(Παπισμός) Ο J.J. Strossmaier

Πάπας και Παπισμός
Josip Jurai Strossmaier  

 

        Ο σπάνιος ιεράρχης της Ρωμαιοκαθολικής "Εκκλησίας" Josip Jurai Strossmaier, Αρχιεπίσκοπος Βοσνίας-Ντιάκοβο και Σέρμσκυ (Σιρμίου), υπήρξε ένας περίφημος άνθρωπος της εποχής μας, ιδιαίτερα δε ένας μεγάλος πατριώτης και προσωπικότητα του Σλαβικού κόσμου. Μεγάλη είναι η ωφέλεια που προσκόμισε σ' ολόκληρο τον Σλαβικό κόσμο, ιδιαίτερα όμως πολλά είναι τα καλά που έκανε στην πατρίδα του - στο ούτω καλούμενο τριαδικό βασίλειο (της Κροατίας, της Σλοβενίας και της Δαλματίας), όπου διετέλεσε Επίσκοπος για 55 χρόνια. Εκεί το όνομά του ήταν πολύ γνωστό και τύγχανε μεγάλου σεβασμού, πράγμα που σε πάρα πολύ λίγων ανθρώπων την πορεία λαχαίνει. Στα νοτιοσλαβικά εδάφη του τριαδικού βασιλείου δεν υπάρχει σπίτι, στο οποίο να μη προβάλλεται σε τιμητική θέση η προσωπογραφία το Επισκόπου του Ντιάκοβο. Σχεδόν σε κάθε πόλη υπάρχουν γυμνάσιο, σχολείο, μουσεία, σύνδεσμοι και αναγνωστήρια, που φέρουν το όνομά του. Εκείνος ο ίδιος έδωσε και επεζήτησε να βρει μεγάλα χρηματικά ποσά για την ανέγερση διαφόρων ειδών εκπαιδευτικών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων για την πατρίδα του και τον Κροατικό λαό.

Οι σχέσεις του σπάνιου αυτού Ρωμαιοκαθολικού ποιμένα με τη Ρωσία ήταν διαποτισμένες με μια συγκινητική αγάπη. Σαν ένας Σλάβος αδελφός γεμάτος αγάπη, δεχόταν με ιδιαίτερη ευαισθησία στην καρδιά τα βάσανα και τις χαρές της Ρωσίας. Τη Ρωσία την έβλεπε σαν εστία ζωντανής πίστεως και τεράστιων, αλλά μη αποκαλυφθεισών ακόμη δυνάμεων, οι οποίες θα ανανέωναν τη Δύση και θα ένωναν όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες. Είναι ιδιαίτερα γνωστή η περίπτωση, κατά την οποία ο  Strossmaier απέστειλε στο Κίεβο συγχαρητήριο χαιρετισμό με την ευκαιρία της 900^ης επετείου του εκχριστιανισμού της Ρωσίας με το βάπτισμα στην Ορθόδοξη πίστη. Γι αυτό τον χαιρετισμό του περιέπεσε ακόμη και υπό τη δυσμένεια του Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ. Είναι για όλους επίσης αξιομνημόνευτη και εξής εκδήλωση της αφοσίωσης του Σλάβου Επισκόπου στα συμφέροντα της Ρωσίας. Την εποχή της Πολωνικής εξέγερσης οι Πολωνοί Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς δρούσαν, όπως είναι γνωστό, σαν άνθρωποι που συμμετείχαν στην εξέγερση και σαν υπηρέτες της Πολστσίζνα (Πολωνικού Εθνικιστικού κινήματος). Το Βατικανό, με τον «αλάθητο» Πάπα του επικεφαλής, έλαβε και αυτό μυστικά μέρος στην Πολωνική εξέγερση,οπως και στον τελευταίο Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο, κατά τον οποίο ευλογούσε τους Μωαμεθανούς-Τούρκους ενάντια στους Ρώσους «σχισματικούς» (έτσι είναι που αποκαλούν συνήθως τους Ορθοδόξους Χριστιανούς οι Πάπες και οι Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς της Πολωνίας). Μετά τη θέσπιση του περί ανεξιθρησκίας νόμου της 17^ης Απριλίου, οι Πολωνοί Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς των δυτικών περιοχών ξανάρχισαν να εκδηλώνονται με προπαγάνδα της Λατινικής (σ.μ.- Ρωμαιοκαθολικής) Εκκλησίας και με μισαλλοδοξία έναντι της Ορθοδοξίας και της Ρωσικής εθνότητας. Ο μακαρίτης Επίσκοπος Ντιάκοβο παρακολουθούσε επίσης με προσοχή και τον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο. Οι Ρωσικές αποτυχίες στον πόλεμο και ο ενθουσιασμός των εχθρών της Ρωσίας, περιλαμβανομένου και του Βατικανού, τον πίκραιναν και τον στενοχωρούσαν βαθιά, ίσως δε να επιτάχυναν και αυτό τον θάνατό του.

        Ο Strossmaier έχαιρε ευνοίας και από πλευράς των Παπών της Ρώμης. Δεν μπορούσαν να μη σέβονται τον Αρχιεπίσκοπο για τα υψηλά του χαρίσματα και ικανότητες, για την ευφυία και την τιμιότητά του όπως και για την καρποφόρα και ευρεία κοινωνική του δράση. Μάλιστα δε, θάταν και «ασύμφορο» για τους Πάπες να «εξοργίζονται» ενάντια στον Χριστιανό Ιεράρχη και κοινωνικό παράγοντα, που έχαιρε του γενικού σεβασμού και της αγάπης όλων. Οι Πάπες κατά κάποιον τρόπο τον φοβόντουσαν και γι αυτό τον λόγο τον θώπευαν και τον επιβράβευαν.Για παράδειγμα, ο Πάπας Πίος Θ' τον προσαγόρευε «απόστολο των Σλαβικών λαών». Ο Strossmaier παρέμενε ελεύθερος και ανεξάρτητος έναντι στον Παπισμό και, όταν αυτό χρειαζόταν, τον στηλίτευε έντονα και τον επέκρινε υπερβάσεις.

