Ιστορική συνάφεια της διαλέξεως του Μπέζμενοφ

Ἡ ΚαΓκεΜπέ ἀποφαίνεται: ὁ Χριστιανισμός σώζει μία ἀπειλούμενη κοινωνία
(ἤτοι Στάδια ὑπονομεύσεως μιᾶς κοινωνίας)

(Μέρος Β' - Ἱστορική συνάφεια)

Οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Μπέζμενοφ γιά τίς σοβιετικές μεθοδεύσεις σχετικῶς μέ τήν ὑπονόμευση ἐχθρικῶν κοινωνιῶν, μολονότι δέν εἶναι οἱ μοναδικές ἀπό πρώην σοβιετικούς πράκτορες, ἀναδεικνύουν ὅμως ἐπισήμως τήν μυστικότητα μέ τήν ὁποία ὁλόκληροι παρακρατικοί μηχανισμοί ἐνεργοποιοῦνται μέ σκοπούς ἀνατρεπτικούς ξένων κοινωνιῶν. Τήν ὑπομονευτική δραστηριότητα καί ἐπιμονή τίς ὁποῖες εἶναι δυνατόν νά χρησιμοποιήσει κάθε κομμουνιστής, ἐναντίον τῶν ἀστῶν στό πλαίσιο τῆς ταξικῆς πάλης ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Βλαδίμηρος Λένιν: «Καί ὁ πιό ἰσχυρός ἐχθρός μπορεῖ νά κατατροπωθεῖ, φτάνει μόνο ν’ ἀσκεῖται ἡ ὑπέρτατη προσπάθεια, καί ἡ πιό ὁλοκληρωτική, προσεκτική, μέ προσήλωση, ἐπιδέξια καί ὑποχρεωτική χρήση ὁποιουδήποτε, ἀκόμα καί τοῦ ἐλάχιστου, σχίσματος ἀνάμεσα στούς ἐχθρούς, ὁποιαδήποτε σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ τῶν ἀστῶν τῶν διαφόρων χωρῶν, καί μεταξύ τῶν διαφόρων ὁμάδων ἤ τύπων ἀστῶν μέσα σέ διάφορα κράτη, καί ἐπίσης χρησιμοποιώντας ὁποιαδήποτε, ἀκόμη καί τή μικρότερη, εὐκαιρία νά κερδίσεις μιά μάζα σύμμαχο, ἔστω κι ἄν ὁ σύμμαχος αὐτός εἶναι προσωρινός, ἀμφιταλαντευόμενος καί ὑπό ὅρους» [20]. Σέ ἄλλο σημεῖο πάλι ὁ ἡγέτης τοῦ Κομμουνισμοῦ δίδει τίς ἑξῆς ὁδηγίες: «Πρέπει νά μποροῦμε νά ἀντισταθοῦμε σέ ὅλο αὐτό, νά συγκατατεθοῦμε στό νά ὑποστοῦμε ὁποιαδήποτε θυσία, καί ἀκόμη -ἄν χρειασθεῖ - νά καταφύγουμε σέ διάφορα στρατηγήματα, τεχνάσματα καί παράνομες μεθόδους, σέ ὑπεκφυγές καί προφάσεις, ἐν ὅσῳ διεισδύουμε στά Συνδικᾶτα, παραμένουμε σέ αὐτά καί συνεχίζουμε τό κομμουνιστικό ἔργο ἐντός αὐτῶν μέ κάθε κόστος» [21]. 

Ὅμως ἡ προσωπική ἐμπειρία εἰδικῶς τοῦ Γιοῦρι Ἀλεξάντροβιτς ἀπό τόν τρόπο δράσεως τῆς KGB προέρχεται ἀπό τήν περίοδο μετά τήν ἀνάδειξη τοῦ Γιοῦρι Ἀντρόπωφ στήν ἡγεσία τῆς Ἑνώσεως Σοβιετικῶν Σοσιαλιστικῶν Δημοκρατιῶν, καί τήν ἀκόλουθη ἰσχυροποίηση τῆς ΚαΓκεΜπέ.

    
Ἡ ἀναβάθμιση τῆς KGB ἐπί Ἀντρόπωφ

Ὁ Γιοῦρι Μπέζμενοφ, πτυχιοῦχος ἀνωτάτης σχολῆς, ἐντάχθηκε λοιπόν στήν KGB σέ περίοδο ριζικῆς ἀναδιοργανώσεως καί ἀναβαθμίσεώς της. Ἡ τότε σταδιακή ἄνοδος στήν ἐξουσία τῆς ΕΣΣΔ τοῦ Γιοῦρι Ἀντρόπωφ, ἀρχικῶς ὡς τοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Τμήματος Σχέσεων μέ Κομμουνιστικά καί Ἐργατικά Κόμματα σέ Σοσιαλιστικές Χῶρες (1957-1967), ἀργότερα ὡς μέλους τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Κ.Κ. τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως (1961-1967), ὡς τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ΚαΓκεΜπέ (1967-1982) καί μέλους τοῦ Πολιτικοῦ Γραφείου (1973-1984) καί τελικῶς ὡς τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ Κ.Κ.Σ.Ε. (1982-1984), ὁδήγησε σέ σημαντικές διαρθρωτικές καί ἐνισχυτικές ἀλλαγές μέσα στήν ΚαΓκεΜπέ.  

