Święty mnich męczennik Ignacy
(Prepodobnomuczenik Ignatij) lata 60. XIX w. - 1942 (pierwsza niedziela czerwca /n.st./, druga niedziela czerwca /n.st./,
28 lipca / 10 sierpnia)
Święty mnich męczennik Ignacy (Bazyluk) urodził się w latach 60. XIX w. w rodzinie Bazyluków. Nie udało się ustalić ani miejsca, ani dokładnej daty czy nawet roku jego urodzin. Na chrzcie rodzice dali mu na imię Jakub.
Gdy poczuł powołanie do życia zakonnego wstąpił do monasteru św. Onufrego w Jabłecznęj - twierdzy Prawosławia na lewym brzegu Bugu. Przyjął postrzyżyny mnisze otrzymując imię Ignacy.
W okresie międzywojennym był jednym z najstarszych braci wśród mnichów monasteru. Cieszył się autorytetem wśród okolicznej ludności prawosławnej. W monasterze pełnił funkcję dzwonnika.
Okresem wielkiej próby zarówno dla mnicha Ignacego, jak i dla całej braci zakonnej monasteru w Jabłecznej były lata drugiej wojny światowej. We wrześniu 1939 r. wspólnota znalazła się na terenach kontrolowanych przez Niemców, tuż przy granicy ze Związkiem Radzieckim. Część pomieszczeń ze wschodniej strony głównego budynku zajął oddział niemieckich wojsk pogranicznych. Zarząd nad monasterskim majątkiem przejął Niemiec o nazwisku Keller, który pragnąc powiększyć swoje włości przejął cały żywy i martwy inwentarz, zabrał wszystkie zapasy wspólnoty, a samemu przełożonemu groził powieszeniem. Pomimo powszechnie panującego głodu monaster nie zaprzestawał swojej działalności, jak tego oczekiwał Keller. Znienawidzeni przez niego bracia monasteru wysłali nawet protest do władz, w którym opisali prześladowania z jego strony jakim są poddawani. Keller ze wszech miar pragnął się za to zemścić. Wykorzystał ku temu okazję, gdy kucharka, która wcześniej gotowała w monasterze przeszła do niego, po czym znowu powróciła do brackiej kuchni. Tragiczne dla monasteru, a najbardziej dla samego mnicha Ignacego, okazały się być wydarzenia nocy z 9 na 10 sierpnia 1942 roku.
Wieczorem 9 sierpnia Keller hojnie ugościł wódką stacjonujących w monasterze pograniczników. Podpuścił też ich, że kucharka zamieszkująca w budynku przełożonego wspólnoty ukradła broń. Poszukując rzekomo skradzionej broni pijani żołnierze zaczęli demolować budynek. Kucharka zdążyła wyskoczyć przez okno i uciec, zaś pozostałych mieszkających w nim mnichów wyprowadzono na zewnątrz, a sam budynek podpalono. Podobnie uczyniono z budynkiem, gdzie mieściły się cele pozostałych mnichów, którym początkowo nie pozwalano wyjść z płonącego już budynku, ani też go gasić, później jednak również ich wyprowadzono na plac, grożąc rozstrzelaniem. Część braci widząc, co się dzieje zdołała uciec. Pozostali tylko starzy i słabi.
Mnich Ignacy, choć miał już około 80 lat, początkowo wraz z innymi uciekł z domu przełożonego monasteru (gdzie mieściła się jego cela) do sadu. Jednak widząc rozprzestrzeniający się pożar Ignacy powrócił, wszedł na dzwonnicę i zaczął dzwonić na trwogę. Stając w obronie monasteru poniósł męczeńską śmierć. Zgodnie ze świadectwem ówczesnego biskupa, a późniejszego metropolity Tymoteusza (Szrettera), który pełnił wówczas funkcję przełożonego monasteru, został on bestialsko zabity przez faszystów, tak, że przez watówkę, w którą był odziany, wyszły żebra.
Dzwon na trwogę przywołał do monasteru wiernych ze wsi, lecz nie pozwolono im gasić pożaru. Żołnierze, którzy wywołali pożar oznajmili wszystkim przybyłym z powodu usłyszanych wystrzałów, że to właśnie na nich napadnięto i aby bronić się musieli wzniecić ogień. Przełożony i bracia, jako winowajcy napadu czekali na placu na rozstrzelanie.
(...) Męczennik Ignacy został pochowany na monasterskim cmentarzu. Wiosną 2003 r. otwarto jego grób. Relikwie męczennika umieszczono wówczas w cerkwi św. Onufrego.
Uchwałą Sw. Soboru Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego z 20 marca 2003 r. mnich Ignacy został zaliczony do grona świętych i włączony do Soboru Świętych Męczenników Ziemi Chełmskiej i Podlaskiej. Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w dniach 7-8 czerwca 2003 r. w Chełmie.
Na podstawie fragmentów książki Jarosława Charkiewicza, Męczennicy XX wieku. Martyrologia Prawosławia w Polsce w biografiach świętych, (Warszawska Metropolia Prawosławna, Warszawa 2008), udostępnionych dzięki uprzejmości Autora.