        Το 1870 παρίστατο στη Ρώμη στην ούτω καλούμενη Βατικάνεια Σύνοδο, που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία την αναγνωρίζει ως Οικουμενική. Στη Σύνοδο κατέφθασαν πολλοί ιεράρχες απ όλες τις Ρωμαιοκαθολικές χώρες (πάνω από 700, μαζί με τους τιτουλάριους και τους Ιταλούς Επισκόπους). Ο Πάπας Πίος Θ' ήθελε στη Σύνοδο αυτή να κηρύξει το αλάθητό του   όσο το δυνατό πιο πανηγυρικά κι επίσημα. Ευρισκόμενος στη Ρώμη και συμμετέχοντας στις συνεδριάσεις της Συνόδου ο Strossmaier αγωνίστηκε έντονα ενάντια στην ανακήρυξη των παπών ως «αλάθητων» και αρνήθηκε αποφασιστικά να αναγνωρίσει το Παπικό αλάθητο. Κατά τη Σύνοδο ξεφώνησε λόγο, στον οποίο με θάρρος και πειστικότητα επεξήγησε και διασαφήνισε το εσφαλμένο και αβάσιμο των Παπικών αξιώσεων για ηγεμονία στην Εκκλησία του Χριστού και για το προσωπικό αλάθητο του Πάπα. Να τι έλεγε ο Strossmaier στους παρόντες στη Σύνοδο Ρωμαιοκαθολικούς «πρίγκηπες της Εκκλησίας» και στον ίδιο τον Πάπα Πίο Θ'.   

Περί της τοποτηρητείας και του αλάθητου των Παπών.  

        «Από την πρώτη στιγμή, που έλαβα το δικαίωμα να παρακάθημαι στις συνεδριάσεις μαζί σας, παρακολουθούσα με προσοχή τις ομιλίες που εκφωνούνταν σ αυτή τη σύναξη ελπίζοντας, με μεγάλο πόθο, ότι με την πάροδο του χρόνου θα κατέλθει και σε μένα άνωθεν ακτίνα Θείου φωτός και θα φωτίσει τους οφθαλμούς της διανοίας μου επιτρέποντάς μου να συμφωνήσω με τον ορισμό και την απόφαση της ιεράς αυτής Οικουμενικής Συνόδου με πλήρη διασαφήνιση των πραγμάτων. με πλήρη τη συναίσθηση της ευθύνης, την οποία θα πρέπει να έχω απέναντι στον Θεό, ασχολήθηκα με τη μελέτη της Αγίας Γραφής (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης) με την πιο σοβαρή προσοχή κι αναζητούσα στο ανεκτίμητο εκείνο ταμείο της αλήθειας απάντηση στο ερώτημα : Πραγματικά ο άγιος ιεράρχης, που προεδρεύει εδώ, είναι διάδοχος του Αγίου Πέτρου, τοποτηρητής του Ιησού Χριστού και αλάθητος διδάσκαλος της Εκκλησίας ;

        Για να λύσω το σπουδαίο αυτό ερώτημα, αναγκάστηκα να ανατρέξω νοερά, κρατώντας στο χέρι την Ευαγγελική λαμπάδα, στους χρόνους εκείνους, κατά τους οποίους δεν υπήρχε ούτε υπερμοντανισμός ούτε γαλλικανισμός (σ.μ.-γαλλικανικές ελευθερίες) και διδάσκαλοι της Εκκλησίας ήταν οι Άγιοι Παύλος, Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης και μάλιστα τέτοιοι διδάσκαλοι, που κανείς δεν μπορεί να τους απορρίψει για έλλειψη Θείου κύρους και αυθεντίας. Κι έτσι άνοιξα τις ιερές αυτές σελίδες (της Αγίας Γραφής). Και λοιπόν ; Πώς να τολμήσω να το πω ; Στις Ιερές σελίδες της Αγίας Γραφής δεν βρήκα τίποτε, που θα επιβεβαίωνε τις απόψεις των ακραίων Μοντανιστών. Κι ακόμα, πέρα απ αυτό, προς μεγίστη μου κατάπληξη: Κατά την ανασκόπηση των Αποστολικών αυτών χρόνων, δεν βρήκα ούτε την παραμικρή νύξη για τον Πάπα ως διάδοχο του Αγίου Πέτρου και τοποτηρητή του Ιησού Χριστού, ακριβώς όπως δεν βρήκα ούτε νύξη για τον Μωάμεθ, ο οποίος τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε......  

        Αφού λοιπόν διάβασα απ την αρχή ως το τέλος τα ιερά βιβλία (σ.μ. - της Αγίας Γραφής) με την προσοχή εκείνη, με την οποία με προίκισε ο Κύριος, δεν βρήκα ούτε ένα κεφάλαιο, ούτε ένα στίχο, στον οποίο ο Ιησούς Χριστός χορηγούσε τάχα πρωτείο στον Άγιο Πέτρο πάνω από τους Αποστόλους. Αν ο Σίμων, ο υιός του Ιωνά, ήταν αυτό που κατά την πίστη μας είναι σήμερα η αυτού αγιότης ο Πίος Θ', είναι εκπληκτικό το πως ο Κύριος δεν του είπε : «Όταν Εγώ ανέλθω στον Πατέρα μου, όλοι οι Απόστολοι θα πρέπει να υποτάσσονται σε σένα, όπως υποτάσσονται σε Μένα˙ σε θέτω τοποτηρητή Μου στη γη». Κι όχι μόνο ο Ιησούς Χριστός δεν είπε τίποτε πάνω σ αυτό, αλλ' ακόμη, όταν υποσχότανε στους Αποστόλους Του θρόνους για να κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, υποσχόταν σ όλους τους με τον ίδιο τρόπο χωρίς ν' αναφέρει πως από τους θρόνους εκείνους ο θρόνος, που ανήκε στον Άγιο Πέτρο, θ' άταν πιο ψηλός από τους υπόλοιπους (Μτθ.ιθ,28). Κατά πάσα πιθανότητα, αν αυτό Του ήταν ευάρεστο, θα το έλεγε ο Κύριος. Τι πρέπει να συμπεράνουμε από τη σιωπή Του πάνω σ' αυτό το σημείο; Ότι ο Χριστός δεν ήθελε να κάνει τον Πέτρο κεφαλή, αρχηγό των Αποστόλων. Ο Χριστός, όταν έστειλε τους Αποστόλους στο Ευαγγελικό κήρυγμα, έδινε σ' όλους τους την ίδια εξουσία να κρατούν αμαρτίες ασυγχώρητες και να συγχωρούν αμαρτίες και έδινε σ' όλους τους επαγγελία του Αγίου Πνεύματος (Ιωάν. Κ',21-23). Επιτρέψατέ μου να επαναλάβω : Αν ο Κύριος ευδοκούσε να θέσει τον Πέτρο τοποτηρητή Του, θα παρέδιδε σ' αυτόν τη γενική διοίκηση του   πνευματικού Του στρατεύματος. Ο Χριστός, σύμφωνα με όσα αναφέρει η Αγία Γραφή, απαγόρευσε στον Πέτρο και τους υπόλοιπους Αποστόλους να κυριαρχούν και να επιζητούν την κυριαρχία η να έχουν εξουσία πάνω στους πιστούς, κατά τρόπο όμοιο μ' εκείνο των βασιλέων των εθνών(Λκ,κβ,25). Αν ο Άγιος Πέτρος εξελέγη Πάπας, τότε ο Κύριος Ιησούς δεν θα του είχε μιλήσει έτσι, γιατί, κατά την παράδοσή μας, ο Παπισμός κρατεί στα χέρια του δύο ξίφη- σύμβολα της πνευματικής και της κοσμικής εξουσίας.