Σύμφωνα μέ τό ἀμερικανικό περιοδικό TIME: «Δεδομένης τῆς φοβερῆς δύναμης τῆς ΚαΓκεΜπέ, καθώς καί τῆς δικαιολογημένης της φήμης γιά τό ἀνελέητο καί τό βάναυσο τῶν μεθόδων της, πιστευόταν γιά πολύ καιρό ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ποτέ δέν θά ἐπέτρεπε σ΄ ἕναν ἀρχηγό τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας νά καταλάβει τό ἀνώτατο ἀξίωμα τοῦ κράτους. Ὁ Γιοῦρι Ἀντρόπωφ ξεπέρασε αὐτό τό ἐμπόδιο ὅταν ἐξελέγη ὡς διάδοχος τοῦ Μπρέζνιεφ. Ἐκεῖνο πού διαφαίνεται καθαρά εἶναι ὅτι ἡ ἀνάρρησή του στήν ἐξουσία συνέπεσε μέ τή βαθμιαία ἐξέλιξη τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης σέ ἕνα σύγχρονο ἀστυνομικό κράτος, στό ὁποῖο ἡ ὠμή τρομοκρατία τῆς ἐποχῆς τοῦ Στάλιν ἀντικαταστάθηκε σέ μεγάλο βαθμό ἀπό πιό ἐκλεπτυσμένους τρόπους ἐλέγχου. Ἔτσι ἡ ΚαΓκεΜπέ ἔγινε ἕνα πολύ πιό ἐπιτηδευμένο ὄργανο γιά τήν προώθηση τῶν σοβιετικῶν συμφερόντων σ΄ ὅλο τόν κόσμο. Ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς ΚαΓκεΜπέ, ὁ Ἀντρόπωφ συνέβαλε πολύ στίς ἀλλαγές αὐτές ... Γιά νά συμβάλει στήν ὀργάνωση τῆς νέας ΚαΓκεΜπέ, ὁ Ἀντρόπωφ» ἐπιδίωξε νά προσλάβει τήν ἀφρόκρεμα τῶν σοβιετικῶν πανεπιστημίων. Ὅπως λέει ὁ Λέοναρντ Σαπίρο, σοβιετολόγος τῆς Σχολῆς Πολιτικῶν καί Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Λονδίνου: “Τή δεκαετία τοῦ 1930, ἡ ΚαΓκεΜπέ ἦταν γεμάτη τραμπούκους. Τώρα ἔχει καταστῇ μία ἐπίλεκτη ὀργάνωση πού προσελκύει ὅ,τι καλύτερο βγάζουν τά πανεπιστήμια”. Αὐτοί πού ἀσχολοῦνται μέ τήν ἐπιλογή προσπαθοῦν νά προσλάβουν νέους πού ξέρουν ξένες γλῶσσες γιά πιθανές ἀποστολές στό ἐξωτερικό. Ἰδιαίτερη ζήτηση ἔχουν ἀπόφοιτοι τοῦ περίφημου Ἰνστιτούτου Διεθνῶν Σχέσεων τῆς Μόσχας. Γιά πολλούς νέους, ἡ φιλοδοξία νά καταλάβουν μία θέση στήν ΚαΓκεΜπέ εἶναι μίγμα πατριωτισμοῦ ἀλλά καί ἔξυπνου ὑπολογισμοῦ. Ὅπως λέει καί ἕνας πρόσφατος σοβιετικός φυγάς: “Μιά θέση στήν ΚαΓκεΜπέ συνοδεύεται ἀπό ἕνα θαυμαστό ὅραμα ὅλων τῶν πρόσθετων ἀνταμοιβῶν πού ὑπόσχεται ἡ δουλειά αὐτή: ὑψηλότερο μισθό, μεγαλύτερο διαμέρισμα, καλύτερες διακοπές, ταξίδια στό ἐξωτερικό. Μέ ἄλλα λόγια, ὅλα ἐκεῖνα πού ὁ μέσος σοβιετικός πολίτης προσπαθεῖ μιά ζωή νά ἀποκτήσει”» [22].

Οἱ ἐκτιμήσεις αὐτές ταυτίζονται πλήρως μέ τίς αὐτοβιογραφικές ἐπισημάνσεις τοῦ Γιοῦρι Μπέζμενοφ περί τῶν βιοτικῶν ἀνέσεων πού ἀπολάμβανε στήν Ἰνδία καί περί τῆς καρριέρας πού τόν ἀνέμενε, ἐάν εἶχε παραμείνει στίς τάξεις τῆς KGB καί στήν ἐξυπηρέτηση τῆς σοβιετικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.


Διείσδυση τῆς KGB μέσω διπλωματῶν καί δημοσιογράφων

Ὁ σημαίνων ρόλος τῶν σοβιετικῶν δημοσιογράφων καί διπλωματῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ (ὅπως τόν περιγράφει ἐκτενῶς ὁ Γιοῦρι Ἀλεξάντροβιτς, τόσο στήν ὁμιλία του τοῦ 1983, ὅσο καί στή συνέντευξη μέ τόν G. Edward Griffin τό 1984), ὡς παραγόντων πολιτικῆς προπαγάνδας καί ὑπονομευτῶν τῶν κοινωνιῶν, ἔγινε βεβαίως ἀντιληπτός ἀπό τίς δυτικές ὑπηρεσίες ἀντικατασκοπείας. Ὁ δημοσιογράφος Παῦλος Ἀναστασιάδης σημειώνει: 

«Ἀξιωματοῦχοι τῆς ΚαΓκεΜπέ καί τοῦ στρατιωτικοῦ της σκέλους τῆς GRU, συχνά κατέχουν τίς περισσότερες θέσεις στίς πρεσβεῖες, σέ βαθμό πού νά φθάνουν το 60%  τοῦ προσωπικοῦ σέ μερικές χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου ... Γιατί πέρα ἀπό τίς διπλωματικές ἀντιπροσωπεῖες, πού εὔκολα προκαλοῦν τίς ὑποψίες τῶν ἀρχῶν καί πολιτῶν, ἡ ΚαΓκεΜπέ τοποθετεῖ τούς ἀνθρώπους της στό ἐξωτερικό ὡς μέλη τῶν πρακτορείων εἰδήσεων Τάςς καί Νοβόστι, τῆς Ἀεροφλότ, καί τῶν σοβιετικῶν ἐμπορικῶν ἀποστολῶν ... σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἡ Σοβιετική Ἕνωση εἶναι διατεθειμένη νά ἐπιδιώξει οἰκονομική συνεργασία μέ χῶρες ὄχι μόνο γιά ὑλικά κέρδη ἀλλά γιά τήν εὐκαιρία πού προσφέρεται νά τοποθετήσει περισσότερους πράκτορες» [23].  

Σέ ἔκθεση πού συντάχθηκε ἀπό τήν ἀμερικανική Βουλή τῶν Ἀντιπροσώπων τό 1982 (βάσει σχετικῶν ἀκροάσεων τῆς Μονίμου Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί Θεμάτων Πληροφοριῶν τῆς Βουλῆς στίς 13 καί 14 Ἰουλίου 1982), παρουσιάστηκε ἡ ἐκτιμώμενη ἔκταση τῆς συμμετοχῆς τῶν σοβιετικῶν πρακτόρων στό ἐξωτερικό στά σοβιετικά «δραστικά μέτρα» (περί αὐτῶν βλ. παρακάτω). Στήν ἔκθεση αὐτή, πράγματι, ἐπιβεβαιώνεται ἡ σχετική δράση τοῦ Πρακτορείου Νοβόστι, ὅπου ἐργαζόταν ὁ Μπέζμενοφ.

«Δημοσιογράφοι. Συχνά συμβαίνει ἀξιωματοῦχοι τῆς ΚαΓκεΜπέ νά ἐργάζονται στό ἐξωτερικό ὑπό τήν κάλυψη τοῦ δημοσιογραφικοῦ ἐπαγγέλματος. Στήν ἐπιφάνεια, ἡ δράση τους εἶναι σχετικά ἴδια ὅπως κάθε ἄλλου δημοσιογράφου ἀλλά ἡ πραγματική ἀποστολή τους εἶναι κρυφή καί μπορεῖ νά συνεπάγεται κατασκοπεία ἤ Δραστήρια Μέτρα» [24]. 

