Ημερίδα: "Θρησκευτικά: Ορθόδοξη Παιδεία ή Πανθρησκειακή προπαγάνδα";

"Ριζικές μεταρρυθμίσεις στή θρησκευτική ἀγωγή ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας"   
Ἑλένης Βασσάλου   

[Εἰσήγησις Ἑλένης Βασσάλου, καθηγήτριας Θεολόγου, στήν ΗΜΕΡΙΔΑ: "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ"; ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 19-5-2012]

1.    Τό θέμα τῶν ριζικῶν μεταρρυθμίσεων στή θρησκευτική ἀγωγή γεννήθηκε καί ἀναπτύχθηκε μέσα σ’ ἕνα ἰδεολογικό πλαίσιο ἀπό τή Μεταπολίτευση καί μετά, τό ὁποῖο τά τελευταία χρόνια ἐπιδιώκει νά κάνει ἰδιαιτέρως αἰσθητή τήν αὐτοδικαίωσή του, πού ἀφορᾶ τήν ἀνθρώπινη αὐτοθέωση.

(Ἡ ἱστορική φράση «θά χωρίσουμε τά τσανάκια μας», πού περιελάμβανε τό χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος καί τήν ἀπομόνωσή της στά τοῦ οἴκου της, ἔρχεται κατά καιρούς στήν ἐπιφάνεια ἐξ ἀφορμῆς διαφόρων θεμάτων ὄπως ὁ πολιτικός γάμος, ὁ θρησκευτικός ὅρκος, ἡ πολιτική κηδεία, ἡ ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν, ἡ κατάργηση τῆς προσευχῆς καί τοῦ ἐκκλησιασμοῦ στά σχολεῖα, ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἤ ἡ μετατροπή του σέ θρησκειολογία. Τελευταία, τέτοια θέματα μπῆκαν στό πρόγραμμα πολιτικῶν κομμάτων, λές καί αὐτά εἶναι τά προβλήματα τῆς Ἑλλάδος). Στάση καθόλου τυχαία, ὄπως θά δείξουμε στή συνέχεια τοῦ θέματός μας.

2. Τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, τό ὁποῖο σχεδίασε τό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο, ἐξέδωσε τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί ἐφαρμόζεται πιλοτικά σέ 99 Δημοτικά καί 68 Γυμνάσια τῆς Ἑλλάδος δέν προέκυψε ὦς κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ. Προετοιμάστηκε μεθοδικά ἀπό καιρό:

Οἱ 3 ἐγκύκλιοι Στυλιανίδη προκάλεσαν σκόπιμα ἀσάφεια καί ταλαιπωρία, ὥστε ν’  ἀναζητηθεῖ ἡ σωτήρια λύση, ἡ ὁποία ὅμως ἤδη εἶχε μεθοδικά σχεδιαστεῖ. Πρόκειται γιά τή γνωστή μέθοδο ἐπιβολῆς τῆς θέλησης τῶν ἰσχυρῶν της γῆς. Δημιουργοῦν τό πρόβλημα καί κατόπιν, ὄπως σχεδιάζουν, τό ἐπιλύουν ὦς δῆθεν σωτῆρες.

Ἐδῶ καί δέκα περίπου χρόνια ἐπιλεγμένοι ὁμιλητές καλλιεργοῦσαν συστηματικά στά θεολογικά συνέδρια τίς ἰδέες τοῦ Προγράμματος. Τελευταῖο ἐκβιαστικό ψευδοεπιχείρημά τους ἦταν “νά εἶναι τό μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους τους μαθητές, ἀκόμη κι ἄν γίνει θρησκειολογικό, γιά νά μή φύγει ἀπό τήν Ἐκπαίδευση”.

Ἀντιλαμβάνονταν ὅμως, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά συμφωνήσει οἱ Ὀρθόδοξοι μαθητές νά διδάσκονται θρησκειολογία, γι’ αὐτό τόνιζαν: «Ἡ ὑπόθεση τοῦ μαθήματος εἶναι μία ὑπόθεση καθαρά ἐκπαιδευτική, ἄρα ἁρμόδιο εἶναι μόνο τό ὑπουργεῖο Παιδείας καί κακῶς ἐμπλέκεται ἡ Ἐκκλησία. Ἐμεῖς εἴμαστε ὑπάλληλοί του Ὑπουργείου.

Ἡ Ἐκκλησία νά κάνει τήν κατήχηση στό ναό». Αὐτή ἡ θέση, ἐκτός τοῦ ὅτι συμπορεύεται μέ τήν ἐπιδίωξη χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Κράτους, πρακτικά συντείνει στό διχασμό τῆς συνειδήσεως καί ἐν τέλει στήν πνευματική ἅλωση τῶν Θεολόγων καί τῶν Ὀρθόδοξων μαθητῶν, ἐφόσον ἡ πίστη τούς ὦς μέλη τῆς Ἐκκλησίας θά διαφέρει ἀπό τή θρησκευτική τάση τῆς σχολικῆς κοινότητας.

Ἡ δέ Ἐκκλησία ἀπομένει στή γωνία νά μαζεύει τίς στάχτες καί τά ἐρείπια τῆς μπερδεμένης ζωῆς τῶν παιδιῶν της, ἐκείνων πού βάπτισε μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτήν τήν κατάσταση θά ἔχουν βάλει τό λιθαράκι τούς οἱ Θεολόγοι. Ὅμως στή λογική τῶν μεταρρυθμιστῶν αὐτός ὁ διχασμός δέν εἶναι πρόβλημα, ἀφοῦ εἶναι μέρος τοῦ ὅλου σχεδίου.

Ἔτσι κατασυκοφαντήθηκε τό ὑπάρχον μάθημα ὦς ὁμολογιακό – κατηχητικό, καθώς καί ὁ Ν.1566/1985.

Προκύπτουν, ὅμως, τά ἑξῆς πολύ ἁπλά ἐρωτήματα:

1. Ἐφόσον οἱ συντάχτες τοῦ Π.Σ. ὁμολογοῦν ὅτι μέ τίς δικές τους ἐνέργειες καθάρθηκε τό μάθημα ἀπό τόν κατηχητισμό, πῶς ἔρχονται ν’ ἀναιρέσουν τήν κάθαρση ποῦ οἱ ἴδιοι ἔπραξαν;

2. Ἄλλωστε ὁ νόμος 1566/1985 προβλέπει τό σεβασμό τοῦ προσώπου τοῦ ἄλλου χωρίς διακρίσεις, τό ἀπαραβίαστό της ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης, τή δημιουργική καί κριτική σκέψη, τήν ἀντίληψη συλλογικῆς προσπάθειας καί συνεργασίας, ὥστε οἱ μαθητές ν’ ἀναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, καί μέ τήν ὑπεύθυνη συμμετοχή τους, νά συντελοῦν ἀποφασιστικά στήν πρόοδο τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, νά σέβονται τίς ἀνθρώπινες ἀξίες, νά διαφυλάσσουν καί νά προάγουν τόν πολιτισμό, ν’ ἀναπτύσσουν πνεῦμα φιλίας καί συνεργασίας μ’ ὅλους τους λαούς τῆς γῆς, προσβλέποντας σ’ ἕναν κόσμο καλύτερο, δίκαιο καί εἰρηνικό.

Οἱ ἴδιες ἰδέες, μέ διαφορετική διατύπωση, ὑποστηρίζονται ἐπίσης, στό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν.

Ἑπομένως, τί εἶναι αὐτό ποῦ ἐνόχλησε τούς μεταρρυθμιστές;

Ἀπαντοῦν οἱ ἴδιοι στόν «Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ σ. 22-23 ὅτι στό ἄρθρο 6 $ 2 (τοῦ ἐν λόγῳ νόμου) πού ἀφορᾶ τό λύκειο, ὁρίζεται οἱ μαθητές «Νά συνειδητοποιοῦν τή βαθύτερη σημασία τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους καί τῆς σταθερῆς προσήλωσης στίς πανανθρώπινες ἀξίες…». Αὐτή ἡ διατύπωση θεωρήθηκε ὅτι νομιμοποιεῖ τόν ὁμολογιακό χαρακτήρα τοῦ ΜτΘ, καί εὐνοεῖ τήν περιχαράκωσή του ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, «ἐπιτρέποντας» τή διολίσθηση τῆς διδασκαλίας στήν κατήχηση. Θεωρήθηκε, ἐπίσης, ὅτι ἀντιφάσκει πρός τόν προβλεπόμενο στόχο τῆς «διάπλασης ἐλεύθερων, ὑπεύθυνων καί δημοκρατικῶν πολιτῶν».

Προσωπικά ἀδυνατῶ νά ἐννοήσω τή λογική, ὅτι ἄν τό ΜτΘ βοηθήσει τούς Ὀρθόδοξους μαθητές νά «συνειδητοποιοῦν τή βαθύτερη σημασία τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους καί τῆς σταθερῆς προσήλωσης στίς πανανθρώπινες ἀξίες…» τότε διολισθαίνει στήν κατήχηση, ἡ ὁποία τάχα δέ συνάδει πρός τή  «διάπλαση ἐλεύθερων, ὑπεύθυνων καί δημοκρατικῶν πολιτῶν»!!! Δηλαδῆ, οἱ Ὀρθόδοξοι μαθητές δέν πρέπει νά διδάσκονται Ὀρθόδοξο χριστιανικό ἦθος, μήπως αὐτό εἶναι κατήχηση καί ἑπομένως δέ γίνουν ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι καί δημοκρατικοί πολίτες; Προφανῶς πρόκειται γιά σόφισμα καί παραχάραξη τῆς ἀλήθειας, πάνω στήν ὁποία χτίστηκε ὁ μύθος τῆς πολυπολιτισμικότητας.

Ὅμως ὁ νομοθέτης ἀκριβῶς αὐτό ζητᾶ στό 1ο ἄρθρο:

Νά γίνονται ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, νά ὑπερασπίζονται τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς χώρας καί τή δημοκρατία, νά ἐμπνέονται ἀπό ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, τή ζωή καί τή φύση καί νά διακατέχονται ἀπό πίστη πρός τήν πατρίδα καί τά γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης. Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη.
Τά ζητούμενα εἶναι τό ἕνα πλάι στό ἄλλο, ἀκριβῶς, ἐπειδή δέ συγκρούονται μεταξύ τους, ἀλλά συμπληρώνουν τήν ἐπιδιωκόμενη μόρφωση τοῦ μαθητῆ. Ἄλλωστε, ἐπειδή ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη, οἱ μή Ὀρθόδοξοι ἀπαλλάσσονται νομίμως.
Εἶναι πασιφανές, ὅτι ἡ προαναφερθεῖσα θεώρηση τήν ὁποία ἀποδέχτηκαν οἱ συντάκτες τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν καί τό Ὑπουργεῖο Παιδείας νομιμοποιεῖ μία προσχηματική δίοδο, ὥστε ὁ Ὀρθόδοξος μαθητής νά ὁδηγηθεῖ σέ ἄλλους προσανατολισμούς, τάχα γιά λόγους ἐλευθερίας, ὑπευθυνότητας καί δημοκρατίας. Αὐτήν τήν προσχηματική δίοδο υἱοθέτησαν, ἐπίσης, οἱ δυό πρῶτες ἐγκύκλιοι Στυλιανίδη.
Εἶναι ὁρατό ὅτι ἐνδιαφέρει τούς μεταρρυθμιστές, νά μήν ὑπάρχει στούς Ὀρθόδοξους μαθητές ὦς σημεῖο ἀναφορᾶς ὁ ξεκάθαρος προσανατολισμός τοῦ Χριστιανικοῦ ἤθους, ἀλλά νά συμφύρεται μέ ποικιλία ἀπόψεων κάθε προελεύσεως.

Γιατί μή γελιόμαστε. Ἀπόλυτα ἐλεύθεροι ἐπηρεασμῶν δέν ὑπάρχουν σέ κανένα πολιτισμό. Στήν ψυχή κάθε ἀνθρώπου εἶναι συνυφασμένες οἱ μνῆμες ἀπό τό περιβάλλον πού γεννήθηκε καί τήν κοινωνία πού ζεῖ. Ὑποστηρίζεται, μάλιστα, ὅτι αὐτές οἱ μνῆμες ἄρχονται ἀπό τήν περίοδο τῆς κυήσεώς του.

