Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη
Προϊσταμένου Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιού Θεσσαλονίκης
Ὅσοι ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθοδοξία, φέρουμε τεράστια εὐθύνη πρὸς τὶς ἑπόμενες γενεές. Τὴν Πίστη ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστὸς διὰ τῶν Ἁγίων Του, νὰ τὴν διαφυλάξουμε καὶ νὰ τὴν μεταλαμπαδεύσουμε ἀτόφια στὰ παιδιά μας. Τὸ ἐπίπονο αὐτὸ ἔργο, συνιστᾶ διαχρονικὴ ἐφαρμογὴ τῆς Δεσποτικῆς ἐντολῆς “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”.
Οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καὶ στοὺς ἐπόμενους αἰῶνες οἱ διάδοχοί τους ἐνισχύονται ἀπό τὸν Παράκλητο, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Στερεώνονται στὴν Πίστη ἀποκτώντας τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὰ δίδονται “ἑκάστῳ πρὸς τὸ συμφέρον” (Α΄ Κορ. 12, 7-11). Εἰδική δωρεά ἀποτελεῖ ἕνα κοινό χάρισμα, ὁμολογιακὸ καὶ μαρτυριακό, βασισμένο στὴν ἀποκεκαλυμμένη γνώση πὼς εἶναι μέτοχοι καὶ φορεῖς τῆς μόνης ἀληθινῆς Πίστης καὶ Ἀληθείας. Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ἀποτελεῖ τὴν ἀδιαπραγμάτευτη Λατρεία τῆς ὕπαρξής τους. Ἡ ἀτέρμονη καὶ ἀνείπωτη χαρά τῆς σχέσης μὲ Τὸν πλουτανοδότη Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἡ μέθεξη στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ βίωμα τῆς ἀνάβασης ἕως ἑβδόμου οὐρανοῦ “ἐν τῇ ἀρρήτῳ δυνάμει τοῦ Πνεύματος” γίνονται ὁ ἀπόλυτος θησαυρός, ποὺ θὰ κηρυχθεῖ στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἡ Ἀγάπη ποὺ τοὺς διακατέχει γιὰ “κάθε ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον” τοὺς ὠθεῖ στὸ νὰ διασώσουν τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων καὶ τῶν ψεύτικων θεῶν. Προσφέρουν τὸ Ὕδωρ τὸ ζῶν, τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, τὴν μαρτυρία τῆς Ἀνάστασης, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Λύτρωσης. Καὶ μπολιάζουν τὴν προσφορά τους μὲ τὴ θυσία καὶ τὸ μαρτύριο. Δίνουν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ἐμπειρία τῆς Χάριτος κυριαρχεῖ στὸν λαό τοῦ Θεοῦ. Διαποτίζει τὸ DNA του. Τὸ κοινό Ἅγιο Ποτήριο ἀλλοιώνει τὴν ψυχοσύνθεσή του, τὸν ἁγιοποιεῖ καὶ τὸν θεώνει. Λειτουργεῖται καθ’ ἑκάστην εἰσερχόμενος στὸν Ναὸν τοῦ Κυρίου. Στὴν Πρόθεση καὶ στὸ ἱερὸ Θυσιαστήριο συγχωροῦνται τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ Οὐράνια. Συναντιόνται οἱ ζῶντες μὲ τοὺς κεκοιμημένους, σὲ μιὰ σύναξη πλημμυρισμένη ἀπὸ Ἀγγέλους καὶ τὸ Ἀναστάσιμο Ἄκτιστο Φῶς. Στὴ Θεία Εὐχαριστία ἐπισφραγίζεται ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναβιώνονται τὰ πάθη της, ἡ πορεία της, οἱ διώξεις καὶ οἱ θυσίες της. Κατατίθενται ὡς μαρτυρία εὐγνωμοσύνης καὶ ἀφοσίωσης. Ἐπαναπροσδιορίζονται σταυροειδῶς οἱ σχέσεις τοῦ λαοῦ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Εἶναι ἀδιανόητο γιὰ τὴν Παράδοσή μας, ὁ Λειτουργὸς τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, νὰ ἀφήσει τὰ διαδραματιζόμενα καὶ νὰ στραφεῖ στὸ μέσον τοῦ Ναοῦ, γιὰ νὰ ἀσπαστεῖ τὸν Διάβολο μὲ τὴ μορφὴ τοῦ αἱρεσιάρχου!
