Αποχαιρετισμός Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

†ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Αποχαιρετισμός μετά 32,5 έτη ποιμαντορίας*

(Ο συντάκτης της «Σπίθας», αγαπητοί μου αναγνώσται, δυσκολευόμενος πλέον λόγω ηλικίας ίνα εκπληροί εις το ακέραιον τα αρχιερατικά του χρέη, υπέβαλε παραίτησιν εκ του θρόνου της ι. μητροπόλεως Φλωρίνης, η δε παραίτησης εγένετο δεκτή υπό της Ιεράς Συνόδου. Μετ’ ολίγας ημέρας η σεπτή Ιεραρχία συνέρχεται προς εκλογήν νέου μητροπολίτου Φλωρίνης, όστις θα μας διαδεχθή. Εις το παρόν φύλλον δημοσιεύομεν χάριν των φίλων αναγνωστών τον αποχαιρετιστήριον λόγον, τον οποίον απηυθύναμεν αποχωρούντες της ενεργού υπηρεσίας, παρακαλούμεν δε όπως προσευχηθήτε ιδιαιτέρως δια να έχωμεν καλήν διαδοχήν και συνέχειαν του έργου)

ΜΕΤΑ βαθύτατης συγκινήσεως την ώραν αυτήν, αιδεσιμώτατοι συμπρεσβύτεροί μου, ευλαβέστατοι διάκονοι, οσιώτατοι μοναχοί και μοναχαί, και αγαπητοί μου Χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, γέροντες νέοι και μικρά παιδιά, προσφιλή μου πνευματικά τέκνα, όλον το πλήρωμα της εκκλησίας ταύτης, την οποίαν με ηξίωσεν ο Θεός να ποιμάνω, σας αποχαιρετίζω και σας ευλογώ. Όλα τα πράγματα εις τον παρόντα κόσμον έχουν μίαν αρχήν και ένα τέλος. Ούτω και τα κατ’ εμέ. Μετά μακρόν χρονικόν διάστημα διαποιμάνσεως της ακριτικής ταύτης ι. μητροπόλεως ήλθε το τέλος της ενταύθα αρχιερατείας μου, ήλθεν η ώρα ν’ αποχωρήσω εκ της διοικήσεως και της ενεργού υπηρεσίας.

Καθώς επληροφορήθητε, υπέβαλα την παραίτησίν μου λόγω του βαθυτάτου γήρατος, το οποίον με κατέλαβε, και της δυσχερείας να βαδίζω και ιερουργώ. Ευχαριστώ δε σήμερον άπαντας ου μόνον δια την κατανόησιν και ανοχήν αλλά και δια τον σεβασμόν και την στοργήν, που εδείξατε προς την γεροντικήν μου αδυναμίαν τα τελευταία ιδίως έτη, ότε η κάμψις των δυνάμεών μου ήτο εμφανής. Άλλοτε ανέβαινον ευχερώς εις τα όρη και τας κορυφογραμμάς της πατρίδος, τώρα δυσκολεύομαι ν’ ανέλθω μίαν κλίμακα, αλλά και δια να βαδίσω ακόμη υποβαστάζομαι. Τούτο αποτελεί την κυριωτέραν αιτίαν της αποφάσεώς μου.

Η παραίτησίς μου αποτελεί εκπλήρωσιν υποσχέσεως δοθείσης δημοσίως προ ετών. Διότι, εάν άλλοι λυπώνται σήμερον δια την ενέργειάν μου, υπάρχουν όμως και εκείνοι οι οποίοι προ πολλού επεθύμουν και εισηγούντο όπως απόσχω πλέον των αρχιερατικών καθηκόντων. Εις αυτούς υπεσχέθην τότε ότι, όταν ίδω ότι δεν δύναμαι να εκπληρώ τα αρχιερατικά μου χρέη, δεν θα θελήσω να ταλαιπωρώ ένα λαόν τον οποίον ηγάπησα και ένα ποίμνιον του οποίου η σωτηρία ήτο η διαρκής μέριμνά μου.