Ὁ συμφυρμός ὅμως ἀπόψεων καί προσανατολισμῶν, οἱ ὁποῖοι ἀλλάζουν κατά τά συμφέροντα, δημιουργεῖ πνευματική σύγχυση. Ἔτσι ἀνθίζουν τά πάθη, ἀμβλύνονται οἱ προσωπικές ἀντιστάσεις, χάνεται ἡ διάκριση τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀξίας μίας ἐπιλογῆς, ὅποτε ἐπικρατοῦν χαοτικές συνθῆκες στήν καθημερινή συνεννόηση καί προοπτική. Αὐτό ἤδη τό ζοῦμε στήν κοινωνία. Ἀπλῶς ὁ συμφυρμός θά γίνεται πλέον ἐπίσημα ἀπό τό σχολεῖο καί ἰδιαίτερα ἀπό τό ΜτΘ, μέ τό προσωπεῖο τῆς ἀπελευθέρωσης, τοῦ πλουραλισμοῦ, τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἰδιαιτερότητας τῶν προσώπων μίας πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας...

3.    Θέτουμε εὐθέως τό ζήτημα: Οἱ ὁραματιστές τῶν μεταρρυθμίσεων ποιόν ρώτησαν; Ἀπό ποιόν «πῆραν εὐχή» - ὄπως ταιριάζει σέ Ὀρθόδοξους Θεολόγους - ἔγκριση γιά ριζικές μεταρρυθμίσεις; Μήπως ἀπό τόν Ὀρθόδοξο ἑλληνικό λαό, ὁ ὁποῖος ἔχει τό κατοχυρωμένο δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, καθώς καί τό δικαίωμα νά ἐξασφαλίζει τή μόρφωση - διαπαιδαγώγηση καί ἐκπαίδευση τῶν τέκνων τοῦ σύμφωνα μέ τίς θρησκευτικές καί φιλοσοφικές του πεποιθήσεις;

Ἄν τό κριτήριο τῶν μεταρρυθμίσεων, ὄπως ὁμολογοῦν, εἶναι οἱ διεθνεῖς ἐξελίξεις, εἶναι πασιφανές ὅτι τό ΜτΘ παύει πλέον νά στοχεύει στήν ἀναγνωρισμένη καί νομικά κατοχυρωμένη ἀποστολή του - νά ἐξασφαλίζει τή μόρφωση καί ἐκπαίδευση πού ἐπιθυμοῦν καί δικαιοῦνται οἱ Ἕλληνες πολίτες, σύμφωνα μέ τίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις - ἀλλά θά ἄγεται καί θά φέρεται ἀπό τίς ἑκάστοτε διεθνεῖς ἐξελίξεις, ὅποτε ὁ λαός θά πατρονάρεται νά ἀποδέχεται τήν κάθε ἀλλαγή.

Ἐπισημαίνουμε ὅτι ἀκριβῶς αὐτός ὁ συνδυασμός συμφυρμού καί πατροναρίσματος διευκολύνει τά μέγιστα τόν ἀπόλυτο πνευματικό ἔλεγχο τῶν προσωπικῶν πεποιθήσεων καί ἐπιλογῶν τῶν λαῶν ἀπό τήν ἐπιδιωκόμενη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» γιά τόν 21ο  αἰώνα.

4.    Ἅς ἔρθουμε τώρα στά πιό σοβαρά μεθοδολογικά - παιδαγωγικά προβλήματα πού δημιουργεῖ τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν στά θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις διδασκόντων στό πιλοτικό πρόγραμμα.

Συνήθως, κάτω ἀπό τήν κεντρική ἰδέα τῶν θεματικῶν ἑνοτήτων φιλοξενοῦνται πολλά καί ἑτερόκλητα ζητήματα, τά ὁποῖα πρέπει νά συνδεθοῦν ἔτσι ὥστε ν’ ἀνταποκρίνονται στήν κεντρική ἰδέα. Αὐτό ἀποτελεῖ βασική δυσκολία τοῦ διδάσκοντος.

Τά θέματα ἀντιμετωπίζονται ἀπό τό Πρόγραμμα ἐπιφανειακά, ὦς ἀφορμήσεις γιά νά μεταφερθεῖ ὁ μαθητής σέ δικές του παραστάσεις, σέ κοινούς τόπους ὄπως ἡ ἀγάπη, ὁ σεβασμός στόν ξένο, τόν διαφορετικό, χωρίς νά διακρίνει τό περιεχόμενο καί τούς στόχους τοῦ θρησκευτικοῦ χώρου τους.

«Οἱ μαθητές εἶναι ἀνώριμοι ν’ ἀκούσουν τά θέματα καί νά τά δουλέψουν». Εἶναι φυσικό. Πρόκειται γιά μαθητές Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου πού καλοῦνται νά ἐπεξεργαστοῦν ὕλη τῆς Β΄ Λυκείου σέ μεγαλύτερη ἔκταση.

Τά πολλά κι ἀσύνδετα ζητήματα κάθε θεματικής ἑνότητας συνοδεύονται ἀπό δεκάδες φωτοτυπίες, διότι δέν ὑπάρχει ἕνα βιβλίο. Οἱ μαθητές χάνονται, ἐπειδή ἀδυνατοῦν νά ἐντοπίσουν τί νά μελετήσουν.

Ἀναφορικά μέ τίς προτεινόμενες δραστηριότητες, οἱ μαθητές μένουν κυρίως στή διαδικασία τοῦ παιχνιδιοῦ καί λιγότερο στίς ἰδέες τῶν θεμάτων. Οἱ προσωπικές ἐντυπώσεις τούς συνήθως εἶναι συγκεχυμένες, ἐνῶ κατά τήν πλοήγηση στό διαδίκτυο συναντοῦν πληροφορίες συχνά συκοφαντικές ἤ παραθρησκευτικές, πού τούς ἐπιτείνουν τή σύγχυση. Αὐτό ἀπό μόνο τοῦ εἶναι ἐξαιρετικά σοβαρό καί ἐπικίνδυνο. Πιθανόν νά ὁδηγηθοῦν σέ παραθρησκευτικά ἀδιέξοδα, ἄν δέ μπλέξουν μέ ἀκατάλληλες γιά τήν ἡλικία τούς πληροφορίες.

Σύμφωνα μέ τό σύστημα διδασκαλίας ὁ διδάσκων μόνο συντονίζει τήν ὅλη διαδικασία, χωρίς νά ἐκφράζει κρίσεις ἄν ἡ πληροφορία πού παρουσιάζει ὁ μαθητής εἶναι ἐσφαλμένη. Δέν λέει «αὐτό εἶναι σωστό κι ἐκεῖνο εἶναι λάθος», ἀλλ’ ἀφήνει τούς μαθητές ν’ ἀξιολογήσουν, ἐνῶ δέ διαθέτουν τίς προϋποθέσεις τῶν εἰδικῶν γνώσεων καί βιωμάτων. Ὅλες οἱ ἀπόψεις ἀδιακρίτως γίνονται ἀποδεκτές μέ τό ζητούμενο, ὅτι ἔτσι γνωρίζουν τή διαφορετικότητα.

“Τό Π.Σ. ἐνδιαφέρεται κυρίως γιά τή διαδικασία, οἱ μαθητές νά ψάξουν, νά σκεφτοῦν, νά αἰσθανθοῦν. Δέν ἐνδιαφέρεται ἐάν ἀποκομίσουν ἀντικειμενικές γνώσεις ἤ λανθασμένες ἐντυπώσεις. Ἡ φιλοσοφία τοῦ μαθήματος εἶναι «πές στά παιδιά 10 πράγματα καί ἄφησε τά». Στήν πράξη δέν ἀποκομίζουν κάτι ἰδιαίτερο”.

Ἕνας ἀπό τούς διδάσκοντες σέ πιλοτικό σχολεῖο μου ἀνέφερε ὅτι «νιώθει σά νά τόν ἔχουν καλέσει σέ ἕνα τραπέζι ὅπου ὑπάρχουν 100 φαγητά γιά νά τά δοκιμάσει καί στό τέλος φεύγει χωρίς νά ἔχει τή γεύση κανενός». Ἄν αὐτό συμβαίνει μέ τόν διδάσκοντα, τί μποροῦμε νά ποῦμε γιά τό μαθητή.

Ἔτσι ἡ ἀνάλυση τοῦ Προγράμματος περί «χειραφετήσεως τῶν μαθητῶν καί σχηματισμοῦ μίας πραγματικά ἀκριβοδίκαιης εἰκόνας στά προτεινόμενα θέματα τῶν ἑνοτήτων» ἀποδεικνύεται ἐξωπραγματική. Ἡ δέ ἀντίληψη ὅτι μέ τό νέο Πρόγραμμα «τίποτε δέν θεωρεῖται δεδομένο, καμιά ἐξουσία δέν εἶναι ὑπεράνω κριτικῆς, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς αὐθεντίας τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ», ἀποδεικνύεται τόσο ἐπιπόλαιη (σ.21), ἐνῶ ἑδραιώνει τό μαθητή σέ ἐλλιπεῖς καί ψεύτικες ἐντυπώσεις καί ἐν τέλει στήν οἴηση πού δέν ὠφελεῖ σέ καμιά ἡλικία, πόσο μᾶλλον σέ μικρά παιδιά. Ὑπό τίς προηγούμενες συνθῆκες, ἡ προβαλλόμενη χειραφέτηση ταυτίζεται μέ τήν προμελετημένη παγίδευση.
 

5.    Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, ὑπάρχουν πολύ σοβαρά θεολογικά ζητήματα στό Π.Σ. τά ὁποία «συμπτωματικά» τά συναντᾶμε στίς ἰδέες τῆς Θεοσοφίας, τῆς Μασονίας, τῆς Ν. Ἀκρόπολης κ.ἅ. νεοεποχήτικων παραθρησκευτικῶν ὁμάδων στόν Τόπο μας.

Θά ξεκινήσω ἀπό τή μαρτυρία μίας δασκάλας, ἡ ὁποία μου ἀπάντησε περιχαρής: «Τώρα δέ διδάσκουμε τό Χριστιανισμό, ἀλλά τίς θρησκεῖες. Ἀφήνουμε τά δογματικά κι αὐτό μας δίνει μεγάλη ἐλευθερία νά βγάλουμε συμπεράσματα».

Ὅταν τή ρώτησα «πώς διαχειρίζεται τά ἀντίθετα στοιχεῖα πού ὑπάρχουν μεταξύ τῶν θρησκειῶν π.χ. ἡ γυναίκα στό Ἰσλάμ ἀντιμετωπίζεται μέ σκληρότητα καί ἀπαξίωση, ἐνῶ στό Χριστιανισμό…», πρίν προλάβω νά τελειώσω τή φράση ἀπάντησε: «Ναί, ἀλλά στό Χριστιανισμό οἱ γυναῖκες δέν μπαίνουν στό ἱερό». Πῆγα νά διορθώσω τό συνειρμό της. Πρίν προλάβω, ἁπαντά πάλι: «Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη νά πιστεύουμε κάπου. Αὐτό πρέπει νά φανεῖ. Καμιά θρησκεία δέν προάγει τά μίση. Ὑπάρχουν συμβολισμοί σέ κάθε θρησκεία. Αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι νά δημιουργήσουμε σκεπτόμενους ἀνθρώπους».

Ἡ δασκάλα, βεβαίως, δέν εἶχε θεολογικές γνώσεις, ὅποτε εἶναι σ’ ἕνα βαθμό ἀναμενόμενα αὐτά πού εἶπε. Ὅμως, ἐπιβεβαιώθηκαν τά θεολογικά προβλήματα πού ἐντοπίζονται στό ἐν λόγῳ Πρόγραμμα. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε:

Ἀπουσιάζει ἡ σημαντικότερη γνώση ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτήν τήν Ἀποκάλυψη ὁ Χριστός ἔστειλε τοῦ Μαθητές τοῦ «εἰς πάντα τὰ ἔθνη» (Μάτθ. 28, 19) κι ἐμεῖς δέ θά τή λέμε οὔτε στόν Τόπο μας... Γιά τό Πρόγραμμα ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ὄπως θεοί ὑπάρχουν σέ κάθε θρησκεία. Εἶναι δάσκαλος, ὄπως ὑπάρχουν οἱ μεγάλοι δάσκαλοι τῶν θρησκειῶν Μωάμεθ, Κομφούκιος καί Βούδας.

Ἡ ἀναφορά στήν Κυριακή, στή σημασία τῆς καμπάνας, τοῦ ναοῦ, τῶν κεριῶν, τῶν εἰκόνων, τοῦ Σταυροῦ γίνεται ἡ ἀφορμή γιά νά γνωρίσουν οἱ μαθητές τό Σάββατο τῶν Ἑβραίων τή συναγωγή, τήν Παρασκευή τῶν Μουσουλμάνων, τό τζαμί, τόν ἰμάμη καί ὅλα τά σχετικά μέ τήν προσευχή στό Ἰσλάμ, καί τά Σύμβολα τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου.