Δυστυχῶς, σήμερα τὰ πράγματα εἶναι πολὺ διαφορετικά. Οἱ διάδοχοι πλέον τῶν Ἀποστόλων ἔχουν διαφοροποιήσει τὴν ἐντολὴ “μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη”. Ἡ μαθητεία στὸν χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς ἐπιδέχεται τώρα σύνθετες ἑρμηνεῖες. Ἡ Πίστη στὸν Χριστό ὡς μόνη λατρεμένη ἀγάπη καὶ στὴν Ὀρθοδοξία ὡς μόνη ἀληθινὴ Πίστη δὲν εἶναι αὐτονόητη. Τίθεται πρὸς διαπραγμάτευση. Ὁ εἰς τύπον Χριστοῦ σύγχρονος διάδοχος δὲν προσφέρει πλέον στὴ Σαμαρείτιδα τὸ Ὕδωρ τὸ ζῶν τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, διότι δὲν τὸ ψηλάφισε καὶ δὲν τὸ κατέχει. Ἀντ’ αὐτοῦ λαμβάνει ἀπὸ ἐκείνη τὸ ὕδωρ τὸ ἀλλοιούμενον. Μὲ αὐτὸ “εὐλογεῖται” καὶ “ἁγιάζεται”. Μὲ αὐτό ἀντικαθιστᾶ τὴ Χάρη τῆς Μυστικῆς Θεολογίας.
Παρερμηνεύοντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, διδάσκει τὰ ἔθνη μὲ ἄσοφον νοῦν. Ἀπωλέσας τὸν Χριστὸν τῆς Παράδοσης, διακηρύσσει στὰ ἔθνη ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀντιχρίστους. Γιατί ὁ ἐλλιπὴς Χριστός εἶναι ὁ ἀντίχριστος τῆς αἵρεσης. Διαδίδει ἕναν ἀλλοιωμένον Ἰησοῦν, παρόμοιον μὲ αὐτόν τοῦ Ἀρείου καὶ μὲ τὸν ἄλλον τοῦ Βαρλαὰμ τοῦ Καλαβροῦ. Προσεγγίζει τὰ ἔθνη ὄχι μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Σωτηρίας, ἀλλὰ μὲ τὸ κοράνι τῆς ὑποδούλωσης. Τί καὶ ἂν τὸν ἀξίωσε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ ἀνέβει σὲ θώκους ὑψηλούς! Αὐτὸς Πατριάρχης, Μητροπολίτης, λευίτης τοῦ Χριστοῦ ὤν, δωρίζει τὸ κοράνιο. Τὸ καθαγιάζει μὲ φόντο τὴν ἀγάπη. Ναί, ὄντως ἱερὸ βιβλίο τὸ κοράνιο, ἀλλὰ γιὰ τοὺς Μωαμεθανούς. Γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς εἶναι δαιμονικό. Ἀλλὰ τί σημασία ἔχει! Καὶ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, κατά τὴν ἑρμηνεία τῶν ἀσόφων, πηγαίνοντας σὲ εἰδωλολάτρες ἀξιωματούχους, θὰ δώριζε τὸ ἀγαλματίδιο τοῦ Δία, τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τοῦ Ἀπόλλωνα!...
