεις του πρός τό ἐσωτερικόν καί τό ἐξωτερικόν ὡς κράτος, ἀπό τήν πρώτην στιγμήν τῆς συγκροτήσεώς του, ἀλλά καί ἀκολούθως μέ τήν παραχώρησιν τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῆς λεγομένης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διά νά περιθάλψῃ τούς πρόσφυγας καί τούς ἀκτήμονας καί διά νά ὑλοποιήσῃ μακρόπνοα ἔργα κοινωνικῆς προνοίας, ἀσχέτως ἄν ἀπό τήν πλευράν τῆς Πολιτείας δέν ἔχουν ὑλοποιηθῆ καί ἐφαρμοσθῆ τά ὅσα ἐδεσμεύθη νά ὑλοποιήσῃ ἡ τελευταία ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας.

Τό παρόν τοῦ τόπου μας διέρχεται μεγάλη ἀξιακή καί ἠθικήν κρίσιν. Μᾶς θλίβει ὅ,τι βλέπουμε γύρω μας, ὅ,τι ἐπιχειρεῖται εἰς βάρος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν οἱ ἐκάστοτε κρατοῦντες, χωρίς νά τό ὁμολογοῦν, τήν θέλουν εἰς τό περιθώριον τῆς ζωῆς. «Ἄς ἀρκεσθοῦν ἐπιτέλους οἱ κληρικοί», λέγουν, «εἰς τά καθήκοντά τους (γάμους, κηδεῖες, βαπτίσεις, εὐχέλαια, ἁγιασμούς)». «Τά ὑπόλοιπα θέματα τοῦ τόπου δέν τούς ἀφοροῦν». «Αὐτό ἀπαιτοῦν οἱ διακριτοί ρόλοι Πολιτείας καί Ἐκκλησίας». Ὅμως, μέ τήν πολεμικήν πού ἀσκεῖται εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν ἔντεχνον προσπάθειαν ἀκυρώσεως τοῦ ἔργου της τελικῶς δέν βλάπτεται ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ὡς ἱερός θεσμός ἀλλά πλήττεται αὐτή ἡ ἴδια ἡ κοινωνία. Πόσοι γάμοι γίνονται, πόσα παιδιά βαπτίζονται, πόσοι ἄνθρωποι κηδεύονται λόγου χάριν, καθ’ ἥν στιγμήν πεισματικῶς τόσον πολύ διαφημίζεται ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν καί ὁ πολιτικός γάμος. Πτωχεία πνευματική, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη!

Δέν μποροῦμε νά ἰσχυρισθοῦμε ὅτι κατά τό παρελθόν ὁ τόπος μας δέν βίωσε παρόμοιες καταστάσεις. Καί κάθε φορά πού ἔφτανε στό τελευταῖο σκαλί τοῦ κακοῦ ζοῦσε καταστροφές, προσφυγιά, διώξεις καί ἄλλα. Τό 1922 ἡ καταστροφή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, ἡ διαίρεσις τῆς Κύπρου τό 1974 καί ἄλλα ἀποτελοῦν τρανήν ἀπόδειξιν τῶν ὅσων προηγουμένως εἴπαμε. Αὐτά θά πρέπει νά μας συνετίζουν, ὥστε νά μήν ἐπαναλαμβάνονται.

Ἔχει σχολιασθῆ πολλές φορές ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας διά τά ἐθνικά θέματα. Ὅμως δέν εἶναι θεμιτόν ἡ Ἐκκλησία, χάριν τῆς ὁποίας ὑφίσταται ἐθνική ἀκεραιότης καί ταυτότης τοῦ τόπου μας, αὐτή τή στιγμή νά τίθεται εἰς τό περιθώριον μέ ἕναν πρωτοφανῆ τρόπον. Δέν εἶναι ὅτι περιφρονεῖται ἡ Ἐκκλησία θεσμικῶς. Εἶναι ὅτι οἰκοδομεῖται στό σήμερα μία πρᾶξις διαλυτική. Ὁ λαός μας πνιγμένος στά προβλήματά του ἀγνοεῖ τήν πνευματικήν κρίσιν καί ὠθεῖται νά πιστεύῃ ὅτι μόνος του μέ τήν βοήθειαν τοῦ κράτους καί τῶν Εὐρωπαίων θά λύσει τά καθημερινά του προβλήματα. Λύνονται ὅμως τά προβλήματα πού περίσσευσαν χωρίς τήν βοήθειαν τῆς ἀκαταμαχήτου δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί χωρίς τάς ἀκοιμήτους πρεσβεῖας τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων μας;

Ποία Βαβέλ δέν γκρεμίστηκε; Ποία ἐναντίωσις εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἔδρεψε καρπούς ὡφελίμους; Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει σήμερον ὁ τόπος εἶναι τά κατά καιρούς προβλήματα πού ἐδημιούργησε ὁ ἀλόγιστος χειρισμός τῶν ποικίλων κοινωνικῶν καί οἰκονομικῶν θεμάτων μέ εὑρυτέρας προεκτάσεις ἐθνικῆς σημασίας.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέ τήν ποιμαντικήν της διακονίαν, προσφέρει τόν καθημερινόν ἄρτον εἰς ὅλους, ὅσοι τόν στεροῦνται, μέ τά σισίτια. Παραλλήλως, παρεμβαίνει εὐεργετικῶς μέ τά κοινωνικά ἰατρεῖα, τά κοινωνικά παντοπωλεῖα, τά φαρμακεῖα, τά κοινωνικά φροντιστήρια καί ἄλλας δραστηριότητας πού τά πνευματικά κέντρα τῆς Ἐκκλησίας ἀναπτύσσουν. Συμπαρίσταται εἰς τάς οἰκογενείας μέ χαμηλόν εἰσόδημα καί τάς ἀνακουφίζουν αἱ ὑπηρεσίαι, αἱ ὁποῖαι προσφέρονται καί κατά κοινήν ὁμολογίαν ἔχουν ποιότητα καί εἶναι ὑψηλοῦ ἐπιπέδου. Αἱ ἀνάγκαι ὅμως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μένουν ἀκάλυπται. Ὁ ἐπανευαγγελισμός καί ἡ κατήχησις τοῦ λαοῦ μας ἀποτελοῦν ἐπιτακτικήν ἀνάγκην. Αὐτό τό βλέπουμε καί τό διαπιστώνουμε εἰς τήν καθημερινότητα τῶν προβλημάτων. Οἱ ραδιοφωνικοί σταθμοί, τά τηλεοπτικά κανάλια, ἡ πολύγλωσσος παρουσία τῆς φωνῆς τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό διαδίκτυον, θά πρέπει νά ἐξασφαλισθῆ τό συντομότερον. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει ὅλα αὐτά νά τά ἀπαιτήσῃ ἀπό τήν Ἑλληνικήν Πολιτείαν. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ὁ πτωχός συγγενής ἀλλά οὔτε καί ἐπιχειρηματίας. Ἐκεῖνο πού τήν ἐνδιαφέρει εἶναι τό σωτήριον μήνυμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά φθάσῃ παντοῦ μέ κάθε τρόπον κάνοντας χρήσιν τῆς συγχρόνου τεχνολογίας καί ἀξιοποιώντας ἐπικοινωνικά ὅλα τά μέσα. Καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν ἐποχήν του ἐχρησιμοποίησε εἰς τό κήρυγμά Του ὅλα τά μέσα πού ὑπῆρχαν τότε. Πρέπει, λοιπόν, μέ κάθε τρόπον ὁ ἐπανευαγγελισμός καί ἡ κατήχησις νά ἀποτελέσουν ἔργον προτεραιότητος μέ συστηματικήν καί ἐξειδικευμένην ποιμαντικήν μέριμναν.