Επειδή όμως τόσον δια το ζήτημα τούτο της παραιτήσεως όσον και δια πολλά και ποικίλα άλλα ζητήματα, τα οποία κατά το μακρόν διάστημα των τριάκοντα δύο και ημίσεος (32,5) ετών της αρχιερατείας μου ήτο αναπόφευκτον να δημιουργηθούν, ασφαλώς ελύπησα και οπωσδήποτε εστενοχώρησα πολλούς, σήμερον ζητώ την συγχώρησιν πάντων. Ρίπτων ένα βλέμμα εις τον ενθρονιστήριον λόγον, τον οποίον εξεφώνησα αναλαμβάνων την ευθύνην της ποίμνης ταύτης, αναλογίζομαι κατά πόσον ετήρησα όσα τότε εξήγγειλα. Ζητώ λοιπόν συγχώρησιν από τους κληρικούς όλων των βαθμών, εάν υπήρξα έναντι αυτών αμελής ή φορτικός ή μεροληπτικός ή χαριστικός ή άδικος εις τινας περιπτώσεις. Ζητώ συγχώρησιν και από τον ευγενή λαόν, εάν ωρισμένας φοράς εσκανδάλισά τινα ή παρέλειψά τι των επιβαλλομένων. Ζητώ ιδιαιτέρως συγχώρησιν από τους νέους και τα αθώα παιδιά δι’ όσα ώφειλον να πράξω υπέρ αυτών και δεν έπραξα. Εάν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναχωρών και αποχωριζόμενος εκ των Χριστιανών εζήτει συγχώρη¬σιν, πόσω μάλλον εγώ;

* * *

Ειργάσθην, αγαπητοί μου, όσον το επ’ εμοί, και προσέφερα ό,τι ηδυνάμην, αποβλέπων εις την σωτηρίαν των ψυχών του ποιμνίου μου. Τώρα έχω ανάγκην να ίδω και εγώ τον εαυτόν μου, να μεριμνήσω δια την ψυχήν μου, να προετοιμασθώ δια την μεγάλην αναχώρησιν.

Δύο άστρα έλαμπον και λάμπουν εις τον ουρανόν της ψυχής μου. υπεράνω όλων το ανέσπερον και λατρευτόν άστρον του Χριστού, του ενανθρωπήσαντος Θεού και Σωτήρος του κόσμου, και υπό την αίγλην αυτού το γλυκύ άστρον της προσφιλούς μας πατρίδος Ελλάδος. Ταύτα, αγαπητοί μου, απετέλεσαν τον απλανή οδηγόν καθ’ όλην την διακονίαν μου. το θέλημα του Κυρίου και ο νόμος του Ευαγγελίου αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου το καλόν της μαρτυρικής μας πατρίδος. Ασφαλώς εις την ζωήν μου δεν υπήρξα αλάθητος. Μόνος αλάθητος και αναμάρτητος είνε ο Θεός, ημείς δε «πάντες εσμέν εν επιτιμίοις» (Σ. Σειρ. 8,5). Αλλ’ Εκείνος γνωρίζει την καρδίαν μου, ότι παρά τα λάθη και τ’ αμαρτήματά μου συμπεριεφέρθην με απλότητα παιδίου, χωρίς δόλον και υστεροβουλίαν, χωρίς μνησικακίαν, χωρίς ευτελείς σκοπιμότητας.

Δύο σκέψεις κυριαρχούν τώρα εντός μου. Πρώτον η ανάμνησις και ο απολογισμός των πεπραγμένων. Δεύτερον η πνευματική μου διαθήκη.