«Ὅσον ἀφορᾷ τά Δραστήρια Μέτρα, αὐτά τά ὄργανα ἄλλοτε ἐξυπηρετοῦν τό ΔΤΠ [25] καί ἄλλοτε τήν ὑπηρεσία Α τῆς ΚαΓκεΜπέ. Περιλαμβάνουν: 
 -Τά σοβιετικά πρακτορεῖα Τάςς καί Νοβόστι (ΑΡΝ)
- Μέρος τοῦ σοβιετικοῦ τύπου, ὅπως εἶναι ἡ λογοτεχνική ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα Λιτερατούρναγια Γκαζέτα.
-Προπαγανδιστικά δημοσιεύματα σέ ξένες γλῶσσες, περιλαμβανομένης τῆς ἑβδομαδιαίας ἐφημερίδας γιά θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, Νέοι Καιροί (δημοσιεύεται σέ 10 γλῶσσες).
- Ὁ ραδιοφωνικός σταθμός τῆς Μόσχας (διεθνεῖς ἐκπομπές σέ περισσότερες ἀπό 60 γλῶσσες).
- Ὁ Ραδιοφωνικός Σταθμός Εἰρήνης καί Προόδου, πού ἐμφανίζεται ὡς ὄργανο σοβιετικῶν μαζικῶν ὀργανώσεων». [26] 

Ἡ δράση τῶν σοβιετικῶν πρακτόρων – δημοσιογράφων δέν περιοριζόταν στήν διασπορά εἰδήσεων καί τήν «ἀποπληροφόρηση» ἤ τήν ἀντι-προπαγάνδα, ἀλλά πολύ περισσότερο στή σύναψη προσωπικῶν φιλικῶν σχέσεων μέ ξένες προσωπικότητες, φαινομενικῶς οὐδέτερων σχέσεων, οἰ ὁποῖες σέ δεδομένες στιγμές θά μποροῦσαν νά διαδραματίσουν σημαίνοντα ρόλο, μεταφέροντας τό σοβιετικό μήνυμα ἀνεπισήμως. 

«Ἀλλά καί οἱ Σοβιετικοί δημοσιογράφοι πού δέν ἀνήκουν στήν ΚαΓκεΜπέ παίζουν σημαντικό ρόλο σέ ἐπιχειρήσεις πολιτικοῦ ἐπηρεασμοῦ γιά λογαριασμό τῆς ΚαΓκεΜπέ, τοῦ Διεθνοῦς Τμήματος ἤ τοῦ Διεθνοῦς Τμήματος Πληροφοριῶν. Σέ τέτοιες ἐπιχειρήσεις, ἡ μέθοδος πού χρησιμοποιεῖται καί οἱ σοβιετικές διασυνδέσεις πολλές φορές ἔχουν μεγαλύτερη σημασία ἀπό τό περιεχόμενο τῶν μηνυμάτων τους. Συνήθως, οἱ δημοσιογράφοι πού χρησιμοποιοῦνται σ΄ αὐτές τίς ἐπιχειρήσεις ἔχουν ζήσει ἀρκετό καιρό στό ἐξωτερικό καί ἔχουν καταφέρει εἴτε νά κερδίσουν κατ΄ εὐθεῖαν πρόσβαση σέ σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες ἤ, καμιά φορά, νά ἀναπτύξουν στενούς δεσμούς μαζί τους ... Σκοπός τους εἶναι τό μήνυμα πού μεταφέρουν, καί τό ὁποῖο δέν διαφέρει σέ μεγάλο βαθμό ἀπό τήν ἀνοιχτή σοβιετική προπαγάνδα, νά ἀποκτήσει πρόσθετο βάρος καί αὐθεντία (ἄρα καί «ἐπιρροή») ἀποδιδόμενο ἄμεσα ἤ ἔμμεσα στή σοβιετική ἡγεσία» [27]. 

«Ἑκατοντάδες Σοβιετικοί δημοσιογράφοι ὑπηρετοῦν στό ἐξωτερικό. Πολλοί ἀπ’αὐτούς ἀνήκουν στήν ΚαΓκεΜπέ ἤ τήν GRU ἀλλά κυρίως στήν πρώτη, χρησιμοποιώντας τό ἐπάγγελμά τους ὡς μέσο γιά νά ἀποκτήσουν ἐπαφές μέ προσωπικότητες πού ἀσκοῦν ἐπιρροή στόν ἰδιωτικό καί δημόσιο τομέα, νά προσφέρονται ὡς κάλυμμα γιά μυστικές συναντήσεις πρακτόρων, νά ἐφοδιάζουν τήν ὑπηρεσία μέ ἐνδιαφέροντα ἔγγραφα, νά διατυπώνουν συγκεκαλυμμένη προπαγάνδα κ.λπ.» [28].
 

Τίς ἴδιες ἐκτιμήσεις μέ τήν ὡς ἄνω ἔκθεση διατυπώνει καί ὁ Ρίτσαρντ Στάαρ εἰδικός ἀναλυτής θεμάτων Ρωσσίας καί Ἀνατολικῆς-Κεντρώας Εὐρώπης, ὁ ὁποῖος ἐπιβεβαιώνει τόσο τή διείσδυση τῆς KGB στόν τύπο, ἰδιαιτέρως καί πάλι στό Νοβόστι καί τό Τάςς, καί στή διπλωματία, ὅσο καί τόν μέγαλο προϋπολογισμό (δύο δις δολλαρίων) τοῦ μηχανισμοῦ τῆς σοβιετικῆς προπαγάνδας.
 

«Ἡ δημοσιογραφία φαίνεται πώς εἶναι μιά δημοφιλής κάλυψη πού χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς σοβιετικούς πράκτορες πληροφοριῶν· οἱ σοβιετικοί ἀνταποκριταί εἰδήσεων στό ἐξωτερικό, εἶναι στήν πραγματικότητα συχνά ἀξιωματικοί τῆς KGB ἤ GPU. Ἐπίσης ὑπολογίζεται ὅτι τοὐλάχιστον οἱ μισοί καί περισσότεροι ἀπό 3.000 σοβιετικοί καί ἀνατολικο-εὐρωπαῖοι ἀξιωματοῦχοι τοποθετημένοι στά Ἡνωμένα Ἕθνη καθώς καί στίς πρεσβεῖες καί προξενεῖα εἶναι ἀναμεμειγμένοι σέ κατασκοπεία. Σύμφωνα μ΄ ἕναν πρόσφατο ἀποστάτη, ἄλλοτε ὑψηλοῦ βαθμοῦ, σοβιετικό ἀξιωματοῦχο στά Ἡνωμένα Ἔθνη, γύρω στούς 300 πράκτορες τῆς KGB ἐργάζονται στήν περιοχή τῆς πόλης τῆς Νέας Ὑόρκης καί μόνο» [29].
 

«Τά ραδιοφωνικά αὐτά μέσα ὑποστηρίζονται ἀπό δύο πρακτορεῖα κυβερνητικοῦ τύπου: τό Τάς καί τό Νοβόστι, τά ὁποῖα ἐπαναλαμβάνουν σταθερά ὅτι ὁ καθοδηγημένος ἀπό τήν ΕΣΣΔ Κομμουνισμός εἶναι τό “κύμα τοῦ μέλλοντος” καθώς ἡ Δύση παρακμάζει πολιτικά καί οἰκονομικά ... Ὁ μηχανισμός τῆς προπαγάνδας τῆς ΕΣΣΔ, πού κοστίζει στό Κρεμλίνο πάνω ἀπό 2.000 ἑκατομ. δολ. τό χρόνο, ἔχει ἐπιδεξιότητα στή χρησιμοποίηση αὐτῶν τῶν θεμάτων» [30].