ΤΟ ΑΥΡΙΟΝ

Ἡ ἀπειλή τοῦ ὀξυτάτου δημογραφικοῦ προβλήματος καί ὁ κίνδυνος τῆς ἐθνολογικῆς ἀλλοιώσεως

Μέ τά σημερινά δεδομένα τό αὔριον τοῦ τόπου προδιαγράφεται ζοφερόν καί τραγικόν δεδομένου ὅτι ὑπάρχουν σήμερον πολλές προβληματικές καταστάσεις πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τοῦ Ἔθνους καί τήν διαφοροποίησιν τῶν ὑφισταμένων κοινωνικῶν δομῶν. Ἀπό τίς ἐπισημάνσεις τῆς ἐπικαιρότητος δέν ἐμφαίνεται μόνον τό μεταναστευτικόν πρόβλημα ὡς πιθανός παράγων ἀποσταθεροποιήσεως ἐκ τῶν συνεχιζομένων προσφυγικῶν ροῶν. Μεγαλύτερον πρόβλημα ἀποτελεῖ ἡ ἐσωτερική μετανάστευσις, δηλαδή ὅτι φεύγουν ἀπό τόν τόπο μας οἱ νέοι αἰμορραγικῶς καί ἐκπατρίζονται μέ ἀποτέλεσμα ἡ πατρίδα μας νά ἀντιμετωπίζῃ ἡ ἴδια τό μεταναστευτικόν πρόβλημα ὡς ἴδιον πρόβλημα μέ τίς συνέπειές του. Αὐτός ὁ ἐκπατρισμός τῶν νέων μας ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὄχι μόνον νά στερῆται ἡ χώρα μας ἀξίους ἐπιστήμονας καί λοιπούς κοινωνικούς ἐργάτας εἰς τήν ἀπασχόλησιν καί εἰς τόν πολιτισμόν, ἀλλά ἐκ παραλλήλου τό φαινόμενον αὐτό καθ’ αὐτό νά συντελῇ εἰς τήν μείωσιν τοῦ πληθυσμοῦ. Τετρακόσιες χιλιάδες καί πλέον νέοι ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν κατά τήν διανυομένην περίοδον τῆς κρίσεως τήν πατρίδα μας καί μετέβησαν εἰς τό ἐξωτερικόν πρός ἀνεύρεσιν ἐργασίας καί διά συνέχισιν πανεπιστημιακῶν σπουδῶν.

Ὅλα αὐτά τά ζητήματα δέν ἀνήκουν εἰς τό ἱστορικόν παρελθόν ἀλλά εἶναι γεγονότα ζωῆς πού προδιαγράφουν τό μέλλον καί ἔχουν ἄμεσον σχέσιν μέ τήν ποιμαντικήν μέριμναν τῆς Ἐκκλησίας. Κατά τά δεδομένα τῆς παροῦσης συγκυρίας μαζί μέ τά προαναφερθέντα προβλήματα ἀναφύονται, ὡς μή ὥφειλε, καί θέματα ἐθνικῆς ἀξίας, ὡς εἶναι τό σχέσιν ἔχον μέ τήν ὀνοματοδοσίαν τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων. Ὁ λόγος διά τό ὄνομα, οἱ ἀγῶνες πού ἔγιναν καί γίνονται εἶναι ἕνα ἀπό τά οὐσιαστικά θέματα εἰς τά ὁποῖα ἐκλήθη ἡ Ἐκκλησία νά τοποθετηθῆ καί ἐπ’ αὐτοῦ ὑπῆρξε ἐπίσημος τοποθέτησις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ ὁποία διά Συνοδικῆς Ἀποφάσεως κατέθεσε τάς ἐν προκειμένῳ ἀπόψεις περί τοῦ ἀδιαπραγματεύτου τοῦ ὀνόματος, τό ὁποῖον θά ἐγείρει θέματα γλώσσης καί ἐθνότητος τῆς γείτονος χώρας. Τό πρόβλημα δέν ὑφίσταται μόνον εἰς τήν ὀνοματοδοσίαν καί τά ὅσα συνδέονται μέ αὐτήν. Τό μεῖζον πρόβλημα αὐτήν τήν στιγμήν δέν εἶναι μόνον ὅτι ἐδόθη τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας ἤ δίδεται ἤ θά δοθεῖ. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι αὐτήν τήν στιγμήν ἡ Μακεδονία ὡς τόπος τῆς χώρας μας ἐποικίζεται. Ἀναφερόμαστε εἰς τόν ἐποικισμόν τῆς Μακεδονίας ἀπό Σλάβους, Τούρκους καί λοιπούς ἀλλοεθνεῖς. Στά μέρη, ὅπου οἱ γηγενεῖς Ἕλληνες ἐγκαταλείπουν τίς ἐστίες τους καί παίρνουν τόν δρόμον διά τήν ξενιτειάν, ἐγκαθίστανται πολίτες ἄλλων χωρῶν, οἱ ὁποῖοι σέ λίγα χρόνια θά μετατραποῦν εἰς νομίμους κατοίκους τῆς χώρας. Ἡ πρακτική τῆς golden viza ἐνθαρρύνει καί ἐνισχύει τό ἐγχείρημα τοῦτο.