Αναπολώ τας ημέρας της εκλογής και χειροτονίας μου ως επισκόπου, δια την οποίαν ουδένα παρεκάλεσα και ουδένα εκολάκευσα. Ενθυμούμαι τας ημέρας της εγκαταστάσεώς μου εδώ και της αναλήψεως των καθηκόντων ως μητροπολίτου της ακριτικής αυτής μητροπόλεως. Πολλαί αι ελλείψεις και μεγάλη η προσπάθεια, δια να καλυφθούν κενά, να χειροτονηθούν και επιμορφωθούν ιερείς, να κηρυχθή ο λόγος του ευαγγελίου, να γραφούν εγκύκλιοι, να γίνουν κηρύγματα, να εκδοθούν βιβλία και περιοδικά, να λειτουργήσουν κατηχητικά και κατασκηνώσεις, να ιδρυθή ραδιοφωνικός σταθμός, να πυκνώση ο εκκλησιασμός, να καλλιεργηθή η μετάνοια και εξομολόγησις, να εκριζωθούν κακαί συνήθειαι και ειδωλολατρικά κατάλοιπα (ως η συνοίκησις των μνηστευμένων, οι φωτιές των Χριστουγέννων, ο καρνάβαλος κ.ά.), ν’ αντιμετωπισθή το κύμα της εκκοσμικεύσεως και της ποικίλης διαφθοράς (νυκτερινά κέντρα, καλλιστεία, αντεθνικαί ταινίαι κ.ά.), να καταπολεμηθούν παλαιότεραι και νεώτεραι αιρέσεις (χιλιασμός, οικουμενισμός κ.ά.), ν’ αναχαιτισθή η ερήμωσις της υπαίθρου, η μετανάστευσις, η υπογεννητικότης και η οικονομική αποδυνάμωσις (εκτρώσεις, πολυεθνικαί επιχειρίσεις, καζίνο κ.ά.). Ταύτα ενθυμούμαι επιτροχάδην ρίπτων το βλέμμα εις το παρελθόν.

Οι γέροντες, αγαπητοί μου, τρέφονται με αναμνήσεις. Αλλά δι’ εμέ όλα αυτά δεν αποτελούν μόνον αναμνήσεις. Αποτελούν την ζωήν και πολιτείαν μου, και είνε τρόπον τινά η μικρά μου πνευματική κληρονομία, την οποίαν αφήνω εις τους μετ’ εμέ. Δια τούτο προς αυτούς τώρα θα στρέψω τον λόγον. Μιμούμενος και εγώ σήμερον Γρηγόριον τον Θεολόγον αποχαιρετίζω πρώτον την σεπτήν Ιεραρχίαν της Εκκλησίας.

* * *

Χαίρετε, αδελφοί μου συνεπίσκοποι, αρχιερείς της Εκκλησίας και αρχιποιμένες του λαού, οι συγκροτούντες την χορείαν της σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας του Χριστού. Σας ευχαριστώ, διότι πολλάκις όχι μόνον με ηνέχθητε ως γεροντότερον των ιεραρχών αλλά και με περιεβάλατε με αγάπην. Ο επίσκοπος Αυγουστίνος σας ζητεί συγγνώμην, διότι ήλθον στιγμαί εν τη συνεργασία μεθ’ υμών, κατά τας οποίας λόγω της οξύτητος του χαρακτήρος του σας ελύπησε.

Δεν θ’ ακούσετε πλέον την φωνήν του να σας στενοχωρή. Αποσύρεται εις ένα κελλίον «εαυτώ και Θεώ συστρεφόμενος», ενθυμούμενος αγώνας και περιπετείας οίτινες τον έρριψαν εις τρικυμιώδεις θαλάσσας. Τί άλλο έχω τώρα να δώσω εις την Εκκλησίαν ο γέρων εγώ; Μόνον τας προσευχάς και τα δάκρυά μου. Η συνείδησίς μου πάντως μαρτυρεί, ότι εκινήθην εν μέσω υμών και ωμίλησα ουχί «εν λόγω κολακείας, καθώς οίδατε, ούτε εν προφάσει πλεονεξίας, ούτε ζητών εξ ανθρώπων δόξαν, ούτε αφ’ υμών ούτε από άλλων» (Α’ Θεσ. 2,5-6), αλλ’ οραματιζόμενος και ζητών μίαν «ελευθέραν και ζώσαν Εκκλησίαν». Παρακαλώ εύχεσθε υπέρ εμού, ίνα εύρω έλεος κατά την ώραν του θανάτου και κατά την φοβεράν ημέραν της προσωπικής μου κρίσεως ενώπιον του Θεού.