Ἡ ἐξωτερική πολιτική τῆς Ε.Σ.Σ.Δ. χαρασσόταν ἀπό τήν KGB

Στή διάρκεια τῆς ἀπαντήσεως τῶν ἐρωτήσεων στό Λός Ἄντζελες (1983) ὁ Γιοῦρι Μπέζμενοφ ἀνέφερε ὅτι ἀπώτερος σκοπός τῶν Σοβιέτ ἦταν ἡ παγκόσμια κυριαρχία, ὅσο καί ἄν αὐτό ἀποκρυπτόταν ἤ φαινόταν περίεργο· ὅμως οἱ σχετικές ἀναλύσεις τό ἐπιβεβαιώνουν. Γράφει καί πάλι ὁ Παῦλος Ἀναστασιάδης:
 

«Ἡ ἐξέλιξη αὐτή μέσα στήν ΚαΓκεΜπέ κάνει φανερό ὅτι ἡ σοβιετική ἱεραρχία δέν ἔχει σκοπό νά ἐγκαταλείψει τό στόχο τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας, ἀλλά ἁπλῶς χρησιμοποιεῖ μία πιό συγκεκαλυμμένη μέθοδο γιά τήν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ. Στίς σχέσεις τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης μέ τόν ὑπόλοιπο κόσμο, ἡ παρουσία τῆς ΚαΓκεΜπέ σήμερα εἶναι πιό ἔντονη ἀπό ὅ,τι εἶναι στό ἐσωτερικό τῆς χώρας. Τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, οἱ στρατιωτικοί, ὁ τύπος, τά τεχνικά καί οἰκονομικά προγράμματα βοηθείας, ὅλα συντείνουν στήν πραγμάτωση ἐξωτερικῆς πολιτικῆς πού διαγράφεται ἀπό τό Πολιτικό Γραφεῖο. Ἡ ΚαΓκεΜπέ ἀποτελεῖ τό πρωταρχικό ἐκτελεστικό ὄργανο τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, καί αὐτό διαφαίνεται καθαρά σέ σχεδόν ὅλες τίς σοβιετικές ἀντιπροσωπεῖες στό ἐξωτερικό, ἰδιαίτερα δέ στίς πρεσβεῖες» [31].  
 

Ἡ ἀναβάθμιση τοῦ Στρατοῦ τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως κατά τή διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ πυρηνικοῦ της ὁπλοστασίου (στρατηγικοῦ καί τακτικοῦ), εἶχε ἀνησυχήσει ἰδιαιτέρως τό NATO, ὅσο καί ἡ ἐξέλιξη τῆς σοβιετικῆς διπλωματίας πρός μία συνεπέστερη καί ὁμοιόμορφη γραμμή στό ἐξωτερικό, ἡ ὁποία προστέθηκε στό γνωστό, παλαιό, σοβιετικό πολιτικό «πεῖσμα».
 

«Ἔτσι τώρα ἀντιμετωπίζουμε μιά Σοβιετική Ἕνωση πού ἔχει ἀλλάξει μ΄ ἕνα τρόπο πολύ ἀνησυχητικό. Ἡ Σοβιετική Ἕνωση τοῦ ἀσταμάτητου ὀπορτουνισμοῦ - πού θά καλύπτει ὁποιοδήποτε τοπικό κενό σάν ἕνας ἕρπων κλέφτης μέσα σέ ξενοδοχεῖο πού δοκιμάζει κάθε πόρτα, ἀλλά ὁ ὁποῖος δέν θἄμπαινε ποτέ  σκόπιμα στόν πόλεμο ἀπό φόβο ὅτι οἱ δυνάμεις του θά τἄκαναν θάλασσα - ἔχει τώρα βαθμιαῖα ἐξελιχθεῖ σ΄ ἕνα διαφορετικό εἶδος ἐχθροῦ, σ’ ἕναν ἐχθρό πού σαφῶς ἐπιθυμεῖ νά προσθέσει τόν ἄμεσο πόλεμο στήν πλούσια παράταξη τῶν ἐπεκτατικῶν του ὀργάνων ... καθώς ἐπίσης τήν προπαγάνδα, μαύρη, γκρίζα καί λευκή· καί φυσικά μιάν ἀκούραστη διπλωματία ἀπειλῶν καί κολακείας, τιμωρίας καί ἀνταμοιβῆς – μιά διπλωματία πολύ περισσότερο συνεπή ἀπό τή δική μας τῶν τελευταίων χρόνων. Ἀκόμα καί πρίν νά προστεθεῖ τό νέο ὄργανο τοῦ ἀπ’ εὐθείας πολέμου δύσκολα μπορούσαμε νά ἀντιμετωπίσουμε μ΄ ἐπιτυχία τό καθαρό πεῖσμα τῆς σοβιετικῆς πολιτικῆς. Τώρα ἀντιμετωπίζουμε καί τόν πόλεμο ἐπίσης» [32].
 

Ὡς κυριότερο ἐσωτερικό ὄργανο συντονισμοῦ τῆς σοβιετικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς λειτούργησε ἡ ἴδια ἡ KGB, ἰδίως μετά τήν ἄνοδο τοῦ Ἀντρόπωφ, λόγῳ τῶν ἤδη ἀνεπτυγμένων συγκεντρωτικῶν ὀργανωτικῶν δομῶν της ὑπηρεσίας, οἱ ὁποῖες τῆς ἐπέτρεψαν ἤδη ἀπό τήν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ νά ἐλέγχει ἀπολύτως τήν σοβιετική κοινωνία.
 

«Ὅταν ὅμως τό 1967 ὁ Γιοῦρι Ἀντρόπωφ ἔγινε ἀρχηγός τῆς ΚαΓκεΜπέ, ἄρχισαν σύντονες προσπάθειες νά καταστεῖ ἡ ὑπηρεσία αὐτή ἕνα ὄργανο κεκαλυμμένης προώθησης τῶν ἀντικειμενικῶν σκοπῶν τῆς σοβιετικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς» [33].

Κατά τόν δημοσιογράφο Τζών Μπάρρον (1930-2005): «Ἄν ἐξέλιπε ἡ ΚαΓκεΜπέ, μαζί της θά ἐξαφανίζονταν καί τά βασικά μέσα ἐλέγχου τῆς σκέψης, τοῦ λόγου καί τῆς συμπεριφορᾶς τῶν σοβιετικῶν πολιτῶν, τῆς τέχνης, τῶν ἐπιστημῶν, τῆς θρησκείας, τῆς παιδείας, τοῦ τύπου, τῆς ἀστυνομίας καί τῶν ἐνόπλων δυνάμεων [...] Ἡ Σοβιετική Ἕνωση θά ἔχανε σέ μεγάλο βαθμό τή δυνατότητά της ν΄ ἀσκεῖ κατασκοπεία στό ἐξωτερικό, νά διαφθείρει κρατικούς λειτουργούς, νά ὀργανώνει δολιοφθορές καί δολοφονίες, νά ὑποθάλπει ἀνεργίες, διαδηλώσεις καί ταραχές, νά ὑποστηρίζει τρομοκράτες καί ἀνταρτικά κινήματα, νά διαστρέφει ὕπουλα τόν πολιτικό διάλογο μέ τή μέθοδο τῆς ἀποπληροφόρησης καί τῆς συκοφαντίας. Θά τῆς ἦταν σχεδόν ἀδύνατον νά ἐπιδιώξει λάθρα αὐτό πού δέν μπόρεσε νά ἐπιτύχει ἀνοιχτά». [34].