Συμφώνως, λοιπόν, μέ πρόσφατα στοιχεῖα πού ἀφοροῦν τήν 30ην Αὐγούστου τοῦ 2018, καί τά ὁποῖα ἐλάβομεν ἀπό τό Ὑπουργεῖον Μεταναστευτικῆς Πολιτικῆς1, ὁ συνολικός ἀριθμός χορηγήσεως ἀδειῶν διαμονῆς εἰς ἐπενδυτάς, ἀγοραστάς ἀκινήτων, ἀνῆλθε σέ 3154 ἀπό τήν ἔναρξιν τοῦ 2013 (ἀνάλυση τοῦ συνόλου τῶν ἀδειῶν ἀνά χώρα προέλευσης στόν πίνακα), ἐνῶ ὅπως προκύπτει ἀπό τόν πίνακα 3 διά τήν σύνολην ἐξέλιξιν τῶν χορηγήσεων ἀδειῶν διαμονῆς ἀπό ἐπενδυτάς, ἀγοραστάς ἀπό ἔτος εἰς ἔτος παρατηρεῖται διαρκής αὔξηση, ἀφοῦ τό πρόγραμμα ξεκίνησε μέ 21 ἄδειες τό 2013, οἱ ὁποῖες ἔγιναν 444 τό 2014, 949 τό 2015, 1532 τό 2016, 2439 τό 2017 καί ἕως τίς 31 Αὐγούστου τοῦ 2018 εἶναι 3154.

Ἀναφορικῶς μέ τάς χώρας προελεύσεως τῶν ἐπενδυτῶν, ἡ Κίνα ἔρχεται πρώτη μέ 1521 ἄδειες, ἀκολουθούμενη ἀπό τή Ρωσία μέ 438 καί τήν Τουρκία μέ 337 νά συμπληρώνει τήν πρώτη τριάδα, ξεπερνώντας τήν Αὔγυπτο πού ἦταν μέχρι προσφάτως εἰς τήν τρίτην θέσιν. Καί ὅπως καταγράφεται ἀναλυτικότερα, οἱ ὑπόλοιπες χῶρες πού συμπληρώνουν τή δεκάδα τῶν χωρῶν προέλευσης τῶν ἐπενδυτῶν εἶναι ὁ Λίβανος στήν τέταρτη θέση, ἡ Αἴγυπτος, τό Ἰράκ, ἡ Οὐκρανία, ἡ Συρία, ἡ Ἰορδανία, τό Ἰράν καί βεβαίως ἀκολουθεῖ ἡ ἀνάλυση τοῦ συνόλου χορηγήσεων ἀδειῶν σέ ἐπενδυτές, σέ ἰδιοκτῆτες ἀκινήτων καί στίς οἰκογένειές τους ἀνά ἔτος ἐνῶ βεβαίως ἔχουμε τήν κατανομή σέ χώρους τῆς περιοχῆς.

Εἰδικότερον, σέ σχέσιν μέ τόν νομόν Θεσσαλονίκης οἱ περισσότερες ἄδειες ἔχουν ἐκδοθῆ σέ Τούρκους ἐπενδυτές, μέ τήν Ρωσίαν νά ἕπεται σέ ἀριθμόν ἀδειῶν καί ἐν συνεχείᾳ τήν Οὐκρανίαν, τή Συρίαν καί τήν Κίναν. Δηλαδή ἀπό τήν μίαν πλευράν οἱ Ἕλληνες ἐπενδυτές ἀναγκάζονται ἐκ τῶν πραγμάτων νά φύγουν ἀπό τήν πατρίδα ἐνῶ ἔρχονται ἐδῶ ξένοι, τούς ὁποίους καί δυσκόλως μπορεῖς νά ἀποκαλέσῃς οἰκονομικούς ἐπενδυτάς, οἱ ὁποῖοι καί ἐγκαθίστανται μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει.

Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν ὑπάρχει αὐτό πού λέγεται δημογραφική βόμβα, πού ἀπειλεῖ τήν χώραν καί τήν οἰκονομίαν. Το 21% τῶν κατοίκων τῆς πατρίδος μας εἶναι ἄνω τῶν 65 ἐτῶν. Ἡ Ἑλλάδα δέν θά μπορεῖ τίς ἐρχόμενες δεκαετίες νά παράγῃ ἐπαρκῆ πλοῦτον διά τούς πολίτες της. Ἄν καί τό μεγάλο στοίχημα τῆς Ἑλλάδος παραμένει ἡ ἐπιστροφή εἰς ἰσχυρούς καί διατηρήσιμους ρυθμούς ἀνάπτυξης, ὥστε νά ἐπουλωθοῦν εἰς εὔλογον διάστημα οἱ πληγές τῆς δεκαετοῦς κρίσης, ἐντούτοις ἡ πραγματική μάχη τῆς χώρας ἴσως θά πρέπει νά δοθῆ εἰς τό δημογραφικόν μέτωπον. Σέ κάθε περίπτωσιν ἡ μάχη τοῦ δημογραφικοῦ θά πρέπει νά ἀποτελέσῃ ἐθνικόν στόχον, καθώς διαφορετικά ἡ δημογραφική κατάθλιψις μπορεῖ να ὁδηγήσῃ σέ ἀνεξέλεγκτες καταστάσεις ἀκόμη καί διά τήν βιωσιμότητα τῆς χώρας τουλάχιστον μέ τήν σημερινήν μορφήν της. Μέ τούς θανάτους νά ξεπερνοῦν τίς γεννήσεις, τούς νέους καί μορφωμένους νά μεταναστεύουν καί τήν Ἑλλάδα νά ἔχει ἕναν ἀπό τούς πιό γηρασμένους πληθυσμούς στήν Εὐρώπην, ὄχι μόνον ἡ χώρα δέν μπορεῖ τίς ἐρχόμενες δεκαετίες νά παραγάγῃ ἐπαρκῆ πλοῦτον διά τούς πολίτες της ἀλλά ἴσως βρεθεῖ ἀντιμέτωπη μέ τήν ἴδιαν τήν βιωσιμότητά της ὡς ἑνός συγχρόνου ἔθνους-κράτους. Χώρα τῶν 8, 9 ἑκατομμυρίων κατοίκων ἕως το 2050.

