Κωνσταντινούπολη

Τώρα που καταλάγιασαν οι πρώτες εντυπώσεις από την, όπως την χαρακτήρισαν, «ιστορική», συνάντηση του Οικουμενικού   Πατριάρχου και του αρχηγού του κράτους του Βατικανού είναι ώρα να καταθέσω δημόσια τις δικές μου εκτιμήσεις.

Πρόκειται πράγματι για μια πολύ καλά οργανωμένη συνάντηση. Οι οργανωτές της μπορούν να αισθάνονται ευτυχείς, διότι επικοινωνιακά εντυπωσίασαν τον κόσμο όλο.

Όλες όμως οι φανφάρες με αφήνουν αδιάφορο. Δεν με ενδιαφέρει η διπλωματική διάσταση του θέματος. Διότι δεν είναι αυτός ο σκοπός και προορισμός της Εκκλησίας.

Δεν με συγκινεί το όποιο πολιτικό όφελος, αν υπάρχει τέτοιο. Και νομίζω ότι ούτε αυτό υπάρχει στην υπόθεση, διότι όταν πανηγυρίζουν οι εφημερίδες της γείτονος για την συνάντηση, εμείς μάλλον πρέπει να ψάχνουμε τι είναι αυτό που χάσαμε ή αν δεν χάσαμε εμείς, τότε τι κερδίσανε εκείνοι.

Δεν με συγκινεί η τάχα στήριξη της «Οικουμενικότητος» του Πατριαρχείου από το Βατικανό. Αν το Πατριαρχείο λειτουργεί όπως το απαιτεί η ιστορία του, δεν χρειάζεται την στήριξη κανενός, πολύ περισσότερο του Βατικανού. Η Εκκλησία είναι η Βασιλεία του Θεού, και ακρογωνιαίος λίθος της είναι ο Χριστός.

Με στενοχώρησε βαθύτατα το θέατρο που παίχθηκε εις βάρος της αλήθειας. Στην Κωνσταντινούπολη παραδόθηκαν τα «άγια τοις κυσί». Αυτό είδα. Μάθαμε ότι ο Πάπας είναι αιρετικός. Γι' αυτό είναι και η Εκκλησία χωρισμένη. Μήπως έγινε τίποτα μετά το 1054 και δεν μας το είπε κανένας; Απαρνήθηκε ο Πάπας τις αντιεκκλησιαστικές θέσεις του; Διέγραψε το πρωτείο και το αλάθητο; Συμμορφώθηκε με την απ' αιώνων αλήθεια σχετικά με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος;

Αν έγιναν αυτά, τότε καλά έκανε ο Πατριάρχης μας και δέχθηκε τον Πάπα στο Φανάρι. Αν όμως ο Πάπας επιμένει στις αιρετικές του θέσεις, δεν έχει καμμία θέση στο ναό του Αγίου Γεωργίου να συμπροσεύχεται με τον Πατριάρχη. Δεν θέλω την «ευλογία» του.

Δεν μπορώ να διαγράψω τον μέγα Φώτιο, τον Μάρκο τον Ευγενικό, τον Ιωσήφ τον Βρυέννιο, τον Κοσμά τον Αιτωλό, και πολλούς άλλους αγίους της Εκκλησίας μας, και να συνταχθώ με όσους βιάζονται να ξεπουλήσουν την αλήθεια της Εκκλησίας μας παραβιάζοντας την κανονική τάξη. Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι μόνος. Τα όσα παρουσίασε η τηλεόραση ως υπερθέαμα από την Κωνσταντινούπολη ευχαρίστησαν τον «κόσμο», αλλά «έτυψαν τις συνειδήσεις» των πιστών. Στενοχωρήθηκαν όσοι πονούν την Εκκλησία. Και αναρωτιούνται: Πού πηγαίνουμε;

Αλήθεια, γιατί τόσοι βία και σπουδή να γίνουν αυτές οι συναντήσεις; Όσο υπάρχουν εκκρεμότητες μεταξύ Ανατολής και Δύσεως δεν μπορούν να γίνονται αυτές οι συναντήσεις κορυφής. Πρόσφατα, για να παραδειγματισθούμε από την διεθνή πολιτική ζωή, ανέκυψε ψιλοδιαφορά με την Τουρκία και ματαιώθηκε ή αναβλήθηκε, μέχρι διευθετήσεως της διαφοράς, η προκαθορισμένη από καιρό συνάντηση των Υπουργών εξωτερικών Ελλάδος- Τουρκίας. Πριν από την συνάντηση πρέπει να λυθούν οι όποιες διαφορές. Γίνονται προσεγγίσεις από χαμηλά. Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, κάνουν τα πρώτα βήματα, ακολουθούν χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι του ΥΠΕΞ, μετά Γραμματείς, Υφυπουργοί και μετά οι Υπουργοί. Ποτέ δεν γίνεται συνάντηση κορυφής μεταξύ κρατών όσο υπάρχουν διαφορές. Η συνάντηση κορυφής επισφραγίζει το προηγηθέν έργο των υπηρεσιών, και μετά υπογράφονται οι όποιες συμφωνίες. Ερωτάται: Μεταξύ Καθολικισμού και Ανατολικής Εκκλησίας διευθετήθηκαν οι διαφορές; Πώς λοιπόν γίνονται συναντήσεις κορυφής;

Και όταν λέω κορυφής, δεν περιορίζομε μόνον στον Πατριάρχη. Η «απαγόρευση» ισχύει και για την επικείμενη επίσκεψη που προγραμματίζει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών (πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2006). Δεν έχει καμία δουλεία στο Βατικανό. Διότι, εκτός των άλλων λόγων, δεν γίνεται ο διάλογος του Βατικανού με τις επί μέρους Εκκλησίες της ανατολής, αλλά με την Ανατολική Εκκλησία ενιαία. Μα θα φέρει, λένε, μέρος από την τίμια αλυσίδα του Αποστόλου Παύλου. Καλώς. Για καμμιά αλυσίδα δεν ξεπουλιέται η αλήθεια. Και καλόν είναι να σταματήσει το παιγνίδι με τις επιστροφές τιμίων λειψάνων. Μας λεηλάτησαν τη Βασιλεύουσα, και όλη τη Ανατολή το 1204 και τώρα, πάντα κατά το συμφέρον της στρατηγικής τους, επιστρέφουν κάποιο μέρος λειψάνου. Μας τα κλέψανε και μας τα οφείλουν, δεν τους οφείλουμε τίποτα. Αλλά επικοινωνιακά κερδίζουν τις εντυπώσεις με τις χειρονομίες τάχα καλής θελήσεως. Μας ξεγελάνε με τους δικούς μας ατίμητους θησαυρούς.

Δηλώνω ότι δεν είμαι κατά του διαλόγου. Και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός μετείχε στον διάλογο. Η Εκκλησία δεν κρατάει τις πόρτες της κλειστές, αλλά και τίποτα δεν ξεπουλάει. Παρουσιάζει την αλήθεια που παρέλαβε και δεν την διαπραγματεύεται. Δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Είναι ευκαιρία τώρα να σημειώσω την απάντηση που έδωσε ο Γρηγόριος ο ΣΤ' πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, όταν αρνήθηκε να λάβει μέρος στη Βατικάνειο Σύνοδο. Είπε: «Περιττεύουν οι συζητήσεις. Ο δρόμος είναι ένας, ο ιστορικός. Ελάτε να δούμε τι προσθέσαμε στην πίστη της Εκκλησίας μετά το 1054, αυτό να το αφαιρέσουμε. Να δούμε και τι έχομε αφαιρέσει, αυτό να το προσθέσομε. Και θα βρεθούμε αυτομάτως ενωμένοι». Ασφαλώς δεν έγινε δεκτή η πρότασις αυτή, διότι η Ανατολή ούτε πρόσθεσε, ούτε αφαίρεσε τίποτα, όχι μόνον μετά το 1054 αλλά ούτε και νωρίτερα, στην πίστη των Αποστόλων, ενώ, αντίθετα, η Δύση ανακάλυψε και νέα δόγματα που εισήγαγε και νόθευσε την πίστη των Πατέρων.

Για να μην καταχρώμαι τον χρόνο σας, κλείνω την θέση μου σχετικά με τα γεγονότα της Κωνσταντινουπόλεως. Είμαι σίγουρος ότι το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας, υπέστη ένα βαθύ σοκάρισμα από τα όσα διαδραματίσθηκαν πρόσφατα εκεί με την επίσκεψη του Πάπα. Δεν πρόλαβε να συνέλθει από το σόκ της Ραβέννας πρίν λίγα χρόνια, τώρα δέχθηκε ισχυρότερο πλήγμα. Να σταματήσει εδώ το κακό.

Χρειάζεται εγρήγορσις. Χρειαζόμαστε λουτρό μετανοίας, ζέση πίστεως, περίσσευμα αγάπης εν αληθεία για να μας ελεήσει ο Κύριος