Μία τέτοια Ἐκκλησία ἀποτελεῖ, βεβαίως, ἕναν χῶρο τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας, τῆς θεολογίας τῶν κλάδων, τῆς ἀποδοχῆς τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ὡς «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», τῆς υἱοθέτησης τῆς ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν “δύο πνευμόνων”, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Οἱ ταγοί της δὲν πετύχανε στὴν Ὀρθοδοξία τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μὴν ἀντέχοντας τὴν κενότητα μέσα τους ἀπὸ παρουσία Θεοῦ, προσχωροῦν ἐρωτοτροπώντας σὲ ξένες πίστεις, στὸν παπισμό, στὸν οἰκουμενισμό, στὴν πανθρησκεία τῆς νέας ἐποχῆς.
Ἡ προσχώρηση αὐτή, ἐνδεδυμένη μὲ ἱεραποστολικό καὶ ἀγαπητικό περίβλημα, ἔχει τὴν ἀνάγκη νὰ θωρακιστεῖ ἀπὸ μιὰ ἰσχυρή θεολογία. Ἡ Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν Βόλου, ποὺ ἰσχυρίζεται πὼς λειτουργεῖ ὡς ἕνα φόρουμ διαλόγου καὶ ἐπικοινωνίας τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας μὲ τὶς σύγχρονες προκλήσεις, καλύπτει πλήρως τὴν ἀνάγκη αὐτή. Ἐπίσης, καθηγητὲς τῶν θεολογικῶν σχολῶν στρατολογοῦνται, ἐτοιμάζουν ὡς διαδόχους τῆς πλάνης, ποὺ διδάσκουν, τοὺς ἀποφοίτους τῶν σχολῶν τους. Μὲ τὶς εὐλογίες τους, ὅπως δυστυχῶς εἴδαμε, οἱ ἀπόφοιτοι προσκυνοῦν τὴν παντόφλα τοῦ Πάπα, χαρίζοντάς του ἀναμνηστικὴ πλακέτα εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐλογιῶν ποὺ ἔλαβαν.
Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι προβληματισμένος. Ἔχοντας τὸ γονίδιο τῆς ἁγιοβιωματικῆς Πίστης, δὲν στέργει ἡ συνείδησή του νὰ ὑποφέρει τὶς παράλογες παραχωρήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσεύχεται θερμὰ νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Κύριος καὶ νὰ μήν ὀργισθεῖ. Εἶναι πολύ παρήγορο γιὰ τὸν ἁπλὸ χριστιανὸ τὸ ὅτι βλέπει νὰ ὑπάρχουν μέσα σὲ αὐτὲς ταὶς δυσκολίες, Μητροπολίτες παλικάρια ποὺ ἀντιστέκονται καὶ ὀρθοπραττοῦν. Ὑπάρχουν πάρα πολλοὶ Ἡγούμενοι καὶ κληρικοὶ κάθε βαθμίδας, παραδοσιακοί, ποὺ δὲν ὑποχωροῦν στὶς πιέσεις καὶ στοὺς διωγμούς. Χιλιάδες ἀπὸ αὐτοὺς ὑπέγραψαν τὴν ὁμολογία Πίστεως, ποὺ ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ κάθε Ὀρθόδοξο. Ὁ λαὸς καταλαβαίνει τὸ γνήσιο καὶ προστρέχει ἐκεῖ. Εἴμαστε ἑνωμένοι οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ ἀπολαμβάνουμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Ἅγιοι μᾶς ἐνισχύουν καὶ μᾶς πληροφοροῦν. Μένουμε σταθεροὶ στὴν Πατροπαράδοτη Ὀρθοδοξία μας καὶ δὲν λυγίζουμε μπροστὰ στοὺς πειρασμοὺς τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὁ Κύριος βλέποντας τὴν ἀποφασιστικότητά μας, μᾶς δυναμώνει ἀκόμη περισσότερο μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς διάκρισης. Μὲ αὐτὴν πορεύομαστε ὡς σοφοί, ἀναλαμβάνουμε τὸ ἐπίπονο ἔργο τῆς διαφύλαξης τῆς Πίστης καὶ τῆς ἀτόφιας μεταλαμπάδευσής της στὶς νέες γενεές.
Login