Πρόσφατη μελέτη τοῦ ἰνστιτούτου τοῦ Βερολίνου ἐκτιμοῦσε ὅτι ὁ πληθυσμός τῆς χώρας μας θά μειωθεῖ στά 9, 9 ἑκατομμύρια ὡς τό 2030 καί στά 8, 9 ὡς το 2050. 8,3 ἑκατομμύρια ὑπολογίζουν οἱ πλέον ἀπαισιόδοξοι μελέτες. Σέ σύγκριση μέ τό 10,7 ἑκατομμύρια περίπου σήμερα καί 11,1 τοῦ 2009, προτοῦ δηλαδή ἡ μεγάλη ἑλληνική ὕφεση ἀρχίσει νά ξεδιπλώνεται, ἡ Eurostat ἀπεφάνθη ὅτι ἕως το 2080 μέ 7, 2 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, ἡ Ἑλλάς θά εὑρίσκεται εἰς τό ναδήρ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ὅταν ὅμως ὁ πληθυσμός μειώνεται, ὁ ἀντίκτυπος εἰς τήν οἰκονομίαν εἶναι ἀνάλογος, ἀφοῦ περιορίζονται τόσο ἡ κατανάλωση ὅσο καί ἡ ἐν δυνάμει παραγωγή. Καθώς τό ἐργατικόν δυναμικόν μειώνεται κατά 0,4% ἐτησίως, σύμφωνα μέ τίς προβλέψεις τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐπιτροπῆς, διά νά ἐπιτευχθῆ ἀνάπτυξις 1% ἡ αὔξησις τῆς παραγωγικότητας πρέπει νά φθάσῃ στό 1,4%. Ἡ γήρανσις τοῦ πληθυσμοῦ ὅμως συνεχίζεται, ἐνῶ ἡ αὔξησις τῆς παραγωγικότητος εἶναι πολύ ἀδύναμη, ἀφοῦ τίς τελευταῖες δύο δεκαετίες ἔχει παραμείνει οὐσιαστικά στάσιμη παρατηροῦσε ἡ Rakbank. Μέ δείκτην ὁλικῆς γονιμότητος στό 1,3 ὡς προβλεπόμενον μέσον ἀριθμόν παιδιῶν ἀνά γυναίκα, ἔναντι στούς 2,1 πού θά πρέπει νά εἶναι διά νά διατηρηθῆ ὁ σταθερός πληθυσμός, ἡ Ἑλλάδα ἔχει σήμερα σχεδόν τήν χαμηλότερην ἐπίδοσιν στήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν διατηρώντας ἕναν ἀπό τούς πιό γηρασμένους πληθυσμούς στήν Εὐρώπην, καθώς πάνω ἀπό τό 1/5 τῶν κατοίκων της, τό 21% εἶναι ἄνω τῶν 65 ἐτῶν. Σάν νά μήν ἔφθανε αὐτό μία μελέτη τοῦ ἐργαστηρίου δημογραφικῶν κοινωνικῶν ἀναλύσεων ἀναδεικνύει καί τό φαινόμενο τῆς διαρκοῦς καί δυσανάλογης αὐξήσεως τοῦ ὑπέργηρου πληθυσμοῦ 80 ἐτῶν καί ἄνω, πού ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς συνιστῶσες τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος στήν Ἑλλάδα. Ἡ Ἑλλάδα κατέχει τόν τρίτον ὑψηλότερον δείκτην ὑπεργηρείας (λόγος τοῦ πληθυσμοῦ τῆς ἡλικίας 80 ἐτῶν καί ἄνω, πρός τόν πληθυσμό 65 ἐτῶν καί ἄνω) μεταξύ τῶν 28 κρατῶν μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως 30,6% μετά τήν Ἰσπανία 32,32% καί τήν Γαλλίαν 31,1%.

Ἡ γήρανσις μέσα εἰς τήν γήρανσιν, ὅπως θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ διαφορετικῶς ἡ ὑπεργηρεία καί ἡ ταχυτέρα αὔξησις τοῦ πληθυσμοῦ ἄνω τῶν 80 εἰς σχέσιν μέ τήν ἐξέλιξιν τῶν ὑπολοίπων πληθυσμιακῶν ὁμάδων, ὅπως διά παράδειγμα ὁ πληθυσμός εἰς ἐνεργόν ἡλικίαν, θά μποροῦσε δυνητικῶς νά προκαλέσῃ σημαντικάς ἀνισορροπίας μέ ἄμεσον ἀντίκτυπον εἰς τήν ἀναπτυξιακήν πορείαν τῆς χώρας τόσον εἰς ἐθνικόν ὅσον καί εἰς περιφερειακόν ἐπίπεδον.

Τήν ἴδιαν στιγμήν συμφώνως πρός τό IOBA ἀπό τό 2009 τά ποσοστά ἀνεργίας τῶν πτυχιούχων ὑπερδιπλασιάστηκαν, καθώς ἡ μεγαλύτερη αὔξησις τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἀνέργων ἐσημειώθη μεταξύ τῶν ἀποφοίτων ἀνωτάτης ἐκπαιδεύσεως 179,1%, ἐνῶ ἡ Ἑλλάς καταγράφει χαμηλότερον ποσοστόν εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν τῶν 28 ὅσον ἀφορᾷ τήν ἀπασχόλησιν ἀποφοίτων τῆς ἀνωτάτης ἐκπαιδεύσεως. Ἔτσι, ὅπως ἐκτιμοῦσε ἡ Eurobank, 450.000 Ἕλληνες ἠλικίας κάτω τῶν 45 ἐτῶν κατά τό μεγάλον ποσοστόν ὑψηλοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου καί τεχνικῆς καταρτίσεως ἀναζήτησαν ἐπαγγελματικάς εὐκαιρίας ἐκτός Ἑλλάδος.

Ἡ ἐτήσια συμμετοχή εἰς τό ἀκαθάριστον ἐγχώριον προϊόν (Α.Ε.Π.) τῶν χωρῶν ὑποδοχῆς ξεπερνᾷ μάλιστα τά 13 δισεκατομμύρια εὐρώ καί τό φορολογικόν ἀποτέλεσμα τά 9,5 δίς εὐρώ τήν ὥραν, τήν στιγμήν πού τό κόστος τῆς ἐκπαιδεύσεώς των διά τό ἑλληνικόν κράτος ξεπερνοῦσε τά 8 δις εὐρώ. Διά πρώτην φοράν κατά τήν διάρκειαν τῶν τελευταίων 4 ἐτῶν ἡ ἐντυπωσιακή μείωσις τῶν γεννήσεων, ἡ γήρανσις τοῦ πληθυσμοῦ καί ἡ ἐκτόξευσις τῆς ἀποδημίας θά καταλήξουν εἰς μεγάλην συρρίκνωσιν τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας μας καί εἰς αὔξησιν τῆς ἀναλογίας τῶν ἡλικιωμένων. Οἱ γηράσκοντες πληθυσμοί κοστίζουν καί συμπιέζουν τήν ἀνάπτυξιν. Αἱ προβλέψεις δέν ἀφήνουν ἀνεπηρέαστον τήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία παρά τάς προσφάτους παρεμβάσεις εἰς τό ἀσφαλιστικόν σύστημα φαίνεται πώς τό 2070 θά βρεθῆ ἀντιμέτωπος μέ τόν πλέον σκληρόν πυρήνα τοῦ δημογραφικοῦ, τήν ἐκτόξευσιν τοῦ δείκτη ἐξαρτήσεως ἡλικιωμένων ἀπό τόν πληθυσμόν πού εὑρίσκεται εἰς παραγωγικήν ἡλικίαν. Ἐνῶ σήμερον ἡ ἀναλογία εὑρίσκεται εἰς τό 33%, ἤτοι εἰς 100 ἄτομα ἠλικίας 15-64 ἐτῶν ἀντιστοιχοῦν 33 συνταξιούχοι, τό 2070 ἡ ἀναλογία αὐτή θα ἐκτιναχθῆ εἰς τό 63% καί συνεπῶς διά κάθε ἑκατό ἀνθρώπους πού εἶναι εἰς παραγωγικήν ἡλικίαν διά ἐργασίαν 15-64 ἐτῶν θά ὑπάρχουν 63 ἄτομα ἡλικίας ἀπό 65 ἐτῶν καί ἄνω.