Χαίρετε, επίλεκτοι άγαμοι κληρικοί μου, τίμιοι ιερομόναχοι, αρχιμανδρίται και ηγούμενοι, οι οποίοι συμπαρεστάθητε εις τον γέροντα επίσκοπον καθ’ όλον το μακρόν τούτο διάστημα, και χωρίς συμφέροντα και εγκοσμίους βλέψεις ειργάσθητε παρ’ αυτώ θέσαντες τον τράχηλόν σας υπό τον ζυγόν της Εκκλησίας. Με την χειροτονίαν εκ των αναξίων χειρών μου φέρετε μίαν ευλογίαν αλλά και ένα στίγμα. είσθε τέκνα του Αυγουστίνου και εν τινι βαθμώ φορείς του πνεύματός του.

Ίσως τούτο σας κοστίση ως προς την κατά κόσμον ανάδειξιν και την εφήμερον δόξαν. Πιστεύω όμως, ότι ενσυνειδήτως επελέξατε την οδόν αυτήν και ότι ουδείς εξ υμών μετανοεί δια την επιλογήν. Εγώ πάντως ο ταπεινός χαίρω και καυχώμαι και δοξάζω τον Θεόν δι’ ένα έκαστον εξ υμών. Παρακαλώ, κρατήσατε απαραχαράκτως όσα παρελάβετε.

Χαίρετε, εκλεκτοί μου λευίται, πρεσβύτεροι και διάκονοι μετά των πρεσβυτερών και διακονισσών σας. Όταν εγκατεστάθην εδώ μητροπολίτης, υπήρχον μόνον 45 ιερείς. Αι περισσότεροι ενορίαι ήσαν κεναί. Σήμερον με την χάριν του Κυρίου είσθε 130, όλοι δε χειροτονημένοι από τον δούλον του Θεού επίσκοπον Αυγουστίνον. Σεις είσθε μάρτυρες, ότι παρ’ ουδενός εζήτησα και παρ’ ουδενός έλαβον δραχμήν κατά τας χειροτονίας. Δωρεάν ελάβετε την θείαν χάριν, δωρεάν σας εζήτησα να την προσφέρετε, μισούντες και αποστρεφόμενοι την φιλαργυρίαν, τα κατηραμένα «τυχερά», την μεταβολήν του οίκου του Θεού εις οίκον εμπορίου. Ευχαριστώ πάντας υμάς δια την αγάπην και υπακοήν που εδείξατε εις το πρόσωπόν μου. Υπήρξατε οι συνεργάται μου, οι οφθαλμοί μου, το στόμα μου, αι χείρες μου. Πολλάκις με ευρήκατε απαιτητικόν εις την εργασίαν, αλλ’ εγνωρίζατε ότι απαιτητικός ήμην πρώτον προς, τον εαυτόν μου. Εγνωρίζατε καλώς το ενδιαφέρον μου δια την μόρφωσιν και κατάρτισίν σας, είτε δια της Εκκλησιαστικής Σχολής είτε δια των ιερατικών συνεδρίων, των εγκυκλίων και των άλλων οδηγιών. Εγνωρίζατε ακόμη την αγάπην μου. Σχεδόν ουδένα ετιμώρησα. Έχετε ως υποθήκην τα βιβλία με τας εγκυκλίους μας. Να ενθυμήσθε την ιεράν στιγμήν της χειροτονίας σας έκαστος, τας υποσχέσεις που εδώκατε, τας προσδοκίας του ποιμνίου, το θέλημα του Κυρίου.