Ἡ αὐτονομία τῆς KGB ἔφθασε μέχρι καί στή λειτουργία ἰδιαίτερου ἰδιόκτητου στρατοῦ της, παραλλήλου πρός τόν τακτικό τῆς Ε.Σ.Σ.Δ., ἀλλά καί στόν ἔλεγχο τῶν πυρηνικῶν ἀποθεμάτων ἀπό αύτήν. Σύμφωνα μέ τούς σχετικούς ὑπολογισμούς, ὡς τούς καταγράφει ὁ Καθηγητής Τζών Τζίακ καί ὁ Παῦλος Ἀναστασιάδης: 

«Οἱ ἔνοπλες  δυνάμεις πού ἀνήκουν στήν KGB, ὁ Στρατός τῶν συνόρων, συνίστανται ἀπό 200.000 ἕως 300.000 ἄνδρες. Εἶναι ὀργανωμένοι ὡς Κεντρική Διοίκηση, μολονότι μή ἀριθμημένοι. Εἶναι ἐφοδιασμένοι μέ τάνκς, αὐτόματα ὅπλα, ὁπλισμένα μεταγωγικά, ἀεροπλάνα καί πλοῖα. Καί τίς δύο φορές τό χρόνο πού καλοῦνται οἱ κληρωτοί προσλαμβάνει τούς πολιτικά περισσότερο ἀξιοπίστους. Εἶναι ὑπόλογη ἀπευθείας στό διοικητήριον τῆς KGB τῆς Μόσχας καί δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἀμύνης καί τό Γενικό Ἐπιτελεῖο» [35]. Ὀ ἀριθμός ὅλων τῶν μελῶν της ὑπολογίζεται καί στά ἑξῆς: 

«Σύμφωνα μέ τελευταῖες πληροφορίες, ὁ ἀριθμός τῶν τακτικῶν της πρακτόρων στό ἐσωτερικό καί τό ἐξωτερικό φθάνει τίς 700.000, ἐνῷ ἄλλοι τόσοι περίπου εἶναι οἱ πληροφοριοδότες της ... οἱ ὑπηρεσίες κατασκοπείας καί ἀντικατασκοπείας τῶν ΗΠΑ διαθέτουν 130.000 – περιοδικό ΤΙΜΕ, 14.2.1983» [36]. 

«Μερικές πηγές γνωρίζουν πώς ὁ στρατός τῆς KGB ἐλέγχει ἀκόμη καί τά πυρηνικά ἀποθέματα καί ἄλλες πολύ εὐαίσθητες ἐγκαταστάσεις. Ὁ Μπρέζνιεφ φαίνεται πώς συνέχισε τήν πρακτική διατήρησης ἄλλων στρατιωτικῶν δυνάμεων ἐκτός ἀπό ἐκείνων τοῦ Ὑπουργείου Ἀμύνης. Ἡ σοβιετική ἡγεσία δέν εἶναι ἀπό ἐκεῖνες πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν ὑπερδιαθεσιμότητα δαπανῶν γιά τήν ἀσφάλεια τοῦ Κόμματος καί τήν ἐπέκταση τῆς ἰσχύος του» [37].

Οἱ ΗΠΑ ὡς στόχος τῶν «δραστικῶν μέτρων»

Ἡ ἐπιδίωξη τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας, ὅπως ὑπεμφαινόταν ἀπό τούς Σοβιετικούς καί ἄλλους Κομμουνιστές ἀξιωματούχους σέ ὁμιλίες τους, παραλλήλως πρός τήν ἀνάπτυξη τοῦ ὁπλοστασίου τῶν Σοβιέτ καί τῆς ὑποδομῆς τους γιά εὐχερεῖς καί μακροχρόνιες ὑπερόριες καί ὑπερθαλάσσιες ἐκστρατεῖες, εἶχε τελικῶς ὡς κύριο στόχο τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, τή μόνη δύναμη πού θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει τό κέντρο τῆς πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἀνασχέσεως τῶν σοβιετικῶν βλέψεων. Ὅπως βλέπουμε καί στίς σχετικές ἐπισημάνσεις τοῦ Μπέζμενοφ, ἡ ἀμερικανική κοινωνία δέν φαινόταν ἐπαρκῶς προβληματισμένη γιά τήν ἐναντίον της ὑπονομευτική στόχευση, οὔτε ὅμως εἶχε ἀναπτύξει καί τά ἀπαραίτητα «ἀντι-σώματα» κατά τῆς ἰδεολογικῆς ὑπονομεύσεώς της ἀπό τούς Σοβιετικούς· αὐτή εἶναι ἡ τελευταία, καί γι΄ αὐτό καί πιό δυνατή, προειδοποίηση τοῦ Γιοῦρι Μπέζμενοφ, στό τέλος τῆς ὁμιλίας του «Χτυπῆστε μέ τή δύναμη τοῦ πνεύματος καί τῆς ἠθικῆς ὑπεροχῆς. Καί ἄν δέν ἔχετε τέτοιες δυνάμεις, εἶναι τέλος πάντων τώρα καιρός νά τίς ἀναπτύξετε. Καί αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀπάντηση». Ὁ σοβιετικός κίνδυνος ἦταν λοιπόν ὑπαρκτός καί ὁρατός στούς εἰδικούς: 

«Ὁ Ἀντρέϊ Γκρομύκο, ὁ σοβιετικός ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν δἠλωσε λακωνικά τήν ἀπώτατη φιλοδοξία τῆς σοβιετικῆς πολιτικῆς σ’ ἕνα λόγο στό 24ο Συνέδριο τοῦ ΚΚΣΕ τό 1971 ὅπου καυχήθηκε κάπως πρόωρα: “Σήμερα, δέν ὑπάρχει τίποτα τό σημαντικό πού νά μπορεῖ ν’ ἀποφασισθεῖ χωρίς τή Σοβιετική Ἕνωση ἤ ἐν ἀντιθέσει πρός αὐτήν”. Σ΄ αὐτή τή δήλωση ἐξυπακούεται ἡ ἀπόρριψη τῆς ἰδέας ὅτι τά σοβιετικά ἐνδιαφέροντα εἶναι κάτι λιγότερο ἀπό παγκόσμια σέ ἔκταση, καί, ὅτι μποροῦν νά περιορισθοῦν μέσα στά ὅρια ἑνός ἐθνικοῦ κράτους ἤ ἀκόμα καί σ’ ἕνα συνασπισμό κρατῶν» [38]. 