Ἡ ἑπομένη ἡμέρα τῶν μνημονίων, ὅρος πού δυστυχῶς χρησιμοποιεῖται ἀλλά παραπλανᾶ καί ἀλλοιώνει τήν εἰκόνα τῆς πραγματικότητας, διότι αὐτή πασιφανῶς μας ὑποδεικνύει ὅτι τά μνημόνια εἶναι ἐξελικτικές διαδικασίες ἀντηχήσεων, ἐπιπτώσεων καί διηνεκῶν συμμορφώσεων, πέραν τῆς προσπαθείας εἰς τό οἰκονομικόν μέτωπον, θά πρέπει νά συμπεριλάβῃ στρατηγικές τονώσεως τῶν γεννήσεων ὅσον καί τήν διαμόρφωσιν ἑνός θετικοῦ μεταναστευτικοῦ ἱσοζυγίου προσελκύοντας ἀνθρώπινον δυναμικόν καί ἀμβλύνοντας παραλλήλως τήν δυναμικήν τῆς διαρροῆς ἐγκεφάλων (brain drain). Ἀπό τήν ἀλλην πλευράν, ἴσως ἕνα ἀπό τά βασικά διακυβεύματα τά ἑπόμενα χρόνια, συμφώνως πρός τήν μελέτην τοῦ ἐργαστηρίου δημογραφικῶν καί κοινωνικῶν ἀναλύσεων, νά εἶναι καί ἡ διαμόρφωσις ἑνός νέου πλαισίου ἀλληλεγγύης μεταξύ τῶν γενεῶν, καθώς τό ζήτημα τῆς ἀναπληρώσεως τοῦ πληθυσμοῦ ἀναμένεται νά λάβῃ ἀνησυχητικάς κοινωνικοοικονομικάς διαστάσεις μέ σοβαράς οἰκονομικάς ἐπιπτώσεις, δεδομένου ὅτι ὁ ὑπέργηρος πληθυσμός τῆς Ἑλλάδος θά αὐξάνεται συνεχῶς τήν ἑπομένην εἰκοσαετίαν, ἐνῶ τίθεται ἐπιτακτικῶς τό ἐρώτημα ὡς πρός τό πῶς θα ἀναπροσαρμοσθῇ τό οἰκονομικόν μοντέλον τόσον τῆς χώρας ὅσον καί εἰδικώτερον τῶν τοπικῶν παραγωγικῶν συστημάτων, ὅπου παρατηροῦνται αἱ ἐντονότεραι δυσαναλογίαι μεταξύ νεοτέρου και ὑπεργήρου πληθυσμοῦ. Ὁ πληθυσμός τῆς Ἑλλάδος θά μειωθῇ εἰς τό μέλλον σημαντικῶς, συμφώνως πρός ὅλας τάς ἐκτιμήσεις. Ἡ μείωσις τοῦ πληθυσμοῦ θά κυμανθῇ μεταξύ 800.000 ἕως 2.500.000 ἀτόμων. Ἀπό τό 2011 ἡ Ἑλλάς ἔχει μπεῖ εἰς μίαν πρωτοφανῆ μεταπολεμικῶς φάσιν. Τό φυσικόν ἱσοζύγιον γίνεται πλέον ἀρνητικόν. Οἱ θάνατοι γίνονται πλέον περισσότεροι ἀπό τάς γεννήσεις, ὅπως ἀνεφέρθη προηγουμένως. Τό μεταναστευτικόν ἱσοζύγιον, παρά τήν προσφυγικήν ροήν, εἶναι καί αὐτό ἀρνητικόν καθώς πολλοί Ἕλληνες φεύγουν ἀπό τήν χώραν ἀναζητοῦντες εὐνοϊκωτέραν τύχην εἰς τό ἐξωτερικόν. Ὁ πληθυσμός τῆς χώρας γηράσκει, ἡ διάμεσος ἡλικία ἦτο τά 26 ἔτη τό 1952, ἐνῶ σήμερον εἶναι 44 ἔτη καί ἀναμένεται νά ἀυξηθῇ κατά 5 μέ 8 ἔτη. Ὁ πληθυσμός τῶν παιδιῶν ἀπό 3 ἕως 17 ἐτῶν θά μειωθῇ ἀπό 1,6 ἑκατομμύρια σήμερον εἰς 1,4 ἐκατομμύρια (αἰσιόδοξον σενάριον) ἤ 1 ἑκατομμύριον (ἀπαισιόδοξον σενάριον) τό 2050 ἀφοῦ πρῶτον ὅμως ἐμφανιστεῖ μία ἔντονος διακύμανσις εἰς τάς δεκαετίας πού θά μεσολαβήσουν.

Ε. Ἀντί ἐπιλόγου

Δέν θά ἤθελα νά καταπονήσω περισσότερον τό Ἱερόν Σῶμα μέ ἀναφοράς εἰς στατιστικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα θά παραθέσω εἰς σχετικόν παράρτημα2. Καί σήμερον, λοιπόν, ἡ Ἑλλάς ἀπειλεῖται ἀπό τούς γείτονές της. Ἡ Ἐκκλησία μας εἰς ὅλα αὐτά τά θέματα ὀφείλει νά πράξῃ καί πράττει τό χρέος της, ὅπως ἔπραξαν τό χρέος τους εἰς τήν πορείαν τῶν αἰώνων ἀνώτεροι καί κατώτεροι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐπλήρωσαν μέ τό αἷμα τους τούς τιμίους ἀγῶνας. Ἀκόμη ἠχεῖ εἰς τά ὦτα μας ὁ λόγος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Δαμασκηνοῦ, ὅταν ἀπειλήθηκε ἀπό τόν Γερμανόν στρατιωτικόν μέ τυφεκισμόν. «Ὁ κλῆρος τῶν κληρικῶν εἰς αὐτόν τόν τόπον δέν εἶναι ὁ τυφεκισμός ἀλλά ἡ ἀγχόνη», ἀπήντησε. Καί σήμερον ἡ Ἑλλάς ἀπειλεῖται πανταχόθεν. Οἱ Τοῦρκοι ἀπαιτοῦν τά νησιά τοῦ Αἰγαίου καί τό ἴδιο τό Αἰγαῖον καί αὐτήν τήν Δυτικήν Θράκην. Βούλγαροι ἐγείρουν ἀξιώσεις εἰς τήν Ἀνατολικήν Μακεδονίαν. Σκοπιανοί ὀνειρεύονται τήν Κεντρικήν Μακεδονίαν, Ἀλβανοί διεκδικοῦν τήν Ἥπειρόν μας. Τό ἐπίσημον, ὅμως, ἑλληνικόν κράτος δέν διεκδικεῖ τίποτα ἀλλά καί δέν παραχωρεῖ καί δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὑπάρχει πλοῦτος στό «ὁπλοστάσιον» τῆς παραδόσεως καί τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἕνας ἐκ τῶν πυλώνων εἰς τό διαπραγματευτικόν ἐθνικόν μέτωπον.