Στή «χαρά τῆς γιορτῆς. Τά Χριστούγεννα» τό εἰδικό βάρος τοῦ θέματος δέν πέφτει στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, ὄπως θά ἀναμέναμε, ἀλλά στήν ἔννοια «γιορτάζω ἐγώ ὁ ἄνθρωπος, ὅποιος κι ἄν εἶμαι, ὅ,τι κι ἄν πιστεύω». Κέντρο ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός παρουσιάζεται ὦς δῶρο στόν ἄνθρωπο. Τό πρόσωπό του ἀποκόπτεται ἀπό τό ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος» (Λούκ.2,11) για  ὅλο τόν κόσμο.

Γι’ αὐτό προτείνεται ἀπό τό Πρόγραμμα, ὦς πρώτη δραστηριότητα, ἡ γιορτή γενεθλίων ἑνός μαθητῆ στήν τάξη… ἀντί νά προταθεῖ γιορτή μέ τά νοήματα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Παράλληλα παρουσιάζονται οἱ σημαντικές γιορτές τῶν Ἑβραίων, τῶν Μουσουλμάνων καί τῶν Ἰνδουιστῶν, ἐνῶ ἐμπεδώνονται μέ ἀντίστοιχες δραστηριότητες. Π.χ. οἱ μαθητές μποροῦν νά τοποθετήσουν πάνω σέ ἕνα μεγάλο χαρτόνι φωτογραφίες ἀπό ὅλα τά προηγούμενα θέματα καί νά γράψουν τά δικά τους συμπεράσματα. Μέ ποιές εἰδικές γνώσεις;

Προσεγγίζοντας προσεκτικά τό πνεῦμα τοῦ Προγράμματος ἀντιλαμβανόμαστε, τί ἐννοοῦνε ὅταν ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ ἀφορμήσεις τοῦ γίνονται ἀπό τό Χριστιανισμό. Οὐσιαστικά ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖται ἀπλῶς ὦς πέρασμα γιά τήν ἀνάδειξη τῶν προσωπικῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν ἀντιλήψεων τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος  εἶναι τό κέντρο, ὄχι ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ.

Στό ἴδιο μοτίβο κινοῦνται, στή συντριπτική τους πλειοψηφία, οἱ θεματικές ἑνότητες: Σ’ ὅλες τίς θρησκεῖες οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται, ἔχουν ἱερούς τόπους, ἱερά βιβλία, μεγάλους δασκάλους - ἀνάμεσά τους εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Μωάμεθ, ὁ Κομφούκιος καί ὁ Βούδας – νηστεύουν ἀσκοῦνται, ἔχουν σύμβολα. Ὅλες ἔχουν ἁγίους ὄπως τούς «Βούδα, Κομφούκιο, Μωάμεθ, Βισνού (Κρίσνα), Δαλάι Λάμα, Γκάντι καί πολλά ἄλλα πρόσωπα, ἱστορικά ἤ μυθικά».

Συνεξετάζονται δήλ. ὦς «ἅγιοι ἄνθρωποι» ἱστορικά καί μυθικά πρόσωπα τῶν θρησκειῶν ἰσότιμα, ἀνεξαρτήτως ἄν μετέχουν στήν ἀλήθεια καί τή ζωή τοῦ Θεοῦ ἤ βρίσκονται στό χῶρο τῆς φαντασίας τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐπινοήσεων. Ὁ Γέροντας Πορφύριος ὑπάρχει στήν ἴδια κατηγορία μέ κοινωνικούς ἐργάτες καί μέ τό λειτουργό της βουδιστικῆς μαγείας Δαλάι Λάμα.

Στά πλαίσια τῆς διδασκαλίας τῶν ἑορτῶν τά γενέθλια του Μωάμεθ,  ἡ γιορτή σωτηρίας τῶν Ἑβραίων, τό φεστιβάλ τῶν φώτων τῶν Ἰνδουιστῶν, ἑορτῶν τοῦ Βουδισμοῦ, ὄπως ὁ χορός τοῦ δράκου στήν Κίνα, οἱ μαθητές θά μελετήσουν, ἐπίσης, τήν ἱστορία τῆς Ρούθ τῆς Π.Δ. καί τήν παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη τῆς Κ.Δ. Μεταξύ δέ τῶν δραστηριοτήτων θά κατασκευάσουν κολλάζ – ψηφιδωτό, χρησιμοποιώντας γνώσεις ἀπό τό χῶρο τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν ὁμολογιῶν του, καθώς καί τῶν θρησκειῶν.

Ὄπως ἀναφέρει ὁ σχετικός πίνακας θά περιλαμβάνονται «φωτογραφίες ναῶν, ὀνόματα κοινοτήτων, σύμβολα καί χρώματα θρησκειῶν, ἀγάλματα, εἰκόνες κ.ἅ.», ἐνῶ στό κέντρο οἱ μαθητές θά γράψουν «ἕνα σύνθημα / τόν τίτλο τῆς ἑνότητας» πού μόνοι τους θά συναποφασίσουν. Στό Πρόγραμμα δέν ὑπάρχει θρησκευτικό στοιχεῖο πού νά μήν τό ἐπιστρατεύσουν. Ὅλος αὐτός ὁ συμφυρμός τί καί ποιόν ἐξυπηρετεῖ;

Ἄν τό Πρόγραμμα δέ στόχευε στό θρησκευτικό συγκρητισμό, θά μποροῦσε κάλλιστα νά διδάξει τά στοιχεῖα τῶν θρησκειῶν, χωρίς νά τά συνδέσει μέ ἀφηγήσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ὁ Χριστός ὦς καλός Σαμαρείτης ἔρχεται ν’ ἀπελευθερώσει τόν ἄνθρωπο πού πέφτει στούς ληστές (τήν πολύμορφη ἁμαρτία) καί νά τόν ὁδηγήσει στή ἴαση μέσα ἀπό τή θεραπεία πού τοῦ προσφέρει ἡ μυστηριακή ζωή στήν Ἐκκλησία. Δέν προσέφερε κανένα πολύχρωμο συνονθύλευμα ἀνθρώπινων ἐπινοήσεων.

Αὐτή ἡ τακτική, νά βρίσκομε ἐρείσματα στό λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς προκειμένου νά πετύχομε τή σύγκλιση τῶν θρησκευτικῶν ἀξιῶν πού θά στηρίξουν τή «δημιουργία μίας σύγχρονης πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας» σύμφωνα μέ τίς διεθνεῖς ἐξελίξεις τοῦ 21ου αἰώνα - δέν ἀπέχει ἀπό τούς στόχους τῆς Alice Ann Bailey (1880-1949), ὄπως τούς ὁραματίζεται στό βιβλίο τῆς «Τά προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος, κέφ. Στ΄, Τό πρόβλημα τῶν Ἐκκλησιῶν», σ. 183- 239.

Η Bailey προτείνει στούς Θεοσοφιστές ν’ ἀπομονώσουν τίς ἀλήθειες πού εἶναι οὐσιώδεις γιά τήν πρόοδο καί τή φώτιση τοῦ ἀνθρώπου καί νά ἀπορρίψουν ἐκεῖνες τίς ἀλήθειες πού εἶναι ἐπιδεκτικές ἀμφισβητήσεως. Νά καθορίσουν τό δρόμο τῆς σωτηρίας πού πρέπει ν’ ἀκολουθήσουν οἱ Ἐκκλησίες. Τό κλειδί τῆς ἀλήθειας βρίσκεται στήν ἑνοποιητική δύναμη τῆς Συγκριτικῆς Θρησκείας.

Μόνο οἱ ἀρχές καί οἱ ἀλήθειες πού εἶναι παγκοσμίως ἀναγνωρισμένες νά ἔχουν τή θέση τους στήν κάθε θρησκεία.

Ὅλες οἱ θρησκεῖες νά θεωροῦνται ὅτι προέρχονται ἀπό μία μεγάλη πνευματική πηγή, ἀπό τήν ὁποία εἶναι ἀναπόφευκτο νά προβάλλει ἡ καθολική παγκόσμια θρησκεία. Δέν θά ὑπάρχουν τότε οὔτε χριστιανοί οὔτε εἰδωλολάτρες, οὔτε Ἰουδαῖοι οὔτε ἐθνικοί, ἀλλ’ ἀπλῶς καί μόνον ἕνα μεγάλο σῶμα πιστῶν, πού θά προέρχονται ἀπ’ ὅλες τίς τρέχουσες θρησκεῖες.

Αὐτοί θ’ ἀποδέχονται τίς ἴδιες ἀλήθειες, ὄχι ὦς θεολογικές ἀντιλήψεις, ἀλλ’ ὦς οὐσιώδεις γιά τήν πνευματική ζωή καί θά στέκουν ἑνωμένοι πάνω στό βάθρο τῆς ἀδελφότητας καί τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων. Μία τέτοια Παγκόσμια Θρησκεία δέν ἀποτελεῖ νωχελή ὀνειροπόληση, ἀλλά κάτι τό ὁποῖο σήμερα προσλαμβάνει σαφῆ μορφή».

Συμπληρώνει: «στόν κόσμο τοῦ μέλλοντος οἱ ἄνθρωποι παντοῦ καί οἱ ὀπαδοί κάθε θρησκείας, νά τηροῦν τίς ἴδιες ἅγιες ἡμέρες καί νά ἑνώνονται γιά νά τιμοῦν τίς ἴδιες γιορτές.

Αὐτές οἱ ἀρχές τῆς Θεοσοφίας πού εἶναι ἐπίσης, ἀρχές τῆς Μασονίας, τῆς Νέας Ἀκρόπολης καί τόσων ἄλλων παραθρησκευτικῶν ὁμάδων κοινῆς κοσμοθεωρίας, περνᾶνε μέσα ἀπό τή δίοδο τῆς ἐπικοινωνίας τῶν λαῶν, τή συγκριτική μελέτη τῶν πολιτισμῶν, τή φιλοσοφία τῶν θρησκειῶν, μέσα ἀπό τήν ἀναζήτηση δυνάμεων αὐτοθεραπείας καί μεταμόρφωσης κ.ἅ. Γιά τίς ὁμάδες αὐτές ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ἀλλά ἕνας μύστης, ἕνας δάσκαλος. Κατ’ αὐτούς, ὄψεις τῆς ἀλήθειας ὑπάρχουν σ’ ὅλες τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου.

Μέ τέτοιες θέσεις, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ἔκανε λάθος» πού ἔγινε ἄνθρωπος, δέ χρειαζόταν νά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση μας. Κατ’ αὐτούς, εἶναι στή δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου να προσλάβει τήν ὑπάρχουσα ἀλήθεια καί νά ἀναδείξει τή «χριστική τοῦ συνείδηση», τή συνείδηση τοῦ φωτισμένου, πού γνωρίζει ὅτι ἡ οὐσία τοῦ Πατέρα/ Μητέρα Θεοῦ τῆς Δημιουργίας ὑποτίθεται, ὑπάρχει μέσα του, γι’ αὐτό μπορεῖ νά ἑνώνεται μαζί της. Εἶναι ὁ ἴδιος Θεός. (Στόν ὄρο Πατέρα/ Μητέρα Θεοῦ τῆς Δημιουργίας φιλοξενοῦνται οἱ πιό ὀνομαστές ἀρσενικές καί θηλυκές θεότητες τῶν θρησκειῶν).

Τελειώνοντας αὐτή τή συνοπτική προσέγγιση, ἐκτιμῶ ὅτι, γιά τίς ἀπόψεις καί ἐπιδιώξεις τῆς Θεοσοφίας καί τῶν ὁμάδων της, τό νέο Π.Σ. τοῦ ΜτΘ, ἄν δέν εἶναι δάκτυλός τους, ἀποτελεῖ τό καλύτερο δῶρο πού θά μπορούσαμε νά τούς προσφέρουμε. Διότι μέσα στίς πρωταρχικές τους ἐπιδιώξεις εἶναι νά διδάσκονται πλέον οἱ φιλοσοφίες καί οἱ πρακτικές τους στά σχολεῖα, π.χ. μέσα ἀπ’ τά προγράμματα ἀγωγῆς ὑγείας καί ἄλλους συναφεῖς τρόπους.

