Πατέρας Σαράντης Σαράντος. Ανοικτή επιστολή προς π. Δανιήλ Αεράκη

Εξ αιτίας του άρθρου μου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Θεοδρομία - Οκτώβριος Δεκέμβριος 2009 - με τίτλο «Η ΑΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ   ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ», ήρθε στο φως της δημοσιότητος κριτική Σας, δημοσιευμένη στο περιοδικό ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, τεύχος Απριλίου 2010, σελίδα 61.

Στο πρώτο μέρος της κριτικής Σας με μαύρα (Bold) γράμματα, επαναλαμβάνετε χτυπητές εκφράσεις του άρθρου, που χαρακτηρίζουν το πρωτοφανές, άηθες και αντιπατερικό πνεύμα των μεταγλωττίσεων του Σεβασμιωτάτου Μελετίου, Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης, που επιχειρεί κατά της Ορθοδόξου πλουσίας θεοπνεύστου λατρείας μας.

Ασφαλώς και δεν διεκδικούμε το παπικό αλάθητο.  Όμως όλες αυτές οι φράσεις μας και οι αυστηροί χαρακτηρισμοί του αποδομητικού κατά της λατρείας μας έργου του Σεβασμιωτάτου Μελετίου, είναι αποτέλεσμα έκπληξης και απορίας.

Γιατί θα πρέπει να θεωρείται απηρχαιωμένη η τόσο ζωντανή και ρέουσα λατρεία μας, την οποία εκτιμούν και θαυμάζουν ακόμα και ετερόδοξοι η ακόμα και αλλόδοξοι, όταν κάπου την ανακα­λύπτουν;

Ως γνωστό, οι Δυτικοί, ιδιαίτερα οι παπικοί, μετά την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο ψαλίδισαν και «εκσυγχρόνισαν» τη λατρεία τους με σκοπό να γίνει πιο προσιτή στο νεωτερικό η πιο σύγχρονα μετανεωτερικό άνθρωπο.  Κόμπλεξ εκσυγχρονιστικό που όχι μόνο δεν έφερε πλήθη νέων στην Εκκλησία, αλλά και κόστισε την απομά­κρυνση των νέων η και των μεγαλυτέρων συντηρη­τικών.    Καρδινάλιοι καλοπροαίρετοι ομολογούν σήμερα, ότι η εκσυγχρονι­στική τους βατικάνεια λατρευτική μεταρρύθμιση απέτυχε.

Έχοντες συνολική εικόνα των μεταγλωττίσεων του Σεβ. Μελετίου και των διαφόρων παρεμβάσεων στη θεόπνευστη λατρεία μας, και πάλι διερωτώμεθα, αν είναι έγκυρα αυτά τα λατρευτικά κατασκευάσματα που τελούνται η πάσχει η εγκυρότητά τους. 

Βέβαια δεν κρύβει την απαρέσκειά του ο Σεβ. Μελέτιος για τα δημιουργήματα των αγίων Πατέρων και των αγίων Υμνογράφων -εμείς τα ονομάζουμε θεόπνευστα αριστουργήματα - όπως του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και του αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού.  Εξηγεί μάλιστα ότι οι άγιοι αυτοί έγραψαν στον αρχαίο Ελληνικό λόγο για να τη «σπάσουν» στους αιρετικούς, που για να δείξουν τους πολύξερους πιέστηκαν να επιδείξουν τις γνώσεις τους στην αρχαία Ελληνική.  Παραθέτουμε στον αναγνώστη το τμήμα του δημοσιεύματος του Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως στο περιοδικό «Σύναξη» για να διαπιστωθεί από τον αναγνώστη, ότι ο Σεβασμιώτατος έχει ανώτερη έγνοια για τη σωτηρία των πιστών από τους αγίους της Εκκλησίας μας.