Ζοῦμε μίαν πραγματικότητα ρευστότητος εἰς ὅλους τούς τομεῖς. Τό ἐπάναγκες εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νά διατηρήσῃ κατά πρῶτον μέσα ἀπό τήν δικήν της ἑνότητα τήν ἑνότητα τοῦ λαοῦ. Νά στηρίξῃ τόν λαόν εἰς τήν παιδείαν, εἰς τήν ἐπαγγελματικήν κατάρτισιν καί νά ἐπιδείξῃ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον διά τήν ἑλληνικήν οἰκογένειαν, ὥστε νά ξεπεράσῃ τήν κρίσιν της καί νά στηρίξῃ τούς πολυτέκνους ὡς τό πράττει ἤδη, οὕτως ὥστε καί μέ αὐτόν τόν τρόπον νά ὑπάρξουν ἀποτρεπτικαί ἀπό τήν πλευράν της βοήθειαι εἰς τήν ἀποτροπήν τοῦ μεγάλου αὐτοῦ προβλήματος πού ἔχει σχέσιν μέ τήν δημογραφικήν συρρίκνωσιν τοῦ πληθυσμοῦ. Ἀκόμη ἴσως καί νά δεῖ τό θέμα τῶν ἀνύπανδρων μητέρων ἤ νεαρῶν μητέρων πού πολλάκις προστρέχουν εἰς τήν Ἰατρικήν διά νά πράξουν τό ἔγκλημα τῶν ἀμβλώσεων.

Τό χθές, τό σήμερα καί τό αὔριον τοῦ τόπου μας μέσα ἀπό μίαν ἐκκλησιαστικοκοινωνικήν θεώρησιν εἶναι ἕνα διαχρονικόν γεγονός πορείας δυναμικῆς, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό συμβάντα εὐχάριστα καί δυσάρεστα, ἀπό καταστάσεις εἰς τάς ὁποίας ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε πάντοτε ρόλος εὐεργετικός δι’ αὐτόν τόν τόπον. Μπορεῖ νά ὑπάρχουν δυσοίωνοι προβλέψεις κατά τά δεδομένα τῶν στατιστικῶν. Μποροῦν νά ἀναφύονται προβλήματα εἰς τήν καθημερινότητα μέ πρωτοφανεῖς δυσκολίας διά τά δεδομένα τοῦ πνευματικοῦ μας βίου καί νά διαφαίνονται ζοφερά τά τοῦ μέλλοντος.

Ὅλα αὐτά, ὅμως, δέν πρέπει νά μᾶς ἀποθαρρύνουν οὔτε νά ἀποτελέσουν μηχανισμόν ἀποδομήσεως τῆς προσπαθείας καί τῆς ἀγωνιστικῆς μαρτυρίας τῆς πίστεως καί περαιτέρω ἐξειδικευμένης συγκροτήσεως εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τάς προϋποθέσεις καί τάς δυνατότητας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας διά νά μπορῇ αὕτη νά συμπαρίσταται εἰς τόν τόπον. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἐπάναγκες αὐτό πού πολλάς φοράς ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ.κ. Ἱερώνυμος ἔχει τονίσει: «Πρέπει ἡ Ἐκκλησία μας νά τακτοποιήσῃ τά τοῦ οἴκου της». Πρέπει νά καλλιεργήσωμεν τήν δυνατότητα αὐθυπάρκτου παρουσίας εἰς τό γίγνεσθαι αὐτοῦ τοῦ τόπου καί νά δώσουμε τό μήνυμα πρός τούς πολιτικούς ἄρχοντες τοῦ τόπου μας καί πρός ὅλους ἐκείνους πού ἀσχολοῦνται μέ τά κοινά τοῦ τόπου, ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία δέν ἀντιπολιτεύεται πρός οὑδένα, δέν συμπολιτεύεται μέ κάθε τί τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἐπιδίωξιν πολιτικῆς καί κοσμικῆς σκοπιμότητος. Ἡ Ἐκκλησία ὑπηρετεῖ τό αἰώνιον μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου πού εἶναι μήνυμα σωτηρίας, ἔξω ἀπό ὁποιεσδήποτε σκοπιμότητες πού συνθέτουν εἴτε τίς ἔννοιες τῆς ἐκκοσμικευμένης προοπτικῆς καί σχεδιασμοῦ εἴτε τοῦ λεγομένου ἐθνοφυλετισμοῦ εἴτε τῶν ἐπιχειρουμένων γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων.

Ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε, ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει φιλόστοργος μητέρα αὐτοῦ τοῦ τόπου. Τοῦ τόπου πού ὁ Θεός εὐλόγησε καί πού οἱ Ἅγιοι μέ τήν ζωήν των ἡγίασαν καί ἀνέδειξαν ὡς πατρίδα ἡρώων καί ἁγίων. Αὐτόν τόν τόπον καλεῖται νά διακονήσῃ σήμερον ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προστατεύοντας τόν λαόν ἀπό τίς φθοροποιές ἐπιδράσεις τῶν τεκταινομένων εἰς βάρος του, προβάλλοντας τήν ἐν Χριστῷ ζωήν καί διδάσκοντας τήν ἐν Χριστῷ παραμονήν. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ὁ τόπος μας, ἡ πατρίδα μας, πού ἀποτελεῖ τήν κοιτίδα τοῦ ἀληθοῦς καί ὑγειοῦς πολιτισμοῦ μέ τήν οικουμενικότητα πού τόν χαρακτηρίζει, θά παραμείνει ἐσαεῖ μαρτυρία τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Καλοῦντος πάντα τά ἔθνη εἰς σωτηρίαν, καθώς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.

Ἡ μαρτυρία αὐτοῦ τοῦ μηνύματος ἀποτελεῖ καί τήν πνευματικήν παρακαταθήκην, τήν ὁποίαν ὀφείλομεν νά διαφυλάξωμεν καί νά παραδόσωμεν ἀλώβητον πρός τάς ἐπερχομένας γενεάς διακηρύσσοντας πρός πάντας τούς ἀνθρώπους μέ ἀγάπην καί ταπεινόν φρόνημα, ἐν ἐπιγνώσει τῶν παντοίων ἀνθρωπίνων περιστάσεων, ὅτι Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας.