Σᾶς θυμίζω ὅτι τό Σεπτέμβριο τοῦ 2009 προγραμματίσθηκαν ἀπό Σχολικό Σύμβουλο Φυσικῆς Ἀγωγῆς σεμινάρια γιά ὅλους τους ἐκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης μέ θέμα «Ἡ Γιόγκα στήν Ἐκπαίδευση», μέσα ἀπό τά ὁποία ἡ ὀργάνωση τοῦ Σατυανάντα σκόπευε νά περάσει τό διαλογισμό τῆς Νίντρα Γιόγκα στήν ἐκπαίδευση.

Τά σεμινάρια ἔπειτα ἀπό διαμαρτυρίες ματαιώθηκαν. Ὑποψιάζομαι ὅτι ἐκεῖνο πού δέν ἔχουν μέχρι τώρα καταφέρει οἱ παραθρησκευτικές ὀργανώσεις, νά εἰσχωρήσουν δηλαδή στήν ἐκπαίδευση, τούς τό προσφέρει ἔμμεσα, χωρίς περίσκεψη τό ἐν λόγῳ Πρόγραμμα.

Είναι καταφανές ὅτι οἱ μαθητές μας, ὦς ἀθωράκιστοι καί ἀνυποψίαστοι - ἐπειδή οἱ συμφυρμένες γνώσεις θά προσφέρονται ἀπό τό σχολεῖο - πού εἶναι ὁ χῶρος ἐμπιστοσύνης τους καί ἑπομένως ἀποτελεῖ ἐγγύηση γι’ αὐτούς - θά γίνουν εὔκολη λεία, χάνοντας σταδιακά καί ἀνεπαίσθητα τίς Ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις τους. Μή γένοιτο.  

Τελικά, ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός στόχος τοῦ ΜτΘ; Γιατί τό Π.Σ. συγχέει τόν ἀναντίρρητα ὀφειλόμενο σεβασμό πρός τήν ἑτερότητα μέ τή μή διάκριση τῆς ἀλήθειας;

Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μαθαίνουμε νά ζοῦμε καί νά πορευόμαστε μέ τό Χριστό, ἐπειδή “ χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Ἰω. 15, 5). Ἀπ’ Αὐτόν θωρακίζεται ἡ ζωή, ἐμπνέεται ἡ σκέψη, τό κοινωνικό ἔργο, διασώζονται οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, καταργοῦνται οἱ κοινωνικοί ἀποκλεισμοί, γιά τούς ὁποίους ἐνδιαφέρεται τό Π.Σ.

Τό πρόσωπο καί ἡ ζωή τοῦ ἀποκτᾶ ἀξία, ὄχι ἐπειδή θά βασιλεύσει, γενικά καί ἀπροσδιόριστα, ἡ ἀγάπη, ὁ σεβασμός τῆς ἑτερότητας, ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη, ἀλλά ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος, ἐν Χριστῷ, ἔχει τή δυνατότητα νά μετέχει αἰώνια στή δόξα τῆς ἑτερότητας Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος, ἐνῶ εἶναι ἀλλότριος ὦς πρός τή φύση, γίνεται οἰκεῖος στόν ἄνθρωπο ὦς πρός τή δόξα, μέ τίς ἐνέργειές Του.

Αὐτή λοιπόν ἡ μέγιστη δυνατότητα τῆς κατά Χάριν καί ἐν Χριστῷ θέωσης εἶναι τό ἀληθινό ζητούμενο, πού ὑψώνει πάνω ἀπό κάθε φθορά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί τίς ἀνάγει στή σφαίρα τῆς κοινωνίας μέ τόν ἀπόλυτα Ἅγιο Θεό.

«Μεταπατερικές παρεμβάσεις στίς Θεολογικές μας Σχολές – Τρόποι διακριτικῶν ἀντιδράσεων»   

[Εἰσήγησις Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννη Φωτοπούλου Νομικοῦ - Θεολόγου στήν ΗΜΕΡΙΔΑ: "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ"; ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 19-5-2012]

Σημείωση: Λόγω του ὅτι ἐξαντλήθηκε ὁ προβλεπόμενος χρόνος διάρκειας τῆς ἡμερίδας, ἀποφασίστηκε τελικῶς νά μήν παρουσιαστεῖ ἡ παροῦσα εἰσήγηση, τήν παραθέτουμε ἐδῶ καθώς τό θέμα εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό.

Ἀσχολούμαστε στήν εἰσήγησή μας αὐτή μέ τίς μεταπατερικές παρεμβάσεις στίς θεολογικές σχολές ἀφοῦ ἀπό ἐκεῖ προέρχονται οἱ θεολόγοι καθηγητές καί ἐκεῖ γίνονται πολλές ζυμώσεις γιά τήν μετεξέλιξη τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.

Γιά ὅσους δέν γνωρίζουν, «μεταπατερική θεολογία» εἶναι ὅρος πού σηματοδοτεῖ τήν προσπάθεια μοντέρνων νεοεποχητικῶν θεολογικῶν κύκλων νά ὑπερβοῦν τή θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων. Προσποιοῦνται ὅτι ἀκολουθοῦν τό πνεῦμα τους  καί ὅτι λαμβάνοντας ὑπ’ὄψιν τίς σημερινές συνθῆκες καί προκλήσεις κάνουν περαιτέρω βήματα γιά τήν προσφορά θεολογικοῦ λόγου μέ στόχο τήν παρουσία καί διακονία τῆς Ἐκκλησίας στό σήμερα.

Στήν πραγματικότητα ὁ στόχος τῶν μεταπατερικῶν παρεμβάσεων στήν ἀκαδημαϊκή θεολογία καί στήν ἐκκλησιαστική ζωή καί ποιμαντική εἶναι ἡ κατάργηση κάθε φραγμοῦ, ἡ κατάλυση τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων, τῶν ἱερῶν κανόνων τοῦ ἀσκητικοῦ ἤθους τῆς λειτουργικῆς καί ἐν γένει ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἡ ἀποκοπή ἀπό τή βυζαντινή –ρωμαίϊκη συνέχεια καί ἡ παράδοση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος στή μέγγενη τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς. Αὐτό ἀπέδειξε ἀρχικά μέ τό Ὑπόμνημά του πρός τήν Ἱερά μας Σύνοδο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παῦλος παραθέτοντας πολλά ἀποσπάσματα ἀπό τίς εἰσηγήσεις πού ἔγιναν στό κέντρο τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, στήν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, μέ τίτλο «Νεοπατερική Σύνθεση ἤ μεταπατερική θεολογία. Τό αἴτημα τῆς θεολογίας τῆς συνάφειας στήν ὀρθοδοξία».  Στή συνέχεια τό καρκίνωμα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας ἀνέλυσαν καί ἀναίρεσαν μέ συντριπτικά θεολογικά-ἱστορικά ἐπιχειρήματα οἱ ἐκλεκτοί εἰσηγητές τῆς ἡμερίδος γιά τήν Μεταπατερική αἵρεση πού ἔγινε ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.

Εἴπαμε γιά τή στόχευση τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων. Ἄς ποῦμε καί γιά τό περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τους. Μέ πρόφαση τή διακονία τῆς θεολογίας στό σήμερα, ὅλα τά μαθήματά τους οἱ μεταπατερικοί θεολόγοι τά κάνουν μέσα ἀπό τήν οἰκουμενιστική προοπτική, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἀνοίγει τήν Ἐκκλησία στόν κόσμο, ἐνῷ στήν πράξη καταστρέφει στή συνείδηση τῶν διδασκομένων τήν μοναδικότητα τῆς ἀληθείας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.   Μοντέρνες  ἰδέες σχετικές τήν ἀποφυγή τοῦ φανατισμοῦ καί τοῦ φονταμενταλισμοῦ, τήν ἀνοχή στή διαφορετικότητα, τήν πολυπολιτισμικότητα-πολυθρησκευτικότητα, τήν ἰσότητα τῶν δύο φύλων τήν οἰκολογία κλπ.,  ἀκριβῶς ὅσα διακινοῦνται στή ντόπια καί διεθνῆ πολιτική σκηνή πρός ἐπιβολήν τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἠχοῦν ἀδιαλείπτως στά ὧτα τῶν διδασκομένων τή θεολογία.

Ἄς δοῦμε καί τή στρατηγική τους. Φυσική τους βάση οἱ θεολογικές σχολές. Οἱ νέοι φοιτητές διδάσκονται τούς Πατέρες τά όρθόδοξα δόγματα, τήν Καινή καί Παλαιά διαθήκη τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία διανθισμένα τόσο πολύ ἀπό τίς νεοεποχήτικες ἰδέες, πού προαναφέραμε ὥστε ἡ θεολογική τους σκέψη δέν ἐγκεντρίζεται  στήν καλλιέλαιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά στό σαπρό δένδρο τῆς οἰκουμενιστικῆς συγκριτιστικῆς «θεολογίας», μιᾶς δηλαδή ἰδιωτικῆς θεολογίας κατά τίς ἐπιταγές του ΠΣΕ. Μέσω τῶν σπουδῶν στίς θεολογικές σχολές οἱ μεταπατερικοί στρατολογοῦν προσοντούχους φοιτητές πού κάμουν μεταπτυχιακές σπουδές. Στή συνέχεια τούς στέλνουν γιά σπουδές στίς θεολογικές σχολές τοῦ ἐξωτερικοῦ καί σέ κολλέγια καί σχολές τοῦ Βατικανοῦ, τούς φέρνουν σέ ἐπαφή μέ οἰκουμενιστικά κέντρα π.χ.τό πατριαρχικό κέντρο στή Γενεύη, καί τό οἰκουμενιστικό μοναστήρι τοῦ Bose. M’ αὐτούς  ἐπανδρώνουν δηλ. καταλαμβάνουν καί διαβρώνουν τίς ἑλληνικές θεολογικές σχολές, ἐνῷ ἀλλους τούς προωθοῦν γιά  συμβούλους θεολόγων καί συμβούλους τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ἀλλοι ἐργάζονται σέ θεολογικά περιοδικά-think tanks τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας.  Οἱ ὑπόλοιποι πτυχιοῦχοι, ὅσοι εἶναι ἀστήρικτοι στήν ὀρθόδοξη πίστη, ἔχοντας δεχθεῖ τίς δηλητηριώδεις ἰδέες τους καταλαμβάνουν θέσεις στήν ἐκπαίδευση μεταδίδοντας πολλαπλασιάζοντας τή σαπρή ἀντι-ορθοδοξία στούς ἀνύποπτους μαθητές.

Ἀλλά αὐτό δέν κρίνεται ἀρκετό γιά τή διάβρωση μιά συμπαγοῦς ὀρθοδόξου κοινωνίας. Πρέπει νά ἀγρευθεῖ, εἰ δυνατόν, ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἰδού ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν  Σπουδῶν πού λειτουργεῖ ὡς μεσάζων μεταξύ τῆς ἀκαδημαϊκῆς elite καί τῆς Ἐκκλησίας.  Ἐδῶ ὄχι μόνο θά ἐκπαιδευθοῦν οἱ συμμετέχοντες στό μετα-ἀντιπατερικό πνεῦμα, ἀλλά θά συγχρωτισθοῦν μεταξύ τους καί μέ τά <μεγάλα πνεύματα> τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στή συνέχεια θά προωθηθοῦν σέ ἀνώτερες θέσεις στόν ἐκκλησιαστικό ὀργανισμό, ὡς κληρικοί ἤ λαϊκοί συνεργάτες καί θά λειτουργήσουν μέσω κηρυγμάτων, ἐκπομπῶν, περιοδικῶν, συνεδρίων καί διαλέξεων στήν περιφέρεια ὡς πολλαπλασιαστές τῆς μεταπατερικῆς πλάνης.

Προσφιλής μέθοδος τῶν διδασκόντων εἶναι ἡ προφορική μετάδοση τῆς κακοδοξίας τους γιά νά ἀποφύγουν τήν κατά μέτωπο κριτική. Οἱ μετα-αντιπατερικοί ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν ἀπολογητική καί τήν αντιαιρετική δράση τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ὅτι ἀνήκει ὁριστικά στό παρελθόν. Δέν ἀνέχονται οὔτε τό ὄνομα νά ἀκούσουν τοῦ μεγάλου ἀπολογητοῦ τῶν καιρῶν μας τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, τόν ὁποῖο, παρά τίς πολλές ἐργασίες του ἐμπόδισαν νά καταλάβει ἕδρα στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν.