«Καί τοῦτο διότι εἶναι ἡ μόνη χώρα μέ πλοῦτο καί δύναμη πού ματαιώνει τίς σοβιετικές τάσεις: ἡ πτώση ἤ ἔστω ἡ ἀπομόνωση αὐτοῦ τοῦ “προπύργιου τοῦ διεθνοῦς ἰμπεριαλισμοῦ” θά ἐπέτρεπε τήν ἀπόκτηση τοῦ ὑπόλοιπου κόσμου» ... «Ὡς ἐκ τούτου, ἐκτός ἀπό τό χῶρο τοῦ ἰδεολογικοῦ πολέμου, στόν ὁποῖο οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες δέν δίνουν καμιά σημασία καί ὅπου ἡ πιό δηλητηριώδης ἐκστρατεία μίσους μπορεῖ νά συνεχίζεται ἀτιμωρητί, οἱ ἐπιθέσεις κατά τῶν Η.Π. πρέπει νά εἶναι ἔμμεσες ὥστε νά ὑποσκάπτουν τήν ἀσφάλεια τῆς Ἀμερικῆς χωρίς νά φαίνεται ὅτι τό κάνουν. Ὁ στόχος αὐτός ἐπιτυγχάνεται καλύτερα μέ τήν ἀπόσπαση τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἰαπωνίας ἀπό τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καί ἡ διολίσθησή τους στή σοβιετική τροχιά» [39].

Ἡ ὑπονόμευση καί τά «δραστικά μέτρα» τῆς σοβιετικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς

Παραλλήλως πρός τήν αὔξηση τῆς στρατιωτικῆς ἰσχύος τῶν Σοβιέτ ὡς παράγοντος ἀπειλῆς ἤ ἀποτροπῆς, ἡ ὑπονόμευση, πού ἀποτελεῖ καί τό κύριο θέμα τοῦ ἄρθρου μας ἦταν ἡ ἑτέρα μέθοδος προωθήσεως τῆς σοβιετικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς: «Ἡ ἅλλη εἶναι ἡ εὐρεῖα χρήση τῆς ὑπονόμευσης μέ σκοπό τήν ἐξασθένηση ἤ ἀνατροπή κυβερνήσεων πού δέν εἶναι ὑποχείριες τῆς Μόσχας» ..... «γιά νά ἐπιβάλλει τή θέλησή της διεθνῶς πρέπει νά καταφεύγει ὅλο καί περισσότερο σέ ὑποκατάστατα καί στήν ὑπονόμευση. Αὐτή ἡ μεθόδευση ἔχει τό εἰδικό πλεονέκτημα ὅτι ἔτσι δέν γίνεται τόσο ἐμφανής ἡ σοβιετική ἀνάμιξη καί ὅτι ἀποφεύγεται ὁ κίνδυνος πολεμικῶν ἀπωλειῶν γιά τούς Ρώσους». Ἡ τακτική τῶν «δραστικῶν μέτρων» ἐμπλεκόταν στήν ἄσκηση αὐτή τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς· «Ἀλλά τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, ἡ ΚαΓκεΜπέ ἀσχολεῖται μέ τήν προώθηση τῆς τακτικῆς τῶν Aktivnyye Meropriyatiya -  “Δραστήριων Μέτρων”- ὅπως ἔχει ὀνομάσει τή δραστηριότητα πού θά ἐξετάσουμε παρακάτω» [40].

Ἡ ἔκθεση τοῦ Ὑπουργείου Ἀμύνης τῶν ΗΠΑ γιά τίς παράπλευρες δραστηριότητες τῶν σοβιετικῶν, ἐπίσης αναγνωρίζει τήν δυναμική τῶν δρασηριοτήτων αὐτῶν: «Πάντως οἱ Σοβιετικοί δέν προβάλλουν τήν δύναμή τους μόνο μέσῳ τῶν στρατιωτικῶν τους δυνατοτήτων. Μεταχειρίζονται ἐπίσης τήν διπλωματία, τό ἐμπόριο, τήν βοήθεια, τήν προπαγάνδα καί τίς συγκεκαλυμμένες δραστηριότητες. Ὅταν τά μέσα αὐτά χρησιμοποιοῦνται συντονισμένα καί μέ ἐπιδεξιότητα, ἡ Μόσχα τά καταφέρνει νά δημιουργήσῃ ἕνα δίκτυο ἐπιρροῶν σέ ὡρισμένες σημαντικές γι΄ αὐτήν χῶρες καί νά ἀντιδράσῃ γρήγορα σέ τυχόν ἀλλαγές ἐντός τῶν χωρῶν αὐτῶν. Ἡ παραπάνω τεχνική ἐπιτρέπει στό Κρεμλῖνο νά ἐπεκτείνῃ τήν περιοχή του σέ περιοχές πού βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν ἀκτῖνα ἀμέσου δράσεως τῶν σοβιετικῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων» [41].

Ἡ γνώση τῶν «δραστικῶν μέτρων» ἐκ μέρους τῆς Δύσεως, ἔλαβε ἕνα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα σέ ὅσα κατέθεσε σέ ἀκροάσεις ἐνώπιον ἀμερικανικῶν παραγόντων ἀσφαλείας ἕνας ἄλλος «ἀποστάτης» τῆς KGB, ὁ Στανισλάβ Λεφτσένκο, σχετικῶς μέ τή σοβιετική διείσδυση στήν Ἰαπωνία [42] (κατάθεση πού κατέληξε στήν ἐξάρθρωση ὁλοκλήρου σοβιετικοῦ κατασκοπευτικοῦ δικτύου στήν Ἰαπωνία στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1980). Οἱ διαπιστώσεις γιά τά δραστικά μέτρα περιλαμβάνουν τά ἑξῆς, τά ὁποῖα θά ταίριαζαν περισσότερο στό στάδιο ἀποσταθεροποιήσεως ἤ κρίσεως μιᾶς καταρρέουσας χώρας (ὅπως τά περιγράφει παρακάτω ὁ Μπέζμενοφ):

«Μία σύντομη ἔκθεση (Εἰδική Ἔκθεση ὑπ’ ἀριθμ. 88) τοῦ Γραφείου Δημοσίων Ὑποθέσεων τοῦ ἀμερικανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, πού συντάχθηκε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1981, ἐξηγεῖ ὅτι τά Δραστικά Μέτρα “δέν πρέπει νά συγχέονται μέ τήν ἀνοικτή, δημόσια διπλωματία πού εἶναι γενικά παραδεκτή καί πού χρησιμοποιεῖται σέ μεγάλη ἔκταση σχεδόν ἀπ΄ ὅλες τίς χῶρες”. Ἡ ἔκθεση λέει: “Ἡ δημόσια διπλωματία περιλαμβάνει τίς ἀνακοινώσεις Τύπου καί ἄλλες πληροφορίες γιά δημοσιογράφους, ἀνοικτές δημόσιες ἐκπομπές στή ραδιοτηλεόραση καί μία μεγάλη ποικιλία προγραμμάτων ἐπισήμων, ἀκαδημαϊκῶν καί πολιτιστικῶν ἀνταλλαγῶν.  Ἀντίθετα, τά σοβιετικά Δραστήρια Μέτρα συχνά ἐφαρμόζονται κατά μυστικό τρόπο, καμμιά φορά παραβιάζουν τούς νόμους ἄλλων χωρῶν καί συχνά περιλαμβάνουν ἀπειλές, ἐκβιασμό, δωροδοκίες καί τήν  ἐκμετάλλευση ἀτόμων καί ὁμάδων”» [43].

«Ὁ σοβιετικός ὅρος “Δραστήρια Μέτρα” χρησιμοποιεῖται (κυρίως σέ πλαίσιο θεμάτων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν) γιά νά διακριθοῦν ἐγχειρήματα ἐπηρεασμοῦ ἀπό ἐνέργειες κατασκοπείας καί ἀντικατασκοπείας. .... καί θεωροῦνται πολύτιμο καί κανονικό συμπλήρωμα τῆς παραδοσιακῆς διπλωματίας μέ τήν ὁποία καί συντονίζονται σέ πολύ μεγάλο βαθμό. Τά σοβιετικά Δραστήρια Μέτρα περιλαμβάνουν:

- Ἐπηρεασμό ἤ ἔλεγχο τῶν μέσων ἐνημέρωσης
- Παραπλανητική πληροφόρηση, «ἀποπληρόφορηση», προφορική ἤ γραπτή
- Χρησιμοποίηση ξένων κομμουνιστικῶν κομμάτων καί μετωπικῶν ὀργανώσεων
- Ραδιοφωνικές ἐκπομπές ἀπό μυστικούς σταθμούς
- Οἰκονομικές δραστηριότητες
- Στρατιωτικές ἐπιχειρήσεις
- Ἄλλες πολιτικές ἐπιχειρήσεις ἐπηρεασμοῦ» [44].

Ἡ χρησιμοποίηση ὁμάδων «τρίτων», ὅπως λ.χ. διεθνῶν ὀργανώσεων (περιβαλλοντικῶν, θρησκευτικῶν κ.ἄ.) ὥστε νά μή φαίνεται ποιός εὑρισκόταν ἀπό πίσω, ἦταν ἐπίσης μεταξύ τῶν παραμέτρων τῶν «δραστικῶν μέτρων»· ἔτσι ἀποκτοῦσε ἰδιαίτερη ἀξία ἡ συμπόρευση ἀνυποψίαστων καί ἀνένταχτων πνευματικῶν ἀνθρώπων, γιά τήν διεθνῆ προώθηση τῶν σοβιετικῶν προπαγανδιζομένων θέσεων.

«Τά βασικά χαρακτηριστικά καί οἱ μέθοδοι τῶν σοβιετικῶν Δραστήριων Μέτρων στό παρελθόν κατά πᾶσα πιθανότητα δέν πρόκειται νά ὑποστοῦν καμιά ριζική ἀλλαγή, ἀλλά εἶναι πιθανόν νά ὑπάρξουν οἱ ἀκόλουθες βελτιωτικές μετατροπές [...] – Διεθνεῖς ὀργανώσεις πού χρησιμοποιοῦνται ὡς προκάλυμμα θ’ ἀντικατασταθοῦν μέ ἐπί τούτῳ καί τοπικά μέτωπα πού θά συμπεριλαμβάνουν θρησκευτικές, περιβαλλοντικές καί ἄλλες ὁμάδες [...] – Μπορεῖ νά ἀναμένεται ἡ ἀνάθεση μεγαλύτερου ρόλου σέ τρίτους σέ περιπτώσεις πού ἠ ἀποκάλυψη δικῶν της ἐπιχειρήσεων ἀπειλεῖ νά φέρει τή Μόσχα σέ δύσκολη θέση» [45] «Καμμιά δραστηριότητα τῆς ΚαΓκεΜπέ στό ἐξωτερικό δέν ἔχει μεγαλύτερη προτεραιότητα ἀπό τίς προσπάθειες νά μανουβράρει τίς σκέψεις καί τίς πράξεις ἄλλων ἐθνῶν μέ τή διείσδυση τέτοιων πρακτόρων σέ θέσεις ἰσχύος» [46]. Στήν ὑπονόμευση σαφῶς οἱ «τρίτοι» ἀξίζουν περισσότερο, ὡς ὑπεράνω ὑποψίας.  

«Ἕνας συμπαθῶν ἀξίζει γά μᾶς περισσότερο ἀπό μιά ντουζίνα κομματικούς. Ἕνας καθηγητής πανεπιστημίου ὁ ὁποῖος χωρίς νά εἶναι μέλος τοῦ κόμματος ἀγωνίζεται γιά τά συμφέροντα τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ἀξίζει περισσότερο ἀπό ἑκατό ἐγγεγραμμένους στό κόμμα ... Ὁ συγγραφέας πού, χωρίς νά εἶναι μέλος τοῦ κόμματος, ὑπερασπίζεται τή Σοβιετική Ἕνωση, ὁ συνδικαλιστής πού μένει ἔξω ἀπό τίς γραμμές μας ἀλλά παρ΄ ὅλα αὐτά ὑποστηρίζει τή διεθνῆ πολιτική τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἀξίζουν περισσότερο ἀπό 1000 κομματικά μέλη». Γκιόργκι Δημητρώφ, ὁ Βούλγαρος Πρόεδρος τῆς Παληᾶς Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς [47].
Καί ὁ ἴδιος ὁ Μπέζμενοφ κάνει ἀναφορά στά «δραστικά μέτρα» ὡς σέ μοχλούς γιά τήν διενέργηση τῆς ὑπονομεύσεως· οἱ ὅροι «ἰδεολογική ὑπονόμευση» καί «δραστικά μέτρα» ταυτίζονται [48].


Τό ἐνδιαφέρον τῆς σοβιετικῆς Μόσχας γιά τήν Ἰνδία

Ἡ δραστηριοποίηση, σέ διαφόρους ρόλους, τοῦ Γιοῦρι Μπέζμενοφ στόν εὐαίσθητο χῶρο τῶν σοβιετο-ινδικῶν σχέσεων, μέ τελικό ρόλο αὐτόν τοῦ Ἀκολούθου Τύπου καί Δημοσίων Σχέσεων τῆς Σοβιετικῆς Πρεσβείας στό Νέο Δελχί, σαφῶς καθορίζεται χρονικῶς ἀπό τήν λεπτή θέση τῆς Ε.Σ.Σ.Δ. στόν χῶρο τῶν Ἀσιατῶν Κομμουνιστῶν, ὅπου ἡ Μόσχα διατηροῦσε λίγους μόνον συμμάχους στήν Ἰνδία, τό Βιετνάμ καί τήν Ἰνδοκίνα, καθώς οἱ ὑπόλοιποι ἦταν ἀνεξάρτητοι ἤ δορυφόροι τοῦ Πεκίνου.
«Ἡ Σοβιετικο-κινεζική ἔνταση, κρυμμένη στήν ἀρχή, μεγάλωνε σταθερά, καί ἤδη τό 1964 τό ΚΚΣΕ ἔδειχνε νἄχει χάσει τήν ὑποστήριξη ὅλων τῶν κομμάτων τῆς Ἀσίας καί τοῦ Εἰρηνικοῦ ἐκτός ἀπό μιά πτέρυγα τοῦ ἰνδικοῦ κόμματος, πού εἶχε διασπασθεῖ σέ δύο ὁμάδες ἴσου περίπου μεγέθους. Ὄλα τ΄ ἀσιατικά κόμματα δέν περέμειναν στήν τροχιά τῆς Κίνας, ἀλλά ἐκτός ἀπό τίς σημαντικές ἐξαιρέσεις τοῦ βιετναμεζικοῦ κόμματος καί τά δορυφορικά κόμματα τῆς Ἰνδοκίνας, τό κομμουνιστικό κόμμα τοῦ Σρί Λάνκα, τό μικρό πακιστανικό κόμμα, καί οἱ κομμουνιστές τοῦ Μπαγκλαντές, δέν εἶχαν ἰσχυρούς δεσμούς μέ τή Μόσχα. Τά κόμματα ἐκεῖνα τῆς Ἀσίας καί τοῦ Εἰρηνικοῦ πού δέν εἶναι φιλο-κινεζικά εἶναι “ἀνεξάρτητα”» [49].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[20] V.I. LENIN, «Left-Wing Communism: An Infantile Disorder», ἐν Lenin Collected Works, τόμ. 31,  μτφρ. Julius Katzer, Progress Publishers, Moscow 1974[2] , (From Marx to Mao, Digital Reprints 2012), σελ. 70ἑ.· «The more powerful enemy can be vanquished only by exerting the utmost effort, and by the most thorough, careful, attentive, skilful and obligatory use of any, even the smallest, rift between the enemies, any conflict of interests among the bourgeoisie of the various countries and among the various groups or types of bourgeoisie within the various countries, and also by taking advantage of any, even the smallest, opportunity of winning a mass ally, even though this ally is temporary, vacillating, unstable, unreliable and conditional. Those who do not understand this reveal a failure to understand even the smallest grain of Marxism, of modem scientific socialism in general. Those who have not proved in practice, over a fairly considerable period of time and in fairly varied political situations, their ability to apply this truth in practice have not yet learned to help the revolutionary class in its struggle to emancipate all toiling humanity from the exploiters. And this applies equally to the period before and after the proletariat has won political power». Μετάφραση στά ἑλληνικά ἀπό τό RICHARD PIPES (Καθηγητής στό παν. Harvard), «Παγκόσμιος Σοβιετική Στρατηγική», ἐν Ρωσική Πρόκληση, ἐκδ. «Ἐποπτεία», Ἀθήνα 1982, σελ. 69ἑ.

[21] V.I. LENIN, «Left-Wing Communism: An Infantile Disorder», αὐτόθι, σελ. 55· «We must be able to stand up to all this, agree to make any sacrifice, and even—if need be—to resort to various stratagems, artifices and illegal methods, to evasions and subterfuges, as long as we get into the trade unions, remain in them, and carry on communist work within them at all costs».

[22] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 33ἑ.

[23] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 34.

[24] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 52. Ἡ ὅλη Ἔκθεση στίς ἐδῶ σελίδες 39-59.

[25] Δηλαδή «Διεθνές Τμῆμα Πληροφοριῶν».

[26] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 44.

[27] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 52ἑ.

[28] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 53.

[29] RICHARD STAAR (Διευθυντής τοῦ Ἰνστιτούτου Διεθνῶν Σπουδῶν Hoover),  «Σοβιετικές Διεθνεῖς Σχέσεις τῆς Δεκαετίας 1980-1990», ἐν Ρωσική Πρόκληση, ἐκδ. «Ἐποπτεία», Ἀθήνα 1982, σελ. 161.

[30] RICHARD STAAR, αὐτόθι, σελ. 160.

[31] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 34.

[32] EDWARDS N. LUTTWAK (Καθηγητής στό παν. Georgetown), «Μετά τό Ἀφγανιστάν, Τϊ;», ἐν Ρωσική Πρόκληση, ἐκδ. «Ἐποπτεία», Ἀθήνα 1982, σελ. 152ἑ.

[33] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 33.

[34] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 29.

[35] JOHN J. DZIAK (Καθηγητής στό παν. Georgetown), «Σοβιετικές ὑπηρεσίες πληροφοριῶν καί ἀσφαλείας στή δεκαετία τοῦ ‘80», ἐν Ρωσική Πρόκληση, ἐκδ. «Ἐποπτεία», Ἀθήνα 1982, σελ. 46.

[36] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 29 (καί ὑποσημείωση).

[37] JOHN J. DZIAK, «Σοβιετικές ὑπηρεσίες πληροφοριῶν καί ἀσφαλείας στή δεκαετία τοῦ ‘80», ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 39.

[38] RICHARD PIPES, «Παγκόσμιος Σοβιετική Στρατηγική», ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 67ἑ. (ὁ λόγος τοῦ Γκρομύκο στό XXIV Sézd. K.P. SS. Stenograficheskii Otchet (Moscow, 1971), I σελ. 482).

[39] RICHARD PIPES, αὐτόθι, σελ. 78.79.

[40] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 37.

[41] Ὁ Σοβιετικός Στρατός (μετάφραση τῆς Ἐκθέσεως τοῦ ΥΠ.ΑΜ. τῶν ΗΠΑ γιά τή σοβιετική στρατιωτική ἰσχύ), ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 197.

[42] «Stanislav Levchenko» (Wikipedia), http://en.wikipedia.org/wiki/Stanislav_Levchenko Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 38· «Οἱ ἀκροάσεις αὐτές περιέλαβαν ἐπίσης τήν κατάθεση τοῦ Στανισλάβ Λεβτσένκο, στελέχους τῆς ΚαΓκεΜπέ πού κατέφυγε στή Δύση καί πού εἶχε ἐκπαιδευθεῖ στήν προώθηση τῶν Δραστήριων Μέτρων καί τοποθετήθηκε γι΄ αὐτό τό σκοπό στήν Ἰαπωνία ὑπό δημοσιογραφικό κάλυμμα».

[43] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 38.

[44] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 39.

[45] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 58.59.

[46] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 291.

[47] Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, αὐτόθι, σελ. 291.

[48] Βλ. συνέντευξη μέ τόν G. Edward Griffin (πηγή 1F) στό 01:08΄37΄΄.

[49] J.F. FRIENS (Συγγραφέας), «Οἱ Ρίζες τῆς Αὐτονομίας στό Δυτικοευρωπαϊκό Κομμουνισμό», ἐν Ρωσική Πρόκληση, ἐκδ. «Ἐποπτεία», Ἀθήνα 1982, σελ. 182.

Απομαγνητοφώνηση, μετάφραση και επιμέλεια κειμένου © 2014 impantokratoros.gr
Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή του υλικού του ιστοχώρου αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν, για μή εμπορικούς σκοπούς,
με  βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή:  www.impantokratoros.gr