Καί διά νά θυμηθοῦμε τόν ποιητήν τοῦ Αἰγαίου καί τῆς Ἑλλάδος Ὀδυσσέα Ἑλύτην …

…το πλοίον της Ελλάδος…
«είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο….
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι, τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε!
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»,
τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό!

 

Μετα βαθυτάτου σεβασμοῦ

† ὁ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης

_________________________
1 Τήν ἀπάντηση σέ ἐπερώτηση τοῦ Βουλευτοῦ κ. Θεόδωρου Καράογλου, μέ σχετικά στοιχεῖα καί πίνακες, βλ. στό ἔγγραφο τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν καί Ἀνάπτυξης Α.Π. 19728/18 (7-9-2018): «Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία (που αφορούν την 31η Αυγούστου 2018), τα οποία λάβαμε από το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο συνολικός αριθμός χορηγήσεων αδειών διαμονής σε επενδυτές αγοραστές ακινήτων ανήλθε σε 3.154 από την ἔναρξή του το 2013 (ανάλυση του συνόλου των αδειών ανά χώρα προέλευσης στον πίνακα 1), ενώ όπως προκύπτει από τον πίνακα 3 για την συνολική εξέλιξη των χορηγήσεων αδειών διαμονής σε επενδυτές αγοραστές από έτος σε έτος παρατηρείται διαρκής αύξηση, αφού το πρόγραμμα ξεκίνησε με 21 άδειες το 2013, οι οποίες έγιναν 444 το 2014, 949 το 2015, 1532 το 2016, 2.493 το 2017 και έως τις 31 Αυγούστου του 2018 είναι 3.154. Αναφορικά με τις χώρες προέλευσης των επενδυτών, η Κίνα έρχεται πρώτη με 1.521 άδειες, ακολουθούμενη από τη Ρωσία με 438 και την Τουρκία με 337 να συμπληρώνει την πρώτη τριάδα, ξεπερνώντας την Αίγυπτο που ήταν μέχρι πρόσφατα στην Τρίτη θέση. Όπως καταγράφεται αναλυτικότερα και στον πίνακα 1 κατωτέρω, οι υπόλοιπες χώρες που συμπληρώνουν με τη σειρά τη δεκάδα των χωρών προέλευσης των επενδυτών, εἶναι ο Λίβανος στην 4η θέση, η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Ουκρανία, η Συρία, η Ιορδανία καί το Ιράν στην 10η θέση. Στον πίνακα 2 ακολουθεί ανάλυση του συνόλου των χορηγήσεων αδειών σε επενδυτές ιδιοκτήτες ακινήτων και τις οικογένειές τους ανά χώρα προέλευσης.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι εἶναι ιδιαίτερα σημαντική η συνεισφορά αυτών των επενδυτών, των οικογενειών καθώς και των επισκεπτών τους για την εθνική οικονομία μέσα από τη δαπάνη για την κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών κατά τη διάρκεια της διαμονής τους στη χώρα μας, αν ληφθεί υπόψη η οικονομική τους επιφάνεια και ο ανάλογος τρόπος ζωής τους, αλλά και του οφέλους που προκύπτει από υπηρεσίες διαχείρισης και συντήρησης των ακινήτων αυτών, αλλά και από τα δημοσιονομικά οφέλη από τους αναλογούντες φόρους.
Σε ό,τι αφορά τη συνολική εξέλιξη των χορηγήσεων αδειών παραμονής σε επενδυτές αγοραστές ακινήτων και τα μέλη της οικογένειας που τους συνοδεύουν, σύμφωνα με τον πίνακα 4 από έτος σε έτος σημειώνεται διαρκής αύξηση αφού το πρόγραμμα ξεκίνησε με 42 άδειες το 2013, συνέχισε με 888 το 2.014, 2.144 το 2015 και 3.695 το 2.016. Για το 2017 κατεγράφησαν συνολικά 6.205 χορηγήσεις αδειών διαμονής σε επενδυτές ἀγοραστές ακινήτων και μέλη της οικογένειάς τους, ενώ έως τις 31 Αυγούστου του 2018 έχουν χορηγηθεί 8.123 άδειες».

2 Στοιχεῖα καί πίνακες διά τήν ὡς ἄνω πραγμάτευσίν μας ἀντλήσαμε ἀπό δημοσίευσιν τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἔρευνας καί Ἀνάλυσης «διαΝΕΟσις».

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ο ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο πληθυσμός της Ελλάδας στο μέλλον θα μειωθεί σημαντικά, σύμφωνα με όλα τα σενάρια. Το 2050 ο πληθυσμός της χώρας υπολογίζεται στα 10 εκατομμύρια (σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο) και τα 8,3 εκατομμύρια (στο πιο απαισιόδοξο). Με βάση το ενδιάμεσο σενάριο θα είναι 8,8 εκατ. Η μείωση του πληθυσμού θα κυμανθεί από περίπου 800.000 μέχρι 2,5 εκατομμύρια άτομα.

Από το 1935 και μέχρι το 1975, καμία ελληνική γενιά δεν αναπληρώθηκε. Από τη γενιά του 1956 και μετά ξεκίνησε μια προοδευτική μια απρόσκοπτη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μεταπολεμικά δεν υπήρξε “baby boom” στην Ελλάδα όπως συνέβη σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες οφειλόταν αποκλειστικά στις κατά περιόδους μεταναστευτικές ροές και τη ραγδαία αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το οποίο μέσα σε αυτό το διάστημα αυξήθηκε κατά 8 χρόνια για τους άντρες και κατά 10 χρόνια για τις γυναίκες.

Από το 2011 η Ελλάδα έχει μπει σε μια νέα φάση, πρωτοφανή μεταπολεμικά: το φυσικό ισοζύγιο πλέον γίνεται αρνητικό ( οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις). Το μεταναστευτικό ισοζύγιο, παρά την προσφυγική κρίση, είναι κι αυτό αρνητικό καθώς πολλοί Έλληνες φεύγουν από τη χώρα αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Ο πληθυσμός της χώρας γερνάει. Η διάμεση ηλικία, ήταν 26 έτη το 1951, σήμερα είναι 44 έτη και αναμένεται να αυξηθεί κατά 5-8 έτη. Ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας (3-17) ετών θα μειωθεί από το 1,6 εκ. σήμερα σε 1,4 εκ. (αισιόδοξο σενάριο) έως 1 εκ. (απαισιόδοξο σενάριο) το 2050, αφού πρώτα προηγηθεί μια έντονη διακύμανση τις δεκαετίες που θα μεσολαβήσουν.

Ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός (δηλαδή όλοι οι πολίτες ηλικίας 20-69 ετών που δυνητικά θα μπορούσαν να δουλέψουν) θα μειωθεί από 7 εκ. το 2015 σε 4,8-5,5 εκ. Ο πραγματικός οικονομικά ενεργός πληθυσμός θα μειωθεί από 4,7 εκ. το 2015 σε 3-3,7 εκ.

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ BENCHMARKING

Από τις χώρες των PIIGS σε χειρότερη θέση αναφορικά με τη μεταβολή του πληθυσμού τους με βάση ένα ενδιάμεσο σενάριο βρίσκονται η Ελλάδα (-14,5%) και η Πορτογαλία (-12%), ενώ η Ισπανία (+5,3%), η Ιταλία (+10,1%) και η Ιρλανδία (+25,2%) εκτιμάται ότι θα αυξήσουν τον πληθυσμό τους.

Με το ήμισυ περίπου του σημερινού πληθυσμού τους εκτιμάται πως θα ενισχυθούν το 2050 η Νορβηγία (+54,6%) και η Σουηδία (+40,4%). Στις χώρες με εκτιμώμενη αύξηση του πληθυσμού τους το 2050 από 20% έως 40% ανήκουν κατά φθίνουσα σειρά η Ελβετία (+38,5%), το Βέλγιο, η Ισλανδία, η Ιρλανδία το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστρία, η Δανία, η Φιλανδία, η Μάλτα και η Γαλλία (=14,1%). Δυνητικά μεγάλη μείωση στον πληθυσμό τους με βάση ένα ενδιάμεσο σενάριο θα έχουν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Βαλκανικής Χερσονήσου και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η Μολδαβία εκτιμάται πως θα χάσει σχεδόν τον μισό πληθυσμός της, με τη Λιθουανία, τη Λετονία, τη Βουλγαρία και την Κροατία να έπονται με ποσοστά υψηλότερα του 20%. Με βάση το σενάριο της «μηδενικής μετανάστευσης» η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών αναμένεται να έχει μειωμένο πληθυσμό το 2050 σε σύγκριση με το 2015. Ακόμα και σε αυτό το περιοριστικό σενάριο, η Ιρλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία παρουσιάζουν έναν ιδιαίτερο δημογραφικό δυναμισμό, αφού ο πληθυσμός τους αναμένεται να αυξηθεί.

Ο ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ασφαλιστικό σύστημα – Εκπαιδευτικό σύστημα – Εργασιακές πολιτικές – Κοινωνική πρόνοια – Άμυνα και ασφάλεια – Γεωπολιτική στρατηγική.

ΑΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ & ΔΙΑΓΕΝΕΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

CUPESSE (Cultural Pathways to Economic Self-Sufficiency and Entrepreneurship). 11 χώρες: Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Τσεχία, Ουγγαρία, Αυστρία, Ελβετία, Δανία, ΗΒ, Τουρκία και Ελλάδα. Διεπιστημονικό: Πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και οικονομολόγοι διερευνούν τις αιτίες και τις συνέπειες της ανεργίας των νέων (18-35 ετών). Πιο συγκεκριμένα, εξετάζουν ποιοι πολιτισμικοί παράγοντες και ποιες δυναμικές διαδικασίες που αναπτύσσονται σε μια οικογένεια επηρεάζουν την οικονομική αυτάρκεια των νέων και την στάση τους απέναντι στην επιχειρηματικότητα.

Δείγμα: 1500 νέοι (18-35 ετών) & 500 γονείς αυτών.
Νέοι: διαδικτυακά, Γονείς: τηλεφωνικά
Ημερομηνία Διεξαγωγής: Φθινόπωρο 2016
Φορέας Υλοποίησης: MRB Hellas.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

38% των νέων ζουν στην Αθήνα. 60% των νέων είναι ελεύθεροι. 22% έχουν παιδιά. Περισσότερο αριστεροί, πολύ λιγότερο θρησκευόμενοι (31% έναντι 54%) από τους γονείς τους. Έχουν λίγο καλύτερο επίπεδο εκπαίδευσης από αυτούς. Συμμετέχουν λιγότερο σε εθελοντικές η συλλογικές δράσεις από ότι οι γονείς τους (πλην των πολιτικών δράσεων). Εμπιστεύονται λιγότερο τους θεσμούς και συμμετέχουν λιγότερο σε πολιτιστικά δρώμενα (43% έναντι 57%). Περίπου ένας στους δύο νέους είχε βρει μέχρι σήμερα μισθωτή εργασία για τουλάχιστον ένα χρόνο. Βρήκε αυτή τη δουλειά κατά μέσο όρο στα 22 και σε αυτή δούλευε περίπου 40 ώρες την εβδομάδα. Διάχυτη η απαισιοδοξία στους ανέργους: μόνο ένα 15% των νέων ανέργων θεωρεί πιθανό να βρει δουλειά στους επόμενους 6 μήνες. Οι νέοι θεωρούν πως οι φορείς που μπορούν να μειώσουν την ανεργία είναι κατά σειρά η Κυβέρνηση/Βουλή (78%), η Ευρωπαϊκή Ένωση (73%) και τρίτον, με μεγάλη διαφορά οι επιχειρήσεις/εργοδότες (52%). Παρόλο που οι νέοι δηλώνουν απογοητευμένοι σε πολλές από τις ερωτήσεις, εμφανίζονται πιο αισιόδοξοι από τους γονείς τους όταν πρόκειται για το μέλλον τους. Αλλά …. Το 41% των νέων δηλώνει διατεθειμένο να μετακομίσεις σε άλλη χώρα για να βρει δουλειά (κι ένα 34% απαντά «ίσως») Παρόμοιο είναι το ποσοστό που δηλώνει διατεθειμένο να μετακομίσει σε άλλη περιοχή της Ελλάδας (46%). Εκτιμάται πως ο συνδυασμός χαμηλής μόρφωσης, οικονομικής ανεπάρκειας και έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς στους γονείς έχει ως αποτέλεσμα πολύ υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στα παιδιά τους, σε σχέση με τα παιδιά γονέων με διαφορετικά χαρακτηριστικά.

ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΣΕ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ

Παρά την πρόβλεψη για και έως 750.000 θέσεις στην Ευρώπη έως το 2020 στον τομέα των ΤΠΕ και τη ζήτηση από τις ελληνικές επιχειρήσεις για άτομα με τεχνολογικές δεξιότητες, μόνο το 4% των φοιτητών Α.Ε.Ι. κατευθύνεται στον τομέσα της πληροφορικής και το 7% των φοιτητών των Τ.Ε.Ι. (ΟΠΑ-ΕΥ-Endeavor).




Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Powered by active³ CMS - 29/3/2024 9:32:43 πμ