Ἄς ἀναφέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα μεταπατερικῶν ἐκτροπῶν. Στή Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου ἐγκρίθηκαν παρά τίς ἀντιρρήσεις ὀρθοδόξων καθηγητῶν δύο διατριβές πού ἐμφάνισαν τούς αἱρεσιάρχες μονοφυσίτες Διόσκορο καί Σεβῆρο ὡς ὀρθοδόξους.  Λέγεται ἀκόμη ἀπό φοιτήσαντας ὅτι στόν ἑρμηνευτικό τομέα μέ τόν τρόπο τους οἱ μεταπατερικοί σέ κάποια θεολογικά τμήματα ἀποκλείουν ὑποψηφίους μεταπτυχιακούς πού ἀκολουθοῦν τήν ἑρμηνευτική τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καλοῦνται ἐπίσης παπικοί καί προτεστάντες καθηγητές νά διδάξουν τούς φοιτητές τῶν θεολογικῶν σχολῶν.

 Ὁ κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἔχει δηλώσει σέ δημοσιογράφο ὅτι δέν εἶναι σίγουρο ὅτι ὑπῆρξε ὁ Χριστός(!!)», καί ὅτι «δέν ἀποδεικνύεται μαθηματικῶς ἡ ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ» ἐνῷ συνάδελφός του ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ἔχει γράψει παλαιότερα ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δέν ἀντλεῖ τήν ὕπαρξη της... ἀπό τό παρόν ἤ ἀπό τό παρελθόν (ἀ κ ό μ η     κ α ί  ἀ π ό   τ ό  γ εγ ο ν ό ς   Χ ρ ι σ τ ό ς  ), ἤ ἀπό αὐτό πού τῆς δόθηκε ὡς θεσμός, ἀλλά ἀπό τό μέλλον, ἀπό τά ἔσχατα».[1]Στή Δογματική διδάσκων παρουσιάζει τέτοια ἀδιάλυτη ἑνότητα ψυχῆς καί σώματος ὥστε ἰσχυρίζεται ὅτι πεθαίνοντας τό σῶμα πεθαίνει καί ἡ ψυχή καί ὁλοκληρώνει τήν ἀμπελοφιλοσοφία του λέγοντας ὅτι δέν ὑπάρχει κόλαση.  Ἄλλος διδάσκει ὅτι ἐφόσον ὑπάρχει κοινωνία μέ τόν Θεό, δέν ἔχουμε πρόβλημα μέ τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων ἐνῷ ἡ ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν συζητεῖται ὡς πρόβλημα. Στό μάθημα τῆς ποιμαντικῆς ψυχολογίας διδάσκει κάποιος ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος καί ἁμαρτία ἀλλά μόνο ψυχικά νοσήματα.  Ἀλλος διδάσκει τήν Καμπάλα, τήν ἑβραϊκή μαγεία μέ τρόπο θετικό δημοσιεύοντας ἀντίστοιχα ἄρθρα σέ ἀποκρυφιστικά περιοδικά.  καί ἄλλος διδάσκει μέσω τοῦ μαθήματος τῆς Π.Δ.  ὅτι ἡ «Ἐκκλησία» ὡς «ἡ ζωντανή σχέση τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό δέν ἐπιδέχεται ὀργάνωση καί θεσμοθέτηση»[2]. Στό Κανονικό δίκαιο καθηγητής διδάσκει τήν εὐλογία ἀπό τήν Ἐκκλησία τόν γάμο ἑτεροθρήσκων. Εὐκαίρως-ἀκαίρως σέ κάθε μάθημα καλλιεργεῖται το πνεῦμα τῆς λεγομένης λειτουργικῆς ἀνανεώσεως πού περιλαμβάνει τήν κατάργηση τοῦ τέμπλου, τίς μικτές χορωδίες, τίς φαιδρές-γιά νάγελάει κάθε πικραμένος- μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων καί τήν κατάργηση τῆς μυστικότητος τῶν εὐχῶν.  Κοινός παρανομαστής τῶν ἀνωτέρω εἶναι ἡ ἀπέχθεια πρός τό πνεῦμα τῶν Πατέρων. Κάποιος δέ ἐξ αὐτῶν ἐξέφραζε τήν εὐγνωμοσύνη πρός κοιμηθέντα καθηγητή του γιατί, ὅπως εἶπε, ἀπάλλαξε τή θεολογία ἀπό τό νά βλέπει τά ἁγιογραφικά κείμενα κάτω ἀπό τούς Πατέρες.

Έδῶ πρέπει νά ἐξηγήσουμε ὅτι ἡ σέ μεγάλο βαθμό μεταπατερική ἀλλοίωση τῶν θεολογικῶν σχολῶν δέν ἦταν κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ.  Διαβάζαμε  ὅτι στή δεκαετία τοῦ ‘50 καθηγητής τῆς Πατρολογίας ἰσχυριζόταν ὅτι ὁ ἡσυχασμός προσκρούει στή λογική μας καί ὅτι οἱ Μεσαλλιανοί ἐπέδρασαν ἐπί τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ[3]. Πληθώρα καθηγητῶν ἀκολουθώντας δουλικά τήν ξένη θεολογία θεωροῦσαν καί θεωροῦν τά ἀρεοπαγιτικά συγγράμματα νόθα καί ἔργα μονοφυσιτικά μέ νεοπλατωνικές ἐπιδράσεις, τά ἔργα τοῦ Ἁγίου Μακαρίου μεσσαλιανά, τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἀμφιβαλλόμενο.  Ἀλλος καθηγητής ἰσχυριζόταν ὅτι ἡ Β΄Βατικανή Συνοδος «συνιστᾶ τό σημαντικότερον θεολογικό γεγονός τῆς ἐποχῆς μας», καί ὅτι ὁ Πάπας αὐτός «υπῆρξεν ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ πνεύματος τῆς ἐν ἀγάπῃ διακονίας τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας»[4]. Ἀλλος ὕβριζε τόν ἅγιο Μακάριο παρομοιάζοντας τίς ἐν Χριστῷ ἐμπειρίες του μέ τίς ἐκστατικές ἐμπειρίες τῶν Ἰνδῶν καί τῶν Δερβίσιδων[5]  ἐνῷ τή θέα τοῦ ἀκτίστου φωτός ὑπό τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Ν. Θεολόγου ἀπέδιδε σέ ὑπερένταση τῶν νεύρων του[6].   Καθηγητής τῆς θρησκειολογίας δίδασκε ὅτι «θά μπορούσαμε νά δοῦμε τίς θρησκευτικές ἐμπειρίες...καί ὡς ἀπορρόφηση ὁρισμένων ἀκτίνων ἀπό τήν παγκόσμια θεία ἀκτινοβολία»[7].

Καί τώρα τί κάνουμε; Χαρακτηρίζουμε τίς θεολογικές σχολές, «θεολογικές σχολές μας». Νοιαζόμαστε γι’αὐτές γιατί τίς θεωροῦμε σάρκα ἐκ τῆς σαρκός τῆς Ἐκκλησίας, τή θεολογική ἐπιστήμη διακονία στό Σῶμα Της. Ἀπ΄αὐτές θεολογικά-ἐπιστημονικά γεννῶνται οἱ καθηγητές θρησκευτικῶν τῶν σχολείων μας καί ὅλοι οἱ ποικίλοι διάκονοι τοῦ θεολογικοῦ λόγου καί τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου. Το ζήτημα εἶναι ἄν τό ἴδιο νοιώθουν καί ὅλοι οἱ ἀκαδημαϊκοί δάσκαλοι ἤ ἄν τινές ἐξ αὐτῶν μέ φρόνημα ἐπηρμένο προασπίζουν, ὡς ἀπειλούμενη ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν  ἐπιστημονική  αὐτοτέλεια τῶν σχολῶν τους.   Πάντως ὅσοι νοιώθουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλουν νά βοηθήσουν εἴτε μέσα εἴτε ἔξω ἀπό τίς σχολές νά σταματήσει ἡ μεταπατερική ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἐπιστήμης. Ἀς ξεκινήσουμε ἀπό τό θεωρητικά εὐκολώτερο. Ἐκτός τῆς θεολογικῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητος ὀφείλουμε στά πλαίσια μιᾶς ὀρθοδόξου Ἀπολογητικῆς

1. νά συνεχίσουμε νά γνωστοποιοῦμε μέ δημοσιεύματα καί συνέδρια μέ ὀρθόδοξη θεολογική κατωχύρωση τή μεταπατερική ἐκτροπή ἐνημερώνοντας καί τήν ἐκκλησιαστική μας ἀρχή.
2. νά ἀσχοληθοῦμε, ὕστερα ἀπό τόν ἐπιτυχῆ ἐντοπισμό τῆς μεταπατερικῆς πλάνης καί τῶν ἐσφαλμένων θεολογικῶν της προὑποθέσεων-τίς ἀνέλυσε σέ βάθος ὁ σεβασμιώτατος Ναυπάκτου- μέ τή λεπτομερῆ συστηματική πατερική αναίρεση ἑκάστης πλάνης πού ἁπλώνεται στήν Τριαδολογία, Χριστολογία, ἀνθρωπολογία, σωτηριολογία, ἐκκλησιολογία καί ἐσχατολογία. Ἀρέσει στούς μεταπατερικούς ἡ γενίκευση καί ἡ ἐπιλεκτική ἀντιμετώπιση τῶν πλανῶν τους γιατί  στήν περίπτωση αὐτή πολλές φορές δίνεται ἡ ἐντύπωση στούς καλοπροαίρετους ὅτι πάσχει σέ μερικά πράγματα ἡ μεταπατερική θεολογία, ἀλλά διαθέτει καλά στοιχεῖα καί ἐπιστημονικη σοβαρότητα.
3. νά δημιουργήσουμε ἕνα ἐπιστημονικό ἀντίβαρο,  ἕνα χῶρο συστηματικῆς διδασκαλίας, ὅπου θά ἐπιμορφώνονται ὀρθόδοξα θεολόγοι, κληρικοί καί σοβαρά ἐνδιαφερόμενοι ἄνθρωποι πάνω στά θεολογικά μαθήματα, τῆς ἑρμηνείας Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τῆς πατερικῆς διδαχῆς καί τοῦ κανονικοῦ δικαίου.  Θά πρέπει πρός τοῦτο νά ὁρίζονται ὡς διδάσκοντες ὀρθόδοξοι ἀκαδημαϊκοί διδάσκαλοι τῆς θεολογίας καί ἄλλοι κληρικοί καί λαϊκοί ἐγνωσμένης παιδείας καί ὀρθοδόξου φρονήματος.  Ὅσο καταλαμβάνεται ἡ θεολογική ἐπιστημονική κοινότητα ἀπό μεταπατερικούς καθοδηγητές τόσο ἀναγκαιότερη γίνεται ἡ ἵδρυση ἑνός τέτοιου ἐγκύρου ἐπιστημονικά καί ὀρθόδοξα φορέως, ὅσο καί ἄν εἶναι δύσκολο τό ἐγχείρημα.
4. νά συγγραφοῦν βιβλία ὀρθοδόξου συστηματικῆς κατηχήσεως μέ περιεχόμενο κατάλληλο γιά τά παιδιά ὅλων τῶν ἡλικιῶν  πού νά χρησιμεύσουν ὡς βοηθήματα στούς κατηχητές καί ὡς ἐναλλακτικά βιβλία θρησκευτικῶν.

Ἔσωθεν τά πράγματα εἶναι δυσκολώτερα.  Τολμῶ νά ἀρθρώσω κάποιες προτάσεις, ἄν καί καταλαβαίνω πόσο μικρός καί ἀναρμόδιος εἶμαι καί πόσο δυσχερής καί ἰδιόμορφη εἶναι ἡ θέση τῶν ὀρθά φρονούντων μέσα στό Πανεπιστήμιο.

Κατ΄ἀρχάς ὀφείλουν οἱ ὀρθοδόξως  διδάσκοντες νά διδάσκουν τά τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως μέ σθένος χωρίς μισόλογα καί χωρίς νά καλύπτουν τούς θρασεῖς ὑπερμάχους τῆς μεταπατερικῆς πλάνης. Ὀφείλουν νά συγκροτοῦν  στή συνείδηση τῶν φοιτητῶν ἕνα ἑνιαῖο σῶμα διδασκόντων, ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς τους ὅπου θά μποροῦν (οἱ φοιτητές) νά ἀκούσουν ὀρθόδοξη πατερική διδασκαλία. Δέν ἐννοῶ μ’αὐτό τἠν ἐπιστημονική τους ἀπομόνωση, οὔτε βέβαια διαμόρφωση ἐχθρικοῦ κλίματος, ἀλλά τή συγκρότηση μιᾶς ὀρθόδοξης πυξίδας πού θά μποροῦν νά βρίσκουν καί νά ἀκολουθοῦν οἱ φοιτητές, οὕτως ὥστε μαζί μέ τήν γενικότερη θεολογική τους παιδεία καί τίς ποικίλες θεωρίες πού διδάσκονται νά μποροῦν νά μένουν, ἄν θέλουν, στερεωμένοι στήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, δηλ. στή διδασκαλία τῶν Ἁγιων Πατέρων.