Χαίρετε, μοναχοί και μοναχαί, οίτινες γονυκλινείς προ της ωραίας πύλης υπεσχέθητε ακτημοσύνην, παρθενίαν, υπακοήν. Μη λησμονείτε, ότι το σχήμα του βίου, το οποίον ηγαπήσατε και περιεβλήθητε, σημαίνει νέκρωσιν του παλαιού ανθρώπου και εκρίζωσιν των παθών, ίνα ζήση εν υμίν ο καινός εν Χριστώ άνθρωπος. Ο μοναχός υπερβαίνει και περιφρονεί τα θέλγητρα και τα φόβητρα του κόσμου, ίνα αρέση μόνω τω Θεώ. Μοναχός σημαίνει βία δια την βασιλείαν των ουρανών, κραταιά πάλη προς τας αρχάς και εξουσίας του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου, ακοίμητος ύμνησις και δοξολογία του Ηγαπημένου, άγρυπνος συνείδησις της Εκκλησίας, ανύστακτος φρουρά των ιερών θεσμών της Ορθοδοξίας, πρόθυμος θυσία δια την αγάπην του ωραίου Νυμφίου των ψυχών ημών. Διό μη αμελήσητε, αγαπητοί μου, τον αγώνα της μετανοίας και της ασκήσεως, τον οποίον ηρχίσατε.

Χαίρετε, λαϊκοί εργάται του ευαγγελίου, ιεροκήρυκες, ιεραποστολικά πρόσωπα αφιερωμένα εις την εκκλησιαστικήν διακονίαν, κατηχηταί και κατηχήτριαι, κυκλάρχαι και κυκλάρχισσαι. Η Εκκλησία σας ετίμησε και σας προσέλαβε συνεργάτας. Σας ενεπιστεύθη μίαν εκ των σπουδαιοτέρων διακονιών της, την καλλιέργειαν του θείου λόγου. Κρατείτε εις τας χείρας σας το ισχυρότερον όπλον «προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων» (Β’ Κορ. 10,4). Μη αμελήσητε του εν υμίν χαρίσματος. Συνεχίσατε το έργον, εις το οποίον σας εκάλεσεν ο μέγας Σπορεύς της Γαλιλαίας και Αλιεύς της Τιβεριάδος.

Χαίρετε, όλοι οι βοηθοί των κληρικών. Είσθε οι άμεσοι και απαραίτητοι συνεργάται του έργου των, οι διάκονοι του αγίου βήματος, του κυρίως ναού και του ιερού αναλογίου. Είσθε οι ιεροψάλται, οι υπηρέται της ευταξίας των χώρων της λατρείας και της ενοριακής φιλανθρωπίας, οι επίτροποι των εκκλησιαστικών συμβουλίων, αι γυναίκες των φιλοπτώχων ταμείων, και οι νεωκόροι. Με τας υπηρεσίας που προσφέρετε συμβάλλετε σημαντικώς εις την κοσμίαν λειτουργίαν και τον εξωραϊσμόν των ι. ναών, εις την εν πνεύματι και αληθεία λατρείαν, εις την αξιοποίησιν και τιμίαν διάθεσιν του οβολού των πιστών. Ψάλλετε συνετώς, υπηρετείτε εν φόβω Θεού, διαχειρίζεσθε ευσυνειδήτως το ιερόν χρήμα, ανακουφίζετε τα βάρη των πενήτων, και έσται «ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5,12).

Χαίρε, λαέ του Θεού και της Εκκλησίας. Χαίρετε, πιστοί άνδρες, σύζυγοι και οικογενειάρχαι, τίμιοι εργάται και επιστήμονες, εκπαιδευτικοί και στρατιωτικοί, ευσυνείδητοι υπάλληλοι και επαγγελματίαι. Εδέχθητε μετά χαράς τον σπόρον του θείου λόγου και εφέρατε καρπούς. Εσπεύσατε ως διψώσαι έλαφοι εις το θείον κήρυγμα, ηνοίξατε και εμελετήσατε τον θείον νόμον, προσηγγίσατε εις τα ιερά μυστήρια, εγνωρίσατε ενσυνειδήτως την οδόν της αληθείας, εγεύθητε «ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. 33,9). Σεις με ηκολουθήσατε εις αγώνας υπέρ της πίστεως, εστηρίξατε το έργον της φιλανθρωπίας. Με τον κόπον σας και τον όβολόν σας ανηγέρθησαν ι. ναοί και ευαγή ιδρύματα. Ωμολογήσατε εν λόγοις την πίστιν και εδώκατε εν έργοις την μαρτυρίαν του Χριστού. Σεις είσθε η απολογία μου, η χαρά και ο στέφανός μου. Μη παύσετε να αίρετε τον σταυρόν σας, σταυρόν υπομονής, συνεπείας, αληθείας και δικαιοσύνης, ίνα εν τέλει βραβευθήτε.

Χαίρετε, πισταί γυναίκες, μητέρες και οικοδέσποιναι γαλουχοί και τροφείς της παιδικής ηλικίας, επιμελήτριαι της οικογενειακής εστίας και θαλπωρής. Μη λησμονείτε, ότι τα ανδρόγυνα θα σωθούν δια της τεκνογονίας και ανατροφής των τέκνων εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Χαίρετε, νέοι και νεάνιδες, παιδιά και νήπια, προσδοκία της πατρίδος και της Εκκλησίας. Η δύσις χαιρετίζει την ανατολήν. Είμεθα η δύσις, και είσθε η ωραία ανατολή. Εις σας στηρίζονται αι ελπίδες μας δια το μέλλον. Ο βίος ούτος είνε σύντομος. Σβήνει ως όνειρον και ως καπνός. Μίαν φοράν περνά ο άνθρωπος από τον κόσμον. Επωφεληθήτε την πείραν των μεγαλυτέρων σας. Θέσατε ισχυρόν θεμέλιον εις την ζωήν σας. Δεν υπάρχει άλλος που ν’ αξίζη τόσον την εμπιστοσύνην και την αγάπην σας όσον ο Χριστός. Εξ εκείνων που τον ηκολούθησαν και εθεμελίωσαν την ζωήν των εις τους λόγους του, κανείς δεν ηπατήθη, κανείς δεν μετενόησε. Ο Χριστός είνε ο πλέον έμπιστος φίλος.

Χαίρετε, προσφιλή μου πνευματικά τέκνα, μετά των οποίων η χάρις του εν Τριάδι Θεού με συνέδεσε δι’ αρρήκτων πνευματικών δεσμών, ασυγκρίτως ισχυροτέρων πάσης κατά σάρκα συγγενείας.

* * *

Δεν εκθέτω εδώ τα πεπραγμένα της ληγούσης επισκοπικής μου διακονίας. Εάν θέλη ο Θεός, θα εκδοθή ένας ακόμη τόμος Απολογισμού της τελευταίας 8ης τετραετίας αυτής (1996-1999) και εκεί θα περιληφθούν τα δέοντα.

Αποσυρόμενος παραθέτω το επιτελεσθέν έργον εις την δικαίαν κρίσιν και εις την κραταιάν χείρα της Θείας Προνοίας. Παρά την εργώδη προσπάθειαν έχει οπωσδήποτε το έργον αυτό πολλάς ελλείψεις.

Είθε ο Κύριος να επιβλέψη ιλέω όμματι επί την άμπελον ταύτην και να φέρη καλόν διάδοχον, αξιώτερον εμού, ίνα συνεχισθή αποδοτικώτερον το έργον της Εκκλησίας του Χριστού εις το άκρον τούτο της προσφιλούς μας πατρίδος εν ημέραις χαλεπαίς, ότε ακούονται ήδη οι βηματισμοί του ερχομένου αντιχρίστου. Η Εκκλησία πορεύεται ανεμπόδιστος προς τον θεόθεν τεθέντα σκοπόν της. Το έργον του Χριστού συνεχίζεται. Ούτε από ημάς ήρχισεν, ούτε εις ημάς τελειώνει.

Ας μείνωμεν άπαντες προσηλωμένοι εις την Ορθοδοξίαν μας και αποφασισμένοι μέχρις υστάτης αναπνοής να κρατήσωμεν ως γνώμονα της ζωής μας τον θείον νόμον.

Αποχωρώ, αγαπητοί μου, της ενεργού υπηρεσίας, αλλά δεν απομακρύνομαι από την προσφιλή μου Φλώριναν. Η αγάπη σας συνέχει την καρδίαν μου. Εις το εξής, όσοι θέλετε να με συναντήσετε, δεν θα με ευρίσκετε εις το κτήριον της ι. Μητροπόλεως, αλλ’ εις ένα άλλο ταπεινόν ενδιαίτημα, το οποίον θα με φιλοξενή μέχρις ότου ο Κύριος με καλέση πλησίον του και η ηρωική και μαρτυρική γη της Φλωρίνης δεχθή το σκήνωμά μου εις την ι. μονήν του Αγίου Αυγουστίνου.

«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» (ι. Χρυσόστομος).

Συγχωρώ πάντας και ζητώ πάντων την συγχώρησιν.
Μνημονεύετέ μου εν ταις προσευχαίς, ίνα έχω χριστιανά τα τέλη της ζωής και καλήν απολογίαν εις το φοβερόν βήμα του Χριστού.

Φλώρινα, Ιανουάριος 2000

† Ο Φλωρίνης, Πρεσπών & Εορδαίας
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

****

ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

1907: Γεννιέται στις Λεύκες της Πάρου.

1935: Γίνεται μοναχός στην ι. μονή Αγγελοκάστρου Ακαρνανίας και από Ανδρέας ονομάζεται Αυγουστίνος.

1935: Χειροτονείται διάκονος στην Παραβόλα - Αγρινίου από τον μητροπολίτη Ακαρνανίας Ιερόθεο και υπηρετεί ως πρωτοσύγκελλος.

1941: Μετατίθεται στην μητρόπολι Ιωαννίνων και υπηρετεί ως ιεροκήρυκας υπό τον μητροπολίτη Σπυρίδωνα, τον μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Αθηνών.

1942: Μετατίθεται στην μητρόπολι Εδέσσης, όπου και χειροτονείται πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Παντελεήμονα.

1942: Τέλος του έτους μετατίθεται στην μητρόπολι Θεσσαλονίκης με διαδοχικές αποσπάσεις στο Κιλκίς, στη Βέρροια, στην Έδεσσα και στη Φλώρινα.

1943-1945: Μετατίθεται στην Κοζάνη, όπου ιδρύει την «Εστία συσσιτίων» και διανέμει κάθε μέρα μέχρι 8.000 μερίδες φαγητού. Ως δημοσιογραφικό όργανο της «Εστίας» εκδίδει την «Χριστιανική Σπίθα», που τότε είχε τις ονομασίες «Αγάπη», «Αδελφοσύνη», «Σπίτι του φτωχού».

1946-1947: Κατόπιν αιτήσεως του μητροπολίτου Γρεβενών Θεοκλήτου μετατίθεται στα Γρεβενά.

1947-1949: Με αίτησί του κατατάσσεται στο στρατό. Με το βαθμό του λοχαγού υπηρετεί στην 15η και στην 9η Μεραρχία και στο Β’ Σώμα Στρατού ως διευθυντής του Γραφείου Β’ 10 (Θρησκευτική Υπηρεσία). Ομιλεί κάθε εβδομάδα από το Σταθμό Λαρίσσης. Εκδίδει το περιοδικό «Ο Χριστιανός Στρατιώτης».

1949-1951: Υπηρετεί ως ιεροκήρυκας στην μητρόπολι Καρυστίας και Σκύρου.

1950: Τυπώνει το πρώτο βιβλίο του «Κοσμάς ο Αιτωλός».
1951: Διώκεται από τον μητροπολίτη Καρυστίας Ανανία, τίθεται στην διάθεσι της Ι. Συνόδου, και από τον αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα διορίζεται ιεροκήρυκας στην αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου υπηρετεί 17 χρόνια υπό 5 αρχιεπισκόπους.
1967: Εκλέγεται επίσκοπος και χειροτονείται μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας.
- Επανεκδίδει ως όργανο της μητροπόλεως το περιοδικό «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας».
- Χρημάτισε 5 φορές συνοδικός μητροπολίτης.
- Χειροτόνησε δεκάδες κληρικούς.
- Ίδρυσε Εκκλησιαστική Σχολή στη Φλώρινα.
- Ίδρυσε πολλούς συλλόγους, ένα μοναστήρι και την ιεραποστολική αδελφότητα «Ο Σταυρός».
- Έκτισε δεκάδες ναούς και ιδρύματα (οικοτροφεία, γηροκομείο, κατασκηνώσεις κ.ά.).
- Ίδρυσε τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ο ιερός Χρυσόστομος».
- Έχει εκδώσει 85 βιβλία και πολλά περιοδικά κατά τόπους.
- Έγραψε 557 εγκυκλίους.
- Κήρυξε σε πολλά μέρη της Ελλάδος.

1999: Στις 9 Δεκεμβρίου υποβάλλει αίτησι παραιτήσεως από τα καθήκοντά του λόγω γήρατος έχοντας υπηρετήσει ως μητροπολίτης Φλωρίνης 32 και μισό χρόνια.

2000: Στις 15 Ιανουαρίου αποχωρεί της ενεργού διακονίας.
-  Μετά την παραίτησί του συνεχίζει να εκδίδη τα περιοδικά «Χριστιανική Σπίθα» και «Κυριακή» (φυλλάδιο - κηρυκτικό βοήθημα για κληρικούς).
 - Επισκέπτεται ενορίες της μητροπόλεως Φλωρίνης, ευλογεί το εκκλησίασμα, απευθύνει λίγα σύντομα λόγια, και διανέμει το αντίδωρο.
-  Εκκλησιάζεται τακτικά στην ι. μονή Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης, ευλογεί το εκκλησίασμα και διανέμει το αντίδωρο.
- Δέχεται καθημερινώς επισκέπτες που ζητούν την ευλογία του.
- Παρακολουθεί δημοσιεύματα του τύπου.
- Προσυπογράφει το αίτημα της Ι. Συνόδου για διενέργεια δημοψηφίσματος γύρω από το θρήσκευμα στις ταυτότητες.
- Είνε κατά των νέου τύπου ταυτοτήτων.
- Τον Ιούνιο επισκέπτεται την γενέτειρά του Πάρο.
- Στις 26 Νοεμβρίου είνε μεταξύ των κληρικών που τιμήθηκαν από την Ι. Σύνοδο για την «αντίστασι της αγάπης» στα χρόνια της Κατοχής.

2004:Η Ι. Μητρόπολις Φλωρίνης σε συνεργασία με το Α.Π.Θ. εκδίδει προς τιμήν του Τόμο με επιστημονικές και άλλες εργασίες.

2007: Συμπλήρωσε τα εκατό έτη.

2009: Στις 15 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν δέκα έτη από την παραίτησί του.

2010: Στις 3 Αυγούστου υφίσταται εγκεφαλικό επεισόδιο, στις 28 εκδημεί από τον παρόντα κόσμο, στις 30 τελείται η εξόδιος ακολουθία στον μητροπολιτικό ναό Αγ. Παντελεήμονος και ενταφιάζεται στην Ι. μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης.


* Ανάτυπο από το φυλ. 570 - Ιανουάριος 2000 της «Χριστιανικής Σπίθας».

ΠΗΓΗ:    “Αποχαιρετισμός”
† ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Ευλογία της Ι.Μ. Αγίου Αυγουστίνου στο 40/θήμερο
Μνημόσυνο του μακαριστού πατρός ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (2-10-2010)
ΦΛΩΡΙΝΑ 2010