        Ένα πράγμα με κατέπληξε υπερβολικά. Συλλογιόμουνα πάνω σ΄ αυτό το θέμα και είπα μέσα μου: Αν ο Απόστολος Πέτρος είχε εκλεγεί Πάπας, θα μπορούσε μήπως να επιτραπεί στους υπόλοιπους Αποστόλους να τον στείλουν μαζί με τον Ιωάννη στη Σαμάρεια για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του Υιού του Θεού; (Πράξ. η',14). Τι θα σκεφτόσαστε, αξιοσέβαστοι αδελφοί, αν αυτή τη στιγμή μας επιτρεπόταν να στείλουμε την αυτού αγιότητα. τον Πίο Θ', και τον Πανιερώτατο Πλαντιέ στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως για να τον παρακαλέσει να θέσει τέρμα στο Ανατολικό σχίσμα;

        Εδώ όμως είναι ένα άλλο, ακόμη πιο σημαντικό γεγονός. Στα Ιεροσόλυμα συνέρχεται Οικουμενική Σύνοδος για να αποφασίσει πάνω σε κάποιο πρόβλημα που χωρίζει τους πιστούς. Ποιος θα συγκαλούσε τη σύνοδο αυτή, αν ο Άγιος Πέτρος ήταν Πάπας; Ο Άγιος Πέτρος. Ποιος θα προήδρευε σ' αυτή; Ο Άγιος Πέτρος η οι λεγάτοι (αντιπρόσωποί) του. Ποιος θα συνέτασσε και θα κοινοποιούσε τις αποφάσεις της συνόδου; Ο Άγιος Πέτρος. Μάλιστα˙ όμως στην πραγματικότητα τίποτε απ' όλα αυτά δεν συνέβη. Ο Απόστολος Πέτρος ήταν παρών στη Σύνοδο, όπως και οι άλλοι, και δεν είναι εκείνος που συγκάλεσε τη Σύνοδο αλλά ο Άγιος Ιάκωβος˙ όταν δε ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις, ανακοινώθηκαν εκ μέρους των Αποστόλων και των πρεσβυτέρων αδελφών (Πράξ. ιε'). Έτσι είναι που ενεργούμε εμείς μέσα στην Εκκλησία μας; Όσο περισσότερο ερευνώ την Αγία Γραφή, αξιοσέβαστοι αδελφοί, τόσο περισσότερο είμαι πεπεισμένος ότι ο υιός του Ιωνά (σ.μ.-ο Πέτρος) δεν παρουσιάζεται ως ο πρώτος. Τώρα, όταν εμείς διδάσκουμε ότι η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω στον Άγιο Πέτρο, ο Άγιος Παύλος, για το κύρος και την αυθεντία του οποίου δεν είναι δυνατόν ν' αμφιβάλλει κανείς, στην προς Εφεσίους Επιστολή του (Εφ. Β',20) μας λέγει ότι η Εκκλησία είναι κτισμένη πάνω στο θεμέλιο των Αποστόλων και των Προφητών, έχοντας τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ως ακρογωνιαίο της λίθο. Και αυτός ο ίδιος Απόστολος τόσο λίγο πιστεύει στο πρωτείο, την κυριαρχία του Αγίου Πέτρου, που αποδοκιμάζει ανοιχτά όσους λένε, άλλοι μεν «εμείς είμαστε του Παύλου», άλλοι δε «εμείς είμαστε του Απολλώ» (Α' Κορ. α, 12),όπως και όσους θα πουν «εμείς είμαστε του Πέτρου». Γι' αυτό, αν ο τελευταίος αυτός Απόστολος ήταν τοποτηρητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, τότε ο Άγιος Παύλος δεν θα τολμούσε ν' αποδοκιμάζει τόσο έντονα εκείνους, που ανήκαν στους δικούς του οπαδούς (σ.μ. - του Απ.Πέτρου). Ο ίδιος εκείνος Απόστολος (σ.μ. - Παύλος ), απαριθμώντας τις εντός της Εκκλησίας διακονίες, μνημονεύει Αποστόλους, Προφήτες, Ευαγγελιστές, Διδασκάλους και Ποιμένες. Είναι ποτέ δυνατό ότι πρέπει να σκεφτούμε, αξιοσέβαστοι αδελφοί, ότι ο Άγιος Παύλος, ο μέγας των εθνών Απόστολος, ξέχασε να αναφέρει την πρώτη απ' αυτές τις διακονίες, τη διακονία δηλαδή του Πάπα, ως Παποκρατία, αν η τελευταία αυτή ήταν θεϊκά εγκαθιδρυμένη; Κατά πάσα πιθανότητα, θ' άγραφε μια μακρά επιστολή για το σπουδαιότατο αυτό θεμα.