Ὀφείλουν ἐπίσης οἱ ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι νά ἐπιμείνουν στήν αὐτοτέλεια τῶν θεολογικῶν σχολῶν, ἐξηγώντας urbi et orbi  τήν ποιότητα τῶν θεολογικῶν μαθημάτων καί καταδεικνύοντας τήν ἀπύθμενη διαφορά τους ἀπό τή θρησκειολογική μεταχείριση  τους καί νά ἀρνηθοῦν νά ὑποβιβάσουν τήν ἐπιστήμη τους σέ θρησκειολογικό παρακλάδι τῶν φιλοσοφικῶν σχολῶν.

Ὅσον ἀφορᾶ τό τόσο καθοριστικό γιά τίς θεολογικές σχολές ἐκλεκτορικό δικαίωμα τῶν διδασκόντων καταλαβαίνω ὅτι εἶναι ἄψαυστο καί ἄβατο σέ μᾶς, ἀλλά πιστεύω ὅτι οἱ ὀρθά βαδίζοντες τήν ἀκαδημαϊκή θεολογική τρίβο γνωρίζουν τό πρός τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί Ἐκκλησία καθῆκον τους καί ἔχουν πρό ὀφθαλμῶν τόν ἀδέκαστο Κύριο τόν ἐτάζοντα καρδίας καί νεφρούς.


[1] Τά παραπάνω περιλαμβάνονται σέ μελέτη τοῦ κ. Βασιλειάδη δημοσιευμένη στήν Ἐπιστημονική Ἐπετηρίδα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστ. Πανεπ. Θεσσαλονίκης (τομ. 11 Θεσσαλονίκη 2001 σελ. 25-32).  

[2] ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Ὁ θεσμός τῆς ἱερωσύνης στήν Παλαιά Διαθήκη ἐν Τό Μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης(Πρακτικά Ζ΄Πανελληνίου Λειτουργικοῦ Συμποσίου) σειρά Ποιμαντική Βιβλιοθήκη 12, Κλάδος Ἐκδόσεων τῆς ἐπικοιν. καί μορφ. ὑπηρ. Ἐκκλ. Ἑλλάδος , Ἀθῆναι 2006.

[3] Θεοκλήτου Διονυσιάτου Ἀθωνικά  Ἄνθη σ. 99, 228-229(Πρόκειται γιά τόν Μπαλάνο).

[4] Κων. Μουρατίδου Κανονικόν Δίκαιον τ. Β’ 1984 σ. 434

[5] Π. Τρεμπέλα, Μυστικισμός-Ἀποφατισμός-Καταφατική Θεολογία τευχ. α΄σ. 56

[6] Ὡς ἄνω σ. 74

[7] Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, Παγκοσμιότητα καί Ὀρθοδοξία σ. 193

«Τό συνταγματικό δικαίωμα τῶν Ἑλλήνων γονέων γιά τή χριστιανική ἀγωγή τῶν Ἑλληνοπαίδων».   
Χρήστου Παπασωτηρίου    

[Εἰσήγησις Χρήστου Παπασωτηρίου, Δικηγόρου παρ᾽ Ἀρείῳ Πάγῳ, στήν ΗΜΕΡΙΔΑ: "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ"; ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 19-5-2012]

Σεβαστοί πατέρες,

Κυρίες καί κύριοι

Ἡ ἀπογύμνωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς παραδόσεις καί τά πολιτισμικά στοιχεῖα τοῦ ἔθνους, στό ὁποῖο ἀνήκει, ἔχει ὦς ἀποτέλεσμα τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως καί τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος σέ ἀτομικό καί κατ' ἐπέκτασιν σέ συλλογικό ἐπίπεδο. Τοῦτο ἀποτελεῖ στρατηγική ἐπιδίωξη τῶν παραγόντων τῆς παγκοσμίου οἰκονομίας καί προλείανση τῆς ὁδοῦ, διά τῆς ὁποίας σκοπεῖται ἡ πνευματική ὑποταγή καί ἐν γένει ὑποδούλωση τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἡ λεγομένη «νέα ἐποχή» θά μποροῦσε νά παρομοιασθεῖ μέ ἕνα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα, τό ὁποῖο κατακλύζει ἔθνη ὁλόκληρα καί καταπίνει τίς κατά τόπους ἐθνικές παραδόσεις, ἀλλοτριώνοντας τό ἄτομο, τό ὁποῖο ἀποξενώνεται ἀπό τά ἐπί μέρους πολιτιστικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα συγκροτοῦν τήν ταυτότητά του ὦς μέλους τοῦ ἔθνους, στό ὁποῖο ἀνήκει.

Ὡστόσο, σήμερα στήν πατρίδα μας δέν χρειάζονται παρομοιώσεις γιά τόν τονισμό καί τήν ἐμπεριστατωμένη ἀπόδοση τῆς πραγματικότητος, στήν ὁποία ἤδη διαβιοῦμε.

Γιά τήν ἀκρίβεια τά χειρότερα σενάρια ἐπιστημονικῆς φαντασίας ἔχουν διέλθει ἀπό τό στάδιο τοῦ προγραμματισμοῦ στό στάδιο τῆς ἐκτελέσεως καί κρατικῆς ἐπιβολῆς διά μέσου ἀντισυνταγματικῶν ὑπουργικῶν ἀποφάσεων καί διατάξεων, τά ὁποία ἀποσκοποῦν στόν ἐκμαυλισμό τῆς συλλογικῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλλήνων καί μάλιστα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἄγουν τήν παιδική ἡλικία.

Συγκεκριμένα ἀποτελεῖ γεγονός ἡ θέσπιση τῆς ὑπ' ἀριθ. 113714/Γ2

ὑπουργικῆς ἀποφάσεως τοῦ ὀνομαζομένου Ὑπουργείου Παιδείας, Διά βίου Μαθήσεως καί Θρησκευμάτων», τό ὁποῖο βέβαια δέν εἶναι πλέον «Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων».

Ἡ ἐν λόγῳ ὑπουργική ἀπόφαση τιτλοφορεῖται ὦς «Ἔγκριση Προγραμμάτων Σπουδῶν Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης γιά τήν Πιλοτική τους Ἐφαρμογή τοῦ διδακτικοῦ ἀντικειμένου Θρησκευτικά».

Ἀφορᾶ δηλαδή στό γνωστικό ἀντικείμενο τῶν Θρησκευτικῶν, ὦς διδασκομένου μαθήματος στά Δημοτικά Σχολεῖα καί στά Γυμνάσια.

Ἡ στόχευση δέν εἶναι τυχαῖα, καθώς οἱ ρυθμίσεις τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς ἀφοροῦν σ' ἐκεῖνα τά ἄτομα τοῦ Ἔθνους, τά ὁποία εὑρίσκονται στήν πλέον εὐαίσθητη ἡλικία, κατά τήν ὁποία δέν ἔχει ἀκόμη διαμορφωθεῖ ἡ προσωπικότητα τοῦ ἀτόμου.

Οἱ διατάξεις τῆς ἐν θέματι ὑπουργικῆς ἀποφάσεως εἰσάγουν πρόγραμμα διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τό ὁποῖο περιλαμβάνει πρωτοφανή ἐκμαυλιστικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα ἐν ὀλίγοις παραπέμπουν στίς διδαχές ξένων θρησκειῶν καί στίς πρακτικές της μαγείας καί τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, τίς ὁποῖες τά παιδιά μας ἐπιτάσσονται ὑποχρεωτικῶς νά μαθαίνουν καί γιά τίς ὁποῖες ὁ κάθε εὐσυνείδητος Ἕλλην γονεύς δικαιοῦται, ἀλλά καί ὑποχρεοῦται νά ἀγανακτεῖ καί νά ἀντιδρᾶ.

Ἡ ἀδιανόητη ἐξίσωση τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς καί Κυρίου Ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὦς «ἰδρυτοῦ» Θρησκείας καί ὄπως δῆθεν ὁ Μωάμεθ, ὁ Βούδας καί ὁ Κομφούκιος συνιστᾶ θρασύτατη περίπτωση προσβολῆς τοῦ Ἁγίου Προσώπου Του.

Ἐκτός ἀπό αὐτήν τήν κεντρική ἰδέα τῆς ὑπουργικῆς μεταρρυθμίσεως τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ ὁποία διαπνέει ὁλόκληρο τό νομοθέτημα καί προκειμένου νά καταστεῖ ἀντιληπτή ἡ ἀνεπανόρθωτη ζημία, ἡ ὁποία μετά βεβαιότητος θά ἐπέλθει στίς ψυχές τῶν νεοσσῶν τοῦ Ἔθνους, ἀναγκαία παρίσταται ἡ σταχυολόγηση ἐπί μέρους περιπτώσεων τῆς προδήλως σκοπουμένης διαμορφώσεως ἀλλοιωμένης θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν παιδιῶν, ἀπό τό ἐκ δεκάδων σελίδων ἀποτελούμενο καί ἐξαντλητικῶς ἀναλυτικό πρόγραμμα διδασκαλίας τῆς ἐν λόγῳ ἀποφάσεως.

Συγκεκριμένα:

Τά ἑπτάχρονα καί ὀκτάχρονα παιδιά τῆς τρίτης καί τῆς τετάρτης Δημοτικοῦ ὑποχρεοῦνται πλέον νά ἀναγνωρίζουν τίς εἰδικές ἡμέρες τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Ἰδουαϊσμοῦ καί τήν σημασιολογική δῆθεν ἐξίσωση τῆς Κυριακῆς μέ τήν Παρασκευή τῶν Μωαμεθανῶν καί τό Σάββατο τῶν Ἰουδαίων.

Ὁ πάλαι ἐκκλησιασμός στούς Ἱερούς Ναούς τῆς πίστεώς μας ὑποβιβάζεται σέ μουσειακοῦ καί ψυχαγωγικοῦ ἐκδρομή. Συνάμα ἐξισώνεται ἀπό ἀπόψεως παιδαγωγικῆς σημασίας μέ τήν ὑποχρεωτική ἐπίσκεψη στό μουσουλμανικό τέμενος καί στήν ἑβραϊκή συναγωγή.

Τό Ἱερό Σύμβολο τοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἀνθρωπίνου Γένους, ὁ Σταυρός, 'ρίπτεται' στό κεφάλαιο, «Σύμβολα θρησκειῶν τοῦ κόσμου» μαζί μέ τόν πέλεκυ, τήν μενορά, τήν ἡμισέληνο, τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, τήν σβάστικα τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, τό γίν καί τό γιαν, τό ὤμ, ὁ βουδιστικός τροχός, τό τέλος τοῦ χειμώνα καί ἡ ἀρχή τῆς ἄνοιξης γιά τούς Ἰνδουϊστές πού ἑορτάζεται μέ φωτιές, χρωματιστά νερά καί κόκκινη σκόνη.

Στό κεφάλαιο μέ τίτλο «ποιός εἶναι ὁ Χριστός» ὦς προσδοκώμενο ἀπό τό Ὑπουργεῖο μαθησιακό ἀποτέλεσμα ἀναγράφεται ὅτι οἱ μαθητές «ἀρχίζουν νά ἀντιλαμβάνονται τίς ἀντιφάσεις γύρω ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ».

Στό κεφάλαιο μέ τίτλο «ὁ κόσμος μας ἕνα στολίδι» παραγνωρίζεται ἐμφανῶς ὁ ἰδιαίτερος ρόλος καί ἡ ἀξία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί συγχέεται μέ τό μάθημα τῆς φυσικῆς ἱστορίας. Συγκεκριμένα συμπλέκεται ἡ ἔννοια τῆς λεγομένης «οἰκολογίας» μέ τήν πίστη κατά τρόπο αὐθαίρετο καί ἀντίθετο πρός τήν χριστιανική παράδοση, ἀφοῦ ἡ φύση, τά δένδρα, ἡ θάλασσα καί τά ζῶα παριστῶνται ὦς «θαύματα». Φύρδην μίγδην στό ἐν λόγῳ κεφάλαιο ἐνσωματώνεται ὁ λεγόμενος κύκλος τῆς ζωῆς, μέ τήν ἐπεξήγηση: «ἀπό τήν σύλληψη στήν γέννηση» καί μέ τήν προφανή παράλειψη τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς προσδοκίας τῆς αἰωνίου ζωῆς, πού συνοψίζει τό νόημα τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὤς προσδοκώμενο μαθησιακό ἀποτέλεσμα, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀναγράφεται στό ἐν λόγῳ κεφάλαιο ἡ ἐκ μέρους τῶν μικρῶν μαθητῶν ἀναγνώριση τῶν στοιχείων τῆς φύσεως στόν Χριστιανισμό καί στίς ἄλλες θρησκεῖες».