«Υπήρξα ιεροκήρυκας 55 ολόκληρα χρόνια τώρα.  Και σαν ιερέας, κήρυκας του λόγου του Θεού, προτιμώ κάθε φορά να εκβαρβαρώνομαι εγώ, παρά να γίνομαι για τον ακούοντα αλλογενής και βάρβαρος.  Προτιμώ να ακολουθώ τον αντίθετο δρόμο από τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό! 

Εκείνοι λόγιοι κολοσσοί, για ένα πείσμα, να δείξουν στους ειδωλολάτρες λογίους και σε κάποιους νοσηρά ελληνολάτρες βυζαντινούς, ότι ξέρουν και αυτοί ελληνικά, έφτιαξαν τα περίφημα αρχαιοελληνικού τύπου ποιήματα και άσματά τους.  Ποίος από το εκκλησιαστικό κοινό μπόρεσε χωρίς λεξικά και ιδιαίτερες σπουδές να καταλάβει από αυτά κάτι;».  (Από το δημοσίευμα στο περιοδικό Σύναξη, τ. 112, σελ. 101).  Χρειάζεται εδώ να γίνει κάποιος χαρακτηρισμός εκ μέρους μας του Σεβασμιωτάτου που ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους Αγίους;  Πάντως εδώ ο Σεβασμιώτατος αναφέρεται στο κήρυγμα και όχι στη γλώσσα της θείας Λατρείας.  Ουδείς των συγχρόνων ιεροκηρύκων μιλάει στην αρχαία Ελληνική η στην καθαρεύουσα.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε με την αήθη, αντιπαραδοσιακή τακτική του Σεβασμιωτάτου;  Μπορούμε να μένουμε απαθείς μπροστά σε τέτοια ρήγματα που δημιουργούνται στο πανακήρατο Σώμα της θείας Λατρείας;

Οι πνευματικοί πατέρες, παρά τους πόδας των οποίων εμαθητεύσαμε, δεν είχαν τέτοια νοοτροπία ακυρώσεως ουδενός των εγνωσμένων μεγάλων Αγίων Πατέρων διδασκάλων και υμνο­γράφων, γιαυτό ξαφνιαζόμαστε και απορούμε.  Πως είναι δυνατόν να μην «επώμεθα τοις Αγίοις Πατράσι»;

Ο π. Πορφύριος, ο π. Ιάκωβος, ο π. Παίσιος δε διανοήθηκαν ποτέ μια τέτοια τομή στη θεία Λατρεία.  Δεν τόλμησαν να αγγίξουν παρεμβατικά τη θεία λατρεία μας.  Ίσως, επειδή ήταν αμόρφωτοι; Ίσως, επειδή δεν είχαν διδακτορικά;  Ήταν απλοί σ' όλο τον ψυχισμό τους, σ' όλη τη σκέψη και νοοτροπία τους και σ' όλη τη ζωή τους.  Δεν είχε μολυνθεί ο ηγεμών νους τους από την οίηση του μορφωμένου, πεφυσιωμένου εν τη γνώσει ανθρώπου.

Αλλά και σε περιόδους δύσκολες για το έθνος μας, όπως π.χ.  κατά την Τουρκοκρατία, οι σεμνοί και άγιοι πνευματικοί Πατέρες του γένους μας, διαποτισμένοι και πεπληρωμένοι από τις εν Χριστώ λατρευτικές εμπειρίες δεν διανοήθηκαν να αλλάξουν ιώτα εν η μία κεραία από την τέλεια λατρεία μας, που κατά τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, αποτελεί εικόνα της ουρανίου θείας Λατρείας, τελουμένης εν τη θριαμβευούση  Εκκλησία.  Τη θεανθρώπινη αγιοπνευματική εμπειρία του ως άνω Πατρός είχαν σε τέλεια πληρότητα οι δύο μεγάλοι συγγραφείς πατέρες, άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος καθώς και το σύνολο των αγίων της Εκκλησίας μας (consensus patrum).  Τοιουτοτρόπως στρατευομένη Εκκλησία και θριαμβεύουσα μυστι­κώς, χαρισματικώς και θαυματουργικώς αλληλοπερι­χωρού­νται κατά την τέλεση της αυτής, μιας Λατρείας της Εκκλησίας μας.

Η περίπτωση του Σεβ.  Μελετίου παρασύρει και πλειάδα κληρικών της μητροπόλεώς Του για ευνοήτους λόγους, επίσης και ελαχίστους κληρικούς κοντινών του μητροπόλεων.  Κληρικοί με κοσμική νοοτροπία, με εκσυγχρονιστικά ελατήρια μεταγλωττίζουν η παρεμβαίνουν αυθαίρετα με καλή ίσως ποιμαντική πρόθεση η, φεύ, και με αυτόνομα εγωκεντρικά (μη εκκλησιαστικά) ελατήρια.  Το αποτέλεσμα των μεταγλωττίσεων είναι τα ξύλινα άχαρα κατασκευάσματα.

Προ ενός έτους περίπου έλαβα προσκλητήριο για το Γάμο ενός ζεύγους, τέκνων πολύ φίλου και αγαπητού εν Χριστώ αδελφού κληρικού και πανεπιστημιακού διδασκάλου.  Τόσο το ζεύγος των μελλονύμφων όσο και οι γονείς, καθώς επίσης και άπαντες οι προσκεκλημένοι ανήκαν στους χριστιανούς με πανεπιστημιακή μόρφωση.  Ωστόσο ο υπεύθυνος της Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης - ασθενούντος του Σεβασμιωτάτου - είχε την επιμονή να τελέσει το μυστήριο του Γάμου και της συνημμένης θείας Λειτουργίας στη Δημοτική γλώσσα.  Προσωπικά είχα εξηγήσει ότι, αν τελεσθεί το μυστήριο στη δημοτική, θα φύγω.  Προτίμησα να μη συμμετάσχω καθόλου για να μη προσβάλω τους μελλονύμφους και τους γονείς.  Άλλος φίλος ιερέας με πολλαπλή πανεπιστημιακή παιδεία παρέστη στη μισή διαδικασία.  Δεν άντεξε την ξεραίλα της δημοτικής και της παραποίησης και έφυγε αγανακτισμένος από τη βάναυση καταστροφή της μοναδικής σε αξία λατρείας μας, χωρίς να υπάρχει κανένας ποιμαντικός λόγος. 

Δυο τρεις άλλοι φίλοι λαϊκοί μου ανέφεραν, ότι κατά την περίοδο των διακοπών τους παρευρέθηκαν στην ως άνω ιερά Μητρόπολη Πρεβέζης, σε εξόδια ιερά Ακολουθία και δεν καταλάβαιναν τι γινόταν, τι λεγόταν, τι ετελείτο λειτουργικά.  Νόμιζαν πως κατά λάθος βρέθηκαν σε συνάθροιση Ιεχωβάδων η Προτεσταντών.  Η λύπη τους γι' αυτή την κατάντια της θείας λατρείας μας ήταν απερίγραπτη.

Είναι πρόφαση ότι οι πιστοί δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα και γιαυτό εισάγονται οι μεταφράσεις.  Δυστυχώς έχουν φθάσει στο σημείο οι κληρικοί του Σεβασμιωτάτου να διαβάζουν τις ευχές του Μεγάλου Αγιασμού, στις έξι Ιανουαρίου, κατά τη Δεσποτική εορτή της Βαπτίσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στη δημοτική.  Οι ευχές αποτελούν αριστουργήματα του Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, μοναδικά σε πλούσια άκτιστη Χάρη, μνημεία ασυναγώνιστα ζωντανού ρέοντος αρχαιοελληνικού λόγου, γεμάτα από τη θεολο­γία, ανθρωπολογία, εκκλησιολογία, κοσμολογία, φιλανθρωπία και φιλοθεία της Εκκλησίας μας.  Στο κείμενο που δημοσιεύσαμε στη Θεοδρομία παραθέτουμε ενδεικτικά, επίμαχα αποσπάσματα των εξαιρετικών ευχών του αγίου Σωφρονίου, παράλληλα τοποθετημένα το αρχαίο κείμενο και η μετάφραση, για να διαπιστώσει άμεσα ο αναγνώστης τον ευτελισμό και τη διαστροφή, η μάλλον καταστροφή του θεοπνεύστου κειμένου της μεγάλης εορτής των Θεοφανείων.

Κάθε χρόνο τελούμε την Ιερά Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού και διαβάζουμε τις Ευχές φυσικά στο πρωτότυπο αρχαίο κείμενο, σε μια λιμνούλα, εκατό μέτρα μακρύτερα από το Ναό της ενορίας μας.  Συγκεντρώνονται περίπου δύο χιλιάδες πιστοί με τα μικρά παιδάκια τους μέσα στο καταχείμωνο και παρακολουθούν με υποδειγματική προσοχή και κοσμιότητα.  Πως μπορούν και πα­ρακολουθούν το αρχαίο κείμενο;  Τι τους σαγηνεύει; Προφανώς η άκτιστη θεία Χάρις και η απίστευτη ομορφιά του σπανίου σε αξία έλληνος πάμπλουτου λόγου του Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσο­λύ­μων, εγνωσμένου για τη μόρφωση, αγιότητα, ποιμαντική εντι­μό­τητα, απαλλαγμένου από κάθε μεταπτωτική ενδοκοσμική σκοπιμότητα αγίου Ανδρός.  Τόσο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου θεω­ρού­νται οι Πρεβεζιάνοι που δεν τους αξίζει να ακούνε τα ίδια θεόπνευστα αριστουργήματα;

Τρεις έγκριτοι επώνυμοι Αγιορείτες ιερομόναχοι πατέρες:

α. Ιερομόναχος Γρηγόριος, γέροντας Ιερού Κελλίου Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Καρυών,
β.  Ιερομόναχος Αρσένιος, γέροντας Ιερού Κελλίου Γεννεσίου της Θεοτόκου «Παναγούδας»,
γ. Ιερομόναχος Ευθύμιος, γέροντας Ιεράς Καλύβης Αναστάσεως του Κυρίου Καψάλας,

μετά των συνοδειών τους καταθέτουν γραπτώς στο περιοδικό «Παρακαταθήκη» 70^ο τεύχος την κρυστάλλινη άποψή τους για το θέμα των μεταγλωττίσεων των λειτουργικών κειμένων.  Με επικεφαλίδα «Περί μεταφράσεων των λειτουργικών κειμένων» δηλώνουν την αντίθεσή τους στις μεταφράσεις-μεταγλωττίσεις που γίνονται αυθαίρετα σε κάποια Ιερά Μητρόπολη της Εκκλησίας της Ελλάδος.  Η εμπειρία τους προκύπτει από την επαφή τους και από τις ιερές εξομολογήσεις πολλών προσκυνητών στο Περιβόλι της Παναγίας.  Ιδιαίτερα τονίζουν ότι δεν φταίει το αρχαιοπρεπές γλωσσικό ιδίωμα για τη συμμετοχή στη θεία Λατρεία, όσο η συχνότητα, η επαφή και η εξοικείωση με το λειτουργικό χώρο και χρόνο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον και άξιο μεγίστης απορίας ταυτο­χρόνως, πως η Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Πρεβέζης εξέδωκε βιβλίο του μακαριστού πλέον Επισκόπου Σηλυβρίας Αιμιλιανού Τιμιάδου, με τίτλο «Η θεία ευχαριστία στη ζωή της ενορίας».  Σε δύο η τρεις σελίδες ο ως άνω Επίσκοπος επιχειρηματολογεί λεπτο­μερώς, για το ότι δεν επιτρέπονται για πολλούς λόγους οι μεταφράσεις των Λειτουργικών κειμένων.  Ενδεικτικά παραθέτουμε μικρό απόσπα­σμα από το αναφερόμενο βιβλίο:

«Ας μη παραξενευθούν μερικοί εάν συγκαταλέγουμε και την γλώσσα την λειτουργική στην κατηγορία του μυστηρίου.  Το μυστήριο της γλώσσας αποκτά σπουδαιότητα όταν σκεφθούμε, ότι η Εκκλησία αποκτά την αυτοσυνειδησία της από τον Λόγο.  Όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.  Στη συνέχεια, εμπιστεύεται σ' αυτήν την Εκκλησία του να διακηρύξει αυτόν τον Λόγο στα πέρατα της οικουμένης.  Επομένως η λειτουργική γλώσσα δεν είναι ένα από τα πρακτικά δευτερευούσης σημασίας θέματα, όπως της καθημερινής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ούτε μας επιτρέπεται με προχειρότητα να συζητούμε για αλλαγές λειτουργικής γλώσσας, απλοποίηση, εκσυγχρονισμό της» (σελ. 391).

Ας σημειώσουμε και τούτο που ίσως δεν είναι γνωστό στους πολλούς.  Τα λαϊκότροπα υπάρχοντα Συναξάρια ο άγιος Συμεών ο Μεταφραστής, κατά το τέλος του δεκάτου και αρχές του ενδεκάτου αιώνα τα μετέφερε σε αρχαιοπρεπέστερη γλώσσα και τα παρέδωσε στην Εκκλησία, ώστε να ενταχθούν στην ίδια γλωσσική εκφορά των Μηναίων, και να αποτελέσουν σπουδαίο λειτουργικό πλούτο μαζί με τη λοιπή θεία Λατρεία.

Υπάρχει και πιο σοβαρό θέμα με το Σεβασμιώτατο Άγιο Πρεβέζης. Όχι μόνο εχειροτόνησε εις πρεσβύτερον τον πολιό αιδεσιμολογιώτατο π. Κωνσταντίνο Μπέη, αλλά και ευνοεί την αυθαιρεσία και την αταξία στο υπ' αυτού του ιδίου διαμορφούμενο «τυπικό» της θείας Λειτουργίας.  Βάρβαρη και ξύλινη η λειτουργία αυτή, της νέας Εποχής, ξενίζει, σκανδαλίζει, μπερδεύει και ευτελίζει ό,τι ιερότερο, ό,τι πιο κορυφαίο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, τη θεία Λειτουργία, με την οποία έχουν τραφεί γενιές και γενιές πιστών είκοσι αιώνων.

Στην κριτική Σας, π. Δανιήλ, κάνετε μια ευθεία τοποθέτηση.  Μόνο η Αγία Γραφή, λέτε, είναι θεόπνευστη.  Η θεία Λειτουργία του ιερού Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου δεν είναι θεόπνευστες;  Η θεία Λατρεία που προηγείται και προετοιμάζει το πλήρωμα των πιστών προς τη μετοχή του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου δεν είναι θεόπνευστη; Χιλιάδες η μάλλον εκατομμύρια πιστοί ανά τους αιώνες τράφηκαν, αναπτύχθηκαν και έζησαν την εν Χριστώ πνευματική ζωή μέσα στη στρατευομένη μας Εκκλησία.  Κατευοδώθηκαν προς τη θριαμβεύουσα με αυτή τη θεόπνευστη λατρεία που οριοθετείται ανάμεσα στη θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη και στη θεόπνευστη Καινή.  Όλο αυτό το Σώμα της Εκκλησίας έκανε λάθος; Παραπλανήθηκε που την εχρησιμοποίησε ως ιερό όχημα για να φθάσουν οι πιστοί στην εν Χριστώ θέωση;

Μήπως πρέπει να επιμείνουμε ερωτώντες; Σε κάθε ιερά Ακολουθία μόνο το Ευαγγελικό Κείμενο είναι θεόπνευστο, ενώ τα πρότερα αλλά και τα ύστερα τροπάρια είναι ελλειμματικά ως προς τη θεοπνευστία τους;  Οι στίχοι της Παλαιάς Διαθήκης η οι ιεροί Ψαλμοί της μήπως και αυτοί παρουσιάζουν κάποια ελλείμματα θεοπνευστίας, επειδή εγκατασπείρονται μέσα σ' όλο το λατρευτικό Σώμα της κάθε ιεράς Ακολουθίας; Έτσι δεν εξομοιωνόμαστε με τους προτεστάντες που δέχονται τη θεοπνευστία μόνο της Αγίας Γραφής, ενώ δεν δέχονται τη θεοπνευστία των άλλων προσευχών; Δεν δέχονται την αγιότητα των Αγίων ούτε τη θεομητορικότητα της Παναγίας μας.  Τη θεωρούν μόνο μια πάρα πολύ καλή γυναίκα.

Επίσης, π. Δανιήλ, μου προσάπτετε μομφή στην ομαδική συνυπογραφή άλλων δώδεκα κληρικών που συμφωνούν με τα γραφόμενά μου.  Οι συνυπογράφοντες αυτοπροαιρέτως θέλησαν να συνυπογράψουν, γιατί και αυτοί, όπως και πολλοί άλλοι αντιδρούν στην αποδόμηση της Λατρείας μας.  Άλλωστε τα κείμενα που συνήθως συνυπογράφουν και άλλοι πατέρες, αποτελούν προϊόντα συνεργασίας.  Προσφέρουν την επιστημονική, θεολογική, ποιμαντική και ιερατική εμπειρία τους από την διακονία στον απέραντο χώρο των ενοριών τους.  Θα μπορούσα να προτείνω προσωπικά να συνυπογράψουν και να υποστηρίξουν τις θέσεις του άρθρου πολλοί περισσότεροι κληρικοί που πέρασαν από τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή η άλλοι που είναι πνευματικά τέκνα μου.  Δε συνηθίζω να πιέζω η να εκβιάζω να υπογράψουν σε λευκή η σε γραμμένη κόλλα για δημιουργία εντυπώσεων. 

Ενδεικτική συμφωνία και προσφορά δηλώνουν οι υπογρα­φές και άλλων κληρικών και όχι ομαδοποίηση.  Αυτό το αποδει­κνύ­ουν και προγενέστερες έγγραφες διαφωνίες, η τοποθετήσεις σε διάφορα εκκλησιαστικά θέματα.

Ομολογώ ότι ποτέ δεν θα ήθελα να αντιλογήσω στο Σεβασμιώτατο Άγιο Πρεβέζης, του οποίου το ήθος και οι καρποί, όπως διατείνεσθε, πανοσιολογιώτατε, είναι εγνωσμένοι.  Ούτε βέβαια και μπορεί να γίνει σύγκριση με περιπτώσεις ρόζ σκανδάλων.

Πράγματι π. Δανιήλ, δεν ασχολήθηκα ποτέ με ρόζ σκάνδαλα, Επισκόπων η κληρικών. Φρονώ ότι μόνο η τακτική εκκλησιαστική δικαιοσύνη η η κοσμική δικαιοσύνη μπορεί θεσμικά να ασχοληθεί και χρησιμοποιώντας τα έννομα κριτήριά της να αθωώσει, η να καταδικάσει χαμηλόβαθμους η υψηλού βαθμού κληρικούς.

Θα ήθελα να τελειώσω παραθέτοντας ένα απόσπασμα από την ομιλία του αιδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση: Νεοβαρλααμισμός η «Λειτουργική Αναγέννηση», με το περιεχόμενο της οποίας συμφωνούμε απόλυτα και γιαυτό είναι τοις πάσι γνωστό, ότι αντιπαρατεθήκαμε με σθένος στη Λειτουργική Ανανέωση του προηγουμένου διοικητικού εκκλησιαστικού καθε­στώτος.  Συγκεκριμένα γράφει ο π. Θεόδωρος:

«Για να γίνουμε όμως πιο πρακτικοί και συγκεκριμένοι· ποιές είναι οι λειτουργικές αλλαγές που προτείνονται από τους ανανεωτές και εκσυγχρονιστές; Θα αναφερθούμε στα σημαντικώτερα και πάλιν ζητήματα, λεπτομερή ανάλυση των οποίων ευρίσκει κανείς στο μνημονευθέν μνημειώδες τεύχος της «Θεοδρομίας» που καταλαμβάνει τετρακόσιες πενήντα σελίδες (450). Προτείνονται λοιπόν η εγκατάλειψη του χρησιμοποιούμενου σήμερα μοναστικού τυπικού και η υιοθέτηση του εγκαταλειφθέντος ασματικού τυπ­ι­κού, η συντόμευση του χρόνου των ακολουθιών που θεωρούνται μακρές και κουραστικές, η μεταφορά του χρόνου ενάρξεώς τους αργότερα, ώστε να ξεκουράζονται το πρωί οι πιστοί που θέλουν να τις παρακολουθήσουν, η προτίμηση όχι αργών αλλά σύντομων βυζαντινών μελών, η τέλεση δεύτερης λειτουργίας την ίδια ημέρα από τον ίδιο ιερέα, η μετάφραση των λειτουργικών κειμένων, ώστε να γίνονται κατανοητά από το λαό, η εκφώνηση των ευχών και όχι η μυστική ανάγνωσή τους, η συμψαλμωδία του εκκλησιάσματος, η κατάργηση των υψηλών τέμπλων, η συμμετοχή γυναικών στους χορούς των ιεροψαλτών, η χρήση μουσικών οργάνων μέσα στις εκκλησίες, η τετράφωνη απόδοση των εκκλησιαστικών ύμνων, η σύνταξη νέων ακολουθιών για τον αρραβώνα και το γάμο, ως και νέων ευχών για τις γυναίκες μετά τον τοκετό κατά τη διάρκεια της λοχείας, η μόνιμη στροφή του ιερέως προς τον λαό κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, η κήδευση των αβαπτίστων νηπίων και των αυτοκτο­νού­ντων, η κατάργηση του ράσου, η έμμεση υποκατάσταση του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολογήσεως από ψυχιάτρους και ψυχολόγους και πολλά άλλα». 

Τα παραπάνω χαρακτηρίζονται από τον π. Θεόδωρο ως σύνδρομο νεοβαρλααμικό, το οποίο οδηγεί στην παραποίηση της Ορθοδόξου Λατρείας και στον ευκολότερο συσχηματισμό της με τη λατρεία της Νέας Εποχής.

Πανοσιολογιώτατε πάτερ Δανιήλ, βάζω όσες μετάνοιες χρειάζονται και σε Σάς και στον Άγιο Πρεβέζης καθώς επίσης και στον π. Κωνσταντίνο Μπέη.  Χίλια, χίλια συγγνώμη.  Ειλικρινά δεν διακατέχομαι από κάτι απέναντί Σας.   Η διαφορά μας δεν είναι σε προσωπικό επίπεδο.  Πιστεύω όμως ότι η Νέα Εποχή, η πανίσχυρη αίρεση του Διαβόλου δε ζητάει να κλείσουν οι Εκκλησίες, όπως ζητούσαν παλαιά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά να αλλο­τριω­θεί η μοναδικότητα της ορθοδόξου πίστεώς μας και η τέλεια Ορθόδοξη Λατρεία μας.  Η αλλοίωση της θείας Λατρείας ευνοεί την αλλοτρίωση του Τριαδολογικού και Χριστολογικού δόγματος, και της εν γένει ορθοδόξου εκκλησιολογίας με  συνέπεια την ενσωμάτω­σή μας στην πανθρησκεία μέσα στο συναρμολογούμενο κράτος του Αντιχρίστου. 

  Αρχιμ.  Σαράντης Σαράντος,
εφημέριος του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου.­

Διαβάστε την απάντηση του Μητροπολίτου Πρεβέζης προς τον π. Σαράντη εδώ

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.com/2010/04/blog-post_65.html