Δεν έχω βρει ούτε το ελάχιστο ίχνος η νύξη περί Παπικής εξουσίας σε μια οποιαδήποτε από τις επιστολές των Αγίων Παύλου ,Ιωάννου και Ιακώβου. Ο Άγιος Λουκάς, ο ιστορικός των ιεραποστολικών κατορθωμάτων των Αποστόλων, σιωπά επίσης σχετικά μ' αυτό το σημαντικότατο θέμα. Η σιωπή των Αγίων αυτών ανδρών πάντα μου φαινόταν ύποπτη, αν ο Πέτρος ήταν Πάπας. Εκείνο ωστόσο που με κατέπληξε τα μέγιστα είναι η σιγή του Αγίου Πέτρου. Αν ο Απόστολος ήταν αυτό που τον αποκαλούμε τώρα, δηλαδή τοποτηρητής του Ιησού Χριστού στη γη, τότε ίσως να το γνώριζε˙ κι αν το γνώριζε, γιατί τότε δεν ενήργησε ούτε μια φορά ως Πάπας; Θα μπορούσε να ενεργήσει όπως την ημέρα της Πεντηκοστής, οπότε ξεφώνησε τον πρώτο του λόγο - και δεν ενήργησε έτσι˙ το ίδιο επίσης, δεν προβάλλει τον εαυτό του ως Πάπα ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη επιστολή του, που απηύθυνε προς την Εκκλησία. Ας επιστρέψουμε στην αρχή. Λέγω λοιπό ότι˙ ενόσω οι Απόστολοι ζούσαν, η Εκκλησία ουδέποτε πίστευε ότι έπρεπε να υπάρχει οιοσδήποτε Πάπας. Αν θέλουμε να αποδείξουμε το αντίθετο, τότε πρέπει να ρίξουμε στη φωτιά ολόκληρη την Αγία Γραφή η να την αγνοήσουμε ολότελα. Ακούω όμως από παντού τα ερωτήματα: Δεν ήταν ο Άγιος Πέτρος στη Ρώμη; Δεν σταυρώθηκε εκεί με την κεφαλή κάτω; Δεν είναι σ' αυτή την αιώνια πόλη που βρίσκεται η καθέδρα, από την οποία δίδασκε, όπως και τα ιερά και τα θυσιαστήρια, όπου τελούσε τη Θεία λειτουργία;

        Αξιοσέβαστοι αδελφοί˙ το ότι ο Άγιος Πέτρος ήταν στη Ρώμη είναι κάτι που στηρίζεται μόνο στην παράδοση˙ αλλά, κι αν πράγματι υπήρξε Επίσκοπος Ρώμη, τότε πως μπορείτε απ' αυτή την επισκοπεία του να βγάζετε συμπεράσματα περί ηγεμονίας του; Έτσι, αφού δεν βρήκα διόλου ίχνη Παπισμού κατά τους χρόνους των Αποστόλων, είπα στον εαυτό μου: Θα βρω αυτό που ζητώ στα χρονικά της Εκκλησίας. Ναι, μιλώ ειλικρινά, αναζητούσα τον Πάπα στους πρώτους τέσσερις αιώνες και δεν τον βρήκα. Ελπίζω ότι κανείς από σας δεν αμφιβάλλει για το μεγάλο κύρος και αυθεντία του Αγίου Επισκόπου Ιππώνος, του μεγάλου και μακαρίου Αυγουστίνου. Ο ευλαβής αυτός διδάσκαλος, τιμή και δόξα της Καθολικής Εκκλησίας, ήταν γραμματέας στη Σύνοδο της Μιλεύης. Μέσα στις αποφάσεις της αξιοσέβαστης σύναξης βρίσκουμε τα πιο κάτω περίφημα λόγια: «Όποιος θελήσει να επικαλεστεί και να κάνει έφεση σ' εκείνους που βρίσκονται (εκεί-σ.μ.) στην άλλη όχθη της θάλασσας δεν θα γίνει δεκτός πουθενά στην Αφρική σε κοινωνία». Οι Αφρικανοί Επίσκοποι αναγνώριζαν τον Επίσκοπο Ρώμης σαν τόσο άσημο, που και τιμωρούσαν ακόμη με αφορισμό εκείνους που θα ήθελαν να κάνουν παράπονα σ' αυτόν. Οι ίδιοι εκείνοι Επίσκοποι, στην Στ' Σύνοδο της Καρθαγένης, υπό την προεδρία του Αυρηλίου, επισκόπου της πόλεως αυτής έγραφαν στον Καιλεστίνο, Επίσκοπο Ρώμης, για να τον προειδοποιήσουν να μη δέχεται εφέσεις, ούτε από τους Αφρικανούς επισκόπους, ούτε από τους ιερείς η άλλους κληρικούς˙ του έγραφαν ακόμη πως δεν έπρεπε πια να στέλλει τους αντιπροσώπους του (λεγάτους) η πληρεξουσίους του και ότι δεν έπρεπε να εγκαθιστά ανθρώπινη υπερηφάνεια μέσα στην Εκκλησία.

        Ότι ο πατριάρχης Ρώμης από τους πρώτους κιόλας χρόνους προσπαθούσε να συγκεντρώσει στον εαυτό του κάθε δυνατή εξουσία είναι γεγονός οφθαλμοφανές˙ είναι όμως επίσης οφθαλμοφανές γεγονός ότι δεν είχε την ηγεμονία εκείνη που του αποδίδουν οι υπερμοντανιστές. Αν είχε τέτοια ηγεμονία, τότε πως οι Αφρικανοί Επίσκοποι και ο μακάριος Αυγουστίνος, πρώτος απ' όλους, μπορούσαν να αποτολμήσουν απαγόρευση εφέσεως πάνω στις αποφάσεις τους προς το ανώτατο δικαστήριό του; Εγώ δίχως δυσκολία παραδέχομαι ότι ο πατριάρχης Ρώμης κατείχε την πρώτη θέση. Σ' ένα από τους νόμους του Ιουστινιανού αναφέρεται: «Σύμφωνα με απόφαση των τεσσάρων Συνόδων, ορίζουμε ο άγιος πάπας της αρχαίας Ρώμης να είναι πρώτος από τους επισκόπους και ο αγιότατος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, της Νέας Ρώμης, να είναι δεύτερος». Λοιπόν θα μου πείτε, υποκλίσου μπροστά στην ηγεμονία του Πάπα. Μην είστε τόσο βιαστικοί, αξιοσέβαστοι αδελφοί, στα συμπεράσματά σας, ωσάν ο νόμος του Ιουστινιανού να γράφτηκε για να προασπίσει τη διδασκαλία που εσείς υπερασπίζετε. Άλλο πράγμα είναι το πρωτείο, κι' άλλο η εξουσία αρμοδιότητας και δικαιοδοσίας. Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, ότι στη Φλωρεντία συνεκροτείτο σύνοδος όλων των Επισκόπων του βασιλείου. Πρωτείο, βέβαια θα δινόταν τότε στον Αρχιεπίσκοπο Φλωρεντίας, όπως μεταξύ των Ανατολικών αυτό θα παρεχωρείτο στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ενώ στην Αγγλία θα παρεχωρείτο στον Αρχιεπίσκοπο Κανταβρυγίας. Όμως, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, ούτε ο τρίτος απ' αυτούς δεν μπορεί να υπολογίζει, εξαιτίας της θέσης που κατέχει, σε δικαιοδοσία έναντι των Αδελφών του. Η σημασία των Επισκόπων της Ρώμης απέρρεε όχι από οποιαδήποτε Θεία δύναμη και ισχύ, αλλά από τη σπουδαιότητα της πόλεως, στην οποία βρισκόταν η έδρα τους. ¨

        Έχω πει ότι από τους πρώτους κιόλας αιώνες, ο πατριάρχης Ρώμης επεδίωκε την καθολική ηγεμονία η κυριαρχία πάνω στην Εκκλησία. Δυστυχώς, σχεδόν το πέτυχε, αλλά δεν πέτυχε ολότελα στις αξιώσεις του, γιατί ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β' όρισε με νόμο ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είχε ίση εξουσία με τον Ρώμης. Οι Πατέρες της Συνόδου της Χαλκηδόνος έθεσαν τους Επισκόπους της Νέας και της Πρεσβυτέρας Ρώμης στην ίδια ακριβώς θέση σε σχέση με όλες τις υποθέσεις, ακόμη και τις εκκλησιαστικές (Κανόνας ΚΗ'). Η Στ' Σύνοδος της Καρθαγένης απαγόρευσε σ' όλους τους Επισκόπους να δέχονται για τον εαυτό τους τον τίτλο του πρίγκιπα των Επισκόπων η του Ανωτάτου Επισκόπου.

        Όσον αφορά τον τίτλο του Οικουμενικού Επισκόπου, τον οποίο οι Πάπες πήραν μεταγενέστερα, ο Άγιος Γρηγόριος Α', επειδή νόμιζε ότι οι διάδοχοι του ποτέ δεν θα σκεφθούν να κοσμήσουν τον εαυτό τους μ' αυτόν, έγραψε τα ακόλουθα: «Ας μη θελήσει ούτε ένας από τους διαδόχους μου να λάβει αυτή την ασεβή ονομασία, γιατί, όταν οποιοσδήποτε Πατριάρχης οικειοποιηθεί την ονομασία «Οικουμενικός», τότε ο τίτλος του Πατριάρχου δεν είναι αξιόπιστος. Συνεπώς, οι Χριστιανοί ας αποφεύγουν την επιθυμία να οικειοποιηθούν ένα τέτοιο τίτλο που εμπνέει δυσπιστία στους αδελφούς τους». Αυτές οι αυθεντικές μαρτυρίες -μπορώ δε να παρουσιάσω πέρα από εκατόν όμοιές τους - δεν καταδεικνύουν μήπως, πιο καθαρά κι' από το φως του μεσημεριάτικου ήλιου, ότι οι πρώτοι Επίσκοποι της Ρώμης ουδέποτε αναγνωρίζονταν ως Οικουμενικοί Επίσκοποι και ως κεφαλή της Εκκλησίας;

        Ποιος δεν ξέρει ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι συνεκαλούντο από τους Αυτοκράτορες χωρίς να ειδοποιείται ο Επίσκοπος Ρώμης, μερικές δε φορές παρά τη θέλησή του;

        Περνώ τώρα στην ισχυρά μαρτυρία, την οποία προβάλατε ως επιχείρημα προηγουμένως για να υποστηρίξετε την ηγεμονία του Επισκόπου Ρώμης. Με τη λέξη πέτρα, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε η Αγία Εκκλησία, εσείς εννοείτε τον Πέτρο. Αν αυτό ήταν αληθινό, τότε η διαφορά και διαμάχη θα σταματούσε, οι προπάτορές μας όμως -κι' εκείνοι βέβαια κάτι γνώριζαν- δεν φρονούσαν τα ίδια μ' εμάς. Ο Άγιος Κύριλλος (στο τέταρτο βιβλίο περί της Αγίας Τριάδος) λέγει: «Φρονώ ότι με τη λέξη ‘πέτρα' πρέπει να εννοήσουμε την ακλόνητη πίστη των Αποστόλων».Ο Άγιος Ιλάριος, Επίσκοπος Πουατιέ (στο δεύτερο βιβλίο περί της Αγίας Τριάδος) λέγει: «'Πέτρα' είναι η ευλογημένη και μοναδική πέτρα της πίστεως, που ομολογήθηκε από το στόμα του Αγίου Πέτρου, πάνω σ΄ αυτή την πέτρα ομολογίας πίστεως θεμελιώθηκε η Εκκλησία» (έκτο βιβλίο). «Ο Θεός, όπως λέγει ο Άγιος Ιερόνυμος (στο έκτο βιβλίο εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο) «ίδρυσε την Εκκλησία Του πάνω σ΄αυτή την πέτρα, κι απ' αυτή την πέτρα ο Απόστολος Πέτρος πήρε την ονομασία του». Μετά τον Άγιο Ιερόνυμο ο Άγιος (Ιωάννης ο) Χρυσόστομος (στην53η ομιλία του εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο) λέγει:«' Επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησία', δηλαδή πάνω στην πίστη της ομολογίας».Τώρα ποια ήταν η ομολογία του Αποστόλου ; Ιδού:«Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος». Ο Άγιος Αμβρόσιος, Αρχιεπίσκοπος Μεδιολάνων(στην ερμηνεία του πάνω στο Β' κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής του Απ. Παύλου), ο Άγιος Βασίλειος Σελεύκειας και οι Πατέρες της Συνόδου της Χαλκηδόνος τα ίδια ακριβώς διδάσκουν.

        Απ' όλους τους διδασκάλους της Χριστιανικής αρχαιότητας ο Άγιος Αυγουστίνος κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις ως προς την πολυμάθεια και την αγιότητα, ακούστε, λοιπόν, τι γράφει στην Β' πραγματεία του για την Α' Επιστολή του Άγ. Ιωάννου: «Τι σημαίνουν οι λόγοι ‘επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησία; Σημαίνουν, πάνω σ' αυτή την πίστη, πάνω σε τούτα τα λόγια:« Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος». Στην 124^η ομιλία του στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο βρίσκουμε την ακόλουθη αξιοσημείωτη φράση: «Πάνω σ' αυτή την πέτρα της ομολογίας σου θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου. Η δε πέτρα ήταν ο Χριστός». Ο μέγας αυτός Επίσκοπος τόσο λίγο πίστευε ότι η Εκκλησία ήταν θεμελιωμένη πάνω στον Άγιο Πέτρο, που στην 13^η ομιλία του προς τους ποιμαινομένους είπε τα εξής:«Συ είσαι ο Πέτρος και πάνω σ΄ αυτή την πέτρα της ομολογίας σου, πάνω σ' αυτή την πέτρα των λόγων σου   «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος», θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου»...

        Η γνώμη του Αγίου Αυγουστίνου πάνω σ΄ αυτό το περίφημο χωρίο ήταν κα γνώμη ολόκληρης της Χριστιανοσύνης στην εποχή του. Επομένως, χάριν συντομίας διατυπώνω τις πιο κάτω θέσεις:

 

  

Αν αναγνωρίζουμε τον Πίο Θ' ως αλάθητο, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίζουμε σαν το ίδιο αλάθητους και όλους τους προκατόχους του. Καλώς! Αλλά εδώ, αξιοσέβαστοι αδελφοί, η Ιστορία, υψώνει την αυθεντική και έγκυρη φωνή της καταδεικνύοντας ότι μερικοί Πάπες έσφαλαν. Μπορείτε να διαμαρτύρεστε ενάντια σ' αυτό που λέγω ή να το αρνείστε, όπως θέλετε˙ αλλά εγώ θα το αποδείξω. Ο Πάπας Βίκτωρ (192) στην αρχή ενέκρινε κι επιδοκίμασε τον μοντανισμό (αίρεση του Β' αιώνα), αλλά αργότερα τον καταδίκασε. Ο Μαρκελλίνος (296-303) ήταν ειδωλολάτρης: Εισήλθε στο ναό της Εστίας και πρόσφερε θυσία στη θεά. Θα πείτε πως αυτό ήταν υπόθεση μιας αδυναμίας, αλλά απαντώ: Ο τοποτηρητής του Ιησού Χριστού πεθαίνει, αλλά δεν γίνεται εξωμότης ή αποστάτης. Ο Λιβέριος (358) συνήνεσε στην καταδίκη του Αθανασίου και αποφάσισε να δεχτεί τον Αρειανισμό με σκοπό να τον ελευθερώσουν από την εξορία και να του επιστρέψουν την προηγούμενή του έδρα. Ο Ονώριος (625) ακολουθούσε τον Μονοθελητισμό˙ αυτό το απέδειξε ο Πατήρ Γκρατρύ. Ο Γρηγόριος Α' (578-590) ονομάζει αντίχριστο όποιον λαμβάνει τον τίτλο του Οικουμενικού επίσκοπο, παρόλα όμως αυτά ο Βονιφάτιος (607-608) ανάγκασε τον πατροκτόνο Αυτοκράτορα Φωκά να του δώσει τον τίτλο εκείνο. Ο Πασχάλης Β' (1088-1099) και ο Ευγένιος Γ' (1145) έδιναν έγκριση για μονομαχίες˙ ο Ιούλιος Β' (1609) και ο Πίος Δ' (1560) τις απαγόρευαν. Ο Ευγένιος Δ' (1431-1439) αναγνώριζε τη Σύνοδο της Βασιλείας και την επαναφορά της χρήσεως του Αγίου Ποτηρίου στην Εκκλησία της Βοημίας. Ο Πίος Β' (1458) κατήργησε αυτό το προνόμιο, ο Αδριανός Β' (867-872) εκήρυξε τους πολιτικούς γάμους έγκυρους˙ ο Πίος Ζ' (1800-1823) τους απεδοκίμαζε και ο Σίξτος Ε' (1585-1590) ανακοίνωσε την έκδοση της Αγίας Γραφής και με την περίφημη Βούλλα ενέκρινε την ανάγνωσή της. Ο Πίος Ζ' αποδοκίμαζε όσους την διάβαζαν. Ο Κλήμης ΙΔ' (1769-1774) κατήργησε το τάγμα των Ιησουϊτών, το οποίο επετράπη από τον Παύλο Γ'˙ ο Πίος Ζ' το αποκατέστησε.

        Αλλά για ποιο λόγο να καταφεύγουμε σε τόσο απομακρυσμένες χρονικά αποδείξεις; Ο αγιότατος πατήρ μας, ο οποίος είναι παρών εδώ, στη Βούλλα του που περιέχει τους κανόνες και τις αρχές της παρούσης συνόδου, δεν εξαφάνισε μήπως, για την περίπτωση θανάτου του κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεών της, καθετί που στο παρελθόν μπορούσε να έρθει σε αντίθεση μαζί του, ακόμα και αποφάσεις των προκατόχων του; Δεν θα τελείωνα ποτέ αξιοσέβαστοι αδελφοί, αν ήθελα να σας υποβάλω - για να τις προσέξετε - όλες τις αποφάσεις των Παπών στη διδασκαλία τους. Λοιπόν, αν διακηρύττετε το αλάθητο του σημερινού Πάπα, τότε οφείλετε να αποδείξετε το αδύνατο, ότι δηλαδή οι Πάπες ουδέποτε αντέφασκαν μεταξύ τους ή, αλλιώς, να δηλώσετε ότι, σύμφωνα με αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος πριν από σας, το αλάθητο του Παπισμού έχει την αρχή του μονάχα από το 1870. Θα τολμήσετε να το κάνετε;

        Ο απλός λαός πάρα πολύ εύκολα μπορεί να βλέπει με αδιαφορία και να αφήνει, χωρίς να τους δίνει προσοχή, εκείνα τα θεολογικά θέματα, τα οποία δεν αντιλαμβάνεται και τα οποία θεωρεί μικράς σημασίας˙ αλλά, όσο αδιάφορος κι αν θα ‘ταν έναντι θρησκευτικών θεμάτων, άλλη είναι η συμπεριφορά του σχετικά με γεγονότα απτά. Τώρα, μη παρασύρεστε. Αν υπογράψετε το δόγμα περί Παπικού αλάθητου, τότε οι εχθροί μας Προτεστάντες θ' αρχίσουν μ' άλλο τόσο θάρρος να διαμαρτύρονται λέγοντες ότι με το μέρος τους έχουν την ιστορία, ενώ εμείς έχουμε ενάντιά τους μόνο τη δική μας άρνηση. Τί θα τους πούμε, όταν θα παρουσιάσουν μπροστά μας όλους τους Επισκόπους της Ρώμης, μέχρι την αγιότητά του τον Πάπα Πίο τον Θ';

        Ο Πάπας Βιγίλιος (538) αγόρασε το Παπικό αξίωμα από τον Βελισσάριο, τον στρατηλάτη του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Βέβαια, είναι επίσης αληθές ότι αθέτησε την υπόσχεσή του και δεν πλήρωσε τίποτε γι' αυτό. Είναι σύμφωνο μήπως με τις αποφάσεις των Αποστόλων το ν' αγοράζει κανείς την τιάρα; Η Β' Σύνοδος της Χαλκηδόνος απαγόρευσε αυτήν την πράξη κατά τρόπο απόλυτο. Σε μια από τις αποφάσεις διαβάζουμε τα εξής: «Επίσκοπος, που λαμβάνει τον βαθμό του έναντι καταβολής χρημάτων, να αποστερείται του βαθμού του και να αφορίζεται». Ο Πάπας Ευγένιος Γ' (1145) μιμήθηκε τον Βιγίλιο. Ο Άγιος Βερνάρδος, ένας λαμπρός φωστήρας του καιρού του, κάκισε τον Πάπα μ' αυτά τα λόγια: «Μπορείς να μου δείξεις μέσα σ' αυτή τη μεγάλη πόλη της Ρώμης οποιοδήποτε πρόσωπο, που να σε γνωρίζει ως Πάπα, φτάνει να μην έχει εξαγοραστεί με χρυσό και άργυρο;».

        Αξιοσέβαστοι αδελφοί: Ένας Πάπας, που στήνει αγορά στην πύλη του ναού, θα είναι μήπως εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα; Κι έχει μήπως οιοδήποτε δικαίωμα να διδάσκει την Εκκλησία κατά τρόπο αλάθητο;

        Ξέρετε πολύ καλά την ιστορία του (σ. μ. - Πάπα) Φορμόζου, για να χρειάζεται να προστεθεί σ' αυτήν οτιδήποτε. Ο Πάπας Στέφανος διάταξε να ξεθάψουν το σώμα του, να το ντύσουν στα Παπικά άμφια και να αποκόψουν τα δάκτυλα, τα οποία έσμιγε για να δίνει ευλογία˙ κι ύστερα τον έρριξε στον Τίβερι κηρύσσοντας τον επίορκο και άνομο. Γι' αυτή του την πράξη ο Στέφανος εγκλείστηκε στη συνέχεια σε φυλακή, δηλητηριάστηκε και στραγγαλίστηκε. Κοιτάξτε, όμως, ποιά συνέχεια είχε το πράγμα. Ο Ρωμανός, διάδοχος του Στεφάνου, κι ύστερα απ' αυτόν ο Ιωάννης Ι', αποκατέστησαν τη μνήμη του Φορμόζου.

        Θα μου πείτε, όμως, πως όλα αυτά είναι παραμύθια και όχι ιστορία. Παραμύθια! Πηγαίνετε, Μονσινιόροι (τίτλος ανωτέρων Ρωμαιοκαθολικών αξιωματούχων κληρικών), στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού και διαβάστε έργα του ιστορικού του Παπισμού Πλατίνου και τα χρονικά του Βαρώνιου (897). Θα βρείτε εκεί μέσα γεγονότα τέτοια, που δεν θα ‘πρεπε - για την τιμή του Παπικού θρόνου - να κοινοποιεί κανείς˙ όταν όμως πρόκειται για καινοτομία δόγματος τέτοιου, που μπορεί να προκαλέσει ένα μεγάλο σχίσμα μεταξύ μας, μήπως τότε η αγάπη προς την Εκκλησία, την αγία, καθολική και αποστολική, και την Εκκλησία της Ρώμης, είναι μήπως πρέπον αυτή η αγάπη να μας επιβάλει τη σιωπή; Συνεχίζω. Ο σοφός Καρδινάλιος Βαρώνιος, μιλώντας για την Παπική Αυλή, υποδεικνύει (προσέξτε ειδικά αυτά τα λόγια) τι είδους Εκκλησία ήταν η Εκκλησία της Ρώμης τον καιρό εκείνο. Πόσο άδοξη είναι, στη Ρώμη κυβερνούν παντοδύναμοι αυλικοί. Πωλούν, ανταλλάσσουν και εξαγοράζουν το Επισκοπικό αξίωμα, και -τρομερό να το πω -τολμούν ν' ανεβάζουν στον θρόνο του Αγίου Πέτρου τους αγαπημένους (ευνοουμένους) τους, τους ψευδοπάπες, (Βαρώνιος,912 μ.Χ.).

        Θα πείτε πως αυτοί οι ψευδοπάπες δεν είναι πραγματικοί; Ας είναι έτσι˙ αλλά σε τέτοια περίπτωση, αν στη διάρκεια πενήντα χρόνων ο θρόνος της Ρώμης κατεχόταν από αντι-πάπες, πως τότε θα διαφυλάξετε τον σύνδεσμο της Αποστολικής διαδοχής; Μπορούσε μήπως η Εκκλησία, τουλάχιστον για μισό αιώνα, να υφίσταται χωρίς κεφαλή και να μένει δίχως ηγέτη; Τώρα κοιτάξτε: Ένα μεγάλο μέρος αυτών των αντι-παπών κατέχουν θέση στο γενεαλογικό δένδρο της παποσύνης και ίσως νάναι οι ίδιοι εκείνοι, που ο Βαρώνιος περιέγραψε. Μπορεί ν' αντιληφθεί κανείς πως υποχρεωτικά ερυθριούσε από ντροπή ο διάσημος Βαρώνιος ενώ μετέδιδε στις μέλλουσες γενιές τα έργα αυτών των Επισκόπων Ρώμης.

        Μιλώντας για τον Ιωάννη ΙΑ' (936),τον νόμιμο γιο του Πάπα Σεργίου και της Μαροκίας, σημείωνε ο Βαρώνιος στα χρονικά του τα πιο κάτω λόγια: Η Αγία Εκκλησία, δηλαδή η Ρωμαιοκαθολική, ποδοπατήθηκε με θρασύτητα από ένα τέτοιο τέρας˙ ο Ιωάννης ΙΒ' (955), που εκλέχτηκε Πάπας σε ηλικία 18 ετών, με την επιρροή των αυλικών δεν ήταν καθόλου καλύτερος του προκατόχου του. Ντρέπομαι, αξιοσέβαστοι αδελφοί, να ρυπαίνω την ακοή σας με τέτοιες βδελυγμίες.

        Δεν λέγω τίποτε για τον Αλέξανδρο ΣΤ', τον πατέρα και εραστή της Λουκρητίας˙ αποστρέφομαι τον Ιωάννη ΚΒ' (1316), ο οποίος απέρριπτε την αθανασία της ψυχής και καθαιρέθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Κωνσταντίας.

        Δεν μιλάω για τις ταραχές και τα σχίσματα, που τότε ντρόπιασαν την Εκκλησία. Τις άτυχες εκείνες ημέρες ο θρόνος της Ρώμης κατεχόταν από δύο, μερικές δε φορές κι' από τρεις αντίπαλους μεταξύ τους. Ποιος απ' αυτούς ήταν ο αληθινός Πάπας; Επαναλαμβάνω ακόμα μία φορά: Αν αποφασίσετε και καθορίσετε το αλάθητο του σημερινού Επισκόπου Ρώμης, τότε οφείλετε να αναγνωρίζετε το αλάθητο όλων των προκατόχων του, χωρίς καμιά εξαίρεση. Όμως, μπορείτε να το πράξετε, όταν η Ιστορία με καθαρότητα ηλιακού φωτός επιβεβαιώνει ότι οι Πάπες έσφαλλαν στη διδασκαλία τους; Μπορείτε να το πράξετε και να αποδεικνύετε ότι ιδιοτελείς και πλεονέκτες, αιμομίκτες, δολοφόνοι, σιμωνιακοί Πάπες ήταν τοποτηρητές του Ιησού Χριστού;

        Μονσινιόροι˙ οι αληθινοί πιστοί στρέφουν σε μας τα βλέμματα αναμένοντας από μας μια οποιαδήποτε έστω γιατρειά, για να θεραπευτούν τα αναρίθμητα κακά, που ντροπιάζουν την Εκκλησία˙ θα διαψεύσετε μήπως τις ελπίδες τους; Ποια θα είναι η ευθύνη μας ενώπιον του Θεού, αν δεν δώσουμε καθόλου προσοχή στην επίσημη αυτή ευκαιρία που ο Θεός μας έστειλε για να θεραπεύσουμε τα υπάρχοντα κακά που ταλανίζουν την αληθινή πίστη; Ας επωφεληθούμε απ' αυτή, αδελφοί μου˙ ας οπλιστούμε με ιερά γενναιότητα˙ ας καταβάλουμε μια έντονη κι' ευγενική προσπάθεια: Ας επιστρέψουμε στη διδασκαλία των Αποστόλων, γιατί δίχως αυτή έχουμε μονάχα πλάνες, σκοτάδι και ψευδείς παραδόσεις. Ας χρησιμοποιήσουμε τον νου μας και τις διανοητικές μας δυνάμεις με σκοπό να αναγνωρίζουμε ως μόνους αλάθητους διδασκάλους στο έργο της σωτηρίας μας τους Αποστόλους και τους Προφήτες.

        Σταθεροί και ακλόνητοι πάνω την πέτρα της Θεόπνευστης Αγίας Γραφής θα πορευθούμε με πλήρη πίστη ενώπιον του κόσμου και, όμοια με τον Απόστολο   Παύλο, δεν θα γνωρίζουμε μπροστά στον κόσμο «ει μη Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (πρβλ.Α' Κορ.β΄,2). Θα καταγάγουμε νίκη με το κήρυγμα της μωρίας του Σταυρού, όπως νίκησε ο Παύλος τους σοφούς της Ελλάδας και της Ρώμης -και η Εκκλησία της θα δοξαστεί (τότε) κι' αυτή».

        Δεν είναι ανάγκη να προσθέσουμε οτιδήποτε στον αψευδή, ειλικρινή και γενναίο λόγο του έγκυρου Ρωμαιοκαθολικού Επισκόπου για τον Παπισμό -την κυριότερη αίρεση της λατινοφροσύνης. Μόνο δε με την απόρριψη αυτής της αιρέσεως θα είναι δυνατό για τους Χριστιανούς της Ρωμαιοκαθολικής ομολογίας πίστεως να επιστρέψουν στους κόλπους της μιας, Αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, από την οποία ξέπεσε η Εκκλησία της Ρώμης από υπαιτιότητα των «αλάθητων»Παπών της.

Λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνωρίζει και δεν μπορεί ν' αναγνωρίζει ούτε το πρωτείο ηγεμονίας ούτε το αλάθητο του Πάπα λόγω των αρχών, που τέθηκαν κατά την θεμελίωσή της.

1. Ο Πάπας δεν μπορεί να είναι η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας, διότι η Εκκλησία αυτή καθ' εαυτή είναι ήδη το σώμα του Χριστού, διότι δεν μπορεί να έχει άλλη κεφαλή παρά μόνο τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.

2. Η ανώτατη πνευματική εξουσία στη γη ανήκει μόνο στη Οικουμενική Σύνοδο. Σ' αυτήν, το ίδιο με τους υπόλοιπους Επισκόπους, υποτάσσεται και υπακούει ο Πάπας.

3. Η Εκκλησία είναι αλάθητη, όχι γιατί επικεφαλής της στέκει ο δήθεν αλάθητος Πάπας μέσω του οποίου ενεργεί το Άγιο Πνεύμα, αλλά γιατί εκείνη η ίδια καθ' εαυτή είναι Αγία, δηλαδή επειδή το αλάθητό της στηρίζεται στην δική της Αγιότητα και κάθε άλλο παρά στην αγιότητα του Πάπα.  

Σημείωση εκδότου

Δεν χρειάζονται, αγαπητοί, σχόλια. Το μόνο που μας χρειάζεται είναι να γνωρίσουμε, βιώσουμε και διαφυλάξουμε την Αγία Πίστη του Θεανθρώπου Χριστού και τις ιερές παραδόσεις και υποθήκες των θεοφόρων Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και να φυλαχτούμε από τους ιδικούς μας φιλοπαπιστάς, φιλοπροτεστάντας, οικουμενιστάς και υποστηρικτάς του λεγομένου παγκοσμίου Συμβουλίου των «εκκλησιών», αρχιερείς, ιερείς και θεολόγους που, δυστυχώς, συνεργάζονται στην εδραίωση της παναιρέσεως του οικουμενισμού της Αντιχρίστου πανθρησκείας. Μακρυά, λοιπόν, από τους επίορκους κακούς ποιμένας, που διαστρέφουν τας ευθείας οδούς του Κυρίου και μας οδηγούν εις πλάνας, αιρέσεις και αιώνιο κόλαση.

[Το κείμενο παρατίθεται όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ό Ελεύθερος Λόγος της Καρπαθιανής Ρωσσίας», Αρ. 61-65, 1964].

Εκ του βιβλίου «Γνωρίζετε το αληθινό πρόσωπο του Παπισμού;»