Ὤς βασικό θέμα τοῦ ἐν λόγῳ μαθήματος καί ἀντί τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων ἐπισημαίνεται ἐπί λέξει: «Ὅλα τά πλάσματα ἀξίζει νά σωθοῦν». Στά πλάσματα αὐτά εἶναι ἀμφίβολο ἄν περιλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος.

Στό κεφάλαιο «ζοῦμε μαζί» ἀντί τῆς ἀναδείξεως τῆς σημασίας τῆς προσευχῆς στήν ζωή μας, εἰσάγονται μέθοδοι συλλογικῆς ψυχικῆς θεραπείας πού ἐφαρμόζονται σέ τοξικομανεῖς στίς Χῶρες τοῦ Δυτικοῦ Ἠμισφαιρίου καί ἐπί λέξει ἀναγράφεται στό πρόγραμμα: «Καθισμένοι σέ κύκλο ἐνθαρρύνονται νά συνεχίσουν κάποιες φράσεις δηλώσεις (λ.χ. κάποτε ἤμουν λυπημένος ὅταν ...», «κάτι πού μέ ἀνησυχεῖ εἶναι ...», «... ὅταν ἤμουν μικρότερος φοβόμουν...», «νιώθω θυμό, ὅταν ...», «... στήν συνέχεια συζητοῦν σέ ὁμάδες τῶν τεσσάρων γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κάθε ἀνησυχίας».

Σέ ὅ, τί ἀφορᾶ τά ὀκτάχρονα παιδιά τῆς τετάρτης δημοτικοῦ, αὐτά καλοῦνται κατά τό πρόγραμμα διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν ἐπί λέξει: «νά προσεγγίσουν βασικά θέματα τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν σχετικά μέ τήν προσευχή, τούς ἱερούς τόπους, τήν λατρεία καί τήν ἠθική στάση, νά ἀνακαλύψουν τήν σημασία τῶν ἱερῶν γραφῶν γιά τόν χριστιανισμό καί τίς ἄλλες θρησκεῖες.

Προσφυῶς ὦς βασικά θέματα χαρακτηρίζονται κατά τό πρόγραμμα πάντοτε ἐπί λέξει: «Προσευχές ἀπό ὅλο τόν κόσμο. Πῶς προσεύχονται οἱ μουσουλμάνοι. Προσευχές τῶν Ἑβραίων καί Παγκόσμιοι τόποι προσευχῆς».

Στό δέ κεφάλαιο μέ τίτλο «ὅλοι ἴσοι, ὅλοι διαφορετικοί» συγκρίνεται ἡ Βάπτιση μέ τό Βάπτισμα τῶν ἑτεροδόξων καθολικῶν καί προτεσταντῶν, ἀλλά καί μέ τίς τελετές ἐνηλικιώσεως τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου καί δή τῶν μουσουλμάνων καί τῶν ἰνδουϊστῶν.

Ἀντιστοίχως οἱ μαθητές τῆς τετάρτης δημοτικοῦ ὀφείλουν νά μαθαίνουν τούς τόπους τῶν προσκυνημάτων τῶν μουσουλμάνων στήν Μέκκα καί τῶν Ἰνδουϊστῶν στόν Γάγγη ποταμό.

Στό 7ο κεφάλαιο πού τιτλοφορεῖται ὦς «ἱερά βιβλία» περιέχονται οἱ πλέον ἐπικίνδυνες γιά τήν διαμόρφωση τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μικρῶν παιδιῶν προπαγανδισμοί τῶν λεγομένων ἱερῶν βιβλίων τῶν ἄλλων θρησκειῶν καί δή τοῦ μωμεθανισμοῦ, πού συγκρίνονται ἀδίστακτα μέ τά Ἱερά κείμενα τῆς Ἁγίας μας Γραφῆς.

Ἔτσι ἐπί λέξει διακηρύσσεται ὅτι βασικό θέμα τοῦ μαθήματος ἀποτελεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ κορανίου πού συνοψίζεται κατά λέξη: «Τό κοράνι (ἰσλάμ). Τό θέλημα τοῦ Ἀλλάχ, ὁδηγός γιά τήν ζωή τῶν μουσουλμάνων, ἱερό ἀντικείμενο, ἀγγίζεται μέ πλυμμένα χέρια, ἡ Τορά (Ἰουδαϊσμός), ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ στήν Συναγωγή, Βέδες, σοῦτρες, ταό, τά βιβλία τοῦ Κομφουκίου, τά ὀνόματα τοῦ Θεοῦ στά ἱερά βιβλία τοῦ ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ, 99 ὀνόματα».

Ὤς δέ προσδοκωμένη ἐπάρκεια τῶν μαθητῶν νοεῖται κατά τό πρόγραμμα ἡ δυνατότητα τῶν μικρῶν μαθητῶν νά ἀναγνωρίζουν σύμβολα καί ἱερές πράξεις τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν καί ἡ ἀνακάλυψη τοῦ νοήματός τους.

Στό δέ κεφάλαιο πού τιτλοφορεῖται «προχωροῦμε ἀλλάζοντας» καί ὦς βασικά θέματα προσδιορίζονται ἡ νηστεία στό Ἰσλάμ καί στόν Ἰουδαϊσμό, καθώς καί οἱ νηστεῖες καί ἡ ἄσκηση στόν ἰνδουϊσμό καί στόν βουδισμό μέ τήν γιόγκα καί τόν διαλογισμό.

Ἀνύπαρκτη ἡ νηστεία γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς κατά τό πρόγραμμα.

Στό δέ κεφάλαιο μέ τίτλο «Ἅγιοι Ἄνθρωποι στίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου»: ἐπισημαίνονται ἐπί λέξει οἱ: «Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάϊ Λάμα, Γκάντι καί πολλά ἄλλα πρόσωπα, ἱστορικά ἤ μυθικά».

Τά ἴδια καί χειρότερα περιλαμβάνει τό πρόγραμμα γιά τά παιδιά τοῦ Γυμνασίου.

Εἶναι προφανές ὅτι πρόκειται γιά ἕνα καταιγισμό γνώσεων, τίς ὁποῖες δέν ἐπιθυμοῦμε νά προσλαμβάνουν τά παιδιά μας κατά τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.

Τίθενται ἐν προκειμένῳ τά ἑξῆς ἐρωτήματα:

Δικαιοῦται ἕνα Ὑπουργεῖο πού φέρει τόν τίτλο «Παιδείας καί Θρησκευμάτων» νά ἐπιβάλλει στά παιδιά μας τέτοιου εἴδους γνώση καί νά θεσμοθετεῖ ἕνα τέτοιο πρόγραμμα διδασκαλίας;
Ποιά εἶναι τά δικά μας δικαιώματα ἔναντι τοῦ Κράτους σέ ὅ, τί ἀφορᾶ τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στά παιδιά μας;
Καί τί μποροῦμε νά κάνουμε ὦς γονεῖς, γιά νά προστατεύσουμε τά παιδιά μας ἀπό τήν πλύση τῶν ἐγκεφάλων τους μέ διδαχές καί δοξασίες, τίς ὁποῖες θεωροῦμε ἀσύμβατες μέ τόν σκοπό μας νά μεγαλώσουμε χριστιανόπουλα καί οἱ ὁποῖες ὦς ἐκ τούτου εἶναι παντελῶς ἀνεπιθύμητες καί ἀκατάλληλες κατά τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατά τήν δική μας κοσμοθεωρία ὦς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν;
Κατ' ἀρχήν πρέπει νά ἐπισημανθεῖ ὅτι ἡ ἄσκηση τῆς γονικῆς μέριμνας, δηλαδῆ τῆς ἐν γένει φροντίδος τῶν παιδιῶν μας, στήν ὁποία πρωτίστως περιλαμβάνεται ἡ ἐκπαίδευσή τους καί ἡ διαμόρφωση τῆς θρησκευτικῆς τους συνειδήσεως δέν ἀποτελεῖ μόνον δικαίωμά μας, ἀλλά πρώτιστο καί θεμελιῶδες καθῆκον μας.

Τό καθῆκον αὐτό ἐπιβάλλεται ἀπό τόν Νόμο καί συγκεκριμένα ἀπό τίς διατάξεις περί γονικῆς μερίμνης τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος.

Τό δέ δικαίωμά μας γιά ἄμυνα μέ δικαστικά μέσα ἔναντι τῆς ὦς ἄνω ὑλοποιουμένης διαστρεβλώσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν παιδιῶν μας, ὄπως καί τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατοχυρώνεται ἐπίσης ἀπό ἀρκετές καί σημαντικές διατάξεις τοῦ Συντάγματος.

Κατ' ἀρχήν τά ἄρθρα 13 καί 16 τοῦ Συντάγματος σέ συνδυασμό πρός τίς διατάξεις περί γονικῆς μερίμνης τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος καθιερώνουν τό δικαίωμά μας ἔναντι τοῦ Κράτους νά διδάσκονται τά παιδιά μας τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μέ ἀποκλειστικό σκοπό τήν διαμόρφωση τῆς θρησκευτικῆς τους συνειδήσεως ὦς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Τό δικαίωμά μας αὐτό περιλαμβάνει τό αὐτονόητο μερικώτερο δικαίωμά μας νά μή διδάσκονται τά παιδιά μας στοιχεῖα τῆς διδασκαλίας καί τῆς λατρείας ἄλλων θρησκειῶν.

Ἡ δέ διδασκαλία αὐτή τῶν διδαχῶν ἄλλων θρησκειῶν προσβάλλει τό προσωπικό ἀτομικό μας δικαίωμα ὦς γονέων γιά παροχή στά παιδιά μας θρησκευτικῆς παιδείας ἀπό τό Σχολεῖο καί δή στίς τάξεις τῆς πρωτοβαθμίου καί δευτεροβαθμίου ἐκπαιδεύσεως.

Ἀκόμη πληρέστερα τό ἀτομικό μας δικαίωμα νά παρέχεται ἀπό τά Σχολεῖα θρησκευτική ἐκπαίδευση, προκειμένου νά διαμορφωθεῖ ἡ θρησκευτική τους συνείδηση ὦς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί σύμφωνα μέ τό δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας κατοχυρώνεται στό ἄρθρο 2 τοῦ Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου.

Κατά τήν ἐν λόγῳ διάταξη, ἡ ὁποία τυγχάνει ὑπερνομοθετικής ἰσχύος, ὄχι μόνο ἰσαξία, ἀλλά μεγαλυτέρας ἰσχύος ἐν σχέσει καί πρός τό ἴδιο τό Σύνταγμα καί ἡ ὁποία δέν δύναται νά τροποποιηθεῖ μέ κανένα τρόπο, ὁρίζεται ἐπί λέξει ὅτι:

«Οὐδείς δύναται νά στερηθῆ τοῦ δικαιώματός του ὄπως ἐκπαιδευθῆ. Πᾶν κράτος ἐν τῇ ἀσκήσει τῶν ἀναλαμβανομένων ὑπ' αὐτοῦ καθηκόντων ἐπί τοῦ πεδίου τῆς μορφώσεως καί τῆς ἐκπαιδεύσεως θά σέβεται τό δικαίωμα τῶν γονέων ὄπως ἐξασφαλίζωσιν ταύτην συμφώνως πρός τᾶς ἰδῖας αὐτῶν θρησκευτικᾶς καί φιλοσοφικᾶς πεποιθήσεις».

Ἀπό τό γράμμα τῆς διατάξεως καί μόνον δέν καταλείπεται οὔτε ἡ παραμικρά ἀμφιβολία γιά τό γεγονός ὅτι ἔχομε τό ἀπόλυτο καί ἀπαραβίαστο δικαίωμα ἔναντι τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας νά σέβεται τό δικαίωμά μας ὦς γονέων νά ἐξασφαλίζεται ἡ ἐν γένει μόρφωση καί ἡ ἐκπαίδευση καί ἡ θρησκευτική τῶν τέκνων μας ἐπί τῇ βάσει τῶν προσωπικῶν μας θρησκευτικῶν πεποιθήσεων.

Καί ὦς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γονεῖς ἔχομε τό δικαίωμα νά ἀπαιτοῦμε ἀπό τό οὕτω καλούμενον Ὑπουργεῖον Παιδείας καί Θρησκευμάτων νά ἀπέχη ἀπό τῆς ἐκδόσεως διατάξεων Νόμων, Διαταγμάτων καί βεβαίως ὑπουργικῶν ἀποφάσεων, ὄπως ἡ προρρηθεῖσα, διά τῶν ὁποίων εἰσάγονται στήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀλλότρια πρός τό Ὀρθόδοξο χριστιανικό δόγμα στοιχεῖα, σχετιζόμενα μέ τά ἱερά κείμενα, τίς διδαχές, τίς ἀρχές, τίς δοξασίες καί τήν λατρεία ἄλλων δογμάτων καί βεβαίως θρησκειῶν, ὄπως ἐνδεικτικῶς ἐπισημαίνεται ἀνωτέρω.

Πρακτικῶς οἱ γονεῖς, οἱ ὁποῖοι μαθαίνουν σήμερα γιά τίς ἐν λόγῳ παραβιάσεις τοῦ δικαιώματός τους παροχῆς καί ἐξασφαλίσεως ἐν γένει μορφώσεως καί θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως στά παιδιά τούς συμφώνως πρός τίς δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις, δύνανται νά προσφύγουν ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί νά προσβάλουν τήν ἐν λόγῳ ὑπουργική ἀπόφαση μέ αἴτησιν ἀκυρώσεως, ἀλλά καί, περιπτώσεως δοθείσης, ἐνώπιόν του Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου.

Ὡστόσο θά ἤθελα νά παρακαλέσω νά μοῦ ἐπιτραπεῖ νά ἐπισημάνω ὅτι τό κυριώτερο πρόβλημα, τό ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ Ἕλληνες γονεῖς σήμερα εἶναι ἡ παντελῶς ἔλλειψη πάσης μερίμνης περί τήν διαμόρφωση τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν τέκνων τούς μέσω τῆς παρεχομένης ἀπό τά Σχολεῖα ἐκπαιδεύσεως.

Πιστεύω ὅτι στήν καλύτερη περίπτωση ἀγνοοῦν ἐντελῶς τό ζήτημα. Γιατί ἡ γενική ἀλλοτρίωση καί ἠθική ἀπαλλοτρίωση τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων ἔχει προχωρήσει σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε, ἀκόμη καί ἄν ἄκουαν γιά τό ζήτημα αὐτό θά ἐξακολουθοῦσαν νά καθεύδουν τόν ὕπνο τοῦ δικαίου.

Πάντως ἀκόμη καί ἄν ἀπέμεναν στόν τόπο αὐτόν μόνο πέντε οἰκογένειες Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, πάλι τό κράτος θά ὤφειλε νά σεβασθεῖ τό δικαίωμά τους γιά παροχή θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως στά τέκνα τούς κατά τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό δόγμα καί μέ τήν παράλειψη παροχῆς γνώσεων στοιχείων διδασκαλίας καί λατρείας ἄλλων δογμάτων καί θρησκειῶν. Καί τοῦτο διότι πρόκειται γιά ἀπόλυτο ἀτομικό δικαίωμα.

Εὔχομαι ὁ Κύριος νά ἐνδυναμώνει τήν πίστιν πάντων ἠμῶν διά τήν Ἀνάστασιν τῆς Πατρίδος.

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

Ἔπειτα ἀπό τή συγκροτημένη παρουσίαση τῶν θεμάτων τῶν δέκα εἰδικῶν ὁμιλητῶν τῆς ἡμερίδος, πού διαπραγματεύθηκαν τό ὡς ἄνω φλέγον θέμα ἀπό ὅλες τίς πλευρές του καί τή γόνιμη συζήτηση πού ἐπακολούθησε διατυπώθηκαν καί ἐγκρίθηκαν ἀπό τό πολυπληθές ἀκροατήριο τά κάτωθι πορίσματα:

Μετά τήν ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τή δια-στρέβλωση καί συκοφάντηση τῆς ἑλληνικῆς μας ἱστορίας, πῆραν σειρά τά θρησκευτικά, τό τελευταῖο ἀπό τά τρία ἀπαραίτητα μαθήματα τῆς ἐθνικῆς μας παιδείας, μέ τά ὁποῖα ὁ μαθητής «γιομίζει προκοπή κι᾿ ἀρετή» (Μακρυγιάννης) γιά νά διαμορφώσει ὥριμο ἀνθρώπινο πρόσωπο. Στή μακραίωνη Ἐθνική μας παιδεία ἀστασίαστη θέση κατέχει τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὡς ὀρθόδοξη ὁμολογία. Ἡ ἱστορία μας στή διαχρονία της τό ἐπιβεβαιώνει.

Οἱ τελευταῖες ριζικές μεταρρυθμίσεις διά τοῦ νέου νό-μου τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στή θρησκευτική ἀγωγή τῶν Ἑλληνοπαίδων, παρά τούς παιδαγωγικούς στόχους τους, παρουσιάζουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Αὐτά ἀφοροῦν τήν ἡλικία τῶν μαθητῶν πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνονται, τόν ὄγκο τῶν ἑτερόκλητων ἐννοιῶν τῶν θεματικῶν ἑνοτήτων, τόν πρόδηλο θρησκευτικό συμφυρμό σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπουσία τῆς οὐσιώδους ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτήρα τῶν ἀνθρώπων καί τήν παράλληλη παρουσίαση τῶν Ἁγίων, τῶν Μυστηρίων, τῆς ἀσκήσεως καί τῆς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας, μέ φαινομενικά ἀντίστοιχες καταστάσεις διαφόρων θρησκευμάτων.

Ἡ πολυπολιτισμικότητα στήν ὁποία βασίζονται οἱ συ-ντάκτες τοῦ νέου Π.Σ. γιά νά κάνουν τό μάθημα πολυθρησκευτικό, ἀποτελεῖ ἕνα μύθο, μιά κατασκευασμένη, πλασματική καί φανταστική ἱστορία, πού ἔχει ἤδη ἐγκαταλειφθεῖ ὡς μοντέλο καί στίς ΗΠΑ καί στήν Εὐρώπη. Ἀποδομεῖ τήν οὐσία τῆς ὀρθόδοξης παρά-δοσης, ἀπορρυθμίζει τή βούληση, τή δραστηριότητα καί πρόοδο τῶν μαθητῶν. Τούς καθιστᾶ ἀδύνατες μονάδες στήν ἀχανῆ παγκο-σμιοποιούμενη κοινωνία.

Διαπιστώθηκαν ἀντορθόδοξες τάσεις στή δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση προερχόμενες ἀπό μερίδα καθηγητῶν θεολόγων, ἐπηρεασμένων ἀπό τή νεοφανῆ μεταπατερική θεολογία. Στίς θεολογικές μας Σχολές τινές τῶν καθηγητῶν μέ ἐλλιπῆ τήν ὀρθόδοξη παιδεία διακινοῦν αἱρετικές ἰδεολογίες πού ἐπίσημα ἔχουν καταδικασθεῖ τόσο διά Συνοδικῶν ἀποφάσεων, ὅσο καί ἀπό τό Σῶμα τῶν πιστῶν.

Τό ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος δέν ἐπιτρέπει τήν ἀναλυτική καί ἰσόκυρη διδασκαλία ἄλλων ὁμολογιῶν καί ἄλλων θρησκειῶν, ἐφόσον ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν πατρίδα μας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Ἀποφάσεις δικαστηρίων τῆς πατρίδος μας ἔχουν δικαιώσει προσφυγές γονέων, πού πιστεύουν ὅτι προσβάλλονται ὡς Ἕλληνες πολῖτες καί ὀρθόδοξοι πιστοί, ἀφοῦ τά παιδιά τους προσηλυτίζονται σέ ἄλλα δόγματα, σέ ἄλλους ἀδοκίμαστους τρόπους ζωῆς. Ἡ μετατροπή ἑπομένως τοῦ μαθήματος τῶν θρη-σκευτικῶν σέ πανθρησκειακό εἶναι ἀντισυνταγματική καί παράνο-μη. Ἡ μετάλλαξη ἐπίσης τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν διασπᾶ τήν Ἑλληνική κοινωνία μας καί ἰδιαίτερα τήν ἑνότητα ἀνάμεσα στήν προηγούμενη γενιά καί τήν τῶν νεωτέρων.

Ἔγινε ἀπολύτως κατανοητό, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη θρησκευ-τική παιδεία ἀνέδειξε ἐλεύθερες καί ὁλοκληρωμένες προσωπικότη-τες, μέ ἀποκορύφωμα τούς ἐθνομάρτυρες καί νεομάρτυρες τῆς πα-τρίδος μας μέ γνήσιο φιλόθεο καί φιλάδελφο φρόνημα. Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὡς ὀρθόδοξη διδαχή παρέχει στούς μαθητές τά θεραπευτικά φάρμακα πού θά ἀρχίσουν τήν ἀληθινή θεραπεία τόσο γιά τό ὑπόλοιπο διάβα τῆς παρούσης ζωῆς ἐντός τῆς στρατευομένης μας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί γιά τήν εἴσοδο στήν αἰώνια μετά τοῦ Κυρίου μας ζωή, στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τῶν ἐν οὐρανοῖς πρωτοτόκων. Μέ τήν ὀρθόδοξη διδαχή θά ἀποκτήσουν οἱ μαθητές ἰσορροπία πνευματική, ψυχολογική, μορφωτική, κοινωνική, διανοητική, συναισθηματική, σωματική. Μέ ὁπλισμό καί μέ περιουσία αὐτή τήν ὀρθόδοξη παιδεία θά μποροῦν νά στέκονται μέ σεβασμό ἀληθινό καί ἀγάπη ἀληθινή μπροστά σέ κάθε ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο, ἀφοῦ εἶναι ἐγνωσμένη ἡ ἐν Χριστῷ φιλαδελφία τῶν ὀρθοδόξων, πού ἀπορρέει ἀπό τήν ταπεινή ἐν Χριστῷ Τριαδική φιλοθεΐα.

Ἡ προσωπικότητα τοῦ θεολόγου παίζει τόν πρωταρχι-κό ρόλο στήν προσφορά θεανθρώπινης ἐν Χριστῷ θρησκευτικῆς ἀγωγῆς, πού μορφώνει, ἀνδρώνει καί χαριτώνει τά νέα βλαστάρια τῆς πατρίδος μας. Ὁ δάσκαλος καί ὁ θεολόγος πού εἶναι ζωντανό μέλος τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, διαμορφώνει συγκροτημένο, ξεκά-θαρο καί σθεναρό ἐκκλησιαστικό πρόσωπο, μέ ἐφαρμογή τοῦ λόγου στήν πράξη, ἁρμονική σχέση μὲ συναδέλφους τοῦ σχολικοῦ περιβάλλοντος, μαθητές καί γονεῖς τῶν μαθητῶν, ὡς ἐπίσης καί μέ τήν τοπική Ἐκκλησία.

Δυστυχῶς μέχρι σήμερα στόν Ἑλλαδικό χῶρο δέν ἐφαρμό-σθηκε ὡς μοντέλλο ἐκπαίδευσης τό Ἑλληνικό Σχολεῖο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, ἀλλά διάφορες παραλλαγές τῶν ἐκπαιδευτικῶν πει-ραμάτων τῆς Δύσης. Ὅσο ἡ ἐκπαίδευση ἀπομακρύνεται ἀπό τόν τύπο τῆς Παιδείας πού ὅρισε ὁ Πατροκοσμᾶς, τόσο καί ἡ Ἐθνική καί ἡ ἀτομική Ἐλευθερία μας θά γίνεται ἄπιαστο ὄνειρο καί θολή πραγματικότητα. Γιά νά ἀναπνεύσει ἡ Νεολαία μας αἰσιοδοξία, χαρά καί πραγματική Ἐλευθερία πρέπει χωρίς ἀναβολές νά φτιάξουμε τά σχολεῖα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Ἔτσι θά ἐπαληθευθεῖ καί «ὁ Ἅγιος τοῦ αἰῶνα μας», ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, πού προφητικά καί θεοφώτιστα στήν ἐποχή του εἶχε πεῖ ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος εἶναι προορισμένο νά εἶναι ὀφθαλμός καί διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης.